Συνέντευξη του Francisco Ficiara στον από την Ιταλική επαναστατική οργάνωση ASLO
Συνέντευξη του Francisco Ficiara στον από την Ιταλική επαναστατική οργάνωση ASLO
Αναγκαίο ένα κόμμα-πολιτική πρωτοπορία της επανάστασης
Συνέντευξη στον Β. Θεοφανόπουλο.
Στα πλαίσια του 16ου Παγκόσμιου Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών, συναντήσαμε τον Francisco Ficiara, μεταλλεργάτη. Ο Francisco εργάζεται στην DELFI, θυγατρική εταιρεία της FIAT και είναι μέλος της επαναστατικής οργάνωσης ASLO {ένωση για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης} και συνδικαλιστής της SLAI - COBAS. Η ASLO είναι μαρξιστική - λενινιστική οργάνωση και αποτελείται κυρίως από εργοστασιακούς εργάτες.
Ε.Π.: Πότε ιδρύθηκε η ASLO και από που προέρχεστε;
F.F.: Η ASLO ιδρύθηκε το 1991 σε μια συνδιάσκεψη στο Μιλάνο, όπου συμμετείχαν κυρίως βιομηχανικοί εργάτες από εργατικές ομάδες διαφορετικών πόλεων (Μιλάνο, Μόντενα, Πάρμα, Γένοβα, Νάπολη, Μπάρι) και διάφορων βιομηχανικών κλάδων. Μπορεί να θεωρηθεί ότι προερχόμαστε από το PCI -ML (Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας - Μαρξιστικό Λενινιστικό) απ' όπου αποχώρησε μια ομάδα στελεχών το 1976. Τα στελέχη αυτά εξέδωσαν το περιοδικό OPERAIA TEORIA (Εργατική Θεωρία) για να καταπολεμήσουν τις θεωρίες της δεκαετίας του '60 (αυτονομία κλπ.) και τον εκλεκτικισμό που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή στο κίνημα. Μετά από 15 χρόνια συζητήσεων και ζυμώσεων κρίθηκε αναγκαία η ίδρυση της οργάνωσης.
Ε.Π.: Θεωρείτε ότι η εργατική τάξη είναι η κοινωνική πρωτοπορία της επανάστασης;
F.F.: Απολύτως. Είναι η βασική δύναμη της επανάστασης και ο φυσικός εχθρός της αστικής τάξης. Έχει τον ιστορικό ρόλο της ανατροπής του καπιταλισμού.
Ε.Π: Θεωρείτε ότι είναι αναγκαίο ένα κόμμα - πολιτική πρωτοπορία της επανάστασης;
F.F.: Ακριβώς και δουλεύουμε σε αυτή την κατεύθυνση. Ο κύριος στόχος μας είναι να οργανώσουμε την εργατική τάξη στα μεγάλα εργοστάσια για να μπορέσει να οδηγήσει την υπόλοιπη τάξη.
Ε.Π.: Κάποιοι θεωρητικοί από τη λεγόμενη "Νέα Αριστερά" και την Αυτονομία, θεωρούν ότι δεν χρειάζεται πια ένα επαναστατικό κόμμα και ότι το ρόλο της πολιτικής πρωτοπορίας μπορεί να τον παίξει ένα πλατύ μέτωπο ή μια πλατιά πολιτική συμμαχία που θα περιλαμβάνει όχι μόνο συνειδητούς επαναστάτες αλλά και αυθόρμητες δυνάμεις. Ποια είναι η γνώμη σας γι' αυτές τις απόψεις;
F.F.: Ειδικά για το βαθμό ανάπτυξης του ιμπεριαλισμού σήμερα, τέτοιες θέσεις είναι είτε ουτοπικές είτε αντιδραστικές – αντεπαναστατικές.
Ε.Π: Πως χαρακτηρίζετε την ΕΣΣΔ και τις χώρες του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού";
F.F.: Πιστεύουμε ότι αυτές οι κοινωνίες δεν ήταν σοσιαλιστικές. Ήταν κοινωνίες σε μετάβαση. Μετά την επανάσταση, έχουμε εργατική εξουσία, όχι σοσιαλισμό.
Ε.Π.: Τι πιστεύετε για την ανάλυση του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό;
F.F.: Συμφωνούμε απόλυτα. Η ανάλυση αυτή ισχύει ακόμα. Ειδικά σήμερα που ο ιμπεριαλισμός έχει εξαπλωθεί παγκόσμια, η ανάλυση του Λένιν επιβεβαιώνεται σε όλες της τις πλευρές π.χ. η παρασιτική πλευρά του ιμπεριαλισμού με τα χρεώγραφα. Ο ιμπεριαλισμός είναι η βασική αιτία των πολέμων, προετοιμάζει τους πολέμους.
