Αλήθειες και ψέμματα για την κοινωνική ασφάλιση

Εδώ και αρκετά χρόνια οι αστοί πολιτικοί όλων των αποχρώσεων όταν βρίσκονται στην κυβερνητική εξουσία, προσπαθούν να μας πείσουν ότι το ασφαλιστικό μας σύστημα βρίσκεται σε κίνδυνο. Ότι πρέπει να παρθούν μέτρα για τη σωτηρία του.

Ποια είναι όμως η αλήθεια, τι επιδιώκουν και ποιές είναι οι συνέπειες για την εργατική τάξη και τους απόμαχους της δουλειάς από τα αντεργατικά και αντιασφαλιστικά μέτρα που ετοιμάζουν;

Πρώτα απ’ όλα, επιδιώκουν να αλλάξουν στη συνείδηση της εργατικής τάξης την ίδια την έννοια της κοινωνικής ασφάλειας και από δικαίωμα και υποχρέωση της πολιτείας να τη μετατρέψουν σε εμπόρευμα. Με τις νέες ασφαλιστικές ρυθμίσεις επιχειρούν να οικοδομήσουν ένα νέο μοντέλο κοινωνικής ασφάλισης ανταποδοτικό και κεφαλαιοκρατικό όπου η κοινωνική ασφάλιση, από υποχρέωση της πολιτείας προς τον πολίτη, να μετατραπεί σε υποχρέωση του πολίτη προς τον εαυτό του.

Για το εργατικό κίνημα, το ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης είναι ένα από τα σημαντικότερα. Αφορά το σύνολο της εργατικής τάξης, τους όρους με τους οποίους αμείβεται γενικά η εργασία, αφορά το δικαίωμα των απόμαχων της δουλειάς να ζουν με αξιοπρέπεια. Τα χρήματα της κοινωνικής ασφάλισης είναι χρήματα της εργατικής τάξης, χρήματα τα οποία παρακρατήθηκαν και παρακρατούνται από το μισθό και το μεροκάματο. Δεν πρόκειται γενικά για τον κοινωνικό πλούτο ούτε βέβαια για παροχές του κράτους στην κοινωνική ασφάλιση.

Το μεγάλο ψέμα για το ασφαλιστικό

Μας λένε ότι τα μέτρα αυτά είναι αναγκαία για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα των ταμείων. Μας λένε ψέματα. Για την άσχημη κατάσταση των ταμείων δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι, αλλά οι καπιταλιστές και οι εκάστοτε κυβερνήσεις που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα τους.

Η εργατική τάξη είναι η μόνη που πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο αποθεματικά στα ασφαλιστικά ταμεία. Το κράτος για πολλές δεκαετίες δεν πλήρωσε δραχμή στους ασφαλιστικούς οργανισμούς, αντίθετα χρησιμοποίησε τα αποθεματικά των ταμείων και ιδιαίτερα του ΙΚΑ για να χρηματοδοτήσει τους καπιταλίστες. Πιο συγκεκριμένα, το κράτος το 1950 με το νόμο 1611 υποχρέωσε το ΙΚΑ να έχει τα αποθεματικά του κατατεθειμένα στην τράπεζα της Ελλάδας με μηδενικό τόκο χρηματοδοτώντας έτσι το κεφάλαιο (την ελληνική βιομηχανία και το εμπόριο). Την ίδια στιγμή το ΙΚΑ για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες του δανείζονταν με το τρέχον επιτόκιο του 25%. Το καθεστώς αυτό συνεχίστηκε μέχρι το 1975. Σε 58 δισ. ευρώ υπολογίζεται η λεηλασία των αποθεματικών την περίοδο 1950- 1975. Η μεταπολεμική ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού στηρίχτηκε και στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων.

Το 1993 στο όνομα της σωτηρίας των ασφαλιστικών ταμείων το κράτος καθιέρωσε την τριμερή χρηματοδότηση και στη συνέχεια με νόμο την ετήσια χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος με το 1% του ΑΕΠ. Το κράτος όμως ουδέποτε ανταποκρίθηκε στις υποχρεώσεις του. Έκανε το αντίθετο.

