Σύντροφοι!

Τον τελευταίο καιρό, όλα δείχνουν ότι στις διαθέσεις των εργατών τείνει να ανατραπεί η κατάσταση που είχε δημιουργηθεί και είχε κατορθώσει να αποπροσανατολίσει και να ατονήσει την εργατική δράση, να εξουδετερώσει την εργατική αντίσταση, να μπάσει στις πλατιές μάζες μια αίσθηση αδυναμίας και να περάσει ευρέως τον ατομισμό και την αίσθηση του «ο σώζων εαυτόν σωθείτω», αδυνατίζοντας την εργατική αλληλεγγύη και την αγωνιστική ενότητα. Αυτή η κατάσταση, τεράστια ευθύνη για την οποία φέρουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αστικής επιρροής αλλά και η Αριστερά, σχεδόν στο σύνολό της, τείνει τώρα να αντιστραφεί.

Μπροστά στην εντεινόμενη επίθεση του κεφαλαίου και της κυβέρνησής του ενάντια στην εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους με στόχο το βιοτικό τους επίπεδο και τα κοινωνικά και δημοκρατικά τους δικαιώματα, παρατηρείται τώρα μια στροφή στις διαθέσεις των εργαζομένων. Μπήκαμε σε μία φάση που εγκυμονεί μεγάλες δυνατότητες να αντιστραφεί το κλίμα της απάθειας και της αγωνιστικής απραξίας. Στην εργατική τάξη έχει συσσωρευτεί μπόλικο υλικό δυσαρέσκειας και αγανάκτησης.

Οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, δυσανασχετούν, αγανακτούν, θέλουν να αντιδράσουν στις επιθέσεις του κεφαλαίου και αντιδρούν όταν τους δίνεται η δυνατότητα, όπως έδειξαν οι πρόσφατες εργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις και κυρίως η απεργιακή κινητοποίηση της 15^ης Μάρτη 2006. Και αν οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργατών δεν πήραν ακόμα ορμητικές διαστάσεις, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι από πουθενά δεν τους προσφέρεται μια οργανωμένη αγωνιστική διέξοδος που να τους ενώνει, να τους δυναμώνει και να μετατρέπει τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτησή τους σε αποτελεσματική αγωνιστική πράξη. Δυναμική έκφραση της ευρύτερης κοινωνικής δυσαρέσκειας και της αγωνιστικής θέλησης που αναπτύσσεται ενάντια στην πολιτική των αστικών κομμάτων και των κυβερνήσεών τους, είναι οι μαζικές κινητοποιήσεις της σπουδάζουσας νεολαίας και των εκπαιδευτικών. Κινητοποιήσεις που ανατρέπουν την συντηρητική, καιροσκοπική πολιτική της καθεστωτικής Αριστεράς και σηματοδοτούν τη γενικότερη μεταβολή της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης στη χώρα, ανοίγοντας νέες αγωνιστικές προοπτικές για την ενιαία ταξική αντεπίθεση των εργατών, των σπουδαστών, ολόκληρης της νεολαίας, των ανέργων και όλων των εκμεταλλευόμενων λαϊκών στρωμάτων, σε Ενιαίο Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο ταξικής πάλης.

Το συνδικαλιστικό κίνημα παραδόθηκε ολοκληρωτικά στην αστική επιρροή, απομαζικοποιήθηκε, συρρικνώθηκαν στο έπακρο οι ζωογόνες εσωσυνδικαλιστικές δημοκρατικές του διαδικασίες, έγινε αναξιόπιστο, γραφειοκρατικοποιήθηκε πλήρως. Και όταν η πίεση της φανερής πλέον εργατικής αγανάκτησης αναγκάζει τα ανώτερα όργανά του, τις διοικήσεις της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, των ΕΚ και Ομοσπονδιών να προχωρήσουν στην κήρυξη απεργιών και στην οργάνωση κινητοποιήσεων, οι εργάτες ανταποκρίνονται και συμμετέχουν μαζικά, αλλά απογοητεύονται τελικά μπροστά στο απαράδεκτο θέαμα της διάσπασης του αγώνα τους, των ξεχωριστών συγκεντρώσεων, της ρεφορμιστικής απροθυμίας και χαλαρότητας και της ρεφορμιστο-σεχταριστικής ακινησίας.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ανοιχτής αστικής επιρροής δεν μπορούν και δεν θέλουν να οργανώσουν σοβαρούς διεκδικητικούς αγώνες. Υποτάσσουν με την λογική και την πρακτική τους την εργατική τάξη στο κεφάλαιο. Ο ρόλος τους είναι διασπαστικός. Οι ηγεσίες της συγκαλυμμένης αστικής επιρροής, συγκεκριμένα η ηγεσία του ΠΑΜΕ ασκείται επιμελώς σε μία ρεφορμιστική – σεχταριστική πρακτική. Το μόνο που ξέρει είναι η ξεχωριστή συγκέντρωση σε κάθε ευκαιρία. Δρα διασπαστικά και είναι παντελώς ανίκανη να οργανώσει μια εργατική αντεπίθεση.

