Υπό κατάρρευση Κυβέρνηση, πολιτικό σύστημα, οικονομία
Να τους ανατρέψουμε!

Η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, υλοποιώντας την πολιτική των μνημονίων και έχοντας στόχο την - με κάθε κόστος - παραμονή στο ευρώ απηχεί την βούληση της αστικής τάξης της χώρας και αδυνατεί να διαπραγματευθεί το ελάχιστο με τους δανειστές. Ο Σαμαράς έκανε πίσω σε όλα όσα έλεγε στο Ζάππειο 1 και 2 και σε όσα έλεγε προεκλογικά περί επαναδιαπραγμάτευσης. Η επιβίωση της κυβέρνησής του πλέον, εξαρτάται κυρίως από την εξέλιξη της διαμάχης των δανειστών.

Και στο εσωτερικό της χώρας όμως, η κυβέρνηση Σαμαρά αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, παρά τη σχετική υποχώρηση της πίεσης του εργατικού και λαϊκού παράγοντα σε επίπεδο κινητοποιήσεων και αγώνων. Η πίεση αυτή κυρίως εκφράζεται με την αποδοκιμασία των μνημονιακών-κυβερνητικών κομμάτων. Σύμφωνα με τα δημοσκοπικά δεδομένα, η λαϊκή βάση της τρικομματικής κυβέρνησης με το ζόρι φτάνει το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος. Σοβαρή υποχώρηση καταγράφει η επιρροή της Νέας Δημοκρατίας, ενώ και οι δύο άλλοι κυβερνητικοί εταίροι δεν διασώζονται. Υποχώρηση εμφανίζει και η ΔΗΜΑΡ, ενώ το ΠΑΣΟΚ οδεύει προς τη διάλυση, κάτι απόλυτα λογικό με βάση τις πολιτικές προτάσεις τους. Η «δίχρονη παράταση της δημοσιονομικής προσαρμογής» του Βενιζέλου θα αυξήσει τουλάχιστον κατά 50% το ύψος των περικοπών που πρόκειται να γίνουν (από 13,5 σε 20 δις), ενώ η «σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο» του Κουβέλη, θα ολοκληρωθεί τελικά με την πλήρη υλοποίηση του μνημονίου.



Ταυτόχρονα, η ύφεση στην οικονομία, δεν δίνει καμία δυνατότητα στην αστική τάξη και την κυβέρνησή της να ανασυστήσει κάποιες από τις παλιότερες κοινωνικές συμμαχίες της. Αντίθετα, η ρήξη της αστικής τάξης με τα άλλα στρώματα εντείνεται, ενώ παρουσιάζονται ρήγματα και στο εσωτερικό της. Κι αυτό γιατί παρ’ όλο που το σύνολο των κεφαλαιοκρατών ωφελήθηκε από τη μνημονιακή πολιτική με το ξήλωμα των εργατικών κατακτήσεων και την καταβαράθρωση των μισθών, σήμερα ένα τμήμα των ελλήνων κεφαλαιοκρατών αρχίζει να υφίσταται σημαντική πίεση από γερμανικά μονοπώλια που επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν τη δεσπόζουσα θέση του κράτους τους στην Ε.Ε. και τη σχετική υποβάθμιση της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.

Έτσι, εμφανίζεται σήμερα ένα μειοψηφικό κομμάτι της αστικής τάξης να επιδιώκει αλλαγή πολιτικής με καλύτερη διαπραγμάτευση για το μνημόνιο και τα δάνεια. Για τον λόγο αυτό υπονομεύει, φθείρει το υπάρχον, το κυρίαρχο κομματικό αλλά και το πολιτικό σύστημα, στο πρόσωπο του προέδρου της βουλής, με την αποκάλυψη οικονομικών και άλλων σκανδάλων. Άλλωστε, πάντα η αποκάλυψη σκανδάλων ήταν ένδειξη αντιθέσεων στους κόλπους της αστικής τάξης.

