Οι καθηγητές πρέπει να δώσουν πάλι μαθήματα

Ο πρώτος κύκλος της προσπάθειας να απελευθερωθούν, να εκφραστούν και να μορφοποιηθούν σε συγκεκριμένο πρόγραμμα διεκδικήσεων και πάλης, η οργή και η αγανάκτηση των εκπαιδευτικών για τα τεκταινόμενα στο σχολείο, στη χώρα και στον κόσμο όλο, έκλεισε με την έμπρακτη διαπίστωση του κλάδου των καθηγητών ότι οι γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και η συνέλευση των προέδρων αδυνατούν για την ώρα να υιοθετήσουν μορφές αγωνιστικών κινητοποιήσεων που να βρίσκονται σε αντιστοιχία με τις απαιτήσεις της οικονομικής συγκυρίας (ολόπλευρη και ραγδαία υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, κορύφωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, επέκτασή της στην παραγωγή και όργιο διασπάθισης μυθικών ποσών από τα υπάρχοντα ή τα προσδοκώμενα κρατικά έσοδα, επέλαση της ακρίβειας και συνακόλουθη μείωση των πραγματικών μισθών κλπ).

Και όμως η φετινή σχολική χρονιά είχε ξεκινήσει με καλούς οιωνούς. Ξεπερνώντας τις τάσεις ολιγωρίας και παλινωδίας του ΔΣ της ΟΛΜΕ, ο κλάδος των καθηγητών είχε καταφέρει να ακυρώσει στην πράξη την εφαρμογή της διαβόητης εγκυκλίου Νικολόπουλου, η οποία, κάτω από τον εύηχο τίτλο ΄΄προγραμματισμός του εκπαιδευτικού έργου΄΄, απαιτούσε από τους καθηγητές να πραγματοποιήσουν αυτό που ούτε ο Χίτλερ δεν τόλμησε να απαιτήσει από το γερμανικό στρατό: οι καθηγητές, πριν καλά καλά αρχίσει το σχολικό έτος, θα έπρεπε να προχωρήσουν σε ένα λεπτομερειακότατο και επακριβέστατο προγραμματισμό κάθε σχολικής, εκπαιδευτικής και παιδαγωγικής δραστηριότητας- από τις σχολικές εκδρομές ως την κάλυψη της διδακτέας ύλης, των τεστ και των διαγωνισμάτων για όλη τη χρονιά, με προκαθορισμένες ημερομηνίες, ώρες, πρόσωπα, πρόοδο κλπ.-, θα έπρεπε να δεσμευτούν με την υπογραφή τους για την απαρέγκλιτη εφαρμογή αυτής της γραφειοκρατικής διαστροφής, και να εγγυηθούν έτσι την καθημερινή περιβολή των ίδιων και των μαθητών τους με ένα ζουρλομανδύα απόλυτου προκαθορισμού. Φυσικά σκοπός αυτής της γραφειοκρατικής ουτοπίας του απόλυτου και εξονυχιστικότατου προγραμματισμού ήταν η πραγμάτωση του πιο τρελού ονείρου κάθε γραφειοκράτη αξιωματούχου και κάθε πολιτικάντη υπουργού και βουλευτή: να μετατρέψει από χέρι, προκαταβολικά, όλους τους καθηγητές σε υπόλογους και δυνητικούς υπόδικους, που θα εκλιπαρούν για το έλεος και την κατανόηση των πολιτικών, των διοικητικών και των παιδαγωγικών προϊσταμένων τους και θα είναι ευεπίφοροι στην κομματαρχική χειραγώγηση, στη συναρίθμησή τους στην εκλογική πελατεία του κάθε ισχυρού της ημέρας.

