Το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και οι θέσεις του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό

Με χαιρετιστήριους κανονιοβολισμούς εκδόθηκαν οι θέσεις του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό στα πλαίσια του 18ου συνεδρίου για το 18ο συνέδριο. Κινούνται ωστόσο στα γνωστά, από το 1995, πλαίσια της ολίσθησης του ΚΚΕ σε μια εκδοχή “αντιρεβιζιονιστικής” απολογητικής του σταλινισμού

O πυρήνας των θέσεων συνοψίζεται στην καταδίκη του δεξιότερου οπορτουνισμού από τη σκοπιά του απλώς δεξιού οπορτουνισμού, του τελικού σταδίου της αντεπανάστασης από την οπτική γωνία του αρχικού σταδίου της αντεπαναστατικής διαδικασίας. Ως επιχειρήματα αξιοποιούνται με αντιφατικό τρόπο σημεία κριτικής που είναι εδώ και δεκαετίες θέσεις του μ/λ κινήματος. Το μοτίβο λοιπόν γνωστό, η καμπή γίνεται στο επάρατο 20ο συνέδριο του Χρουτσώφ που αναθεωρεί την ορθή πολιτική του Στάλιν, υιοθετεί οπορτουνιστικές θέσεις και στρώνει το δρόμο για την οριστική διάλυση της ΕΣΣΔ.

Θεωρούμε απαραίτητη λοιπόν τόσο μια εξέταση του μαρξιστικού ορισμού του σοσιαλισμού (βλ σε αυτό το φύλλο σελ.2) όσο και της σχέσης μεταξύ της σταλινικής περιόδου και αυτής μετά το 20ο συνέδριο.

Η «μη αντικειμενική εκτίμηση για ανεπτυγμένο σοσιαλισμό» και η «αντικειμενική για την οικοδόμηση του κομμουνισμού»!

Το ΚΚΕ σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αμβλύνει τις πομπώδεις διακηρύξεις του Στάλιν επιχειρεί να χρεώσει τον προσδιορισμό της ΕΣΣΔ ως καθεστώς αναπτυγμένου σοσιαλισμού σε “μη αντικειμενικές εκτιμήσεις” συνεδρίων επί Χρουτσώφ και Μπρέζνιεφ¹ . Αυτή η εκτίμηση κατά το ΚΚΕ προκάλεσε σύγχυση και υπονόμευσε τη δυνατότητα να διορθωθούν λάθη και στρεβλώσεις. Δεν αρνείται φυσικά ότι ο σοσιαλισμός εδραιώθηκε την δεκαετία του 30 όπως είχε δηλώσει ο Στάλιν απλώς προσθέτει ευέλικτες διατυπώσεις για “σοσιαλισμό με αντιφάσεις” και “σοσιαλιστική οικοδόμηση”.

Η πραγματικότητα όμως είναι, ότι δεν ήταν ο Χρουτσώφ και ο Μπρέζνιεφ οι πρώτοι που βλόγησαν τα γένια του “σοσιαλισμού” της ΕΣΣΔ. Ο Στάλιν ούτε φειδωλός ούτε συγκρατημένος ήταν ως προς την ποιότητα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, ακριβώς το αντίθετο. Από το 1939 στο 18ο συνέδριο, διακηρύσσεται ότι η ΕΣΣΔ οδεύει προς το κομμουνισμό, ενώ σκιαγραφεί το ενδεχόμενο ενός κρατικού κομμουνισμού σε μια χώρα!

“Όπως βλέπετε, έχουμε τώρα ένα εντελώς νέο, σοσιαλιστικό κράτος, ένα χωρίς ιστορικό προηγούμενο κράτος, που διαφέρει σημαντικά στη μορφή και στις λειτουργίες από το σοσιαλιστικό κράτος της πρώτης φάσης.

