Επικίνδυνο αντικομμουνιστικό ευρω-παραλήρημα

Θα το χαρακτηρίζαμε ανιστόρητο αν δεν επιχειρούσε να ξαναγράψει την ιστορία. Θα ήταν βλακώδες αν δεν ήταν επικίνδυνο. Θα μπορούσε να προέρχεται από το παραλήρημα και το αντικομμουνιστικό μίσος κάποιας περιθωριακής ακροδεξιάς, φιλοναζιστικής γκρούπας, αν δεν επρόκειτο για ένα κείμενο που υιοθετήθηκε από την Πολιτική Επιτροπή της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης!

Ο λόγος για το «σχέδιο απόφασης» και το «σχέδιο σύστασης» που πρότεινε προς υπερψήφιση η παραπάνω Επιτροπή, στην Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, το οποίο φέρει τον βαρύγδουπο, όσο και ξεκάθαρο τίτλο : «για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων». Ένα κείμενο του οποίου ο πολιτικός πρωτογονισμός δένει αρμονικά με τα κατάπτυστα, ανατριχιαστικά και εξοργιστικά συμπεράσματα, θέσεις και προτάσεις του και το οποίο υπερψηφίστηκε τελικά από την Ολομέλεια μόνο ως προς το πρώτο σκέλος του δηλαδή το σχέδιο απόφασης, με 99 υπέρ, 42 κατά, και 12 αποχές σε σύνολο 623 μελών, σε συνεδρίαση της 25^ης Γενάρη.

Νομίζουμε πως έχει σημασία μια σχετικά εκτεταμένη παρουσίαση αποσπασμάτων. Ιδού κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το «σχέδιο απόφασης» (όλες οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας) : «Τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα που άσκησαν εξουσία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη τον περασμένο αιώνα, και τα οποία εξακολουθούν να είναι στην εξουσία σε αρκετές χώρες του κόσμου, έχουν χαρακτηριστεί, χωρίς εξαιρέσεις, από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι παραβιάσεις ποικίλουν ανάλογα με την κουλτούρα, τη χώρα και την ιστορική περίοδο και περιλαμβάνουν ατομικές και συλλογικές δολοφονίες και εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πείνα, εκτοπίσεις, βασανιστήρια, δουλική εργασία, και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου. Τα εγκλήματα δικαιολογήθηκαν στο όνομα της θεωρίας της πάλης των τάξεων και της αρχής της δικτατορίας του προλεταριάτου... Επιπλέον, οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από τη διεθνή κοινότητα όπως ήταν η περίπτωση με τα φρικτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα του Εθνικού Σοσιαλισμού (Ναζισμού). Κατά συνέπεια, η δημόσια συνείδηση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι πολύ πενιχρή. Κομμουνιστικά κόμματα είναι νόμιμα και δραστήρια σε ορισμένες χώρες, ακόμα και αν σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχουν πάρει αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα στο παρελθόν... Ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν σε ορισμένες χώρες του κόσμου και εγκλήματα συνεχίζουν να διαπράττονται... Το Συμβούλιο της Ευρώπης καλεί όλα τα κομμουνιστικά ή μετά-κομμουνιστικά κόμματα στις χώρες μέλη του που δεν το έχουν κάνει ακόμα, να επανεκτιμήσουν την ιστορία του κομμουνισμού και το ίδιο τους το παρελθόν, να πάρουν καθαρές αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα και να τα καταδικάσουν δίχως ταλάντευση... Ακόμα, ευελπιστούμε πως θα ενθαρρύνει τους ιστορικούς σε όλο τον κόσμο να συνεχίσουν την έρευνά τους που αποσκοπεί στον καθορισμό και την αντικειμενική επαλήθευση για το τι έλαβε χώρα».

Η αντικομμουνιστική υστερία συνεχίζεται με αμείωτη ένταση στο «σχέδιο σύστασης»(το οποίο δεν ψηφίστηκε αλλά είναι «αρμονική» συνέχεια του σχεδίου απόφασης) : «η Συνέλευση παροτρύνει την Επιτροπή των υπουργών:

Α) Να συστήσει μια επιτροπή που θα συνίσταται από ανεξάρτητους ειδικούς με καθήκον τη συγκέντρωση και αξιολόγηση πληροφοριών και νομοθετημάτων σχετικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από διαφορετικά ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα

Β) να υιοθετήσει μια επίσημη διακήρυξη για τη διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα, και να αποδώσει φόρο τιμής στα θύματά τους ανεξάρτητα από τη εθνικότητά τους

Γ) Να εξαπολύσει μια καμπάνια δημόσιας ενημέρωσης για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα σε ευρωπαϊκό επίπεδο

Δ) Να οργανώσει μια διεθνή διάσκεψη για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα με συμμετοχή εκπροσώπων κυβερνήσεων, βουλευτών, ακαδημαϊκών, ειδικών και ΜΚΟ

Ε) Να παροτρύνει τα κράτη μέλη του Συμβουλίου που είχαν κυβερνηθεί από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα:

Να δημιουργήσουν επιτροπές που θα συνίσταται από ανεξάρτητους ειδικούς με καθήκον τη συγκέντρωση και αξιολόγηση πληροφοριών και νομοθετημάτων σχετικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς σε εθνικό επίπεδο αποβλέποντας στη στενή συνεργασία με την επιτροπή ειδικών του Συμβουλίου της Ευρώπης

Να αναθεωρήσουν την εθνική νομοθεσία αποβλέποντας να την κάνουν πλήρως συμβατή με την Σύσταση 13 του Συμβουλίου των Υπουργών (2003) για μια ευρωπαϊκή πολιτική σχετικά με την πρόσβαση σε αρχεία.

Να εξαπολύσουν μια καμπάνια εθνικής ενημέρωσης για εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας, συμπεριλαμβανομένης της αναθεώρησης των σχολικών βιβλίων και την εισαγωγή μιας μέρας μνήμης για θύματα του κομμουνισμού και την δημιουργία μουσείων

Να ενθαρρύνουν τις τοπικές αρχές να αναγείρουν μνημεία ως φόρο τιμής στα θύματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».

Στο δε επεξηγηματικό μνημόνιο του Σουηδού εισηγητή Γ. Λίντμπλαντ, το οποίο περιλαμβάνει «γενική ανασκόπηση των κομμουνιστικών καθεστώτων», καταγραφή των «εγκλημάτων του κομμουνισμού» προτού καταλήξει στα «συμπεράσματα», αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής : «δεν έγινε μια σοβαρή και σε βάθος συζήτηση για την ιδεολογία που ήταν στη ρίζα της τόσο μεγάλης τρομοκρατίας, της μαζικής παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που προκάλεσε το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων και τα πολλά δεινά για ολόκληρα έθνη. Ενώ ένα άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς του 20ου αιώνα και συγκεκριμένα ο ναζισμός αποτέλεσε αντικείμενο διερεύνησης, καταδικάστηκε διεθνώς και οι υπεύθυνοι παραπέμφθηκαν στη δικαιοσύνη, παρόμοια εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα το κομμουνισμού ούτε διερευνήθηκαν και ούτε αντιμετώπισαν την οποιαδήποτε διεθνή καταδίκη... Επί πλέον υπάρχει και το γεγονός ότι ορισμένα ενεργά και σήμερα πολιτικά πρόσωπα είχαν υποστηρίξει με τον ένα η τον άλλο τρόπο πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα...

Σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν κομμουνιστικά κόμματα που δεν έχουν καταδικάσει ρητά τα εγκλήματα του κομμουνισμού. Τέλος μερικά στοιχεία της κομμουνιστικής ιδεολογίας όπως ισότητα ή κοινωνική δικαιοσύνη ακόμα ασκούν έλξη σε ορισμένους πολιτικούς οι οποίοι φοβούνται ότι η καταδίκη των εγκλημάτων του κομμουνισμού θα ταυτιστεί με την καταδίκη της κομμουνιστικής ιδεολογίας... Το στοιχείο αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για τις νέες γενεές που δεν έχουν προσωπική εμπειρία από τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Μια ξεκάθαρη τοποθέτηση της διεθνούς κοινότητας για το παρελθόν μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τις μελλοντικές της δράσεις.... όχι λιγότερο σημαντικό είναι το γεγονός ότι κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα σε ορισμένες χώρες του κόσμου ενώ συνεχίζονται τα εγκλήματα στο όνομα της κομμουνιστικής ιδεολογίας....Η διεθνής καταδίκη θα ενισχύσει την αξιοπιστία και νέα επιχειρήματα στην εσωτερική αντιπολίτευση που δρα στο εσωτερικό των χωρών αυτών και μπορεί να συμβάλει σε θετικές εξελίξεις. Αυτό είναι και το λιγότερο που μπορεί να προσφέρει στις χώρες αυτές η Ευρώπη που αποτελεί το λίκνο της κομμουνιστικής ιδεολογίας».

Όσον αφορά την «ανασκόπηση των κομμουνιστικών καθεστώτων» : «...τέτοια κομμουνιστικά καθεστώτα επεκτείνουν τις αστυνομικές δυνάμεις σε ένα πρωτοφανές βαθμό, εγκαθιδρύουν δίκτυα πληροφοριοδοτών και ενθαρρύνουν την καταγγελία... Η εθνικοποίηση της οικονομίας που είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της κομμουνιστικής εξουσίας απορρέει ευθέως από την ιδεολογία και βάζει περιορισμούς στην ατομική ιδιοκτησία και την ατομική οικονομική δραστηριότητα....Η κομμουνιστική εξουσία διήρκησε 80 χρόνια στην χώρα στην οποία για πρώτη φορά δημιουργήθηκε, συγκεκριμένα στη Ρωσία τότε μετονομασμένη ως Σοβιετική Ένωση. Σε άλλα Ευρωπαϊκά κράτη ήταν περίπου 45 χρόνια. Έξω από την Ευρώπη κομμουνιστικά κόμματα κυβερνούν για πάνω από 50 χρόνια στην Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και το Βιετνάμ και πάνω από 40 στην Κούβα και 30 στο Λάος. Κομμουνιστικές κυβερνήσεις βασίλεψαν για κάποιο διάστημα σε διάφορες αφρικάνικες, ασιατικές και νοτιοαμερικάνικες χώρες κάτω από την τότε σοβιετική επιρροή. Πάνω από 20 χώρες σε 4 ηπείρους μπορούν να καταταχθούν ως κομμουνιστικές ή υπό κομμουνιστική διακυβέρνηση για κάποια χρονική περίοδο. Εκτός από τη Σοβιετική Ένωση και τους 6 Ευρωπαϊκούς δορυφόρους της, η λίστα περιλαμβάνει το Αφγανιστάν, την Αλβανία, την Αγκόλα, την Μπενίν, την Καμπότζη, την Κίνα, το Κονγκό, την Κούβα, την Αιθιοπία, τη Βόρεια Κορέα, το Λάος, την Μογγολία, την Μοζαμβίκη, το Βιετνάμ, τη Νότια Υεμένη και τη Γιουγκοσλαβία. Ο αριθμός του πληθυσμού που ζούσε υπό κομμουνιστική εξουσία μέτραγε πάνω από 1 δισεκατομμύριο πριν το 1989».