Μέσα σε αυτό το κλίμα διαμορφώθηκε η πρόταση των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων –Κινήσεων για αγωνιστική συνεργασία των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, για την επίλυση των κοινών τους προβλημάτων, με κατεύθυνση την ανατροπή των εκπαιδευτικών επιλογών της αστικής τάξης και με την προσδοκία της μελλοντικής συνένωσης σε ένα κοινό, πιο ισχυρό και πιο αποτελεσματικό συνδικάτο. Αυτή η βαθύτατα πολιτικοποιημένη συνεργασία, με τις κατάλληλες κάθε φορά αγωνιστικές πρωτοβουλίες, χωρίς διχαστικές προσδέσεις στο άρμα κανενός κομματικού μηχανισμού και χωρίς την καθήλωσή της στο ρόλο του χειροκροτητή κανενός κομματικού μεσσία, θα πρέπει να επιδιώξει τη δημιουργία ενός πανεκπαιδευτικού, πανεργατικού μετώπου, ικανού να επιβάλλει στη δημόσια εξουσία την αναβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες της, ενός μετώπου ικανού να εξασφαλίσει στα παιδιά των εργαζομένων μιαν υψηλού επιπέδου γενική και πολυτεχνική εκπαίδευση μέσα στο ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο, χωρίς πρόωρες και στρεβλωτικές επαγγελματικές εξειδικεύσεις στο όνομα του κέρδους.

Όλα αυτά σημαίνουν ανατροπή των ταξικών μισθολογικών και συνταξιοδοτικών πολιτικών που καταδικάζουν τον εκπαιδευτικό να πένεται, και μετατρέπουν βαθμιαία τους συλλόγους διδασκόντων σε Κ.Α.Π.Η, οριστικό τέλος της υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης, δημιουργία νέων μόνιμων θέσεων εργασίας για τους συναδέλφους της εργασιακής περιπλάνησης, ριζική αναμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων με βάση τις μορφωτικές ανάγκες και προτεραιότητες της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Και όλα αυτά συνεπάγονται γραμμή ενιαίου μετώπου των εργατών του πνεύματος με τους χειρώνακτες εργάτες και τους λοιπούς εργαζομένους, απεύθυνση στην αλληλεγγύη των εργαζομένων και στην πλατιά καρδιά της εργατικής τάξης, που είναι πάντα ικανή και πρόθυμη να στηρίξει όσους βλέπει να υπερασπίζονται πράγματι τα ταξικά της συμφέροντα και να αγωνίζονται έμπρακτα για τη συντριβή των αλυσίδων της, αντί να φαφλατίζουν και να ναρκισσεύονται μπροστά στο μαγικό κομματικό τους καθρέφτη με τη δημιουργία πανελλήνιων αγωνιστικών μετώπων με τον εαυτό τους, με τα κομματικά τους μέλη και με τους κομματικούς ψηφοφόρους τους.

Η κρισιμότητα των καιρών και των αιτημάτων απαιτούσε και απαιτεί μια μορφή πάλης ικανής να δημιουργήσει κρίση φύλαξης των παιδιών της στην ελληνική οικογένεια, κρίση μόρφωσης της νέας γενιάς στην ελληνική κοινωνία, κρίση εκπαιδευτικής πολιτικής στην ελληνική δημόσια εξουσία. Γι’ αυτό ως κατάλληλη μορφή πάλης προκρίθηκε από τις Αγωνιστικές Παρεμβάσεις- Συσπειρώσεις -Κινήσεις μια προειδοποιητική απεργία τον Οκτώβριο και ο αγώνας διαρκείας με τη μορφή των επαναλαμβανόμενων πενθήμερων απεργιών μετά τον εορτασμό του Πολυτεχνείου.