Αλλά η ανάπτυξη δεν μπορεί να σταματήσει εκεί. Προχωράμε εμπρός, προς τον κομμουνισμό. Θα παραμείνει το κράτος μας και στην περίοδο του κομμουνισμού;

Ναι, θα παραμείνει, αν η καπιταλιστική περικύκλωση δεν έχει εξαλειφθεί, και αν ο κίνδυνος εξωτερικής στρατιωτικής επίθεσης δεν εκμηδενιστεί, αν και φυσικά, οι μορφές του κράτους μας θα αλλάξούν ξανά σε συμφωνία με την αλλαγή στην κατάσταση στο εσωτερικό και το εξωτερικό.Όχι, δεν θα παραμείνει και θα απονεκρωθεί αν η καπιταλιστική περικύκλωση εξαλειφθεί και αντικατασταθεί από μια σοσιαλιστική περικύκλωση.”²

Τον Σεπτέμβριο του 1946 , ο ανταποκριτής των Sunday Times της Μόσχας, κ.Alexander Wreth , ρώτησε τον Σύντροφο Στάλιν: Πιστεύετε... είναι ο “κομμουνισμός σε μια χώρα” δυνατός; Ο Σύντροφος Στάλιν απάντησε: “... ο “κομμουνισμός σε μια χώρα” είναι απόλυτα δυνατός, ειδικά σε μια χώρα όπως η Σοβιετική Ένωση”³

Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και άλλοι γραφειοκράτες. Ο Π.Φ. Γιουντίν έγραφε το 1948:

"Το Σοβιετικό Κράτος αποτελεί την κύρια δύναμη, το κύριο όργανο στην οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας. Να, λοιπόν, γιατί το με κάθε μέσο δυνάμωμα του Σοβιετικού Κράτους αποτελεί το πρωταρχικό καθήκον στις σημερινές και μελλοντικές δραστηριότητες μας για το χτίσιμο της κομμουνιστικής κοινωνίας"⁴

Συν τοις άλλοις, το 5χρονο του 51 έθετε ως στόχο την επίτευξη του κομμουνισμού:

“Σύντροφοι , υποβάλλονται εδώ προς γνώση σας οι οδηγίες σχετικά με το 5ο πεντάχρονο πλάνο για την ανάπτυξη της ΕΣΣΔ των χρόνων 1951-1955...η εκπλήρωση του θα σημάνει ένα σημαντικό στάδιο στην σταδιακή μετάβαση της χώρας μας από τον σοσιαλισμό στον κομμουνισμό”⁵

Ακόμη άλλο ένα τεκμήριο ότι κάθε άλλο παρά “αντικειμενικές εκτιμήσεις” γινόντουσαν επί Στάλιν, είναι το ίδιο το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ τύπωνε στα επίσημα πιεστήρια του εκτός Ελλάδας για τους πρόσφυγες στις ανατολικές χώρες σοβιετικά εγχειρίδια με τίτλους όπως:

“Ο Ι.Β. Στάλιν για το βαθμιαίο πέρασμα από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό”, (Α.Π. Λιάπιν)⁶.

Άρα ήταν κοινή πεποίθηση όχι μόνο στην ΕΣΣΔ αλλά και στα αδελφά ΚΚ, ότι η ΕΣΣΔ ήταν σε τροχιά οικοδόμησης του κομμουνισμού. Συμπερασματικά, ο Χρουτσώφ και ο Μπρέζνιεφ παρέλαβαν τον “ανεπτυγμένο σοσιαλισμό” του Στάλιν. Το ΚΚΕ είναι λαλίστατο για τον πρώτο, μουρμουρίζει για τον δεύτερο και παραμένει ευλαβικά σιωπηλό για τον τρίτο.

Από τα “Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ” στη διεύρυνση του νόμου της αξίας

Ως προς τα συμπεράσματα για τις οικονομικές αιτίες⁷ της “αντεπανάστασης” το ΚΚΕ ξεσκονίζει το εγχειρίδιο του Στάλιν τα “Οικονομικά Προβλήματα του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ” και μας το παρουσιάζει ως το βασικό εργαλείο ορθής ανάλυσης. Για το σημερινό ΚΚΕ το ζήτημα δεν είναι αν ο νόμος της αξίας ήταν υπαρκτός στην ΕΣΣΔ, ούτε αν ήταν σοσιαλιστική καθώς θεωρεί ότι έχει απαντηθεί από τον Στάλιν.