Και σχετικά με τα «εγκλήματα του κομμουνισμού» : «Σύμφωνα με προσεκτικούς υπολογισμούς ( ακριβή στοιχεία δεν είναι διαθέσιμα) ο αριθμός των ατόμων που σκοτώθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, κατανεμημένα κατά χώρες ή περιοχές μπορεί να δοθεί ως εξής : Σοβιετική Ένωση: 20 εκατομμύρια θύματα, Κίνα: 65 εκατομμύρια, Βιετνάμ: 1 εκατομμύριο, Βόρειος Κορέα: 2 εκατομμύρια, Καμπότζη: 2 εκατομμύρια, Ανατολική Ευρώπη: 1 εκατομμύριο, Λατινική Αμερική: 150.000, Αφρική: 1,7 εκατομμύρια, Αφγανιστάν 1,5 εκατομμύρια (!!!)....Τα παραπάνω νούμερα είναι ντοκουμενταρισμένα(!!!), και αν είναι μόνο εκτιμήσεις αυτό γίνεται γιατί υπάρχει έδαφος να υποψιασθούμε πως θα πρέπει να είναι πολύ υψηλότερα Το σημαντικό χαρακτηριστικό των κομμουνιστικών εγκλημάτων ήταν η καταστολή ενάντια σε ολόκληρες κατηγορίες αθώων ανθρώπων των οποίων το μοναδικό «έγκλημα» ήταν το ότι ανήκαν σε αυτές τις κατηγορίες. Με αυτό τον τρόπο, στο όνομα της ιδεολογίας, τα καθεστώτα δολοφόνησαν δεκάδες εκατομμυρίων πλουσίων αγροτών (κουλάκοι), ευγενείς, αστούς, Κοζάκους, Ουκρανούς και άλλες ομάδες. Αυτά τα εγκλήματα είναι ευθεία αποτελέσματα της θεωρίας της πάλης των τάξεων που επέβαλε την «εκκαθάριση» ανθρώπων που δεν θεωρούνταν χρήσιμοι στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας».

Συμπερασματικά ο αξιότιμος κύριος Λίντμπλαντ καταλήγει πως : «Φαίνεται να επιβεβαιώνεται ότι η εγκληματική διάσταση των κομμουνιστικών καθεστώτων δεν ήταν αποτέλεσμα περιστάσεων αλλά μάλλον αποτέλεσμα συνειδητών πολιτικών επεξεργασμένων από τους θεμελιωτές τέτοιων καθεστώτων ακόμα πριν πάρουν την εξουσία. Οι ιστορικοί κομμουνιστές ηγέτες ποτέ δεν έκρυψαν τους στόχους τους που ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου, η εξάλειψη των πολιτικών αντιπάλων και κατηγοριών του πληθυσμού που ήταν ασύμβατες με το νέο μοντέλο κοινωνίας... Όταν κανείς αναλύει τις συνέπειες της εφαρμογής αυτής της ιδεολογίας δεν μπορεί να αγνοήσει τις ομοιότητες με τις συνέπειες μιας άλλης ιδεολογίας του 20ου αιώνα, και συγκεκριμένα του ναζισμού. Ωστόσο, ενώ ο εγκληματικός και καταδικαστέος χαρακτήρας της ναζιστικής ιδεολογίας και καθεστώτος είναι αδιαμφισβήτητος για τουλάχιστον μισό αιώνα, και οι ηγέτες του και πολλοί αυτουργοί έχουν λογοδοτήσει, η κομμουνιστική ιδεολογία και τα καθεστώτα δεν έχουν αντιμετωπίσει μια συγκρίσιμη αντίδραση... Τα κομμουνιστικά σύμβολα χρησιμοποιούνται ανοικτά, και η δημόσια συνείδηση για τα κομμουνιστικά εγκλήματα είναι πολύ ισχνή...».

