Ιδεολογική ανασυγκρότηση του κινήματος, το βασικό καθήκον της περιόδου

Η ιστορική περίοδος που διανύουμε, φέρει τη βαριά σφραγίδα των γεγονότων της περιόδου ’89 – ’91. Η κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού», αποτέλεσε το σημείο ολοκλήρωσης μιας μακράς περιόδου υποχώρησης και ήττας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος και σηματοδότησε τη διαμόρφωση ενός συντριπτικού ταξικού συσχετισμού σε βάρος της εργατικής τάξης παγκοσμίως.

Ο συσχετισμός αυτός εκδηλώνεται ως εξής:


  • Απουσία παγκόσμιου νικηφόρου επαναστατικού ρεύματος

  • Έλλειψη ικανής πολιτικής πρωτοπορίας διεθνώς αλλά και σε κάθε ξεχωριστή χώρα

  • Έντονη επιρροή της αστικής ιδεολογίας στην εργατική τάξη, αλλά και σε πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να εκπροσωπήσουν τα εργατικά συμφέροντα

  • Σχεδόν ολοκληρωτική επικράτηση της αστικής πολιτικής στο εργατικό κίνημα με τη στενή έννοια – δηλαδή στο συνδικαλιστικό κίνημα – με συνέπεια την κατακρεούργηση των εργατικών δικαιωμάτων.

  • Ενίσχυση του καπιταλιστικού συστήματος σε όλα τα επίπεδα: από την επιβολή και παγίωση αντεργατικών μεταρρυθμίσεων σε κάθε χωριστό εθνικό κράτος, την εμβάθυνση των διαδικασιών των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων, μέχρι την εξάπλωση της πολεμικής βίας με την ανοιχτή πλέον εμπλοκή των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.


Σε μια τέτοια δύσκολη κατάσταση λοιπόν, τα ερωτήματα που προβάλλουν για τους κομμουνιστές είναι τα εξής:


Με ποιόν τρόπο μπορεί να αρχίσει να αντιστρέφεται η σημερινή κατάσταση; Πως μπορεί το εργατικό κίνημα να διεκδικήσει και πάλι την εξουσία ανατρέποντας την αστική κυριαρχία; Και κυρίως: πως μπορούμε να συμβάλλουμε σαν κομμουνιστές, που ζούμε σε αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε αυτή τη διαδικασία;

Όσοι συμμετέχουμε στην προσπάθεια για την έκδοση αυτής της εφημερίδας, επιλέγουμε κατ’ αρχάς τον επαναστατικό δρόμο και απορρίπτουμε κάθε μεταρρυθμιστική αυταπάτη. Πιστεύουμε ότι η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού σε μία ή περισσότερες χώρες, η κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και η συγκρότηση του εργατικού κράτους, δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου, είναι η αρχή του δρόμου για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, ο οποίος όμως για να επικρατήσει τελειωτικά απαιτεί την νίκη της επανάστασης παγκόσμια ή τουλάχιστον στις βασικές καπιταλιστικές χώρες. Βασική προϋπόθεση για να επανέλθει ρεαλιστικά στο προσκήνιο η επαναστατική προοπτική, είναι η ανασυγκρότηση και ο επαναπροσανατολισμός του εργατικού κινήματος. Όρο για κάτι τέτοιο αποτελεί η ανασύνταξη του κομμουνιστικού κινήματος, η συγκρότηση επαναστατικής πρωτοπορίας, δηλαδή επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης. Η απουσία ενός τέτοιου κόμματος είναι σήμερα παραπάνω από εμφανής.

Πιστεύουμε επίσης ότι η διαδικασία συγκρότησης της επαναστατικής πρωτοπορίας θα είναι χρονικά μακρά, επίπονη και βασανιστική, καθώς απαιτεί ιδεολογικό ξεκαθάρισμα, διατύπωση προγραμματικής πρότασης και οικοδόμηση δεσμών με την εργατική τάξη. Σε αυτή τη προσπάθεια ωστόσο, επιδιώκουμε να συμβάλλουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων.

Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατικό κίνημα. Η όποια θεωρητική σύλληψη φυσικά, αν θέλει να ονομάζεται επαναστατική, οφείλει να δοκιμάζεται και να κρίνεται στο έδαφος της πραγματικότητας από το κατά πόσον μπορεί να αναλύει με επάρκεια τα κοινωνικά φαινόμενα καθώς και από το εάν καταφέρνει να συγκροτεί πολιτικό ρεύμα και να κερδίζει δυνάμεις με την επαναστατική πάλη.