Ε.Π.: Ποια η θέση σας για την Ευρωπαϊκή Ένωση;
F.F.: Η Ε.Ε. είναι μια ιμπεριαλιστική συμμαχία για τον ανταγωνισμό των Ευρωπαίων αστών σε παγκόσμιο επίπεδο με στόχο την αύξηση των κερδών τους. Επίσης για την καλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από τις αστικές τάξεις των ευρωπαϊκών χωρών.
Ε.Π.: Πως συνδέετε την οικονομική πάλη με την πάλη για την εργατική εξουσία - δικτατορία του προλεταριάτου;
F.F.:Η οικονομική πάλη είναι διαλεκτικά συνδεδεμένη με την ανάπτυξη της επαναστατικής συνείδησης. Η πάλη για τον κομμουνισμό συνδέεται με την οικονομική πάλη και αντίστροφα. Μας βρίσκει σύμφωνους η λενινιστική θέση ότι η επαναστατική συνείδηση έρχεται απ' έξω από την οικονομική πάλη.
Ε.Π.: Τι είναι οι COBAS και πως δημιουργήθηκαν;
F.F.: COBAS σημαίνει συνομοσπονδίες της βάσης (COnfederazione di BASe) και στα εργοστάσια είναι η απάντηση των αγωνιστών εργατών ενάντια στην ταξική συνεργασία, την αδράνεια και τη διαφθορά των κύριων συνδικάτων. Υπάρχουν σήμερα 3 τύποι COBAS. Η SLAI - COBAS (Sindicato Lavoratorio Autoorganizato Intergategoriale - COBAS) στην οποία συμμετέχουν βιομηχανικοί εργάτες, ιδρύθηκε το 1992 και έχει περίπου 10.000 μέλη. Η CUB - RDB (ConfederazioneUnitaria Base - Representante Di Base) που είναι ομοσπονδία του δημόσιου τομέα, ιδρύθηκε επίσης το 1982 και έχει 600.000 μέλη. Και η CONFED- COBAS (Confederazione - COBAS) που δραστηριοποιείται στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ιδρύθηκε το 1999 έχει περίπου 30.000 μέλη και στην οποία έχουν επιρροή πρώην Αυτόνομοι. Η CONFED - COBAS είναι μετεξέλιξη της COBAS -SCUOLA που ιδρύθηκε το 1986. Σταθμός στην ιστορία των COBAS μπορεί να θεωρηθεί το 1982. Τότε η κυβέρνηση αποφάσισε την κατάργηση της αυτόματης προσαρμογής των μισθών ανάλογα με τον πληθωρισμό (σ.σ. της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής ή ΑΤΑ όπως τη γνωρίσαμε στην Ελλάδα). Ακολούθησαν μεγάλες απεργίες που κράτησαν από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Δεκέμβριο του '82. Οι απεργίες εκείνες χαρακτηρίστηκαν από την "στάση του μπουλονιού" (STAZIONE DE BULOGNI), δηλαδή το πέταγμα μπουλονιών στους συμβιβασμένους συνδικαλιστές. Τότε, πολλοί εργάτες έφυγαν από τα συνδικάτα θεωρώντας ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες πρόδωσαν την εργατική τάξη και θέλοντας μια ανεξάρτητη συνδικαλιστική οργάνωση, σχημάτισαν τις COBAS. Για παράδειγμα, ο πρόεδρος της SLAI - COBAS είναι παλιός πρόεδρος της CGIL. Πριν το 1982 υπήρχαν ελάχιστα πράγματα έξω από τα παραδοσιακά συνδικάτα π.χ. υπήρχε η RDB στον δημόσιο τομέα. Όμως η πλειοψηφία φτιάχτηκε τη δεκαετία του '80.
Ε.Π.:Μπορείς να μας εξηγήσεις σε γενικές γραμμές την δομή του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ιταλία.
F.F.: Στην Ιταλία υπάρχουν 3 μεγάλες εθνικές συνομοσπονδίες. Η CGIL (Γενική Συνομοσπονδία Ιταλών Εργατών) που σήμερα πρόσκειται στο Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς και παλιότερα ήταν στην επιρροή του ΚΚΙ με 6 εκατομμύρια μέλη εκ των οποίων 2,5 εκατομμύρια συνταξιούχοι. Η CISL (Καθολική Ιταλική Ομοσπονδία) που είχε σχέση με το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα και έχει 3 εκατομμύρια μέλη από τα οποία είναι συνταξιούχοι το 1,5 εκατομμύριο. Και η UIL που πρόσκειται στους δεξιούς σοσιαλδημοκράτες και έχει 1 εκατομμύριο μέλη από τα οποία οι 500.000 είναι συνταξιούχοι. Τα πιο σημαντικά κλαδικά συνδικάτα είναι η FIOM που είναι η ομοσπονδία των εργατών μετάλλου και έχει 500.000 μέλη και η FILCAMS της χημικής βιομηχανίας. Και οι δύο αυτές ομοσπονδίες συμμετέχουν στην CGIL. Υπάρχει οπωσδήποτε πρόβλημα με την πολιτική κατεύθυνση αυτών των συνδικάτων. Για παράδειγμα, στο εργοστάσιο που δουλεύω, εργάζονται 200Νιγηριανοί και Γκανέζοι εργάτες οι οποίοι αν απολυθούν χάνουν ταυτόχρονα και την άδεια παραμονής τους στην Ιταλία. Η CGIL δεν τους οργανώνει στο σωματείο. Στόχος δικός μας είναι να τους οργανώσουμε συνδικαλιστικά και να τους βάλουμε στον αγώνα. Όσο κάτι τέτοιο δεν γίνεται, δημιουργείται ανταγωνισμός με τους υπόλοιπους εργάτες. Η FIAT τους χρησιμοποιεί για να χωρίσει τους εργάτες δημιουργώντας ρατσιστικά αισθήματα.
Ε.Π.: Πιστεύετε ότι πρέπει να υπάρχει μία ενωμένη εργατική συνομοσπονδία στην Ιταλία;
F.F.: Ναι. Μία συνδικαλιστική οργάνωση για όλους τους εργάτες.
Ε.Π.: Ποια είναι τα κύρια ζητήματα για το ιταλικό εργατικό κίνημα σήμερα; Ποιά είναι η θέση σας γι' αυτά;
F.F.: Το κύριο ζήτημα σήμερα στην Ιταλία, είναι η προσπάθεια διάλυσης των συλλογικών συμβάσεων. Σημαντικό θέμα που απασχόλησε πρόσφατα το εργατικό κίνημα, ήταν η κατάργηση του άρθρου 18 του συντάγματος. Το άρθρο αυτό έβαζε φραγμό στις απολύσεις και η κατάργησή του σήμαινε ότι οι επιχειρήσεις θα γίνονταν ασύδοτες στην απόλυση εργατών. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να καταργήσει το άρθρο 18 σταμάτησε κάτω από την πίεση των εργατικών κινητοποιήσεων. Σε ότι αφορά εμάς, η μία πλευρά της δράσης μας είναι η σφαιρική οργάνωση της αντίστασης ενάντια στ' αφεντικά και η πολιτική οργάνωση της ίδιας της εργατικής τάξης. Από την άλλη πλευρά, παλεύουμε για τα οικονομικά δικαιώματα της εργατικής τάξης οργανώνοντας απεργίες και διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις της χώρας. Τα κέρδη των αφεντικών έχουν απογειωθεί κι εμείς απαντάμε με διαδηλώσεις και απεργίες χωρίς προειδοποίηση. Το ερχόμενο φθινόπωρο θα γίνουν απεργίες ενάντια στην καταστροφή των συλλογικών συμβάσεων. Σε σχέση με τη γενική πολιτική κατάσταση, εκτιμάμε ότι η αστική τάξη της Ιταλίας ετοιμάζει κυβερνητική αλλαγή χωρίς αλλαγή πολιτικής και με ήττα της εργατικής τάξης. Δείγμα γι' αυτό είναι ότι ο Μοντετζέμολο, πρόεδρος της FIAT και πρόεδρος της CONFINDUSTRIA (σ.σ. του ιταλικού ΣΕΒ), έχει αγκαλιάσει τον Πρόντι και στηρίζει τον συνασπισμό της Ελιάς.
Ε.Π.:Η Ιταλική κυβέρνηση στήριξε ενεργά την επέμβαση στο Ιράκ. Ποια ήταν η δράση σας γύρω από αυτό το ζήτημα;
F.F.:Πέρα από τη συμμετοχή μας στο ευρύτερο αντιπολεμικό κίνημα, σαν οργάνωση πήραμε μια πρωτοβουλία γράφοντας ένα γράμμα προς τον λαό του Ιράκ. Το γράμμα αυτό το υπέγραψαν 56 εργάτες από 56 εργοστασιακούς χώρους. Σε αυτό το γράμμα δηλώναμε ότι το σταμάτημα του πολέμου μπορεί να γίνει μόνο με την πάλη των εργατών σε εθνικό επίπεδο. Με το σταμάτημα της παραγωγής, των μεταφορών κλπ. με πολιτική απεργία ενάντια στον πόλεμο. Επίσης γράφαμε, ότι σαν εργάτες πιστεύουμε ότι η δίκη του Σαντάμ είναι υπόθεση του ιρακινού λαού και όχι των ιμπεριαλιστών. Κάθε ένας από τους υπογράφοντες έχει την ευθύνη να συνδέει τους εργάτες του εργοστασίου του με αυτήν την πρωτοβουλία. Το γράμμα το στείλαμε στους εργάτες πετρελαίου του Ιράκ. Το κείμενο αυτό ετοιμάστηκε στην αρχή του πολέμου και εδώ και 2 χρόνια που έχει κυκλοφορήσει έχει επιβεβαιωθεί σε σχέση με τις εκτιμήσεις του.