Η πρότασή αυτή τροποποιήθηκε στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ. Με πρωτοβουλία της Αγωνιστικής Συνεργασίας (ΣΥΝ), η έναρξη των επαναλαμβανόμενων πενθήμερων απεργιών μετατέθηκε για την 1η Δεκεμβρίου. ΠΑΣΚ και Αγωνιστική Συνεργασία στήριξαν την πρόταση στην κορυφή, καιροσκοπικά και πολιτικάντικα, με στόχο τη δημιουργία ενός εικονικού αγωνιστικού προφίλ μέσω του σχετικού δημοσιογραφικού τζερτζελέ - την υπονόμευσαν όμως στη βάση: δε στρατεύτηκαν στην προπαγάνδιση της αναγκαιότητας της απεργίας στα σχολεία με την αδράνειά τους, τις επιφυλάξεις και τις μεμψιμοιρίες τους υπονόμευσαν τη μαζικότητα των γενικών συνελεύσεων με τις φαρδιές, άνευρες και αποστασιοποιημένες τοποθετήσεις τους σε αυτές τις συνελεύσεις (τι σαρανταοχτάωρες, τι διαρκείας, ναι σε ό,τι θέλει ο κλάδος!) αποσάρθρωσαν τη συσπείρωση της βάσης γύρω από την πρόταση της ΟΛΜΕ.

Ως άλλη αυτόκλητη Κασσάνδρα η ΕΣΑΚ- ΔΕΕ περιπολούσε στα σχολεία και εκφωνούσε σκοτεινούς χρησμούς για μια τυφλή συνδικαλιστική ηγεσία που σέρνει τον κλάδο στον γκρεμό των απεργιακών πενθήμερων, αντί να αποδεχτεί τη δική της πανάκεια – προσχώρηση στο πλατύ συνδικαλιστικό σχήμα του ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, συμμετοχή στις διασπαστικές συγκεντρώσεις του που καταχειροκροτούν τη βασική ομιλήτρια, μια παλιά, άσπονδη φίλη των καθηγητών, την Αλέκα Παπαρήγα, (που στη μεγάλη απεργία του κλάδου των καθηγητών to 1988, μέσα από τα φιλόξενα ερτζιανά κύματα του εβερτικού Αθήνα 9,84, μας απηύθυνε συγκινητικά μαθήματα συνδικαλιστικής χρηστοήθειας, προτροπές προς τους κομμουνιστές εκπαιδευτικούς, να μην πραγματοποιήσουν απεργία στις εξετάσεις, ερήμην βέβαια της αντίθετης απόφασης των αρμόδιων κομματικών οργανώσεων του ΚΚΕ!) Και δυο εικοσιτετράωρες απεργίες - οικονομικές εξορμήσεις ενίσχυσης του δημόσιου ταμείου - και μετά τα ξαναβλέπουμε σε νέες γενικές συνελεύσεις! Όπως τα ξαναβλέπαμε, σύντροφοι, και το 1985 και το 1986 και το 1987, όταν ΑΔΕΔΥ και ΟΛΜΕ, με τη σύμφωνη γνώμη και της ΔΕΕ, προκήρυσσαν σχεδόν κάθε μήνα μιαν εικοσιτετράωρη και μια ή δυο σαρανταοχτάωρες αντίστοιχα - ενδυναμώνοντας με αυτές τις συνδικαλιστικές τουφεκιές στον αέρα τη σταθεροποιητική πολιτική των Σημίτη – Ανδρέα Παπανδρέου!

Κι από κοντά, σεμνή και ταπεινή, ακολουθούσε τη ΔΕΕ και η κυβερνητική παράταξη της ΔΑΚΕ, η οποία εκσφενδόνισε και αυτή το δικό της λιθαράκι του αναθέματος, την εικοσιτετράωρη απεργία, πάνω στην πρόταση της ΟΛΜΕ.

Μέσα σε αυτό το κλίμα πολλαπλής υπονόμευσης συγκλήθηκαν οι συνελεύσεις των καθηγητών. Συνελεύσεις πραγματοποιήθηκαν μόνο σε 12 ΕΛΜΕ.

Στις υπόλοιπες οι αποφάσεις πάρθηκαν από τα ΔΣ των ΕΛΜΕ. Η πλειοψηφία των συνελεύσεων και των ΔΣ ενέκρινε τα αιτήματα της ΟΛΜΕ, αλλά η πρόταση αγώνα υπερψηφίστηκε από 12 ΕΛΜΕ μόνο. Το ΔΣ της ΟΛΜΕ θα ξανασυνεδριάσει για νέα εισήγηση.

