Μείωση συντάξεων = Μείωση μισθών

 

1. Δομή μισθού ιδιωτικού τομέα ή ιδιωτικού δικαίου στο δημόσιο

Μικτός μισθός

κρατήσεις					καθαρός μισθός
σύνταξη				άλλες κρατήσεις
κύρια		επικουρική		ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, φόροι κλπ
εισφορά εργοδότη	εισφορά εργαζόμενου	εισφορά εργοδότη	εισφορά εργαζόμενου

2. Δομή μισθού δημόσιου τομέα

Μικτός μισθός

κρατήσεις					καθαρός μισθός
σύνταξη				άλλες κρατήσεις
κύρια		επικουρική		ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, φόροι κλπ
;;;;;;;;;;;	εισφορά εργαζόμενου (πού πάει;)	εισφορά εργοδότη μόνο για ΤΕΑΔΥ	εισφορές εργαζόμενου σε ΤΕΑΔΥ κλπ.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ

Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στον ιδιωτικό τομέα , ο δημόσιος τομέας, δηλ. το κράτος ως εργοδότης, φαίνεται να μην καταβάλλει εισφορές για κύρια σύνταξη, γιατί δεν έχει δημιουργήσει ταμείο κύριας σύνταξης δημοσίων υπαλλήλων , στο οποίο να καταβάλλονται οι εισφορές εργοδότη και εργαζόμενου. Ακόμα και η εισφορά εργαζόμενου υπέρ κύριας σύνταξης αποτελεί κράτηση που χρηματοδοτεί τον κρατικό προϋπολογισμό! Γι’ αυτό, το κράτος ως εργοδότης έχει αναλάβει την υποχρέωση να χρηματοδοτεί τις συντάξεις από τον προϋπολογισμό. Αυτό πρέπει να το έχουμε υπόψη μας και να το βροντοφωνάζουμε, κάθε φορά που προσπαθούν να μας πανικοβάλλουν οι επιλήσμονες σοφοί και χρυσοπληρωμένοι κονδυλοφόροι με αναφορές στο δήθεν δυσθεώρητο ύψος των κονδυλίων για συντάξεις που καταβάλλει ή θα πρέπει να καταβάλει στο μέλλον ο κρατικός προϋπολογισμός. Δεν ευθύνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι για το ότι ο εργοδότης τους και νομοθέτης, η Ελληνική Πολιτεία, δημιούργησε αυτό το αξεδιάλυτο μπέρδεμα του κρατικού προϋπολογισμού- με το ταμείο κύριας σύνταξης δημοσίων υπαλλήλων, επειδή έτσι τον συνέφερε!

Από τους παραπάνω πίνακες προκύπτει ότι ο μικτός μισθός του δημόσιου υπαλλήλου μειώνεται όχι μόνο με την καθήλωση των αυξήσεων σε επίπεδο κατώτερο του πληθωρισμού, όχι μόνο με την αύξηση των κρατήσεων για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, για προκαταβολή φόρου κλπ., όχι μόνο με την πολύμορφη λεηλασία των επικουρικών ταμείων, αλλά και με τη θέσπιση κράτησης υπέρ κύριας σύνταξης (αφού δεν κατατίθεται σε ιδιαίτερο ταμείο αλλά στον προϋπολογισμό) καθώς και με οποιαδήποτε μείωση της κύριας σύνταξης- ιδιαίτερα όταν αυτή συμβαίνει μέσα σε συνθήκες σταθεροποίησης ή αύξησης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Και ακριβώς το δεύτερο είναι ο κανόνας για τους Έλληνες δημόσιους υπαλλήλους.

Το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε ένα κράτος με 950.000 περίπου εργαζόμενους σε όλο το δημόσιο τομέα. Η Νέα Δημοκρατία τους έχει ανεβάσει σε 1.050.000 περίπου. Από αυτούς πάνω από 500.000 είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι με την αυστηρή σημασία του όρου, στους οποίους, όμως, δεν έχει προσμετρηθεί και το στρατιωτικό προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων ( 443.000 τακτικοί, 25.020 αορίστου χρόνου, 35.159 ορισμένου χρόνου).( Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ της 30-11-2007, σελ.3). Σε σχέση με το παρελθόν, η ίδια εφημερίδα διαπιστώνει διαχρονική τάση αύξησης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων- οι οποίοι μάλιστα προσεγγίζουν τις 600.000, αν προστεθούν και οι στρατιωτικοί. ( Ελεύθερος Τύπος, 26-11-2007). Θεωρητικά δηλ. τα έσοδα του ταμείου κύριας σύνταξης των δημοσίων υπαλλήλων, αν υπήρχε, καθημερινά θα αύξαιναν- πράγμα που δε θα δικαιολογούσε καμιά μείωση της κύριας σύνταξης.

