Στην τελική της ευθεία φαίνεται να μπαίνει η αναμέτρηση μεταξύ κυβέρνησης- υπουργείου από την μια πλευρά και πανεκπαιδευτικού κινήματος απ’ την άλλη. Το γεγονός αυτό σηματοδοτούν οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων γύρω από το ζήτημα. Όσον αφορά το στρατόπεδο της κυβέρνησης και του υπουργείου συγκεκριμένα, έχουμε να παρατηρήσουμε τις εξής δυο πολύ σημαντικές εξελίξεις. Η πρώτη έχει να κάνει με την εξέλιξη του περίφημου «εθνικού διαλόγου» και τα αποτελέσματα που ο τελευταίος έχει αποφέρει και η δεύτερη με την κατάθεση από πλευράς κυβέρνησης του νομοσχεδίου που καταργεί το γνωστό μας ΔΙΚΑΤΣΑ και ιδρύει στη θέση του ένα νέο όργανο τον ΟΑΤΑΠ, κάτι στο οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω.

Σχετικά με τον «εθνικό διάλογο» πρέπει να τονίσουμε πως εδώ και τρεις εβδομάδες έχουν αποχωρήσει από αυτόν οι εκπρόσωποι όλων των χώρων της εκπαίδευσης (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΠΟΣΔΕΠ) κάτι που αποδεικνύει τόσο το χαρακτηρισμό του ως φάρσα όσο και το προειλημμένο των αποφάσεων. Η κοινωνική συναίνεση που ευελπιστούσε πως θα πετύχαινε η κυβέρνηση μέσω του «εθνικού διαλόγου» γύρω από την αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση φαίνεται να μην έχει επιτευχθεί. Ο συσχετισμός δύναμης εξελίσσεται διαρκώς σε ανταγωνιστική γι‘ αυτήν κατεύθυνση. Το ότι ο διάλογος αυτός δεν έχει τίποτα να προσφέρει και το ότι το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας (ΕΣΥΠ) που διεξάγει τον διάλογο δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα γνωμοδοτικό και όχι αποφασιστικό όργανο φανερώνεται και από την επιθετική κίνηση από πλευρά κυβέρνησης να καταθέσει στη βουλή την Τρίτη 8/3 το νομοσχέδιο για την αναγνώριση των πτυχίων του εξωτερικού από τον ΟΑΤΑΠ.

Με πρόσχημα την αδιαφάνεια του ΔΙΚΑΤΣΑ και μένοντας πιστή στις αποφάσεις της Μπολώνια-Πράγας καθώς και στην κατεύθυνση δημιουργίας του Κοινού Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης η κυβέρνηση ιδρύει ένα όργανο, αντίστοιχα του οποίου θα υπάρχουν σε όλες τις χώρες της ΕΕ, το οποίο ουσιαστικά θα αναγνωρίζει πτυχία του εξωτερικού τα οποία θα είναι αξιολογημένα και πιστοποιημένα. Ανάμεσα στα πτυχία που θα αναγνωρίζονται θα είναι και τίτλοι που εκδίδονται από τα διάφορα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών (ΚΕΣ). Ο κίνδυνος είναι παραπάνω από εμφανής. Μέσω της αναγνώρισης των τίτλων των ΚΕΣ ως ισότιμων με τα πτυχία των Πανεπιστημίων είναι σαν να αναγνωρίζεται επισήμως η ιδιωτική εκπαίδευση. Ακραία κατάληξη αυτού θα είναι η δημιουργία ιδιωτικών Πανεπιστημίων στα οποία δεν θα υπάρχουν εξασφαλισμένα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα για τους αποφοίτους. Επιπλέον ο ανταγωνισμός δημοσίων-ιδιωτικών θα σπρώχνει τα πρώτα να υιοθετούν ολοένα και περισσότερο αγοραίες λύσεις. Το νομοσχέδιο αυτό εκτός από τον ξεκάθαρο αντιδραστικό χαρακτήρα του προεικονίζει το μέλλον και των κυβερνητικών κινήσεων και της κατάστασης των Πανεπιστημίων. Αξιολόγηση και δια βίου εκπαίδευση θα είναι το επόμενο χτύπημα.

Και αν τα πράγματα δεν φαίνεται να πηγαίνουν πολύ καλά στο στρατόπεδο της κυβέρνησης, η κατάσταση στο εκπαιδευτικό κίνημα και ιδιαίτερα στο φοιτητικό χαρακτηρίζεται από σημαντική κινητικότητα. Το φοιτητικό κίνημα έδωσε το παρόν τις τελευταίες τρεις εβδομάδες με πορείες στην Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας με αφορμή είτε κάποια συνεδρίαση του ΕΣΥΠ είτε την κατάθεση του νομοσχεδίου για την δημιουργία του ΟΑΤΑΠ, ενώ οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων χαρακτηρίζονται από μαζικότητα.

Από το γενικότερο κοινωνικό κλίμα, αναδύεται μια δυσαρέσκεια που αφορά τα οξυμένα προβλήματα των εργαζόμενων. Οι διάφορες κινητοποιήσεις που αναπτύσσονται (ωράριο, ασφαλιστικό τραπεζών, ΟΤΕ, ναυτεργάτες, συνταξιούχοι, η απεργία στις 17 Μάρτη) σε συνδυασμό με την κοινωνική δυσφορία για τα κάθε λογής σκάνδαλα που αποκαλύπτονται, κάνουν πιο πρόσφορο το έδαφος για την ευαισθητοποίηση των φοιτητών σε ότι αφορά την συμμετοχή τους στις συνελεύσεις και τις κινηματικές διαδικασίες, ενώ δημιουργούν και όρους για ευνοϊκή κοινωνική αποδοχή των διεκδικήσεων του φοιτητικού και εκπαιδευτικού κινήματος.

Το αμέσως επόμενο διάστημα θα είναι πολύ κρίσιμο για την οικοδόμηση ενός πανεκπαιδευτικού κινήματος που θα βάλει φραγμό στην επίθεση κυβέρνησης - Ε.Ε. Το κίνημα πρέπει να ορθώσει το πολιτικό του ανάστημα και αυτό μπορεί να γίνει με τον συνδυασμό δύο παραγόντων. Πρώτον, υιοθέτηση προγράμματος υπεράσπισης και διεκδίκησης μορφωτικών και εργασιακών δικαιωμάτων, ζητώντας την απόσυρση όλων των νομοσχεδίων (αξιολόγηση, δια βίου εκπαίδευση, ΟΑΤΑΠ), διεκδικώντας πραγματική δημόσια, δωρεάν παιδεία χωρίς ταξικούς φραγμούς και δεύτερον, επιλογή των κατάλληλων μορφών αγώνα, κλιμάκωσης και όχι εκτόνωσης του, γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις και απεργίες, οργάνωση και συντονισμό των γενικών συνελεύσεων φοιτητών και εργαζομένων σε πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση.