Εισαγγελικές εκτροπές

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Εισαγγελίας Πρωτοδικών της Αθήνας (όπως την μετέδωσε στο δελτίο ειδήσεών του στις 20.00 ώρα της 16-12-2011 ο τηλεοπτικός σταθμός MEGA, αυτή η ναυαρχίδα της Εμπορικής Τηλεόρασης) «στόχος (της Εισαγγελίας) δεν είναι να γεμίσουμε τις φυλακές, αλλά τα δημόσια ταμεία», αναφορά που στοχοποιεί τους φοροφυγάδες.

Ακούγοντάς την αισθανθήκαμε έκπληξη αν όχι, ίσως, τρόμο και απογοήτευση.

Ο σκοπός της ποινής, της οποιαδήποτε ποινής, είτε πρόκειται για πρόστιμο ή χρηματική ποινή είτε για στερητική της ελευθερίας ποινή, πρόσκαιρη (φυλάκιση ή κάθειρξη) ή ισόβια κάθειρξη είναι α) η εκδίκηση της έννομης τάξης κατά του δράστη μιας αξιόποινης πράξης που συνίσταται στο να επιβάλλει σ’ αυτόν ένα κακό (ποινή) εις αντιστάθμισμα του προγενέστερου κακού που αυτός ετέλεσε (έγκλημα) εις βάρος ενός άλλου ή της πολιτείας, μια και το jus puniendi (τιμωρητικό δικαίωμα) έχει δημοσιοποιηθεί προ πολλού β) η γενική πρόληψη δηλαδή, απευθύνεται η έννομη τάξη στους λοιπούς συνανθρώπους του δράστη λέγοντάς τους: κοιτάξτε τι έπαθε αυτός· φροντίστε να μην το πάθετε κι εσείς αποφεύγοντας να επαναλάβετε την αξιόποινη συμπεριφορά του, συνέπεια της οποίας τιμωρήθηκε και γ) την ειδική πρόληψη δηλαδή απευθύνεται, αυτήν την φορά προς τον ίδιο τον καταδικασθέντα υπομιμνήσκοντάς του πως αυτό θα ξαναπάθει εάν επαναλάβει την αξιόποινη συμπεριφορά του συνέπεια της οποίας ήδη τιμωρήθηκε.

Η ποινή, λοιπόν, έχει αυστηρώς προσωπικό χαρακτήρα γι’ αυτό οι σε χρήμα καταγιγνωσκόμενες ποινές δεν εκτελούνται κατά των κληρονόμων του καταδικασθέντος, ο θάνατος του οποίου συνεπάγεται την απόσβεση αυτών, ως και πάσης άλλης ποινής. Επιπλέον, η οποιαδήποτε ποινή, αντιμετωπίζεται απ’ τον Ποινικό Κώδικα ως ποινική κύρωση, ως αμιγής ποινή και ουδόλως ενέχουσα νομικώς τον χαρακτήρα ΕΣΟΔΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ. Το γεγονός ότι το τελευταίο ωφελείται οικονομικώς από την έκτιση της χρηματικής ποινής ή της μετατραπείσας σε χρήμα πρόσκαιρης στερητικής της ελευθερίας ποινής, ΣΥΝΙΣΤΑ ΑΠΛΗ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΑ η οποία ουδόλως ενδιαφέρει ΝΟΜΙΚΩΣ. Δηλαδή, η άποψη του Ελληνικού Ποινικού Δικαίου συνίσταται στην επικράτηση αμιγώς ΣΚΕΨΕΩΝ ΑΝΤΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ!!! (βλ. και ad hoc την μ’ αριθμό 2345/21-1-1992 Γνωμοδότηση του Εισαγγελέα Εφετών της Αθήνας Ανδρέα Φάκου στα Ποινικά Χρονικά, τόμος Μ.Β (1992) σελ. 616 επ.)

Αν ο Εισαγγελέας έχει ως πρώτιστη μέριμνα-αξία κοινολόγησής της στο φιλοθεάμον κοινό του MEGA- «το γέμισμα του δημόσιου ταμείου», μετατρέπει ανεπιτρέπτως τον Ποινικό Κώδικά σε ΚΕΔΕ (Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων) και την αφεντιά του σε φοροεισπράκτορα! Αυτά παθαίνουμε όταν διακρινόμαστε από αδυναμία απέναντι στο δέλεαρ της -σκηνοθετημένης ή μη, αδιάφορον-δημοσιότητας.

Το πρόβλημα όμως δεν εξαντλείται στα προαναφερθέντα στοιχεία αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς. Η στάση (συμπεριφορά) της Εισαγγελίας Πρωτοδικών της Αθήνας- δηλαδή των ιθυνόντων αυτής- ενέχει κάτι πιο κει απ’ την ονομαστική της αξία. Δεν αποτελεί μιαν ήσσονος σημασίας «illegalite legitime» (θεμιτή παρανομία), αλλά ένα θεμελιώδη αναπροσανατολισμό της λειτουργικής φιλοσοφίας του εισαγγελικού θεσμού. Άλλο η νομιμότητα, η θεσμοθετημένη απ’ το Σύνταγμα και τους συνάδοντες προς αυτό νόμους, δηλαδή η κυρίαρχη κοινωνική (ταξική) βούληση, και εντελώς άλλο η αυθαιρεσία της κυρίαρχης κοινωνικής τάξης.

Όταν την τελευταία την ενστερνίζεται όχι μόνον ο πρώτος τυχών τηλεοπτικός Κακαντέρης- αυτό είναι λογικά αναμενόμενο για τους μαστρωπούς της κοινής γνώμης- αλλά ο Εισαγγελέας, δηλαδή ο φύλακας της νομιμότητας, τότε δικαιούμαστε να μιλάμε για διωκτική εκτροπή που αναποδράστως θα λειτουργήσει στο μέλλον ως μήτρα άλλων διωκτικών εκτροπών καταλυτικών της ιδιοτυπίας του εισαγγελικού θεσμού. Ας μη λησμονούμε και τούτο: Δίδυμη αδελφή της διωκτικής εκτροπής είναι η δικαστική εκτροπή.

Πέτρος Πέτκας