Το φάντασμα του Βιετνάμ και η οικονομική κρίση πλανάται πάνω από τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ

Το ντόμινο χρεοκοπιών έχει φέρει τα χρηματιστήρια στο σημείο που βρίσκονταν λίγες μέρες μετά τις επιθέσεις στις 11 Σεπτέμβρη, εξαναγκάζοντας και το Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο να παραδεχτεί πόσο εύθραυστη είναι η οικονομία των ΗΠΑ. Και ενώ τα μαντάτα για την οικονομία είναι μαύρα, η κατάσταση στην εξωτερική πολιτική δεν είναι και η καλύτερη. Είναι ειρωνικό, ότι η Αμερική επιστρέφει πίσω στο χρόνο και καλείται να σωθεί (;) από ένα βετεράνο του Βιετνάμ (που μάλλον έχει ξεχάσει ότι οι ΗΠΑ χάσανε στο Βιετνάμ, παρόλο που διατρανώνει ότι ξέρει πως να κερδίζει πολέμους) και ένα Δημοκρατικό που προτείνει μια επιστροφή στην - εξίσου αποτυχημένη - τακτική του Νίξον το 1970. Οι εκλογές χαρακτηρίζονται από μια πανθομολογούμενη οικτρή διπλή θητεία του Μπους τζούνιορ που έχει φθάσει στο ναδίρ της δημοτικότητας του. Ακόμη και ο νυν υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων αποφεύγει οποιαδήποτε αναφορά ή εμφάνιση από κοινού με τον απερχόμενο πρόεδρο.

Ο Ομπάμα ούτε είναι ο αντιπολεμικός υποψήφιος, ούτε συνιστά κάποια εναλλακτική πρόταση έναντι της θητείας του Μπους. Η διαφορά του Ομπάμα με την πολιτική του Μπους είναι στο πως, και όχι στο αν, θα πρέπει να προωθηθούν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Σε τελική ανάλυση, η κριτική του Ομπάμα στον Μπους είναι ριζωμένη όχι στην αντίθεση με τον πόλεμο, αλλά στο ότι οι μέθοδοι του Μπους υπονομεύουν την δυνατότητα των ΗΠΑ να κυριαρχήσουν στον κόσμο.

Έχει ταχθεί ρητά υπέρ της κλιμάκωσης του πολέμου στου Αφγανιστάν (σε αρχικό επίπεδο με την αποστολή 10.000 επιπλέον στρατιωτών), έχει απειλήσει ξεκάθαρα το Πακιστάν με εξάπλωση του πολέμου, ζητά την αύξηση του δυναμικού του αμερικάνικου στρατού ως σύνολο (κατά 65χιλ. στο πεζικό και 27 χιλ στους πεζοναύτες), την αύξηση των πολεμικών δαπανών, ενώ έχει κάνει ακόμα και νύξεις για επαναφορά της υποχρεωτικής θητείας. Σύμφωνα με το σχέδιο του, η ενίσχυση της δύναμης του Αφγανιστάν θα προκύψει από την απόσπαση μερικών δυνάμεων από το Ιράκ, ενώ ταυτόχρονα καλεί και τους συμμάχους στο ΝΑΤΟ (όπως έκανε στην περιοδεία του στο Βερολίνο) να αυξήσουν τις δυνάμεις τους. Ο Μακέιν από την άλλη έχει ανερυθρίαστα δηλώσει ότι την οικοδόμηση και εκπαίδευση ενός αφγανικού στρατού οφείλουν να πληρώσουν όχι μόνο οι Αμερικάνοι φορολογούμενοι αλλά όλοι οι σύμμαχοι. Για να μην αφήσει καμία υπόνοια να αιωρείται προς το κεφάλαιο και τα Γεράκια της Ουάσινγκτον ο Ομπάμα επέλεξε ως αντιπρόεδρο τον Τζο Μπίντεν, έναν ένθερμο υποστηρικτή τόσο του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία όσο και του πολέμου στο Ιράκ το 2002 και αγαπημένο παιδί των τραπεζικών ιδρυμάτων.

