Σχόλιο για τις θέσεις του συνεδρίου του ΚΚΕ

Δημοσιεύτηκαν στις 5 Οκτώβρη οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ, με τίτλο «ΚΚΕ Ισχυρό, 18^ο Συνέδριο Αντεπίθεσης», για τον απολογισμό δράσης και τα καθήκοντα μέχρι το 19^ο Συνέδριο, ζήτημα που θα αποτελέσει το πρώτο θέμα του 18^ου Συνεδρίου. (οι Θέσεις για το δεύτερο θέμα που αφορά τη συζήτηση για το σοσιαλισμό δημοσιεύτηκαν στις 19 Οκτώβρη, όταν η ΕΠ βρισκόταν ήδη στο τυπογραφείο).

Το παρόν άρθρο δε φιλοδοξεί να κρίνει συνολικά τις Θέσεις, αλλά να σχολιάσει τον απολογισμό δράσης και το σχεδιασμό του κόμματος στο εργατικό κίνημα. Το κομμάτι αυτό έκανε εντύπωση και σε μας, αλλά και σε αγωνιστές που βρεθήκαν με τις δυνάμεις του ΚΚΕ στους αγώνες της περασμένης περιόδου.

Από μια άποψη, το κείμενο έχει μια συνέπεια, καθώς συνολικά οι Θέσεις δεν μπαίνουν στον κόπο να επιχειρηματολογήσουν πάνω στο γιατί οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν το πρόγραμμα και τη γραμμή. Δεν υπάρχει κανένας επί της ουσίας απολογισμός, κανένας προβληματισμός, καμία συζήτηση δεν ανοίγεται.

 

Το ίδιο μοτίβο, ακολουθεί και το τμήμα στο οποίο αναφερόμαστε. Δεν γίνεται πουθενά επί της ουσίας απολογισμός όχι μόνο της δράσης του Κόμματος στο εργατικό κίνημα αλλά ούτε και των ίδιων των αγώνων που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα. Έξι εβδομάδες απεργίας των δασκάλων, οι απεργίες των καθηγητών, το συνεχές και παρατεταμένο κύμα καταλήψεων στα Πανεπιστήμια στριμώχνονται σε έξι αράδες. Οι εκατοντάδες χιλιάδες απεργοί για το ασφαλιστικό εξαφανίζονται ως δια μαγείας, ενώ οι εργάτες - απεργοί των ΔΕΚΟ τσουβαλιάζονται μαζί με τις ηγεσίες τους και οι αγώνες τους πετιούνται στην πυρά του συντεχνιασμού. Δεν υπάρχει ούτε μισή εκτίμηση για την εξέλιξη όλων αυτών των αγώνων, καμία ανάλυση για την εξέλιξη της ταξικής πάλης όλο το προηγούμενο διάστημα, κανένα σχέδιο για την ανάπτυξη αγώνων για την επόμενη περίοδο, κανένας στόχος για το εργατικό κίνημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το αρμόδιο κομμάτι των Θέσεων που αφορά τον απολογισμό δράσης του Κόμματος στις μάζες και ειδικά στο εργατικό κίνημα (σημ. 82) δεν αφορά το τι έγινε αλλά το τι πρέπει να γίνει! Οι Θέσεις απλά διαπιστώνουν «κάποιες θετικές διεργασίες στη λαϊκή συνείδηση» και αρκούνται να μας διαβεβαιώσουν για τον πρωτοπόρο ρόλο του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ και της ΚΝΕ στους αγώνες που αναπτύχθηκαν. Όμως κανένα τέτοιο ρόλο δεν έπαιξαν οι δυνάμεις του ΚΚΕ στην πλειοψηφία των αγώνων και ιδιαίτερα σε κορυφαίους εξ αυτών, για το ασφαλιστικό και την Παιδεία. Διασπαστική πολιτική ουράς είχε η ΚΝΕ στο φοιτητικό κίνημα και το ΠΑΜΕ στους εκπαιδευτικούς και τους δασκάλους, διάσπαση και ακολουθητισμός στη ΓΣΕΕ χωρίς καμία εναλλακτική πρόταση και πρωτοβουλία, ήταν η «προσφορά» του ΠΑΜΕ στους απεργούς του ασφαλιστικού.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, δεν φαίνεται διατεθειμένη να συζητήσει, πόσο μάλλον να αλλάξει, γραμμή πλεύσης σε σχέση με το ΠΑΜΕ και την τακτική στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τουναντίον η, επιζήμια για το εργατικό κίνημα, ρότα που έχει χαράξει συστηματοποιείται και ιδεολογικοποιείται. Ο σημερινός συσχετισμός δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα παρουσιάζεται ως «αντικειμενικός» παράγοντας, πλάι - πλάι με την επίδραση που ασκεί η νίκη της αντεπανάστασης του 89-91. Το ΠΑΜΕ θεωρείται όλο και περισσότερο «πρόπλασμα» του ΑΑΔΜ, όλο και περισσότερο σαν ένας πόλος έξω από τη σημερινή δομή του συνδικαλιστικού κινήματος.

Στη μεγαλύτερη έκταση τους οι Θέσεις ασχολούνται με τον απολογισμό σε σχέση με το στόχο του 17^ου συνεδρίου για «ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ». Μόνο που ξεκομμένα από την εξέλιξη της ταξικής πάλης και την παρέμβαση του Κόμματος σ’ αυτή, το πρόγραμμα και την τακτική, η συζήτηση για την κομματική οικοδόμηση είναι μια στείρα, ανούσια οργανωτίστικη συζήτηση. Και είναι χαρακτηριστικό ότι «τα καθήκοντα του Κόμματος ως το 19^ο Συνέδριο» αφορούν σχεδόν αποκλειστικά την εσωτερική κομματική ζωή και λειτουργία και πουθενά δεν μπαίνει καθήκον ή στόχος που να αφορά άμεσα την ανάπτυξης της ταξικής πάλης, την παρέμβαση του ΚΚΕ για την οργάνωση της αγωνιστικής αντίστασης και αντεπίθεσης της εργατικής τάξης.

Σε ποια «αντεπίθεση» αναφέρονται άραγε οι «Θέσεις» ;