Η πρωτοπόρα δράση στο συνδικαλιστικό κίνημα, πρώτιστο καθήκον της νέας οργάνωσης

Με τις «Θέσεις» της οργανωτικής επιτροπής, επιχειρείται να ξανατεθούν στη σωστή τους βάση μέσα στους κόλπους του κινήματος, και των ταξικών αγωνιστών ιδιαίτερα, οι αντιλήψεις γύρω από τις μορφές οργάνωσης της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα το ρόλο των συνδικάτων, τον προσανατολισμό που πρέπει να διέπει μια ταξική δύναμη που παρεμβαίνει στους χώρους δουλειάς και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα γενικότερα.

Στη σωστή τους βάση, εννοώντας την επαναδιατύπωση της μαρξιστικής θέσης γι’ αυτά τα ζητήματα, το ξεκαθάρισμα και το διαχωρισμό από θεωρίες και πρακτικές που έχουν οδηγήσει την πάλη των εργαζόμενων σε αστικά μονοπάτια, που καθιστούν τους συνδικαλιστικούς αγώνες ισχνούς, πολυκερματισμένους, σχεδόν ακίνδυνους. Η ιστορία έχει αναδείξει τα συνδικάτα ως αξεπέραστα ταξικά όργανα στα χέρια όλων των εργατών. Τα έχει αναδείξει σαν τη μορφή οργάνωσης στα πλαίσια της οποίας «αδελφοποιούνται» οι μισθωτοί, μέσα απ’ την καθημερινή πάλη τους για τα προβλήματα. Διαμέσου των συνδικάτων, είναι δυνατόν, κάτω απ’ την επίδραση της οργανωμένης επαναστατικής επιρροής, να κλονιστεί και η ίδια η αστική κυριαρχία. Η δράση της εργατικής τάξης στα πλαίσια των συνδικάτων είναι που οδήγησε σε κοσμοϊστορικές κατακτήσεις για τους εργαζόμενους όλου του κόσμου μέσα στον καπιταλισμό.

Όμως σήμερα, πρέπει να επαναστοιχειοθετηθούν όλα τα παραπάνω που αποτελούν αναγκαία συνθήκη για την αναγέννηση του εργατικού κινήματος. Από αυτήν την άποψη, η νέα οργάνωση πρέπει να αναπτύξει, να διαδώσει και να βάλει στο κίνημα την αντίληψη περί ενωμένων ταξικών, κλαδικών συνδικάτων, όργανα στα χέρια των εργατών, αποκρούοντας «νέες» λογικές και τακτικές, που συνειδητά ή όχι, έχουν επιφέρει τη σημερινή κατάσταση των ξεχωριστών συγκεντρώσεων, της ανακάλυψης «νέων» μορφωμάτων και τόπων συγκέντρωσης των εργαζομένων (Βλέπε «ανεξάρτητα κέντρα αγώνα», διάφορες πρωτοβουλίες αυτόνομης «δράσης» νέων εργαζομένων κτλ.). Πρέπει να συγκεντρώσει κάθε επαναστατική δύναμη γύρω απ’ αυτό το πρώτιστο καθήκον, να επιδιώξει την πλατιά ζύμωση και συμμαχία με όποιον προτίθεται να αντιπαλέψει την σεχταριστική, αριστερίστικη, διασπαστική πρακτική στα συνδικάτα.

Πέρα από την θεωρητική διατύπωση και επεξεργασία του τρόπου δράσης των συνδικάτων, που περνάει και μέσα από τη διατύπωση της θέσης για το ενιαίο μέτωπο των εργατών - που είναι μια διαδικασία συνεχής και η συνολική κατάληξή της δεν μπορεί να είναι στενά έργο της νέας οργάνωσης αλλά όλων των ενωμένων επαναστατών -, πέρα λοιπόν από αυτό το τιτάνιο έργο, η νέα οργάνωση θα κριθεί απ’ την πρακτική εφαρμογή όλων αυτών από πλευράς των μελών της. Η πρωτοπόρα δράση των συντρόφων στα σωματεία τους και τους χώρους δουλειάς, η προσπάθεια για δημιουργία ή επανασύσταση σωματείων εκεί που δεν υπάρχουν, η μαζικοποίηση και η διακριτή παρουσία των σωματείων, είναι αν μη τι άλλο, καθήκοντα που πρέπει να αποτελέσουν το έναυσμα για την απαρχή μιας συγκεκριμένης δουλειάς, με βάση την οποία η οργάνωση θα έχει μια εποπτεία των εξελίξεων της δράσης στα σωματεία και θα μπορεί έγκαιρα, ενιαία και καθαρά να «μπάζει» την αντίληψη της και να τροποποιεί συσχετισμούς, να κερδίζει συναγωνιστές και εν τέλει να αρθρώνει τον επαναστατικό της λόγο στο κίνημα. Η αποσαφήνιση ενός διεκδικητικού πλαισίου και συνολικά αλλά και ανά χώρο, ο διαχωρισμός με άλλες αντιλήψεις στο συνδικαλιστικό κίνημα όχι εμπειρικά, αλλά με συγκεκριμένο ιδεολογικοπολιτικό διαχωρισμό, ο σχεδιασμός αλλά και η άμεση παρέμβαση της οργάνωσης στην περίπτωση μαζικών και αγωνιστικών διαδικασιών (π.χ. εκλογές, γενικές συνελεύσεις, απεργίες, συγκεντρώσεις) είναι κάποιες από τις αναγκαιότητες για την αναγνώριση της νέας οργάνωσης στα μάτια πολλών αγωνιστών, που θα έχει ως αποτέλεσμα την ενδυνάμωση της ταξικής πτέρυγας του κινήματος, αλλά και την προώθηση του στόχου της ενότητας των κομμουνιστών, μιας και οι τελευταίοι βρίσκονται και συνευρίσκονται και μέσα στους αγώνες και τις μαζικές διαδικασίες.

Οι νέοι αγωνιστές ιδιαίτερα, που θα εισέλθουν στην «αρένα» της ταξικής πάλης δεν πρέπει να αφεθούν στην παραλυτική επίδραση των αστικοποιημένων ηγεσιών, της ρεφορμιστικής δράσης στο όνομα του «εφικτού», στην αριστερίστικη και διασπαστική λογική συνένωσής τους στη βάση των πολιτικών τους πεποιθήσεων και όχι στη βάση των κοινών τους συμφερόντων και προβλημάτων. Οι «Θέσεις» δίνουν τις κατευθυντήριες γραμμές για μια πρωτοπόρα δράση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η νέα οργάνωση πρέπει να τις διευρύνει και να τις εφαρμόσει. Αποτελεί καθήκον της.

Φώτης Τσίντζας