Το 1952 ο Στάλιν γράφει στο εν λόγω βιβλίο:

“Μερικές φορές ρωτούν: υπάρχει άραγε, και ενεργεί στη χώρα μας, στο σοσιαλιστικό μας καθεστώς, ο νόμος της αξίας; Ναι υπάρχει και ενεργεί.” ...”οι επιχειρήσεις μας δεν μπορούν να ενεργούν και δεν πρέπει να ενεργούν δίχως να παίρνουν υπόψη τους το νόμο της αξίας”⁸

Οι προβληματισμοί του ΚΚΕ επικεντρώνονται στο αν ο νόμος της αξίας είναι “νόμος κίνησης του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής” αν “εναρμονιζόταν (sic) με τους θεμελιακούς νόμους λειτουργίας της σοσιαλιστικής παραγωγής, η οποία δεν είναι εμπορευματική” και στο εν τέλει διευρύνθηκε επί Χρουτσώφ. Η βάση όμως του προβληματισμού είναι λανθασμένη διότι ο μαρξιστικός ορισμός του σοσιαλισμού είναι εξαρχής αντίθετος με την συνύπαρξη, “εναρμονισμένου” ή μη, του νόμου της αξίας και των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων.

Επιπρόσθετα, το ΚΚΕ αποφεύγει να αναφέρει ότι ήδη προ 20ου συνεδρίου είχε επικρατήσει η θέση ότι το πέρασμα στον κομμουνισμό συνεπάγεται το δυνάμωμα του χρήματος:

“Το πιο πέρα δυνάμωμα του σοβιετικού χρήματος είναι ένας από τους όρους για την πραγματοποίηση του μεγαλόπρεπου καθήκοντος, που έβαλε η ιστορία μπρος στο σοβιετικό λαό, του καθήκοντος της οικοδόμησης του κομμουνισμού”... “Στην περίοδο της ολοκλήρωσης της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της βαθμιαίας μετάβασης από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό ο ρόλος του χρήματος όχι μόνο δε μικραίνει αλλά γίνεται ακόμα σημαντικότερος”⁹

 

Η αυτοκριτική της γραφειοκρατίας προς όφελος της γραφειοκρατίας

Αναμφίβολα, το πλέον γνωστό σημείο της χρουτσωφικής περιόδου είναι η καταδίκη της προσωπολατρείας και η διακήρυξη για την επαναφορά της “σοσιαλιστικής νομιμότητας”.

Δεν θα αντιγράψουμε εδώ τους ανεκδιήγητους ύμνους στο πρόσωπο του Στάλιν τόσο εντός του ΚΚΣΕ, όσο και σε όλο το κομμουνιστικό κίνημα (μη εξαιρουμένου του ελληνικού). Αφήνουμε να τους δικαιολογήσει το ΚΚΕ μαζί και τις συκοφαντίες, τις δίκες της Μόσχας, επικαλούμενο ένα πρεσβευτή των ΗΠΑ ή τον φιλομαοϊκό Λ.Μάρτενς.

Θα επισημάνουμε όμως ότι, η γραφειοκρατία και συνολικά τα αίτια της δίαλυσης της ΕΣΣΔ δεν προσωποποιούνται στο Στάλιν. Επιπρόσθετα η αποπροσανατολιστική έννοια της “σοσιαλιστικής νομιμότητας” αγνοεί τις παρατηρήσεις του κορυφαίου σοβιετικού νομικού θεωρητικού Πασουκάνις¹⁰ . Η μελέτη του Πασουκάνις κατέληγε ότι ο μαρασμός του κράτους συνδέεται με το μαρασμό το δικαίου, συμπέρασμα που μάλλον ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικό την περίοδο της διόγκωσης του γραφειοκρατικού κράτους. Για την ενόχληση μερίμνησε καταλλήλως ο εισαγγελέας των δικών της Μόσχας, ο πάλαι ποτέ μενσεβίκος Βισίνσκι. Ούτε είναι τυχαίο ότι η στροφή προς την “σοσιαλιστική νομιμότητα” συνοδεύτηκε και από την δεξιά ολίσθηση προς τον αφηρημένο “ανθρωπισμό” των δυτικών ΚΚ της περιόδου.

Η αναζήτηση των αιτίων της κατάληξης της ΕΣΣΔ φυσικά δεν έχει να κάνει ούτε με τον εξορκισμό του δεξιού οπορτουνισμού ούτε της προσωπολατρείας. Απαιτεί την εξέταση της διαμεσολάβησης των αντιφάσεων της Σοβιετικής Ένωσης στη βάση μιας ανάλυσης σε μαρξιστικά και υλιστικά πλαίσια. Αναζήτηση που θα ξεκίναγε από τις διαπιστώσεις στις αρχές της δεκαετίας του '20¹¹ του ίδιου του Λένιν για την ύπαρξη γραφειοκρατίας, στη μονιμοποίηση των υποχωρήσεων από την πολιτειακή μορφή τύπου Κομμούνας και θα συνέχιζε με την αντιμαρξιστική γραμμή του “σοσιαλισμού σε μια χώρα”.

Κάτι τέτοιο ήταν φυσικά αδύνατο να γίνει από τον Χρουτσώφ, τόσο γιατί ήταν σάρκα εκ της σαρκός της γραφειοκρατικής μούχλας όσο και γιατί κάθε άλλο παρά πρόθεση του ήταν η ουσιαστική εξάλειψη των κρατικών μηχανισμών που γέννησαν τον σταλινισμό¹² . Ο Χρουτσώφ μαζί και η κλίκα του επιδίωκαν να κερδίσουν χρόνο ώστε να διασώσουν την γραφειοκρατική κάστα και να επανεπιβεβαίωσουν την εξουσία της καταφεύγοντας στην θυσία του αποδιοπομπαίου τράγου. Όταν ο Στάλιν ζούσε αυτοπαρουσιαζόταν ως η πηγή των επιτευγμάτων στη βιομηχανία χρεώνοντας τις ελλείψεις και στερήσεις του σοβιετικού λαού στους σαμποτέρ, τους αντεπαναστάτες (μπουχαρινικούς, τροτσκιστές, πράκτορες... προσθέστε κατά το δοκούν). Με τον Στάλιν νεκρό , ο Χρουτσώφ μπορούσε με τη σειρά του να φορτώσει στον Στάλιν και στο στενό συνεργάτη του, τον Μπέρια, λανθασμένες πολιτικές στον αγροτικό τομέα και υποκατάσταση του ρόλου του κόμματος. Με αυτόν τον τρόπο η προνομιακή θέση της γραφειοκρατίας έναντι της εργατικής τάξης θα παρουσιαζόταν ως να αμβλύνεται μετά από τις παρεκκλίσεις του Στάλιν.

Λανθασμένη είναι επίσης η άποψη ότι η πολιτική του Στάλιν , με την ωμή αυταρχικότητα της σε σχέση με την “ήπια” των “ανοιγμάτων” του Χρουτσώφ , αποτελούσε εγγύηση έναντι της καπιταλιστικής παλινορθωτικής διαδικασίας. Η πολιτική του Χρουτσώφ ομολογουμένως επιτάχυνε τη διαδικασία, πολύ περισσότερο και οι μεταρρυθμίσεις Κοσύγκιν το 1965. Η μήτρα όμως αυτής της διαδικασίας ήταν η πολιτική του Στάλιν με την κατεδάφιση της σοβιετικής δημοκρατίας, τις δικαστικές δολοφονίες της αντιπολίτευσης, την εθνικιστική πολιτική του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα, την ανακήρυξη της εμπορευματικής παραγωγής σε σοσιαλισμό, την υπονόμευση της παγκόσμιας επανάστασης με τα λαϊκά μέτωπα της ταξικής συνεργασίας με τη φιλελεύθερη και δημοκρατική αστική τάξη στη Γαλλία , την Ελλάδα, την Iσπανία κλπ. Συνέχεια αυτής της πολιτικής ήταν και οι επεμβάσεις στην Ουγγαρία (λίγες μέρες μετά το 20ο συνέδριο της “σοσιαλιστικής νομιμότητας” ) από τον Χρουτσώφ και στην Τσεχοσλοβακία επί Μπρέζνιεφ.

Η επέμβαση των ερπυστριών στην Τσεχοσλοβακία δεν ήταν ο προστάτης των κατακτήσεων της σλοβακικής αντιφασιστικής εξέγερσης του 1944, της εξέγερσης της Πράγας τον Μάη του 1945 ούτε της καθόδου εκατοντάδων χιλιάδων εργατών το 1948, αλλά ο νεκροθάφτης τους. Για το ΚΚΕ πάλι, αυτές οι ερπύστριες στην Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία είναι μάλλον μία από τις λίγες θετικές πτυχές της κατά τα άλλα επάρατης δεξιάς οπορτουνιστικής πολιτικής, μετά το 20ο συνέδριο.

 

Στην θέση 29 επανέρχεται η “φαεινή” ανάλυση του Μαϊλη που είχε εκπονήσει στο λίβελο του για το δεξιό οπορτουνισμό¹³:

“Η υπεράσπιση των νομοτελειών του σοσιαλισμού και ταυτόχρονα η υπεράσπιση της προσφοράς του σοσιαλισμού του 20ού αιώνα, απαντούν στις οπορτουνιστικές θεωρίες περί «μοντέλων» του σοσιαλισμού προσαρμοσμένων στις «εθνικές» ιδιομορφίες.”

Για άλλη μια φορά η ΚΕ, κατά το λαϊκό ρητό, πάει για μαλλί και βγαίνει κουρεμένη. Κατακεραυνώνει τις οπορτουνιστικές θεωρίες περί «εθνικών μοντέλων» του σοσιαλισμού προσαρμοσμένων στις «εθνικές» ιδιομορφίες, προφανώς εννοώντας τα συνθήματα των ευρωκομμουνιστικών κομμάτων περί “ιταλικού/ελληνικού κοκ. δρόμου προς το σοσιαλισμό” και ορισμένων κομμουνιστικών κομμάτων όπως το ρουμάνικο με τη θεωρία του σοσιαλισμού με εθνικά χρώματα . Μόνο που η προσαρμογή αυτή στην αρχή της εθνικής εδαφικότητας δεν προκύπτει από τους χρουτσωφικούς οπορτουνιστές όπως θέλει να μας πείσει η ΚΕ. Πρώτη και καλύτερη προσαρμογή είναι η θεωρία περί “σοσιαλισμού σε μια χώρα” των Μπουχάριν-Στάλιν. Τον ίδιο δρόμο προς τη διαιώνιση του εθνικού τους «σοσιαλισμού» ακολούθησαν και όλες οι “λαϊκές δημοκρατίες” αντί για την συνένωση των οικονομιών τους σε μιαν ενιαία σχεδιασμένη οικονομία και των κρατών τους σε μιαν ομοσπονδία. Αντιθέτως τα κράτη αυτά βρισκόντουσαν σε κανονικό οικονομικό ανταγωνισμό τόσο στη «σοσιαλιστική» όσο και στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά και ενίοτε και σε ανοιχτό πόλεμο - κατάφωρη απόδειξη ότι ήταν εκδοχές του σταλινικού αρχέτυπου του “σοσιαλισμού σε μια χώρα”.

Επίσης αυτή καθεαυτή η φρασεολογία του εθνικού δρόμου προς το σοσιαλισμό συναντάται με το χρίσμα του ιδίου του Στάλιν στο πρόγραμμα του ΚΚ Μεγ. Βρετανίας το 1951 που τιτλοφορούνταν “ο βρετανικός δρόμος για τον σοσιαλισμό”, που μεταξύ άλλων υιοθετούσε ξεκάθαρα το κοινοβουλευτικό πέρασμα στον σοσιαλισμό. Ο Χρουτσώφ θα γενικεύσει αυτές τις θέσεις, δεν θα τις λανσάρει ο ίδιος.

Τόσο οι θέσεις του Στάλιν όσο και αυτές του Χρουτσώφ επικαλούνταν μηχανιστικά¹⁴ το Μαρξ για τη δυνατότητα του ειρηνικού ή κοινοβουλευτικού περάσματος. Ο πρώτος διδάξας, φυσικά, ήταν ο Κάουτσκι που πολέμησε τη θέση για το τσάκισμα του αστικού κράτους την οποία υπερασπίστηκαν και εφάρμοσαν στην πράξη οι Μπολσεβίκοι.

Η καουτσκική εκδοχή του κοινοβουλευτικού δρόμο θα δώσει την θέση της στην λαϊκομετωπική εκδοχή και από εκεί στην χρουτσωφική , την ευρωκομμουνιστική και την αντιμονοπωλιακή εκδοχή. Καθόλου τυχαία, ο Λένιν θα γράψει για την επίκληση του Μαρξ από τον Κάουτσκι ότι:

“Για να σκεπάσει ο Κάουτσκι την προδοσία του καταντάει να παραποιεί σε κάθε βήμα.”¹⁵ Κριτική που ταιριάζει κάλλιστα και για τις προαναφερθείσες περιπτώσεις.

Στο ίδιο μήκος κύματος, το ΚΚΕ χρεώνει τη θέση για “παλλαϊκό κράτος” στον Χρουτσώφ ως μια οπορτουνιστική γραμμή που επισκίαζε τις πραγματικές αντιθέσεις μεταξύ των τάξεων και υποτίμησε το ρόλο της εργατικής τάξης.

Η πρώτη όμως βάση για το πέρασμα στο κράτος όλου του λαού , τίθεται από την διακήρυξη του Στάλιν για τη συμφιλίωσης και το σβήσιμο των οικονομικών και πολιτικών αντιθέσεων μεταξύ της εργατικής τάξης της αγροτιάς και της διανόησης¹⁶ . Αυτό επετεύχθη κατά τον Στάλιν και σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης του σοσιαλισμού που θα αποτυπωθεί στο σύνταγμα του 1936.

Αυτή είναι και η θεωρητική αιτιολόγηση που «ξεχνάει» το ΚΚΕ για τη “λειτουργική υποβάθμιση της παραγωγικής μονάδας ως πυρήνα οργάνωσης της εργατικής εξουσίας”¹⁷ . Σε αυτό το πλαίσιο συντελέστηκε το πέρασμα, πλέον και σε θεσμικό/νομικό επίπεδο, από μια εργατική δημοκρατία που βασίζεται στις “εργασιακές λειτουργίες και στη θέση που η εργατική τάξη καταλαμβάνει φυσικά με τα επαγγέλματα της στη βιομηχανική παραγωγική διαδικασία και στα εργοστάσια”¹⁸ στη αναβίωση της πολιτειακής μορφής που βασίζεται στην έννοια του πολίτη και στην αρχή της εδαφικότητας. Το πλέον εξωφρενικό είναι ότι αμέσως μετά την ψήφιση του “δημοκρατικότερου συντάγματος του κόσμου” που συμφιλίωνε τις τάξεις και έσβηνε τις αντιθέσεις έχουμε την λυσσαλέα όξυνση της κρατικής καταστολής με επικεφαλής της NKVD τον Γιεζοφ.¹⁹

Ο Χρουτσώφ από τη μεριά του αυτό που θα εγκαινιάσει, είναι η αναγόρευση της διανόησης από κοινωνικό στρώμα σε κοινωνική τάξη θα απαιτήσει την αντικατάσταση του συντάγματος. Το μπρεζνιεφικό σύνταγμα του 1977 θα αφαιρέσει και τυπικά πλέον την αναφορά στην δικτατορία του προλεταριάτου.