Όταν, λοιπόν, συμβαίνει το αντίθετο, όταν δηλ. η κύρια σύνταξη μειώνεται, όπως προβλέπουν οι νόμοι Ρέππα και Σιούφα, αυτό σημαίνει ότι το δημόσιο, ως εργοδότης και ως πρώτος εισφοροδιαφυγέας, έχει ήδη σιωπηρά προχωρήσει ή προχωράει σε μείωση των μικτών μισθών μας και με μείωση των εργοδοτικών εισφορών υπέρ κύριας σύνταξης- προφανώς για να ανταποκριθεί σε άλλες του υποχρεώσεις και δεσμεύσεις έναντι κρατικοδίαιτων κοινωνικών ομάδων ( κυρίως επιχειρηματιών), έναντι των δανειστών του και έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο μισθός, όμως, είναι η τιμή, η χρηματική έκφραση της αξίας του εμπορεύματος εργατική δύναμη. Οι μισθολογικές διεκδικήσεις δεν αποτελούν μόνον το σκληρό πυρήνα του συνδικαλισμού, αλλά είναι και νόμος για την αξιοπρεπή μας ύπαρξη μέσα στον καπιταλισμό, στο σύστημα δηλ. της εμπορευματικής παραγωγής που η εργατική δύναμη γίνεται εμπόρευμα. Η αντίσταση στη συμπίεση των μισθών μας και των συντάξεων ως το επίπεδο της απλής επιβίωσης, η απόκρουση της προσπάθειας των εργοδοτών να προσαρτήσουν στην υπεραξία και ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο κομμάτι από την αξία της εργατικής μας δύναμης, το αίτημα να πληρώνεται ο μισθωτός την αξία του εμπορεύματός του, την αξία της εργατικής του δύναμης, δεν αποτελεί κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας , όπως φαντάζεται το ΠΑΜΕ και άλλοι μικροαστοί ουτοπιστές της Αριστεράς, αλλά την ουσία του καπιταλισμού. Και ακριβώς γι΄ αυτό, δεν αποτελεί ουτοπία η διαπίστωση ότι όλοι οι μισθωτοί, ανεξάρτητα από τις κοινωνικοπολιτικές τους πεποιθήσεις τους, μπορεί και πρέπει εδώ και τώρα να συσπειρωθούν γύρω από τα συλλογικά συνδικαλιστικά τους όργανα και να αποκρούσουν και αυτή την επίθεση. Και συλλογικά συνδικαλιστικά όργανα δεν είναι μόνον οι εν πολλαίς αμαρτίαις γηράσασα –και γι’ αυτό εκβιάσιμη από την αστική τάξη- ρεφορμιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, αλλά και οι γενικές συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων και των δευτεροβάθμιων οργανώσεων, τα ελεγχόμενα από τη βάση Διοικητικά Συμβούλια, οι αιρετές και ανακλητές απεργιακές επιτροπές που πρέπει να τα πλαισιώνουν , τα συντονισμένα εργατικά και υπαλληλικά σωματεία κλπ.

Το γεγονός ότι ζούμε σε μια χώρα στην οποία πλατιά στρώματα μεγαλοαστών και μεσοαστών έχουν μεταβληθεί σε κρατικοδίαιτα τρωκτικά, κάνει αυτή τη συσπείρωση πιο αναγκαία΄ γιατί το κράτος μας δεν εγγυάται απλώς την προστασία των γενικών συμφερόντων του αστισμού αλλά και το σιτισμό μεγάλων παρασιτικών μερίδων του στο Πρυτανείο του κρατικού προϋπολογισμού. Χωρίς μιαν αντίρροπη πίεση από την πλευρά των μισθωτών, αντί να μειωθούν οι χαριστικές παροχές και χρηματοδοτήσεις προς το κεφάλαιο, αναγκαστικά θα μειωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων.

Φουσέκης Χρήστος

μέλος των Παρεμβάσεων

της ΕΛΜΕ Περιστερίου