Το μειοψηφικό αυτό κομμάτι της αστικής τάξης, χρειάζεται την ενεργό παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Αυτό που φαίνεται σαν πιο πιθανή εξέλιξη είναι να κλιμακώσει την αντιπαράθεση, μετά και την ψήφιση των μέτρων. Άρα, μετά την ψήφισή τους και την έναρξη υλοποίησής τους, μπορεί να έχουμε όξυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης με το ζήτημα των εκλογών και της αλλαγής κυβέρνησης να μπαίνει στην ημερήσια διάταξη.

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, η γραμμή της Αριστεράς δεν ανταποκρίνεται στα καθήκοντα που τίθενται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επισείοντας στο εσωτερικό του τον μπαμπούλα της δήθεν εκτροπής που απεργάζονται κάποιοι κύκλοι, αρνείται να οξύνει την αντιπαράθεση και να μπει μπροστά, θέτοντας θέμα άμεσης ανατροπής, από το κίνημα, της κυβέρνησης Σαμαρά. Οι δυνάμεις του στο συνδικαλιστικό κίνημα αναφέρονται σε μια γενική κλιμάκωση και «ανατροπή αυτής της πολιτικής και των φορέων της», χωρίς να κάνουν το σύνθημα της ανατροπής της κυβέρνησης προμετωπίδα της πάλης τους. Η δήλωση του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ότι «και να ψηφιστούν τα μέτρα δεν θα εφαρμοστούν», απηχεί την πολιτική του βούληση για την αναβολή της αντιπαράθεσης σε άλλο χρόνο.

Το ΚΚΕ, λειτουργώντας μικρόψυχα και μικροκομματικά, μέμφεται αυτούς που βάζουν το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης σαν άμεσο ζήτημα, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνολικά δεν κινείται σε μια τέτοια κατεύθυνση. Ταυτίζει την πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης με την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία, παραβλέποντας το χτύπημα και τις εξελίξεις που θα προκαλέσει στην αστική πολιτική μια άμεση κυβερνητική ανατροπή, χωρίς να ψηφιστούν ή υλοποιηθούν τα νέα μέτρα. Το συμπέρασμα στο οποίο οδηγήθηκε, ότι δηλαδή: «…ο αμυντικός αγώνας σήμερα δεν μπορεί να προσφέρει ούτε καν κατακτήσεις – ψίχουλα», κανένα πρόβλημα του κινήματος δεν λύνει, εφόσον εξακολουθεί να συνοδεύεται από το παραλυτικό συμπέρασμα ότι «η λαϊκή εξουσία και η προλεταριακή επανάσταση, δεν βρίσκονται στην άμεση ημερήσια διάταξη». Από το δεύτερο συμπέρασμα, σε συνδυασμό με τον «φόβο» της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, προκύπτει και η ταχτική των 24ωρων απεργιών χωρίς στόχο, αντί της άμεσης κλιμάκωσης των αγώνων για το γκρέμισμα της κυβέρνησης Σαμαρά και την εγκαθίδρυση εργατικής κυβέρνησης, ή έστω, της λαϊκής εξουσίας.

Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ πήγαν πιο πίσω από την γραμμή που υπεράσπιζαν και πρόβαλαν ένα χρόνο πριν: τη γραμμή της κλιμάκωσης της πάλης για να πέσει η κυβέρνηση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός της σύμπτωσης που υπάρχει πάνω στις 24ωρες, το πολύ 48ωρες απεργίες, ανάμεσα στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, την Αυτόνομη Παρέμβαση, το ΠΑΜΕ και άλλες δυνάμεις.

Την ίδια στιγμή που οι ίδιοι υποχωρούν και δεν δίνουν καμιά άμεση διέξοδο και προοπτική, έχουν το θράσος να εγκαλούν το λαό που δεν βγαίνει μαζικά στο δρόμο και δεν τους ακολουθεί!