Η κριτική του Λένιν στον Κάουτσκι και η μαρξιστική του θεωρία για το κράτος²⁰ παραμένει όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρη στο σήμερα, ειδικά αν λάβουμε υπόψη τις τραγικές καταλήξεις κοινοβουλευτικών αυταπατών ακόμη και σε χώρες στην κατώτερη βαθμίδα της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας (Χιλή του Αλλιέντε). Από την πλευρά μας εμμένουμε στο τσάκισμα του αστικού κράτους και του κοινοβουλευτισμού και στην αντικατάσταση του από μιαν ανώτερη μορφή δημοκρατίας, τη δημοκρατία των εργατικών συμβουλίων . Δημοκρατία που θα ενσωματώνει σε ανώτερο επίπεδο πτυχές όλων των πολιτειακών μορφών που αναδείχθηκαν μέσω της ταξικής πάλης από τη Γαλλική Επανάσταση ως σήμερα (την demokratische republik της περιόδου της Συμβατικής του 1793, την Παρισινή Κομμούνα και τη σοβιετική δημοκρατία),²¹ χωρίς να επικαλείται αποσπασματικά την πρώτη (demokratische republic), ταυτίζοντας την με την αστική δημοκρατία του ιμπεριαλισμού ως νομιμοποίηση του κοινοβουλευτικού κρετινισμού.

Ο. Π.

Σημειώσεις

1) θέση 25

2) Ι.Στάλιν, Αναφορά στο 18ο συνέδριο του ΚΚΣΕ (μπ) για το έργο της Κεντρικής Επιτροπής,10-3-1939

3) Γ.Μαλένκοφ “Ο Σύντροφος Στάλιν, ηγέτης της προοδευτικής ανθρωπότητας” άρθρο στην Πράβντα για τα γενέθλια του Στάλιν, 21-12-1949.

4) Π.Φ Γιουντίν, “Η πιο σημαντική πηγή ανάπτυξης της σοβιετικής κοινωνίας, Μόσχα 1948, σελ.22

5) M.Saburov , “Report on the directives of the party XIX congress relating to the fifth five-year plan for the development of the U.S.S.R. In 1951-1955”

6) “Η εκδοτική περιπέτεια των Ελλήνων κομμουνιστών, από το βουνό στην υπερορία 1947-1968” , Α.Ματθαίου-Π.Πολέμη , εκδ. Βιβλιόραμα-ΑΣΚΙ σ.247, τυπωμένο το εγχειρίδιο από το “εκδοτικό “Νέα Ελλάδα” , 1951, σε 3000 αντίτυπα”

7) θέσεις 12-20

8) “Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ” , εκδ. Σύγχρονη Εποχή , σ.44-45

9) “Το χρήμα στο σοσιαλισμό”, Γ Κοζλοφ , 1952 , “Εκδοτικό Νέα Ελλάδα” σελ.4 και 17 αντίστοιχα.

10) “Μαρξισμός και δίκαιο”, εκδ.Οδυσσέας

11) “Νέοι καιροί και παλιά λάθη με νέο μανδύα”, 20-8-1921 , “Ρόλος και λειτουργίες των συνδικάτων στη Νέα Οικονομική Πολιτική”, ΑΠόφαση της ΚΕ του Ρ.Κ.Κ. (μπ) , 12-1-1922 , “Η κομματική κρίση” 19-1-1921 , Β.Ι. Λένιν

12) i)Ακόμα και η εγκατάλειψη επί Χρουτσώφ των εκτρωματικών αποστημάτων του γραφειοκρατικού κράτους , τα γκούλαγκ έγινε κατά μεγάλο βαθμό για οικονομικούς λόγους. βλ.την αρχειακή μελέτη που υποστηρίζει μια τέτοια θέση :Simon Ertz Making Sense of the Gulag: Analyzing and Interpreting the Function of the Stalinist Camp System, 4-3-2008, PERSA working paper 50

