Σχόλια για τη διεθνή επικαιρότητα

Πραγματοποιήθηκε στα μέσα Οκτώβρη το 17ο συνέδριο του ΚΚ Κίνας. Λόγω της ιλιγγιώδους οικονομικής ανάπτυξης και καπιταλιστικής άνθισης της χώρας, το συνέδριο έτυχε της προσοχής της Δύσης και πλήθους οικονομικών παραγόντων, των λεγόμενων «λόμπι», με σκοπό βέβαια την καλύτερη αξιοποίηση της επιχειρηματικής «έκρηξης». Η The Wall Street Journal έγραψε για «απόβαση των λόμπι στο Πεκίνο». Η γραφειοκρατική ελίτ, με όρους όπως «επιστημονική ανάπτυξη» και «κοινωνική αρμονία», προσπάθησε να γεφυρώσει την αντίφαση μεταξύ της πραγματικής εξαθλίωσης τεράστιων μαζών στην ύπαιθρο και της επιθυμίας της για επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων υπέρ της ελεύθερης αγοράς. Η θέα του σφυροδρέπανου στην αίθουσα μάλλον σαν ανέκδοτο φάνταζε…

Ευοδώθηκαν τελικά οι μακρόχρονες προσπάθειες της ιταλικής κεντροαριστεράς να ενωθεί «εις σάρκαν μίαν», με την επωνυμία του Δημοκρατικού Κόμματος, μέσω της σύζευξης των Δημοκρατικών της Αριστεράς και της κεντρώας Μαργαρίτας. Η εξέλιξη αυτή σίγουρα θα ανοίξει τη συζήτηση και την «όρεξη» και στην Ελλάδα για τον παραπέρα ακρωτηριασμό της Αριστεράς και τη «μεγάλη προοδευτική συμμαχία». Πάντως η κυβερνώσα κεντροαριστερή παράταξη του Πρόντι συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια και μεγάλες αντιδράσεις λόγω της φιλοπόλεμης εξωτερικής πολιτικής της και των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων που προωθεί.

Οι ογκώδεις διαδηλώσεις ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία στη Μυανμάρ (Βιρμανία) αντιμετωπίστηκαν με άγρια καταστολή. Η χούντα δε δίστασε να ανοίξει πυρ ενάντια στους διαδηλωτές, όπως και το 1989. Παράλληλα, παίζεται ύπουλο διπλωματικό παιχνίδι από ΗΠΑ και ΕΕ που καταδικάζουν μεν, χωρίς συγκεκριμένα μέτρα δε, αλλά και τις Ρωσία και Κίνα οι οποίες έχουν συμφέροντα στη χώρα και συνιστούν «ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση». Σε αυτήν την περίπτωση, η χούντα μπορεί μόνο να ανατραπεί και μόνο από τον ίδιο το βιρμανικό λαό.

Η αμερικανόπνευστη «πορτοκαλί επανάσταση» στην Ουκρανία έχει πια ξεθωριάσει εδώ και καιρό. Επιβεβαίωση γι’ αυτό ήταν οι πρόσφατες εθνικές εκλογές, οι οποίες επέφεραν παραπέρα αποσταθεροποίηση και την οριακής αυτοδυναμίας κυβερνητική σύμπραξη των φιλοδυτικών κομμάτων. Η ισχυρότατη φιλορωσική αντιπολίτευση τροφοδοτείται πολιτικά από τους εκβιασμούς της Ρωσίας (π.χ. άρνηση παροχής φυσικού αερίου), την ώρα που ο Βορειοατλαντικός ιμπεριαλισμός έχει βάλει στο στόχαστρο μια χώρα του «άξονα του κακού», την παρακείμενη Λευκορωσία.

40 χρόνια συμπληρώθηκαν φέτος από τη δολοφονία του Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα στην Βολιβία κατόπιν εντολής της CIA. Ο αργεντίνος επαναστάτης υπήρξε από τους πρωτεργάτες της κουβανέζικης επανάστασης και γνήσιος διεθνιστής με το όραμά του για «ενωμένη σοσιαλιστική Λατινική Αμερική».Οι προσπάθειες για ακίνδυνη μυθοποίησή του αποτυγχάνουν καθώς παραμένει ένα διαχρονικό σύμβολο έμπνευσης των επαναστατικών ιδεών και αγώνων.

Μια «ινκόγκνιτο» αεροπορική επιδρομή του Ισραήλ σε βάρος της Συρίας στις αρχές Σεπτέμβρη, με στόχο πιθανές πυρηνικές εγκαταστάσεις, ήρθε στο φως. Η αποκάλυψη απαντήθηκε με εξοργιστική σιωπή από τις ΗΠΑ, αλλά και από την ΕΕ και τον ΟΗΕ. Το δόγμα των «προληπτικών χτυπημάτων» φαίνεται ότι αποτελεί πλέον παγιωμένη πρακτική των «κυνηγών της τρομοκρατίας». Η επίθεση έγινε σε μια συγκυρία στη Μέση Ανατολή (εκλογές στο Λίβανο, ζυμώσεις για διάσκεψη για το Παλαιστινιακό, επίσκεψη Πούτιν στο Ιράν) που εγκυμονεί νέες αναφλέξεις.

Το Ευρωσύνταγμα, ξαναβαφτισμένο σαν Μεταρρυθμιστική συνθήκη, έρχεται ξανά στο τραπέζι των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για να εγκριθεί στην επικείμενη ευρω-σύνοδο. Οι νεοφιλελεύθερες διατάξεις του, η στρατιωτική θωράκιση της ΕΕ και η ενίσχυση των ευρωπαϊκών θεσμών παρακολούθησης και παραβίασης ατομικών δικαιωμάτων που προβλέπει, απαιτούν μια νέα, οριστική καταδίκη του.

Νέα «μόδα» εξαπλώνεται στις ΗΠΑ, ακολουθώντας το γενικό ρεύμα ξηλώματος των εργατικών κατακτήσεων των περασμένων δεκαετιών. Πρόκειται για την εγκατάλειψη. από πλευράς ιδιωτικών εταιρειών, των υποχρεώσεών τους για ασφαλιστική κάλυψη εκατομμυρίων εργαζομένων, ιδιαίτερα σε σχέση με την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που είναι ιδιαίτερα δαπανηρή, με αντάλλαγμα τη διατήρηση π.χ. των συλλογικών συμβάσεων. Κάτι τέτοιο συνέβη στην αυτοκινητοβιομηχανία General Motors, όπου παρ’ όλο που το συνδικάτο έκανε απεργία ύστερα από 30 χρόνια, η τελική συμφωνία με την εργοδοσία προβλέπει τη σταδιακή απόσυρση της εταιρείας από τη χρηματοδότηση του ταμείου των εργαζόμενων. Ανάλογες συμφωνίες προωθούνται και σε άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες.