Η καθαρή ήττα της κυβέρνησης στις ευρωεκλογές, από τις οποίες προέκυψε ότι έχουμε την κυβέρνηση με τη μικρότερη ιστορικά εκλογική βάση, δεν ήταν τέτοιας έκτασης που να κινητοποιήσει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και να την οδηγήσει σε κατάρρευση. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η αδράνεια όλων των μερίδων της Αριστεράς, που δεν επιχείρησαν καν να αξιοποιήσουν το εκλογικό αποτέλεσμα και να κινητοποιήσουν δυνάμεις.

Ωστόσο, η πολιτική σταθερότητα δεν είναι εδραιωμένη και η ήττα της Νέας Δημοκρατίας, σημαίνει ότι η κυβέρνηση βρίσκεται πλέον υπό πίεση και δίνει μάχη με το χρόνο. Το σχέδιο της αστικής τάξης δυσκολεύει και από τις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις, καθώς τα στοιχεία του Ά τριμήνου για την παγκόσμια οικονομία ήταν χειρότερα από τις προβλέψεις των διεθνών οικονομικών οργανισμών. Επιπλέον, για πρώτη φορά μετά το 2007 εμφανίζεται κάμψη στα κέρδη των επιχειρήσεων στις ΗΠΑ, δείχνοντας μακροημέρευση της υφεσιακής κατάστασης και ότι το ξεπέρασμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Ταυτόχρονα, οι αισιόδοξες εκτιμήσεις για επιστροφή του ελληνικού καπιταλισμού σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης μέσα στο 2014 δεν φαίνεται να επιβεβαιώνονται (-0,9% για το πρώτο τρίμηνο), ενώ η ανεργία παραμένει κοντά στο 30% και η φοροδοτική ικανότητα των συνθλιβόμενων μεσαίων στρωμάτων δείχνει να εξαντλείται.

Εκτός από τις δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις, τα αστικά επιτελεία πρέπει να λύσουν εκ νέου το πρόβλημα της πολιτικής σταθερότητας, καθώς η παρούσα κυβέρνηση δείχνει να εξαντλεί το χρόνο ζωής της. Η αναζήτηση εφεδρειών είναι το νέο σπορ των αστικών επιτελείων και δεν φαίνεται να σημειώνουν σημαντικές επιτυχίες σ’ αυτό, καθώς πέρα από το αμφιβόλου βιωσιμότητας «Ποτάμι», ουδεμία άλλη αξιόπιστη μνημονιακή δύναμη εμφανίζεται. Αναγκάζονται έτσι, να επεξεργάζονται σχέδια εμπλοκής του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνήσεις συνεργασίας με μνημονιακές (αλλά «προοδευτικές») δυνάμεις.

Αυτό το σενάριο, είναι βάσιμο και είναι ίσως το πλέον καταστροφικό, ενδεχομένως ακόμα πιο καταστροφικό κι από το σενάριο μιας νέας καθαρόαιμης μνημονιακής κυβέρνησης. Είναι το σενάριο που διαρρηγνύει οριστικά τους χαλαρούς δεσμούς του ΣΥΡΙΖΑ με ένα σημαντικό κομμάτι της εκλογικής του βάσης, το οποίο καθόλου απίθανο δεν είναι να καταλήξει στην εκλογική δεξαμενή των ναζί της Χρυσής Αυγής. Το ότι κάτι τέτοιο συζητιέται, δείχνει τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δείχνει αδύναμος στο να διαχειριστεί πολύ πιο απλά ζητήματα και οδηγείται για «ψύλλου πήδημα» σε σφοδρές εσωκομματικές συγκρούσεις.

Το τρίτο σενάριο που προκύπτει, είναι η αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, καθώς το ενδεχόμενο της «κυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ», πλέον δεν υφίσταται, αφού δεν υπάρχουν τα «κλαδιά» που θα προσδεθούν στον «κορμό». Η μεν ΔΗΜΑΡ πνέει τα λοίσθια και οι ΑΝΕΛ είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν να διατηρήσουν τη συνοχή τους μέχρι τις εθνικές εκλογές και είναι μάλλον απίθανο να πιάσουν το όριο του 3% για είσοδο στη Βουλή. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών λοιπόν, περιόρισε τα πιθανά σενάρια και δεν αφήνει το περιθώριο στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να αναζητήσει άλλοθι υποταγής στην αστική τάξη μέσω των δυνάμεων που είχε επιλέξει σαν συμμάχους. Πλέον, αντιμνημονιακή κυβέρνηση σημαίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο φόβος μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν αφορά μόνο την αστική τάξη. Καταλαμβάνει ακόμα και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που προτιμούν την αργή φθορά στην οποία οδηγεί μια εκλογική ήττα (καθώς από την όποια φθορά κάτι θα μείνει), από τη διάλυση την οποία θα πυροδοτήσει μια μικρή ή μεγάλη νίκη. Η αμηχανία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην κατάσταση, είναι πλέον φανερή όχι μόνο από τις ανερμάτιστες και ανεδαφικές τοποθετήσεις των στελεχών του, αλλά και από τις σπασμωδικές κινήσεις σε επίπεδο συμμαχιών. Όλα αυτά έχουν την αντανάκλασή τους στην πολιτική του επιρροή κι εκφράστηκαν και στις τελευταίες εκλογές.

