Αυτοκριτική για τις απανωτές ήττες του κινήματος, θα κάνει κάποιος;
Με αφορμή την ήττα της απεργίας της ΔΕΗ
Ο αγώνας των εργαζομένων στη ΔΕΗ έληξε άδοξα, παρόλο που συσπείρωσε εργατικές δυνάμεις και σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας το οποίο ήθελε να παλέψει και να καταγάγει μια νίκη απέναντι στη λαομίσητη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα κατέγραψε μία ακόμα ήττα. Οι ήττες είναι απανωτές: Υπάλληλοι καθαριότητας ΟΤΑ, Ναυτεργάτες, εργαζόμενοι στο ΜΕΤΡΟ, Καθηγητές, εργαζόμενοι της ΔΕΗ.
Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να περάσει ασχολίαστο και πολύ περισσότερο δεν μπορούν να μην αναδειχθούν οι αιτίες [και οι δυνάμεις] που οδήγησαν το κίνημα στις απανωτές ήττες, για να βγάλουμε συμπεράσματα και να αλλάξουμε γραμμή και ρότα.
Διότι, δεν ηττήθηκε γενικά και αόριστα το κίνημα, αλλά, η αστική επιρροή πάνω σε αυτό, δηλαδή η πολιτική εκείνη και οι δυνάμεις εκείνες που είναι φορείς της και οι οποίες έμπαζαν και μπάζουν την αστική επιρροή στο κίνημα.
Στην προκειμένη περίπτωση οι δυνάμεις-φορείς της αστικής επιρροής στο κίνημα, είναι οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, οι ρεφορμιστικές και οι συντηρητικές δυνάμεις.
Οι ΔΕΚΟ αποτέλεσαν για το ΠΑΣΟΚ το πεδίο εφαρμογής της σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής, της πολιτικής ενσωμάτωσης στο σύστημα της εργατικής τάξης, μέσω των διάφορων επιτροπών και συμβουλίων συναπόφασης, συνδιαχείρησης, και συνδιοίκησης της επιχείρησης.
Το αίτημα του εργατικού ελέγχου που αναδείχτηκε στις προλεταριακές επαναστάσεις της Ρωσίας και της Γερμανίας, η σοσιαλδημοκρατία το μετέτρεψε από εργαλείο για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, σε εργαλείο ενσωμάτωσής της στο σύστημα.
Η πρακτική εφαρμογή της σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης για τις εργατικές επιτροπές και τα συμβούλια προβλέπεται στο καταστατικό της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, όπως είναι για παράδειγμα η παράγραφος δ του άρθρου 3 του καταστατικού της, όπου οι σοσιαλδημοκράτες, οι ρεφορμιστές και οι συντηρητικοί υπερασπίζονταν την ίδια την επιχείρηση και συνέδεαν τα εργατικά συμφέροντα με αυτή. Ταύτιζαν δηλαδή τους εργαζόμενους με την επιχείρηση.
Από αυτή την ταύτιση προέκυψαν μια σειρά λογικές προεκτάσεις αυτής της αντίληψης, όπως - για παράδειγμα - η ενσωμάτωση των αποθεματικών των ασφαλιστικών εισφορών του κλάδου, στο κεφάλαιο της επιχείρησης, η δανειοδότηση του ΔΣ της Ομοσπονδίας από την ΔΕΗ, αλλά και η υποχρεωτική παρακράτηση της συνδρομής από την επιχείρηση, το λεγόμενο check-off, και η απόδοση της στη ΓΕΝΟΠ, όπως προβλέπεται στο άρθρο 58του καταστατικού.
Η υποχρεωτική παρακράτηση της συνδρομής από την επιχείρηση και η δυσανάλογη αύξησή της από το τελευταίο συνέδριο με σκοπό να αποπληρωθεί το δάνειο που έλαβε η διοίκηση της ΓΕΝΟΠ από τη ΔΕΗ, αποτέλεσε μήλο της έριδος στο τελευταίο συνέδριο και αιτία αποκλεισμού, από την πλειοψηφία, αρκετών σωματείων που δεν δέχτηκαν την υπέρογκη αύξηση.