Με πληθώρα νόμων και ρυθμίσεων συνέχισε την απαλλαγή των καπιταλιστών από τις εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, χαρίζοντάς τους τεράστια ποσά. Πάνω από 3,2 δισ. ευρώ είναι οι βεβαιωμένες οφειλές των επιχειρήσεων προς το ΙΚΑ και πάνω από 8,7 δισ. ευρώ οι οφειλές του κράτους προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Από αυτή την τεράστια κλοπή που έγινε σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων, την ευθύνη την έχουν αποκλειστικά το κράτος και οι επιχειρηματίες. Από αυτές τις ευθύνες προσπαθούν να απαλλαχτούν με τις αντεργατικές ασφαλιστικές ρυθμίσεις που επιδιώκουν να περάσουν στο όνομα της σωτηρίας του ασφαλιστικού συστήματος.

Κράτος και κεφάλαιο με την ενοποίηση των ταμείων επιδιώκουν να απαλλαγούν από τις οικονομικές υποχρεώσεις που έχουν για τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος. Επιδιώκουν επίσης να βάλουν στο χέρι τα όποια αποθεματικά υπάρχουν στα ασφαλιστικά ταμεία και ως ζεστό χρήμα για το χρηματιστηριακό τζόγο και τα δομημένα ομόλογα να τα αξιοποιήσουν προς όφελος τους. Πάνω από 3,5 δισ. ευρώ ήταν οι απώλειες από το τζογάρισμα των αποθεματικών στο χρηματιστήριο μετά το 1990.

Η αντιασφαλιστικη επίθεση πλήττει το σύνολο της εργατικής τάξης

Τέσσερις μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων πλήττονται από τα σχέδια της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό. Όσοι έχουν τη δυνατότητα να συνταξιοδοτηθούν με 35 η 37 χρόνια ασφάλισης χωρίς όριο ηλικίας, καθώς τα σχέδια της κυβέρνησης προβλέπουν αύξηση 2-3 χρόνων, είτε μέσα από την καθιέρωση ορίου ηλικίας είτε με την αύξηση των ετών ασφάλισης. Επίσης, όσοι έχουν δικαίωμα συνταξιοδότησης με 35 έτη ασφάλισης και όριο ηλικίας το 58ο, αφού εξετάζεται η σταδιακή αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια.

Στα σχέδια της κυβέρνησης βρίσκεται η αλλαγή και η κατάργηση όλων των ευνοϊκών διατάξεων που επιτρέπουν τη συνταξιοδότηση πριν τα 60 χρόνια. Σχεδιάζεται δραστικός περιορισμός της λίστας με τα βαριά και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Το ένα στα τέσσερα επαγγέλματα κινδυνεύει να εξαιρεθεί από το ευνοϊκό καθεστώς με το πρόσχημα της τεχνολογικής προόδου. Για τις γυναίκες και ιδιαίτερα για τις μητέρες με ανήλικα παιδιά, με την κατάργηση των ευνοϊκών διατάξεων για συνταξιοδότηση, θα αυξηθούν τα όρια από 5 μέχρι και 17 χρόνια.

Με τα νέα μέτρα που σχεδιάζει η κυβέρνηση θα υπάρξουν σημαντικές περικοπές σε όλες τις συντάξεις. Η αλλαγή της βάσης υπολογισμού της σύνταξης από την τελευταία πενταετία στην τελευταία δεκαετία θα οδηγήσει σε σημαντικά μικρότερες συντάξεις. Σύμφωνα με υπολογισμούς το ποσοστό μείωσης θα είναι 5% έως 10% .