Η συνεδρίαση αυτή θα γίνει κάτω από το βάρος των εκλογικών αποτελεσμάτων για τα υπηρεσιακά συμβούλια του κλάδου που πραγματοποιήθηκαν στις 5 Νοεμβρίου. Οι πλειοψηφούσες παρατάξεις ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ είδαν τις ψήφους τους να μειώνονται σε ποσοστά πάνω από 2% η καθεμιά. Με αμελητέα άνοδο, σχεδόν στάσιμη, παραμένει η ΕΣΑΚ- ΔΕΕ. Ενισχυμένες με ποσοστά που προσεγγίζουν τις απώλειες των μεγάλων ΠΑΣΚ - ΔΑΚΕ βγαίνουν οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις και η Αγωνιστική Συνεργασία. Θα πρυτανεύσει τελικά η εχεφροσύνη και θα εξαχθούν τα απαραίτητα συμπεράσματα;

Το ΔΣ της ΟΛΜΕ πριν πάρει την απόφασή του, θα πρέπει να σταθμίσει το γεγονός ότι στην αρχή μιας κρίσης οι μάζες συνήθως παραλύουν, καθώς νιώθουν πραγματική αμηχανία και, σαν αυτόν που πνίγεται, πιάνονται από τις ψευδαισθήσεις που δημιουργεί με καταιγιστικό ρυθμό η δικτατορία των αστικών ΜΜΕ. Σε τέτοιους καιρούς η αλήθεια ταξιδεύει μόνο στόμα με στόμα! (Μπρεχτ) Η κρίση όμως όχι μόνον θα οξύνει όλες τις αντιθέσεις, αλλά θα βελτιώσει και την οξύνοια και την οξυδέρκεια των μαζών.

Μια ηγεσία πρέπει από την αρχή να βλέπει μακρύτερα και καθαρότερα από τους απλούς ανθρώπους. Η καταραμένη ικανότητα των μαζών να υποφέρουν μπορεί να ξεπεράσει τις προσδοκίες της ηγεσίας (Πάστερνακ), αλλά η ηγεσία δεν επιτρέπεται να γίνει συνυπεύθυνη και να συμβάλλει η ίδια με τη στάση της στην αύξηση της δυστυχίας των μαζών. Η έξοδος από την οικονομική κρίση μπορεί να γίνει με τρόπο που συμφέρει στους μισθωτούς και ζημιώνει το κεφάλαιο, εφόσον η εργατική τάξη αναπτύξει την απαραίτητη για τις περιστάσεις ενότητα, αποφασιστικότητα, μαχητικότητα και αγωνιστικότητα. Γι΄ αυτό νομίζουμε ότι η δέουσα στάση μιας υπεύθυνης συνδικαλιστικής ηγεσίας που δε θέλει να συμμετάσχει στο βρώμικο παιχνίδι της εξαπάτησης των μαζών, είναι ο χρονικός εκσυγχρονισμός της προηγούμενης πρότασης της ΟΛΜΕ, ο εμπλουτισμός της με συγκεκριμένες δράσεις και πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση του πανεκπαιδευτικού, πανεργατικού μετώπου και η αναπομπή της σε νέες γενικές συνελεύσεις - με ταυτόχρονη λήψη από την ίδια, από τα πρωτοβάθμια σωματεία και τις οργανωμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις του κλάδου όλων εκείνων των απαραίτητων μέτρων που θα εξασφαλίσουν τη μαζικότητα τους. Κάποιοι πρέπει να εξηγήσουν στον κόσμο ότι στην εποχή των δημοσκοπήσεων και των μετρήσεων, ακόμα και η απλή μαζική φυσική παρουσία του στις συνελεύσεις και η παραμονή του σε αυτές ως το τέλος και η υπερψήφιση με συντριπτική πλειοψηφία μιας αγωνιστικής πρότασης είναι προκαταρκτικές μορφές αγώνα που δεν αφήνουν ασυγκίνητο κανέναν υπουργό και καμιά κυβέρνηση!

Χ. Φουσέκης