Αν μη τι άλλο μετά από όλα αυτά δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς για να αποδείξει το αντικομμουνιστικό παραλήρημα του Συμβουλίου της Ευρώπης. Θα αρκεστούμε να αναδημοσιεύσουμε, συμφωνώντας, κάποια σχόλια του συντρόφου Γ. Δελαστίκ από το σχετικό άρθρο του στο ΠΡΙΝ της 31/12/05 : « Πρόκειται για ένα απίστευτα αντιδραστικό κείμενο, παρόμοιο του οποίου δεν είχε ψηφιστεί ούτε στα πιο μαύρα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, τη δεκαετία του ΄50... Το ζήτημα της οικοδόμησης του πολιτικού πλαισίου για την εξαπόλυση διώξεων εναντίον των κομμουνιστών σε όλη την Ευρώπη, τόσο στις χώρες του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού» όσο και στις υπόλοιπες με την κατηγορία της «συνεργασίας με εγκληματίες» αντιμετωπίζεται ύπουλα και μεθοδικά στο κείμενο...Μιλάμε για φασιστικό παραλήρημα το οποίο υιοθετήθηκε! Δεν πρόκειται όμως για παραλήρημα χωρίς αιτία, αλλά για ένα ακόμα μέτρο θωράκισης του καπιταλιστικού καθεστώτος από ανατρεπτικούς κινδύνους που είναι ορατοί : «Φαίνεται ότι σε ορισμένες χώρες είναι ζωντανό ακόμα ένα είδος νοσταλγίας για τον κομμουνισμό. Αυτό το γεγονός δημιουργεί τον κίνδυνο ο κομμουνισμός να κερδίσει την εξουσία στη μια ή στην άλλη χώρα» ομολογεί το αντικομμουνiστικό μνημόνιο».

Θα παραθέσουμε επίσης και ένα απόσπασμα από την δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη. Παρ’ ότι με την κατά καιρούς πολιτική σκέψη και δράση του μεγάλου λαϊκού μουσικοσυνθέτη είχαμε και έχουμε τεράστιες διαφωνίες, τα παρακάτω λόγια του τα επικροτούμε και τα συμμεριζόμαστε : «....Με άλλα λόγια το Συμβούλιο της Ευρώπης προαναγγέλλει την μελλοντική δίωξη των Ευρωπαίων Κομμουνιστών που δεν έχουν κάνει ακόμα δήλωση μετανοίας σαν κι αυτή που ζητούσαν οι δήμιοι της Γκεστάπο και οι βασανιστές στην Μακρόνησο.

Ίσως αύριο να αποφασίσουν να θέσουν εκτός νόμου τα Κομμουνιστικά κόμματα μισανοίγοντας έτσι την πόρτα για να περάσουν οι βρικόλακες των Χίτλερ και των Χίμλερ που όπως είναι γνωστό, ξεκίνησαν την καριέρα τους απαγορεύοντας τα Κομμουνιστικά κόμματα και κλείνοντας τους Κομμουνιστές σε στρατόπεδα θανάτου.

Τελικά όμως πνίγηκαν μέσα στο αίμα των δικών τους θυμάτων, των 20 εκατομμυρίων νεκρών της Κομμουνιστικής Σοβιετικής Ένωσης και τόσων και τόσων εκατοντάδων χιλιάδων σκοτωμένων Κομμουνιστών, που όπως συνέβη και στην Ελλάδα, μπήκαν επί κεφαλής των κινημάτων εθνικής αντίστασης σε όλη την Ευρώπη.

Όμως αυτοί οι κύριοι του Συμβουλίου της Ευρώπης, ως προς την επιθυμία τους να νεκραναστήσουν μεθόδους καταδικασμένες στη συνείδηση της Ιστορίας και των Λαών, έρχονται δεύτεροι, γιατί τους έχουν ήδη προλάβει οι μεγάλοι τους αδερφοί, οι ΗΠΑ, που με Χιτλερικές μεθόδους εξοντώνουν ολόκληρους λαούς όπως στο Ιράκ, που το κατάντησαν μια κατεστραμμένη χώρα γεμάτη αμερικανικές φυλακές, όπου καθημερινά βασανίζονται φριχτά και φανερά χιλιάδες αθώα θύματα.

