Βήματα στην πολιτική πρωτοβουλία για ενιαιομετωπική δράση

Στο προηγούμενο φύλλο είχαμε δημοσιεύσει κείμενο που υπογραφόταν από τις οργανώσεις: Αριστερή Ανασύνταξη, ΕΕΚ (Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα), Εργατική Δημοκρατία και Εργατική Πολιτική στο οποίο γινόταν εκτίμηση της κατάστασης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και αναδεικνυόταν η ανάγκη να αποκρουστεί η διασπαστική πρακτική της αστικής επιρροής στο σ.κ. Το κείμενο έκανε κάλεσμα στις δυνάμεις που έχουν αναφορά στην ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης για κοινή δράση στην λογική του ενιαίου εργατικού μετώπου.

Με βάση το κείμενο έγινε κάλεσμα σε οργανωμένες δυνάμεις και ανένταχτους αγωνιστές. Ακολούθησε σύσκεψη στην οποία συμμετείχαν, εκτός από τις τέσσερις οργανώσεις, το ΕΚΚΕ και η ΟΚΔΕ – Σπάρτακος στις ...... και στην οποία έγινε μια πρώτη συζήτηση αποσαφήνισης της συγκεκριμένης πρότασης. Ακολούθησε νέα σύσκεψη στις 2 Νοέμβρη στην οποία συμμετείχε επιπλέον και το ΚΚΕ (μ-λ). Εκεί συζητήθηκαν μια σειρά παρατηρήσεις της ΟΚΔΕ στο κείμενο, καθώς και κάποιες σκέψεις για τις πρακτικές κινήσεις που θα πρέπει να γίνουν το επόμενο διάστημα. Στην πρωτοβουλία αυτή συμμετέχουν πλέον, εκτός από τις τέσσερις οργανώσεις, το ΕΚΚΕ και η ΟΚΔΕ – Σπάρτακος.

Η αναγκαιότητα της πολιτικής δράσης σε αυτήν την κατεύθυνση αναδείχθηκε και μέσα από την πρόσφατη απεργία των δασκάλων. Εκεί, η διασπαστική πρακτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ εκφράστηκε με την εγκατάλειψη του αγώνα, με την άρνηση να παρθεί το οποιοδήποτε πρακτικό μέτρο στήριξής του, με την απομόνωση σε τελική ανάλυση των απεργών. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όμως μπόρεσε να παίξει τον επαίσχυντο ρόλο της, και να «ξεμπλέξει» με έναν αγώνα που, μεταξύ άλλων, αμφισβήτησε και την ίδια την πολιτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και την κατάπτυστη συλλογική σύμβαση που αυτή υπέγραψε, γιατί δεν ένιωσε καμία πίεση. Έτσι, κατάφερε να προσφέρει για μια ακόμα φορά τις υπηρεσίες της στο κεφάλαιο χωρίς μάλιστα να υποστούν την παραμικρή πολιτική φθορά οι δυνάμεις (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ αλλά και ο ΣΥΝ) που έχουν την ευθύνη γι’ αυτήν την πολιτική.

Καμία πολιτική πίεση δεν άσκησαν στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Πέρα από το ότι η όλη στάση τους απέναντι στην απεργία ήταν πολιτικά απαράδεκτη, είναι έξω από την λογική τους μια τέτοια κατεύθυνση. Διατηρούν – για πόσο ακόμα; - την αυταπάτη ότι θα τροποποιήσουν τους συσχετισμούς στο σ.κ. διαχωριζόμενοι διαρκώς και με κάθε τρόπο από τις δυνάμεις της πλειοψηφίας. Καταλήγουν όμως τελικά στο να διαχωρίζουν τις δυνάμεις τους από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Διασπούν αντί να ενώνουν και φυσικά αδυνατούν να επιδράσουν και να έχουν αποτελέσματα ακόμα και με την στενή έννοια της ενίσχυσης της παράταξης τους.

Η κυρίαρχη αντίληψη και η πλειοψηφία των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς τόσο στους δασκάλους όσο και γενικά, επίσης δεν άσκησαν πίεση στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Έχοντας την αντίληψη ότι η ΓΣΕΕ είναι κάτι εχθρικό, ότι «ζητώντας από την ηγεσία της κάτι που είναι αδύνατον να κάνει, θα σπείρουν αυταπάτες για το ρόλο της», συνέβαλαν στο να έχει ο Παναγόπουλος ελευθερία χειρισμών.

Η απουσία της προλεταριακής επαναστατικής αντίληψης λοιπόν, ήταν φανερή και σε αυτήν την περίπτωση. Αυτό το κενό φιλοδοξεί να καλύψει η πολιτική πρωτοβουλία των, έξι πλέον, οργανώσεων.