Το εργατικό κίνημα να βγει στο προσκήνιο

Η υπόθεση της πάλης για την κοινωνική ασφάλιση αφορά όλους τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, θρησκεία, εθνικότητα, και ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές. Σε πείσμα των επιλογών και επιδιώξεων του κεφαλαίου, εμείς πρέπει να οργανώσουμε συνελεύσεις σε κάθε χώρο δουλειάς, με αγωνιστικές αποφάσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων να συγκροτήσουμε ένα ενιαίο πανεργατικό αγωνιστικό μέτωπο ώστε η εργατική τάξη να βγει στο προσκήνιο και να ανατρέψει τις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις.

Τίποτα να μην αφήσουμε στην τύχη του. Όλοι όσοι αναφερόμαστε στις δυνατότητες που έχει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να συμβάλλουμε τα μέγιστα στην ανάπτυξη της πιο πλατιάς αγωνιστικής ενότητας των εργαζομένων. Το ΠΑΜΕ δεν συμβάλλει στην ανάπτυξη μαζικού ενωτικού κινήματος διότι καλεί τους πάντες να συσπειρωθούν γύρω από τον εαυτό του και το δικό του πλαίσιο πάλης σαν προϋπόθεση ανάπτυξης κοινών αγώνων. Με τις παγιωμένες ξεχωριστές συγκεντρώσεις διασπά την ενιαία εργατική δράση.

● Να παλέψουμε για υποχρεωτική δημόσια κοινωνική ασφάλιση για όλους τους μισθωτούς, ανεξάρτητα από τη μορφή της μισθωτής σχέσης (δελτίο παροχής υπηρεσιών, μερική απασχόληση, φασόν κλπ), την εργασία στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, την ηλικία, το χρόνο ασφάλισης, την εθνικότητα. Καμία διάκριση ανάμεσα σε νέους και παλιούς εργαζόμενους. Δημόσια και δωρεάν υψηλού επιπέδου υγειονομική κάλυψη, περίθαλψη και πρόνοια για όλους, Έλληνες και μετανάστες. Πλήρη ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα στους μετανάστες. Διακρατικές συμφωνίες και δικαίωμα μεταφοράς των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των μεταναστών στις χώρες καταγωγής τους.

● Αυξήσεις στις συντάξεις και τους μισθούς, σύνδεση της κατώτερης σύνταξης με το βασικό μισθό-μεροκάματο. Υπολογισμός της σύνταξης με βάση τον καταληκτικό μισθό. Κατώτερος μισθός 1400 ευρώ.

● Να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι και οι αντιασφαλιστικές διατάξεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (νόμοι Σιούφα και Ρέππα). Να μην εφαρμοστούν οι αντιασφαλιστικες οδηγίες της ΕΕ και τα κριτήρια της Λισσαβόνας. Κράτος και εργοδότες να αναλάβουν το κόστος του ασφαλιστικού συστήματος, να επιστραφούν όλα τα κλεμμένα από το 1950 μέχρι σήμερα και με τον ανάλογο τόκο, να καταργηθούν οι χαριστικές ρυθμίσεις, να παρθούν μέτρα για όσους εισφοροδιαφεύγουν. Να σταματήσουν όλες οι μορφές της νόμιμης ανασφάλιστης εργασίας, προγράμματα STAGE κ.λ.π. Ένταξη στο ΙΚΑ των εργατών γης.

● Εκλεγμένοι και κάθε στιγμή ανακλητοί εκπρόσωποι των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία με δικαίωμα βέτο, ελεύθερο δικαίωμα πρόσβασης σε όλα τα βιβλία και λογαριασμούς, οι αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων που εκλέγουν τους εργατικούς αντιπροσώπους να είναι υποχρεωτικές για τις διοικήσεις των ταμείων.

● Όχι στην ιδιωτικοποίηση, στην ανταποδοτικότητα και στην επιχειρηματικότητα στην κοινωνική ασφάλεια. Η κοινωνική ασφάλιση είναι δικαίωμα κάθε εργαζόμενου, δημόσιο κοινωνικό αγαθό και υποχρέωση του κράτους. Στην κοινωνική ασφάλεια δεν έχουν θέση οι νόμοι της αγοράς και του κέρδους.