Το σχέδιο του Ομπάμα θυμίζει έντονα το πλάνο “βιετναμοποίηση”(όπως αποκαλέστηκε) του Νίξον το 1970 κατά την αμερικάνικη επέμβαση στην Νοτιοανατολική Ασία. Τότε, στις 30 Απριλίου του 1970, ο Νίξον είχε δηλώσει ότι αποσύρει 150.000 από το Βιετνάμ και δίνει την πρωτοβουλία σε σύμμαχες βιετναμέζικες δυνάμεις του Νότου, ενώ ταυτόχρονα εξήγγειλε την εισβολή στην γείτονα Καμπότζη ως μια εναλλακτική τακτική προς την νίκη. Πλην όμως, αυτή η απόφαση συνάντησε το ισχυρότερο κύμα του αντιπολεμικού κινήματος, οδηγώντας στην εγκατάλειψη της εισβολής μέσα σε 2 μήνες. Με δεδομένο ότι ο πόλεμος στο Ιράκ έχει καταστεί πλέον στο εσωτερικό των ΗΠΑ πιο ανεπιθύμητος απ' όσο ήταν αυτός του Βιετνάμ, οι εξελίξεις αναμένονται τουλάχιστον ενδιαφέρουσες. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι η όποια αντιπολεμική πόζα του Ομπάμα έναντι της Χίλαρι κατά την διεκδίκηση του χρίσματος των Δημοκρατικών ήταν ένας κυνικός ελιγμός για να εξαπατήσει όσους Αμερικάνους επιθυμούσαν τον τερματισμό του πολέμου στο Ιράκ.

Σήμερα, ο Ομπάμα προτείνει οι ΗΠΑ να μειώσουν την άμεση “μάχιμη” δύναμη στο Ιράκ παραχωρώντας την βρώμικη δουλειά του ιμπεριαλισμού σε “ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας”. Οι ΗΠΑ θα κρατήσουν στο Ιράκ δυνάμεις που βάσει εκτιμήσεων θα ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες για να εμπλέκονται σε αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις ή θανάσιμους βομβαρδισμούς και αντίποινα. Οι εν λόγω δυνάμεις βαπτίζονται από τον Ομπάμα “τοπική δύναμη” έναντι των “μάχιμων μονάδων” που θα αποσπαστούν.

Η πολεμική μηχανή των ΗΠΑ που περιλαμβάνει πάνω από 750 βάσεις εκτός ΗΠΑ , έναν πολεμικό προϋπολογισμό που ισοδυναμεί με το 45% των παγκόσμιων πολεμικών δαπανών , 200 με 250 χιλ στρατιώτες εκτός ΗΠΑ (140 στο Ιράκ, 35 στο Αφγανιστάν), όχι μόνο δεν πρόκειται να θιχτεί από τον Ομπάμα, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι θα ενισχυθεί.

Ο εν πολλοίς αποκλεισμός κάθε επιλογής πέρα από αυτής που θα είναι σύμφωνης με το κεφάλαιο και την διατήρηση της ιμπεριαλιστικής υπόστασης των ΗΠΑ, καταδεικνύει την αντιδραστικότητα και σήψη του πολιτειακού συστήματος των ΗΠΑ και συνολικά της αστικής δημοκρατίας. Οι φετινές επιχειρηματικές επιχορηγήσεις στους υποψήφιους έχουν ξεπεράσει κάθε ρεκόρ (το 2004 οι συνολικές δαπάνες είχαν φθάσει το 1 δις δολάρια για τους 2 υποψήφιους) με το μεγαλύτερο ποσοστό να πηγαίνει στους Δημοκρατικούς.

Στα αριστερά των υποψηφίων, καταγράφονται η υποψηφιότητα του ανεξάρτητου Ralph Nader, της ΜακΚίνει του Πράσινου Κόμματος και άλλες υποψηφιότητες που αναμένεται να λάβουν μικρότερο ποσοστό, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος, του κόμματος της Σοσιαλιστικής Ισότητας και του Κόμματος για τον Σοσιαλισμό και την Ελευθερία.

Ο. Π.