Αναγνώριση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών

Το καλοκαίρι η κυβέρνηση τη Ν.Δ. προχώρησε στην αναγνώριση των ιδιωτικών κολεγίων που είναι γνωστά και ως Κ.Ε.Σ.(Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών).Τα ΚΕΣ πρωτοεμφανίστηκαν στην Ελλάδα τα τέλη της δεκαετίας του 80 και αναγνωρίστηκαν από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που τα ενέταξε τότε στην αρμοδιότητα του υπουργείου εμπορίου. Τα ΚΕΣ δεν είναι τίποτα άλλο από ιδιωτικές επιχειρήσεις που λειτουργούν με τη γνωστή μέθοδο του franchising σαν παραρτήματα ξένων κολεγίων.

Μετά την ήττα που υπέστη από το φοιτητικό κίνημα η κυβέρνηση της Ν.Δ. και μετά την άτακτη υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ από τη διακηρυγμένη θέση του για στήριξη της αναθεώρησης του άρθρου 16, η αναγνώριση των ΚΕΣ αποτελεί τη νέα προσπάθεια για ιδιωτικά πανεπιστήμια που παρακάμπτει τη συνταγματική απαγόρευση. Η πρόσφατη καταδίκη της Ελλάδας από την Ε.Ε. και το ευρωπαϊκό δικαστήριο για τη μη ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας που επιβάλει την αναγνώριση και ισοτίμηση των ιδιωτικών κολεγίων με τα δημόσια πανεπιστήμια ήρθε σαν προσφορά στη κυβέρνηση και ανέδειξε για άλλη μια φόρα το ρόλο της Ε.Ε. στην προσπάθεια επιχειρηματικοποίησης και ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου, στη κατεύθυνση της στρατηγικής της συνθήκης της Μπολόνια και της υλοποίησης του Κ.Ε.ΧΑ.Ε.(κοινού ευρωπαϊκού χώρου ανωτάτης εκπαίδευσης) και έρχεται να συμπληρώσει το παζλ της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που τόσα χρόνια προσπαθούν να περάσουν οι κυβερνήσεις της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ.

Η αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των ΚΕΣ θα αποτελέσει, μέσω και της αξιολόγησης, το μοχλό πίεσης για τη δημιουργία ενός πανεπιστήμιου που θα είναι τυπικά δημόσιο αλλά θα λειτούργει με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και θα μετατρέψει την εκπαίδευση σε ένα χώρο κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Η πελατεία των ΚΕΣ και των διαφόρων ιδιωτικών κολεγίων, είναι οι μαθητές που δε κατάφεραν να ανταπεξέλθουν στο σχολειό της παραπαιδείας και των εξεταστικών και ταξικών φραγμών και που η πρόσφατη ρύθμιση της βάσης του 10 από τη κυβέρνηση της Ν.Δ. πέταξε έξω από το πανεπιστήμιο. Τα ιδιωτικά κολέγια είναι στην ουσία εμπορικές επιχειρήσεις που λειτουργούν με σκοπό το κέρδος κι έτσι δεν γίνεται λόγος για δωρεάν σίτιση, στέγαση και άλλες φοιτητικές παροχές ενώ και η συνδικαλιστική δράση, οι ακαδημαϊκές ελευθέριες και το άσυλο, σε αντίθεση με το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι άγνωστες λέξεις για τα ΚΕΣ. Γίνεται λοιπόν σαφές, ότι η αναγνώριση τους και ισοτίμηση τους με τα Α.Ε.Ι θα αποτελέσει σε συνδυασμό και με την προσπάθεια εφαρμογής του νόμου-πλαίσιο (λίστα συγγραμμάτων, κατάργηση ασύλου, εσωτερικός κανονισμός) άλλο ένα κομμάτι της αναδιάρθρωσης στην εκπαίδευση, με στόχο την πλήρη παράδοση της εκπαιδευτικής διαδικασίας στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Παράλληλα, η ισοτίμηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των Α.Ε.Ι. με τα ΚΕΣ θα επιφέρει μια ακόμη διάσπαση στην ήδη υπάρχουσα πολυδιάσπαση των πτυχίων ΑΕΙ-ΤΕΙ-ΚΕΣ-ΙΕΚ άρα και διάσπαση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των απόφοιτων, μια διάσπαση που θα εξισώσει προς τα κάτω τα πτυχία αφού τα ΚΕΣ προσφέρουν κατακερματισμένη και εξειδικευμένη γνώση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της αγοράς. Θα δημιουργηθούν έτσι απόφοιτοι που η τιμή της εργατικής τους δύναμης θα είναι μειωμένη, θα είναι ευέλικτοι και εκμεταλλεύσιμοι, βορά στα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Απέναντι στην προσπάθεια αναγνώρισης και ισοτίμησης των ΚΕΣ, ήδη σε πολλούς φοιτητικούς συλλόγους, αλλά και στους καθηγητές επικρατεί αναβρασμός. Την Πέμπτη 6 Νοέμβριου έγινε το πρώτο εκπαιδευτικό συλλαλητήριο σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη αλλά και σε άλλες πόλεις, με τη συμμέτοχη φοιτητικών συλλόγων αλλά και την απεργιακή κινητοποίηση της ΠΟΣΔΕΠ ενώ το Πολυτεχνείο παρέμεινε με απόφαση της συγκλήτου κλειστό στις 5 και 6 Νοέμβριου.

Σ’ αυτή τη φάση θα πρέπει οι πρωτοπόρες δυνάμεις του φοιτητικού κινήματος να πρωτοστατήσουν για την ανάπτυξη αγώνων στην κατεύθυνση της συνολικής σύγκρουσης με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Τα ΚΕΣ είναι ένα κομμάτι αυτής και πάνε χέρι- χέρι και με το νόμο-πλαίσιο και με την αξιολόγηση. Άρα χρειάζεται ένα φοιτητικό κίνημα που θα βάζει στο στόχαστρο συνολικά την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και θα παλεύει για την ανατροπή της. Ένα κίνημα που δε θα μένει μόνο σ’ ένα αντι-αναδιαρθρωτικό πλαίσιο, αλλά θα προβάλει ένα συνολικό πρόγραμμα αιτημάτων όπως άμεση κάλυψη όλων των αναγκών της εκπαίδευσης από το κράτος, κατάργηση της διάσπασης των γνωστικών αντικείμενων και ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Ένα φοιτητικό κίνημα που θα συνδέεται με την εργατική τάξη και θα ενσωματώνει αιτήματα του εργατικού κινήματος στα πλαίσια του, αφού η υπόθεση της εκπαίδευσης είναι και υπόθεση της εργατικής τάξης και ένα μεγάλο μέρος των φοιτητών προέρχεται από κει και εκεί θα καταλήξει. Ένα τέτοιο φοιτητικό κίνημα για να μπορεί να νικήσει δεν απαιτεί μόνο ένα αναβαθμισμένο πολιτικό περιεχόμενο αλλά και οργανωτική ανασυγκρότηση. Οργανωτική ανασυγκρότηση στη βάση μιας εργατοδημοκρατικής συγκρότησης με πραγματική άμεση δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων και των συντονιστικών τους, με αιρετούς και ανακλητούς και άμεσα υπόλογους αντιπροσώπους στη γενική συνέλευση. Άμεση δημοκρατία δε σημαίνει ανοιχτά συντονιστικά που καταλήγουν να είναι μια μάχη εντυπώσεων ανάμεσα σε παρατάξεις, άμεση δημοκρατία σημαίνει αναλογική αντιπροσώπευση των γενικών συνελεύσεων με αιρετότητα και ανακλητότητα.

Κ. Μουχλιανίτης