Η συγκαλυμμένη αστική επιρροή έχει επικαθίσει και σε μεγάλα τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, τα οποία είτε έχουν κι αυτά ως την τελευταία λέξη της επαναστατικότητάς τους την ξεχωριστή συγκέντρωση, είτε απαξιούν να παρέμβουν στο υπάρχον κίνημα που το θεωρούν ξεπερασμένο και μιας άλλης εποχής και μας καλούν να οικοδομήσουμε κάποιο άλλο εργατικό κίνημα έξω από το σημερινό κρατικοδίαιτο συνδικαλιστικό κίνημα και σε τελευταία ανάλυση έξω από την εργατική τάξη!

Η Αριστερά σήμερα, σχεδόν στο σύνολό της, είναι βαθιά συγχυσμένη. Η σύγχυσή της ευθύνεται για την αλλοπρόσαλλη παρέμβασή της στο υπάρχον εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Πελαγοδρομεί και μεταφέρει τη σύγχυσή της μέσα στο πρακτικό κίνημα και την εργατική τάξη : Αρνείται να παλέψει για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου. Δεν αγωνίζεται για την ισότιμη ένταξη στα εργατικά συνδικάτα των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών εργατών που εισρέουν στη χώρα αναζητώντας ένα οποιοδήποτε μεροκάματο. Αφήνει έτσι στους καπιταλιστές όλο το περιθώριο να ξεζουμίζουν τους μετανάστες εργάτες με τον χειρότερο τρόπο και να τους χρησιμοποιούν για να καθηλώνουν τα μεροκάματα και τους μισθούς όλων των εργαζομένων, να στραγγαλίζουν τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και τις άλλες εργατικές κατακτήσεις. Με αποτέλεσμα, να στρέφουν τους ντόπιους εργάτες εναντίον των μεταναστών, καλλιεργώντας τον πιο επικίνδυνο εθνικισμό και ρατσισμό, με όργανά τους τις φασίζουσες ακροδεξιές κινήσεις, αλλά και ορισμένες δήθεν «αριστερές» ψευτοεπαναστατικές ομάδες.

Αυτό, μαζί με την φθοροποιό δράση της ανοικτής αστικής επιρροής και την εντεινόμενη επίθεση του κεφαλαίου οδήγησαν σε μια κατάσταση όπου οι εργάτες είναι διασπασμένοι και αμήχανοι, και αν δεν επικρατήσει επιτέλους η φωνή της εργατικής λογικής, η κατάσταση θα επιδεινώνεται, η εργατική τάξη θα παραμείνει διασπασμένη και ανήμπορη και το συνδικαλιστικό της κίνημα θα οδηγηθεί στην πλήρη διάλυση.

Σύντροφοι! Αυτό το δώρο στην αστική τάξη δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.

Οι επαναστάτες κομμουνιστές αυτής της χώρας δεν επιτρέπεται πλέον να μένουν με σταυρωμένα χέρια. Πρέπει να αντιδράσουν και να σταματήσουν αυτή την καταστροφική πορεία. Πρέπει να απευθυνθούν και να στηριχτούν στους ίδιους τους εργάτες για να αποτρέψουν την καταστροφή και να αντιμετωπίσουν τη φθοροποιό δράση της αστικής επιρροής σε όλες της τις αποχρώσεις.

Έχοντας υπόψη όλα τα παραπάνω απευθυνόμαστε σε σας και σας κάνουμε την παρακάτω πρόταση:

Με κορμό και στήριγμα τις δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη και στην ιστορική της αποστολή, να επεξεργαστούμε μια «άλλη» παρέμβαση στο εργατικό κίνημα. Να απευθυνθούμε στη συνέχεια σε όλους όσους είναι διατεθειμένοι να υπηρετήσουν αυτή την παρέμβαση και να οργανώσουμε από κοινού εξόρμηση και καμπάνια ενάντια στον εκφυλισμό και τη διάλυση του εργατικού κινήματος. Η πρωτοβουλία μας αυτή θα είναι πολιτική και στόχο θα έχει να υπάρξει ένα σημείο μαρξιστικής αναφοράς στο κίνημα.

Βασικά σημεία της εξόρμησης μπορεί να είναι:

1. Η κύρια δράση των οργανώσεών μας συγκεντρώνεται στο συνδικαλιστικό κίνημα και την εργατική τάξη. Παλεύουμε για την μαζικοποίηση των εργατικών οργανώσεων και την ένταξη σ’ αυτές όλων των εργαζομένων ντόπιων και μεταναστών.

2. Προβάλλουμε τα ζητήματα και τα αιτήματα των εργατών με κυριότερες αιχμές:

• αύξηση στους μισθούς και τα μεροκάματα

• 7ωρο – 5νθήμερο – 35ωρο

• ζητήματα ασφάλισης

• δικαιώματα μεταναστών

1. Προβάλουμε αιτήματα εκδημοκρατισμού του σ.κ. και τελικά τι συνδικάτα θέλουμε.

• Συνδικάτα ανεξάρτητα από το κράτος, την εργοδοσία και από κάθε αστική επιρροή

• Όχι στις κρατικές παρεμβάσεις (διοικητικές, δικαστικές, οικονομικές κλπ.) στα εσωτερικά των συνδικάτων. Κατάργηση όλων των περιοριστικών και ανελεύθερων νόμων.

• Πλατιά εσωσυνδικαλιστική δημοκρατία. Τον αποφασιστικό ρόλο έχουν οι Γ.Σ. και οι εκπρόσωποι στις διοικήσεις και στα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα θα είναι όχι μόνο αιρετοί αλλά και κάθε στιγμή ανακλητοί.

• Τα συνδικάτα των κλάδων περιλαμβάνουν όλους τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από επάγγελμα ή ειδικότητα, εργασιακή σχέση, εθνικότητα, φύλλο, θρήσκευμα, ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις.

1. Καταγγέλλουμε τους διασπαστές της εργατικής τάξης τόσο την ανοιχτή επιρροή όσο και τη συγκαλυμμένη (ΠΑΜΕ και άλλους) και καλούμε τους εργάτες να τους αποδοκιμάσουν και με την ψήφο τους στις εκλογικές διαδικασίες στο κάθε σωματείο ή δευτεροβάθμιο όργανο.

2. Καταγγέλλουμε την πρακτική των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και καλούμε σε ενωτικές συγκεντρώσεις των συνδικαλιστικών φορέων με εξασφάλιση της ταξικής παρουσίας στους ομιλητές.

3. Δημιουργούμε σωματεία εκεί που δεν υπάρχουν και παρεμβαίνουμε σε όλους τους χώρους όπου οι εργάτες βρίσκονται σε αγωνιστική κινητοποίηση.

4. Προωθούμε παντού την λογική του ενιαίου εργατικού μετώπου με βάση τα προβλήματα ενάντια στους καπιταλιστές και την κυβέρνησή τους.

Εάν συμφωνήσουμε σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να δεσμευτούμε:

• Να προβάλουμε αυτή την πρόταση παντού, στα συνδικάτα, στις συνδικαλιστικές κινήσεις, στις συσπειρώσεις, με στόχο να κερδίσουμε δυνάμεις σε αυτή τη λογική.

• Πρέπει επίσης να οργανώσουμε τη ζύμωση και προπαγάνδα με αφίσες, προκηρύξεις, με δημόσιες συζητήσεις.