Όπως προκύπτει από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, η αποχή όπως και τα λευκά και άκυρα εμφανίζουν στις εργατικές περιοχές μεγαλύτερη αύξηση -συγκριτικά με τον Ιούνιο του 2012- σε σχέση με τον πανελλαδικό μέσο όρο. Επίσης, τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις περιοχές σημειώνουν καθαρή πτώση από 1-5 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ αντίθετα τα ποσοστά του ενισχύονται ελαφρά στις αγροτικές και μικροαστικές περιοχές. Τα στοιχεία αυτά δείχνουν την απογοήτευση των εργαζόμενων στρωμάτων από την έλλειψη σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ και την αμηχανία τους μπροστά στην κάλπη. Για να εκπληρωθεί το ενδεχόμενο της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εθνικές εκλογές, πρέπει να συσπειρώσει στην κάλπη τις καταπιεζόμενες τάξεις και ιδιαίτερα την εργατική τάξη και αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς σαφές σχέδιο, χωρίς δηλαδή κάλεσμα σε μάχη. Νίκη της Αριστεράς στις εκλογές σημαίνει προεκλογική εκστρατεία - πολεμικό προσκλητήριο και όχι κοινοβουλευτικό νανούρισμα.

Όλα αυτά φυσικά, εξελίσσονται ερήμην της κομμουνιστικής Αριστεράς οι δυνάμεις της οποίας μπορούν να σαλπίσουν αυτό το πολεμικό προσκλητήριο, αλλά έχουν αυτοπεριοριστεί στο ρόλο της δύναμης διαμαρτυρίας, αρνούμενες να τοποθετηθούν στα κρίσιμα ζητήματα της περιόδου. Και για τις δυνάμεις αυτές ο χρόνος μετράει αντίστροφα και αν δεν κατανοήσουν την κατάσταση, θα ξυπνήσουν απότομα από τον πολιτικό τους λήθαργο, έχοντας υποστεί μη αντιστρέψιμη συντριβή.

Πολιτική τακτική με την εργατική τάξη ενεργή

Το μοναδικό πολιτικό σχέδιο που είναι ρεαλιστικό σήμερα προϋποθέτει τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και η μοναδική τακτική που είναι αποτελεσματική για την επαναστατική Αριστερά είναι αυτή που μπορεί να ευνοήσει και να εκμεταλλευτεί αυτήν τη νίκη. Η προετοιμασία για την «επόμενη μέρα», όμως δεν αφορά μόνο πολιτικές δυνάμεις. Αφορά κυρίως τον κόσμο της εργασίας, ο οποίος απ’ ότι δείχνουν οι εξελίξεις έχει δυνάμεις για έναν ακόμα γύρο σύγκρουσης. Οι απεργίες των μεταναστών εργατών γης, η απεργία στο κάτεργο της COSCO, είναι δείγματα μαχών που δίνονται από τμήματα της τάξης που δεν είναι αυτά που μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει να συγκρούονται. Είναι ελπιδοφόρες εξελίξεις που μας γεμίζουν αισιοδοξία κι επιβεβαιώνουν όσους επιμένουμε ότι η εργατική τάξη έχει δυνάμεις και μπορεί να συγκρουστεί κι ότι πρέπει να βασιστούμε στις αστείρευτες δυνάμεις της. Πρέπει να στηρίξουμε και να απλώσουμε τις μάχες αυτές, όπως είναι κρίσιμο να ενισχύσουμε την οργάνωση της εργατικής τάξης σε όλα τα επίπεδα.

Δράση στο κίνημα όμως, χωρίς σχέδιο και πολιτική προοπτική είναι αδιέξοδη, όπως και πολιτικό σχέδιο και τακτική αφ’ υψηλού χωρίς δράση στο κίνημα καταντάει σχέδιο επί χάρτου. Η δράση στο εργατικό κίνημα πρέπει να καταλήγει στο επιστέγασμα του πολιτικού σχεδίου, καθώς κομμουνιστική πολιτική τακτική και πολιτικό σχέδιο των κομμουνιστών δεν μπορεί να σταθεί χωρίς την αυτοτελή δράση της τάξης.