Γι’ αυτό το μεγάλο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, όπως και για το σύγχρονο Χιτλερικό στρατόπεδο βασανιστηρίων, το Γκουαντανάμο, το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν έχει τίποτα να πει.

Πώς λοιπόν να τους πιστέψει κανείς ότι ενδιαφέρονται ειλικρινά για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όταν ακόμα και το ίδιο τους το σπίτι, η Ευρώπη, έχει μεταβληθεί σε ένα ξέφραγο αμπέλι, όπου τα αεροπλάνα της CIA, φορτωμένα με ανθρώπους χωρίς δικαιώματα, τους οδηγούν σε ειδικές φυλακές μέσα στην ίδια την Ευρώπη, για να βασανιστούν;

Τέτοιοι πολίτες δεν μπορεί να είναι κατήγοροι. Στο Δικαστήριο της Ιστορίας, που θα καταδικάσει κάποτε τα αμέτρητα εγκλήματα των μεγάλων τους αδελφών, από το Βιετνάμ έως την Χιλή και από την Νότια Αμερική έως το Ιράκ, θα είναι υπόδικοι με την κατηγορία της ανοχής, αν όχι της συνενοχής».

Ενώνουμε τη φωνή μας με τις ανακοινώσεις καταγγελίας που εξέδωσαν πολλές αριστερές και κομμουνιστικές οργανώσεις αλλά δεν μπορούμε και να μη σημειώσουμε τις ευθύνες των οργανώσεων εκείνων που τοποθετούνται υπέρ της ύπαρξης της «Ενωμένης Ευρώπης», καλυπτόμενες πίσω από το προσωπείο μιας «άλλης» Ευρώπης «με ανθρώπινο και δημοκρατικό πρόσωπο», καλλιεργώντας αυταπάτες στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Η όποια ένωση των καπιταλιστικών κρατών μπορεί να έχει μόνο ένα πρόσωπο. Αυτό της αντεργατικής – αντιλαϊκής πολιτικής, των πολέμων, της καταπάτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, της ταξικής καταπίεσης και του αντικομμουνισμού.

Σημειώνουμε ότι το ΚΚΕ διεξήγαγε δραστήρια πολιτική καμπάνια ενάντια στο μνημόνιο και διοργάνωσε μαζικές κινητοποιήσεις ενώ επιχείρησε και συνεννόηση και κοινή δράση με άλλα ΚΚ εντός και εκτός Ευρώπης. Καμπάνια και πορεία διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αν και ήταν αρκετά υποτονική και άμαζη. Ωστόσο για άλλη μια φορά δεν υπήρξε στοιχειώδης συνεννόηση και δράση όλων από κοινού των αριστερών και ειδικά των κομμουνιστικών οργανώσεων.

Οι κομμουνιστές πρέπει ενεργά και δραστήρια να αποκαταστήσουν και να υπερασπιστούν την κομμουνιστική ιδεολογία, τις κομμουνιστικές θεωρητικές και πολιτικές αρχές, τη θεωρία της πάλης των τάξεων, τη δικτατορία του προλεταριάτου, την προλεταριακή λαϊκή βία, την Οκτωβριανή Επανάσταση και όλες τις προλεταριακές επαναστάσεις.

Ανεξάρτητα από την τελική τροπή των πραγμάτων (για τις αιτίες της οποίας έχουν χρέος να ερευνούν οι κομμουνιστές και να κάνουν την αυτοκριτική τους ανοιχτά προς την εργατική τάξη), η Οκτωβριανή Επανάσταση και οι μεταβατικές κοινωνίες που εγκαινίασε αποτελούν ένα ένδοξο βήμα προς την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης.

Αποτελούν τη μεγαλύτερη ως τώρα κατάκτηση του παγκόσμιου προλεταριάτου, ένα πρωτόγνωρο στάδιο στην πάλη του, μια τεράστια ώθηση της κοινωνικής εξέλιξης, μια γιγαντιαία ώθηση της ανθρωπότητας προς τα μπρος. Οι ιστορικές κατακτήσεις που επιτεύχθηκαν με την Οκτωβριανή Επανάσταση και τις μετέπειτα προλεταριακές επαναστάσεις, οι μεταβατικές κοινωνίες που προέκυψαν, έβαλαν τη σφραγίδα τους στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι και τη συνολική πορεία της ανθρωπότητας κατά τον 20^ο αιώνα, πρόσφεραν γιγαντιαίες υπηρεσίες στην πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Για τους εργάτες όλου του κόσμου, πολύ περισσότερο για τους συνειδητούς εργάτες και τους κομμουνιστές, η υπεράσπιση του Κόκκινου Οκτώβρη και των μεταβατικών κοινωνιών είναι αυτονόητη. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να μεταβαπτίσουμε τη μεταβατική κοινωνία σε σοσιαλισμό προκειμένου να υπερασπιστούμε τις κατακτήσεις της. Αντιθέτως, όσοι μπερδεύουν τις κοινωνίες αυτές με το σοσιαλισμό συσκοτίζουν την ως τώρα γιγάντια προσπάθεια της εργατικής τάξης των χωρών αυτών. Τις επαναστατικές κατακτήσεις που ήταν αποκλειστικά έργο της ηρωικής πάλης της εργατικής τάξης, την αναγκαία αιματηρή υπεράσπιση της εξουσίας της από τους ιμπεριαλιστικούς στρατούς, τους λευκοφρουρούς και την εσωτερική αντεπανάσταση, τις συγχέουν με τις στρεβλώσεις, τα εμπόδια, τον εκφυλισμό και τις εγκληματικές πράξεις σε βάρος της κοινωνικής προόδου που ήταν έργο των αντεπαναστατικών δυνάμεων, έργο της αστικοποιημένης γραφειοκρατίας.

Οι λαοί της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων χωρών όπου ανατράπηκε ο καπιταλισμός είχαν τεράστιες κατακτήσεις. Απόδειξαν ότι η ανθρωπότητα μπορεί να ζήσει χωρίς τους καπιταλιστές, μπορεί να εξαλείψει την ανεργία και την κοινωνική αθλιότητα, και τα κοινωνικά αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία κ.ά. μπορούν να γίνουν κτήμα ολόκληρης της κοινωνίας.

Η ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων μεταβατικών κοινωνιών συνέβαλε αποφασιστικά και στις κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι στις καπιταλιστικές χώρες, στη βελτίωση της ζωής τους. Οι καπιταλιστές κάτω από το φόβο να χάσουν την ιδιοκτησία και την εξουσία τους ήταν αναγκασμένοι να κάνουν σημαντικές παραχωρήσεις.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση και η ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης συντέλεσε αποφασιστικά στη διάλυση της αποικιοκρατίας και στην κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας των πρώην αποικιοκρατούμενων χωρών και εθνών. Αποτέλεσε στήριγμα των καταπιεζομένων όλου του κόσμου στην πάλη τους ενάντια στην ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση. Συνέβαλε αποφασιστικά στην ήττα του φασισμού. Ανάγκασε τον ιμπεριαλισμό να παίρνει περισσότερο υπόψη του την πάλη των λαών και του στέρησε για πολλές δεκαετίες τη δυνατότητα να συμπεριφέρεται σαν κυρίαρχος του πλανήτη.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση και οι μεταβατικές κοινωνίες, η πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού, παρά την αποτυχία της, θα αποτελεί αστείρευτη πηγή γνώσης και εμπειρίας για την εργατική τάξη και το επαναστατικό της κίνημα, που αξιοποιώντας την θα οδηγήσει την κοινωνική εξέλιξη ως εκείνο το σημείο που θα καταστεί αδύνατο κάθε πισωγύρισμα, ως την αταξική και ακρατική κοινωνία, το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.