Όσο αφορά στην υποχρεωτική παρακράτηση της συνδρομής μέσω της επιχείρησης, πρακτική την οποία μετέρχονται όλες οι δυνάμεις που εκπροσωπούνται στη ΓΣΕΕ, πρέπει να πούμε ότι το προλεταριακό ρεύμα στο κίνημα την αμφισβητούσε πάντα και στο παρελθόν όταν μπορούσε, όταν ήταν στην πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ, ζητούσε με απόφαση της διοίκησης την κατάργησή της. Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος αν ανατρέξει στα ντοκουμέντα της ΓΣΕΕ στις αρχές της ίδρυσής της και στην περίοδο 1945-1948.
Τα άρθρα αυτά του καταστατικού και κυρίως το συνολικό του πνεύμα, δεν αμφισβητήθηκαν στην πράξη από καμία δύναμη και κανείς δεν πρόβαλε μια άλλη συνολική πολιτική και ένα άλλο πνεύμα.
Μπορεί κατά καιρούς κάποιες δυνάμεις να αμφισβήτησαν κάποια επιμέρους άρθρα του καταστατικού και κάποιες πλευρές αυτής της πολιτικής, αλλά συνολικά καμία δύναμη δεν αμφισβήτησε επί της ουσίας την διαχειριστική αντίληψη που διαπερνάει το καταστατικό, διέπει τις δυνάμεις που το εμπνεύστηκαν και το εφάρμοσαν, και καθορίζει εν πολλοίς την πολιτική της Ομοσπονδίας.
Η κρατική παρέμβαση στο συνδικαλιστικό κίνημα
Η ΔΕΗ έγινε με χρήματα του λαού, επέκτεινε το δίκτυο σε ολόκληρη τη χώρα στο πλαίσιο της ανάπτυξης του κρατικο-μονοπωλιακού καπιταλισμού, διότι μόνο το κράτος μπορούσε να αναπτύξει το δίκτυο της ηλεκτρικής ενέργειας σε ολόκληρη τη χώρα, και τώρα παραδίνεται βορά στα χέρια των ιδιωτικών μονοπωλιακών ομίλων στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής η οποία αποτελεί την μοναδική σήμερα στρατηγική του κεφαλαιοκρατικού συστήματος.
Η ΔΕΗ ποτέ δεν ανήκε στο λαό, παρόλο που αυτός πλήρωσε για αυτή! Ούτε φυσικά στους εργαζόμενούς της.
Ανήκε στο κράτος το οποίο μεροληπτικά ενεργούσε και ενεργεί υπέρ των κεφαλαιοκρατών και σε βάρος της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού.
Ούτε όλες οι δραστηριότητές της ήταν αμιγώς δημόσια υπόθεση. Δεκάδες εργολάβοι και υπεργολάβοι δραστηριοποιούνταν και δραστηριοποιούνται ακόμα στο χώρο της παροχής υπηρεσιών, της κατασκευής νέων γραμμών, της συντήρησης των παλιών και εσχάτως στην παραγωγή ενέργειας.
