Ο αγώνας στα χέρια των εργαζομένων

Συντονισμός των σωματείων – Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο για την ανατροπή της αντιασφαλιστικής επίθεσης

Η απεργία της 12ης Δεκέμβρη, αποτελεί μια πρώτη απάντηση στα σχέδια της κυβέρνησης. Η απάντηση αυτή δίνεται σε μια φάση που δεν υπάρχει νομοσχέδιο, αλλά μόνο έντεχνες «διαρροές» προς τα ΜΜΕ από την κυβερνητική πλευρά. Οι «διαρροές» αυτές δείχνουν τις κυβερνητικές προθέσεις και περιγράφουν το «μάξιμουμ» στόχο της κυβέρνησης Καραμανλή: Ενοποίηση ταμείων, αύξηση όλων των ορίων ηλικίας για σύνταξη στα 65 χρόνια, αναθεώρηση των βαρέων και ανθυγιεινών, κίνητρα για εθελοντική παράταση του εργάσιμου χρόνου μέχρι τα 68 χρόνια και τέλος για να χρυσωθεί το χάπι, αναγνώριση πλασματικού χρόνου ασφάλισης για κάθε παιδί.

Η συμμετοχή στην απεργία θα παίξει ρόλο στις κινήσεις της κυβέρνησης, η οποία θα μετρήσει τους συσχετισμούς πριν προχωρήσει σε κατάθεση σχεδίου νόμου. Πέρα από τις γενικότερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει η αστική τάξη στο ζήτημα αυτό, έχει μπροστά της και μια σημαντική διαφορά σε σχέση με το παρελθόν, η οποία είναι ότι οι κινητοποιήσεις δεν οδηγούν αυτόματα στην ενίσχυση του άλλου πόλου του δικομματισμού. Και αυτό αντικειμενικά περιορίζει τα περιθώρια ελιγμών.

Είναι βέβαιο ότι σε αυτήν τη μάχη δεν κυριαρχεί η προλεταριακή αντίληψη. Είναι επίσης σίγουρο ότι το σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα και αυτή η ΓΣΕΕ το περισσότερο που μπορούν να κάνουν είναι να φρενάρουν την κυβερνητική επίθεση. Δεν μπορούν όμως να δώσουν τη μάχη με νικηφόρα προοπτική, δεν μπορούν να αποσπάσουν κατακτήσεις, να οργανώσουν έναν επιθετικό αγώνα. Και ο αγώνας αυτός κινείται στα πλαίσια της αστικής πολιτικής. Η αποστοίχιση των εργαζομένων από τα κυβερνητικά κόμματα, δεν συνδυάζεται με θεαματική ενίσχυση της Αριστεράς και με μαχητική στράτευση στις οργανώσεις της, αλλά φτάνει μέχρι την εκλογική της ενίσχυση.

Αυτό δείχνει ότι η εργατική τάξη δεν εμπνέεται ούτε από τον ρεφορμισμό του ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε από τη αλλοπρόσαλλη και διασπαστική τακτική του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Δεν εμπνέεται όμως, ούτε και από την «άλλη» Αριστερά που εξαντλείται σε επαναστατικές διακηρύξεις και διαπιστώσεις της κατάστασης, αδυνατώντας να παίξει ρόλο στα πράγματα.

Η σημασία του συντονισμού των σωματείων

Η συνεύρεση και ο συντονισμός 20 περίπου σωματείων για να δώσουν τη μάχη ενάντια στην επίθεση της κυβέρνησης, συνιστά ένα πολύ μικρό βήμα για τις απαιτήσεις του αγώνα που έχουμε μπροστά μας. Ταυτόχρονα όμως, αποτελεί ένα εξαιρετικά σημαντικό βήμα, που ανοίγει έναν νέο δρόμο για το κίνημα. Πρωταγωνιστικό ρόλο για την εκκίνηση αυτής της διαδικασίας έπαιξαν δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς. Οι δυνάμεις αυτές απέδειξαν με αυτόν τον τρόπο, ότι η επαναστατική Αριστερά μπορεί να ξεφύγει από τις γενικές διακηρύξεις και να παίξει πραγματικό ρόλο στο πρακτικό εργατικό κίνημα, έδειξαν έναν δρόμο για αυτό, διατύπωσαν ένα συγκεκριμένο σχέδιο παρέμβασης και δράσης.

Αποτελεί καθήκον από εδώ και πέρα, για όσους δηλώνουν επαναστάτες, η στήριξη αυτής της διαδικασίας, η διεύρυνσή της και με άλλα σωματεία, η διάδοση των υλικών της και η βοήθεια για την καλύτερη οργάνωση της δράσης της. Πρέπει πλέον να τελειώνουμε με τις μικρογραφίες του ΠΑΜΕ και να κινηθούμε με βάση την τακτική του ενιαίου εργατικού μετώπου πάλης, τη μόνη πραγματικά επαναστατική τακτική.