ii) Ούτε θα παραλείψει το Χρουτσωφικό εγχειρίδιο της “Ιστορίας του ΚΚΣΕ”, (1960) να υπερασπιστεί την καταστολή της Αριστερής Αντιπολίτευσης τσουβαλιάζοντας την με άλλους ενώ αναγάγει τον Στάλιν σε επιφανή θεωρητικό : “Σαν επιφανής θεωρητικός και οργανωτής, ο Στάλιν καθοδηγούσε την πάλη ενάντια στους τροτσκιστές, δεξιούς οπορτουνιστές, τους αστούς εθνικιστές, ενάντια στις μηχανοραφίες της καπιταλιστικής περικύκλωσης. Ο Ι.Β. Στάλιν πρόσφερε μεγάλες υπηρεσίες όχι μόνο για την εξασφάλιση της νίκης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, αλλά και για την ανάπτυξη του παγκόσμιου κομμουνιστικού και απελευθερωτικού κινήματος” το μόνο πρόβλημα ήταν ότι “Ωστόσο με τον καιρό αρχίσαν ν'αποδίδονται στον Στάλιν όλες οι νίκες, που σημείωσε η Σοβιετική χώρα κάτω από την καθοδήγηση του κόμματος. Σιγά-σιγά άρχισε να δημιουργείται η λατρεία προς το πρόσωπο του Ι.Β Στάλιν.” σ.607-608

13) «Ο Σύγχρονος Δεξιός Οπορτουνισμός» εκδ. Σ.Εποχή

14) “Συνέντευξη στον Κόσμο της Νέας Υόρκης”, 12-8-1871, “Ομιλία στη Διεθνή”, Άμστερνταμ, 8-9-1872, Κ.Μαρξ

15) “Η προλεταριακή επανάσταση και ο Αποστάτης Κάουτσκι”, κεφ.”Πως ο Κάουτσκι μεταμόρφωσε τον Μαρξ σε κοινό φιλελεύθερο” εκδ.1945 σ.19-21

16) “Ζητήματα του Λενινισμού” Ι.Β. Στάλιν σ.676-679

17)θέση 24

18) “Τα εργοστασιακά συμβούλια και το κράτος της εργατικής τάξης”, Α.Γκραμσι εκδ.Στοχαστής, σελ. 321

19) Την περίοδο της Μεγάλης Εκκαθάρισης (1937-38) και των Δικών της Μόσχας που υπερασπίζεται το ΚΚΕ μαζί με τον Πρέσβη των ΗΠΑ (!) ,έγιναν 1.575.259 συλλήψεις , 1.344.923 καταδίκες. Από αυτές τις καταδίκες 681.692 ήταν σε θάνατο, 634.820 σε στρατόπεδα εργασίας και φυλακές. Πέρα από τις συλλήψεις και τις καταδίκες που γίνονταν από ξεχωριστές υπηρεσίες την 1η Ιανουαρίου 1939 μετά από αυτό το κύμα της Μεγάλης Εκκαθάρισης υπήρχαν περίπου 2 εκατομμύρια κατάδικοι με στέρηση ελευθερίας (από αυτούς 1,3 εκ. στα στρατόπεδα εργασίας, τα γνωστά ως γκούλαγκ με το 1/3 να έχουν καταδικαστεί ως αντεπαναστάτες, 350 χιλ. σε αποικίες εργασίες και άλλες 350 χιλ. σε φυλακές.)Από το 1934 ως το 1953 πάνω από 1εκ. κατάδικοι πέθαναν στα Γκούλαγκ. πηγή : J.Arch Getty, ο Rittersporn και ο V.N. Zemskov στο “Victims of the Soviet Penal System in the Prewar Years : A first approach on the Basis of archival evidence” , American Historical Review vol.98 no.4” Οκτ.1993 και J. A. Getty “The road to terror” , σ.558 1999

20) “Κράτος και επανάσταση”, τόμος 33 Απάντων του Λένιν εκδ.Σύγχρονη Εποχή

21) βλ.φύλλο 18 &19 Εργατικής Πολιτικής : “Αναγκαιότητα και τυχαίο στη διαλεκτική της Οχτωβριανής Επανάστασης” “Φίλος ο Πλάτων , φιλτέρα δε η αλήθεια!” , Χ.Βλόσιος