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν τη ΔΕΗ για να ισχυροποιήσουν τη θέση τους βάζοντας τους δικούς τους ανθρώπους. Στην κατεύθυνση της συνδιαχείρισης δημιούργησαν συμβούλια στα οποία συμμετείχαν και εργαζόμενοι-συνδικαλιστές και χρησιμοποίησαν αυτούς τους ανθρώπους για να ελέγχουν, να ποδηγετούν, να χειραγωγούν και να κρατάνε διασπασμένο το συνδικαλιστικό κίνημα του κλάδου. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι εργαζόμενοι σε εργολάβους, υπεργολάβους και ιδιώτες παραγωγούς ενέργειας, δεν γινόταν-ούτε γίνονται ακόμα-μέλη της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Αυτό είχε συγκεκριμένο αποτέλεσμα στην τελευταία απεργία των εργαζομένων της ΔΕΗ: οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικές μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας δεν απεργούσαν μαζί με τους εργαζόμενους της ΔΕΗ, αλλά συνέχιζαν την παραγωγική δραστηριότητα. Όπως δεν απεργούσαν και οι άλλοι εργαζόμενοι σε εργολάβους και υπεργολάβους στην δημιουργία νέων γραμμών στο δίκτυο και στη συντήρηση των παλιών. Με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ να περιχαρακώνονται και να φαντάζουν σαν συντεχνία που έρχεται από τα χρόνια του πάλαι ποτέ «παλιού-καλού ΠΑΣΟΚ» για να υπερασπιστούν τα προνόμιά τους.
Ναυάγιο και ήττα της σοσιαλδημοκρατικής αντίληψης στο κίνημα
Η σοσιαλδημοκρατική αντίληψη που επικράτησε στο κίνημα του κλάδου και ο περιορισμός της πάλης στα όρια της μεταρρύθμισης και της συντεχνίας, ευθύνεται για την ανικανότητά του να αντιδράσει σήμερα με αξιώσεις στο ξεπούλημα της ΔΕΗ. Οι σοσιαλδημοκράτες συνδικαλιστές ηγέτες αλλά και οι συντηρητικοί που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο κίνημα αυτό, φέρουν σοβαρότατες ευθύνες για την κατάσταση του.
Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΗ (ΣΑΔ) δέχτηκε να παίξει το ρόλο της κολυμπήθρας του Σιλωάμ για την σοσιαλδημοκρατία στο τελευταίο συνέδριο της ΓΕΝΟΠ. Στο όνομα του «να μην πάρει την πλειοψηφία στη νέα διοίκηση της Ομοσπονδίας η ΔΑΚΕ, ενόψει μάλιστα της επικείμενης ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ» και για να οργανωθεί, υποτίθεται, καλύτερα ο αγώνας, έκανε διάφορες καιροσκοπικού και ψηφοθηρικού χαρακτήρα συμφωνίες με σοσιαλδημοκράτες, όπως ο Φωτόπουλος, ο Αδαμίδης κ.α.. Τελικά η ΔΑΚΕ ήρθε δεύτερη δύναμη και η προαναφερθείσα συμμαχία (ΕΝΩΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΥΝ) πρώτη. Αυτός όμως ο εκλογικός συσχετισμός δύναμης καθόλου δεν εμπόδισε όπως είδαμε το σταμάτημα της απεργίας μόλις η κυβέρνηση επιστράτευσε τους απεργούς. Καθόλου δεν εμπόδισε την ήττα, όπως και καθόλου δεν εμπόδισε την διάλυση της συμμαχίας στα εξ ων συνετέθη, στην πρώτη δύσκολη στιγμή.
Η πλειοψηφία της διοίκησης της Ομοσπονδίας αποφάσισε τον τερματισμό της απεργίας την Κυριακή το βράδυ. Και παρέπεμψε την συνέχιση της πάλης στην ΓΣΕΕ.
-
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πρότειναν νέα 24ωρη απεργία την… Τετάρτη.
-
Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν ηρωική έξοδο δηλώνοντας -γενικά και αόριστα, ότι: «μπορεί να συνεχιστεί ένα απεργιακό κίνημα…»!
Αυτοκριτική για την καιροσκοπική πολιτική των δυνάμεων που επαγγέλλονται μια νέα Ελλάδα, θα κάνει κάποιος;
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μετά την προτελευταία επιστράτευση, την επιστράτευση των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης, δήλωνε ότι αυτή ήταν η τελευταία επιστράτευση. Και απειλούσε θεούς και δαίμονες να μην τολμήσουν να ξανακάνουν πολιτική επιστράτευση! Η συγκυβέρνηση φαίνεται ότι δεν πήρε καθόλου στα σοβαρά τις απειλές Τσίπρα και προχώρησε στην επιστράτευση των απεργών της ΔΕΗ, πράγμα το οποίο είχε προαναγγείλει και προετοιμάσει, μιας και είχε θέσει σε ετοιμότητα για λειτουργία το Εθνικό τυπογραφείο το σαββατοκύριακο, για να βγάλει τα φύλλα επιστράτευσης.
Τι θα κάνει για αυτό ο Τσίπρας; Πώς θα το απαντήσει; Με δημοψήφισμα;
Τι θα κάνει για αυτό συνολικά ο ΣΥΡΙΖΑ;
Όλη η προηγούμενη περίοδος η οποία σημαδεύτηκε από καταστολή, επιστρατεύσεις, χτύπημα δικαιωμάτων, μας δίδαξε πως για να κερδίσουμε το παραμικρό αίτημα, πρέπει να παλέψουμε για την κατάληψη της συνολικής εξουσίας, κυβερνητικής και οικονομικής.
Από τη μεριά μας, ως εργατική τάξη, πρέπει να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας και να δημιουργήσουμε όρους αντεπίθεσης, στην κατεύθυνση της ανατροπής αυτής της αντεργατικής πολιτικής και της μειοψηφικής κυβέρνησης που την υλοποιεί. Για να το πετύχουμε αυτό είναι απαραίτητο να αμφισβητήσουμε την ίδια την ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και το δικαίωμα των καπιταλιστών στην ιδιοποίηση του κέρδους και του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου.
Οι απανωτές ήττες του κινήματος έχουν τη βάση τους στην αστική επιρροή πάνω του. Και στις παλινωδίες των δυνάμεων της Αριστεράς η οποία αποδεικνύει το χαρακτήρα της. Από τη μία, η θεσμολαγνεία και η έλλειψη πολιτικής βούλησης για σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και της συγκυβέρνησης, ο περιορισμός της παρέμβασης στο κοινοβουλευτικό-θεσμικό πλαίσιο και ο ουσιαστικός παραγκωνισμός του εργατικού-λαϊκού παράγοντα.
Από την άλλη, ο σεχταρισμός και η πλήρης εγκατάλειψη της πολιτικής του ενιαίου μετώπου. Οι παράγοντες αυτοί οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια το κίνημα από ήττα σε ήττα, εφόσον συνδυάζονται άριστα με την κατάστασή του στην οποία το οδήγησε η αστική επιρροή πάνω του.
Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω παραγόντων, στο βαθμό που εξακολουθεί να παίζει καθοριστικό ρόλο στο κίνημα, θα το οδηγήσει σε συνολική ήττα, η οποία σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης θα συνδυάζεται με την άνοδο και κυριαρχία της αντίδρασης σε όλη τη γραμμή.
Κατά τη γνώμη μας, την οποία εκφράσαμε πριν, και αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, η ήττα δεν είναι αναπόφευκτη.
Η επόμενη μέρα πρέπει να βρει την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στους δρόμους σε διαρκή και ανένδοτο πολιτικό αγώνα και με απαίτηση την άμεση παραίτηση της μειοψηφικής συγκυβέρνησης, δείχνοντας ανυπακοή στους νόμους της, αρνούμενοι να πληρώσουν φόρους, χαράτσια, δάνεια, διόδια κλπ.
Ο μόνος δρόμος για να σταματήσουμε το πλιάτσικο στη δημόσια περιουσία και για την ικανοποίηση των εργατικών και λαϊκών αιτημάτων, είναι το γκρέμισμα της μειοψηφικής κυβέρνησης των καπιταλιστών και η ανάδειξη, μέσα από το ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης μιας Εργατικής κυβέρνησης και εξουσίας.
Κ.Δ