Θεωρούμε πως η θεωρητική δουλειά σήμερα έχει μεγάλο ειδικό βάρος, καθώς μετά τις καταρρεύσεις και με την πολύπλευρη πίεση της αστικής τάξης, κυριαρχεί η σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός ανάμεσα στους κομμουνιστές.

Θέλουμε εξ’ αρχής να δηλώσουμε το διαχωρισμό και τη διαφωνία μας, κατ’ αρχάς με το ιδεολογικό ρεύμα που κατανοεί τον ιμπεριαλισμό σαν ζήτημα εξωτερικών σχέσεων και επιμένει να θέτει ενδιάμεσα στάδια πριν τη σοσιαλιστική επανάσταση όπως κι αν λέγονται αυτά (αντιμονοπωλιακή δημοκρατία, λαϊκοδημοκρατική επανάσταση κλπ.). Διαφωνούμε φυσικά και με τις πολιτικές συνεπαγωγές αυτής της ιδεολογικής αντίληψης που οδηγούν, τελικά, στην υποταγή της εργατικής τάξης σε μεσαία ή αστικά στρώματα. Το ρεύμα αυτό παραμένει ηγεμονικό στο κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα και παγκόσμια.

Διαχωριζόμαστε επίσης, από ένα μικρότερης εμβέλειας ιδεολογικό ρεύμα που συναντάται και αυτό στο κομμουνιστικό κίνημα και ιδιαίτερα στο χώρο της λεγόμενης «ριζοσπαστικής αριστεράς» και το οποίο αρνείται την ανάγκη κόμματος – επαναστατικής πρωτοπορίας, βάζοντας στη θέση του ένα αγνώστου προγράμματος και ταυτότητας πολιτικό μόρφωμα – μέτωπο. Το ρεύμα αυτό, κυριαρχείται από αστικής επιρροής αντιλήψεις, αρνείται βασικές πλευρές του Μαρξισμού και έχει μια ακατάσχετη έλξη για κάθε είδους νεωτερισμούς.


Όσον αφορά εμάς, θεωρούμε ότι ο δρόμος για την ανασύνταξη των δυνάμεων του εργατικού επαναστατικού κινήματος βρίσκεται σε άλλη κατεύθυνση. Στην κατάκτηση του μαρξιστικού – λενινιστικού κεκτημένου, στην απόκρουση των αστικής επιρροής αντιλήψεων και στην οικοδόμηση οργάνωσης ικανής να αποτελέσει την επαναστατική πρωτοπορία. Βλέπουμε σύμμαχους σε αυτή την προσπάθεια οργανωμένους και ανοργάνωτους κομμουνιστές που απορρίπτουν κάθε θεωρία που μιλάει για «ειρηνικό δρόμο» για το σοσιαλισμό και κινούνται σε επαναστατική κατεύθυνση, συμφωνούν με τον διαλεκτικό υλισμό, θεωρούν ότι η κύρια κοινωνική επαναστατική δύναμη είναι η εργατική τάξη και δέχονται την μαρξιστική αντίληψη για την ιστορική αποστολή της απορρίπτοντας κάθε προγραμματική πρόταση που περιλαμβάνει ενδιάμεσα στάδια πριν τη σοσιαλιστική επανάσταση ή που - ακόμα χειρότερα – θέτει σαν κύριο στόχο για τη σημερινή ιμπεριαλιστική Ελλάδα την αστικοδημοκρατική επανάσταση. Θεωρούμε ότι από την ενότητα αυτών των δυνάμεων μέσα από μια διαδικασία θεωρητικού προγραμματικού διαλόγου μπορεί να προκύψει σε πρώτη φάση μια αξιόμαχη επαναστατική οργάνωση. Σε αυτόν τον μεσοπρόθεσμο στόχο, παράλληλα με την μαρξιστική ανάλυση και σχολιασμό της επικαιρότητας, θέλει να συμβάλλει και αυτή η εφημερίδα, δίνοντας την ιδεολογική και πολιτική μάχη από τη σκοπιά της μαρξιστικής – λενινιστικής θεωρίας.