Αγώνας επιβίωσης για πτώση της κυβέρνησης

Αγώνας επιβίωσης

Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας

Κάτω η κυβέρνηση

Διαγραφή του χρέους

Εργατική Κυβέρνηση


Μέτρα εξόντωσης της εργατικής οικογένειας ετοιμάζει η κυβέρνηση Σαμαρά. Το περιβόητο πακέτο μέτρων των 11,5 δις θα εφαρμοστεί σε μία κατάσταση στην οποία – σύμφωνα με τα στοιχεία – ήδη ένα σημαντικό τμήμα των εργαζόμενων τάξεων αντιμετωπίζει δυσκολίες επιβίωσης. Οι συνέπειες από την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής θα είναι ακόμα πιο καταστροφικές για το επίπεδο διαβίωσης της εργατικής τάξης και μεγάλου τμήματος των μεσαίων στρωμάτων.


Η πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη δεν δίνει καμία προοπτική. Το «όραμα» της κυβέρνησης δεν είναι πια η ξεχασμένη επαναδιαπραγμάτευση, αλλά η ενίσχυση της αξιοπιστίας της χώρας, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για επαναδιαπραγμάτευση. Το οικονομικό αδιέξοδο όμως διαρκώς χειροτερεύει και η πιθανότητα της εσωτερικής στάσης πληρωμών ενισχύεται.


Έχοντας την πείρα των τελευταίων δυόμιση χρόνων, είναι βέβαιο ότι το πακέτο μέτρων του Σεπτεμβρίου (με μέτρα που είχαν αναγγελθεί από τον Ιούνιο, αλλά καθυστέρησαν λόγω των εκλογικών αποτελεσμάτων) δεν πρόκειται να είναι το τελευταίο, όπως παπαγαλίζουν τα κυβερνητικά στελέχη και τα τσιράκια της τρόικας στα ΜΜΕ. Το mail της τρόικας που δημοσιεύτηκε στον Tύπο, περιγράφει την επιστροφή στις εργασιακές συνθήκες του 19ου αιώνα.


Οι εξελίξεις δείχνουν από τη μία μεριά την αποφασιστικότητα της αστικής τάξης να διευρύνει τη νίκη που έχει ήδη σημειώσει απέναντι στο εργατικό κίνημα. Από την άλλη μεριά όμως, φαίνεται πόσο έχουν στενέψει τα περιθώρια των κεφαλαιοκρατών για ελιγμούς. Δεν έχουν άλλο δρόμο πέρα από τη μέχρι τέλους εφαρμογή του μνημονίου και ακόμα κι έτσι δεν είναι σίγουροι αν θα καταφέρουν να αποφύγουν την υποβάθμιση της θέσης τους στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα με την αποκοπή τους από την ευρωζώνη. Σε πολιτικό επίπεδο δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση από την κυβέρνηση Σαμαρά, την οποία και θα στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις μέχρι τέλους.


Η σφοδρότητα της κυβερνητικής επίθεσης, καθιστά επείγουσα την οργάνωση του αγώνα. Ο αγώνας που καλείται να δώσει η εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα είναι αγώνας για την επιβίωση. Είναι αγώνας πολιτικός για να μην περάσει το νέο πακέτο μέτρων και συνεπώς είναι μάχη για την πτώση της κυβέρνησης. Σε αυτόν τον αγώνα το ερώτημα της πολιτικής προοπτικής απασχολεί το σύνολο των εργαζομένων. Το ερώτημα που τίθεται από τους εργαζόμενους είναι: «αφού ρίξουμε την κυβέρνηση τι;», δηλαδή ποια πολιτική πρέπει να επιβάλει η εργατική τάξη και ποιος φορέας θα εφαρμόσει αυτήν την πολιτική;


«Γη και ύδωρ» στην αστική τάξη από το ΣΥΡΙΖΑ

Αμηχανία στην κομμουνιστική Αριστερά


Ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας πλέον κατοχυρωθεί στη συνείδηση της εργατικής τάξης σαν η εναλλακτική κυβερνητική λύση, βρίσκεται ήδη από το καλοκαίρι σε τροχιά δεξιάς διολίσθησης, η οποία κορυφώθηκε με την άθλια παρουσία Τσίπρα στη ΔΕΘ, όπου παρέδωσε «γη και ύδωρ» στην αστική τάξη. Η ηγετική ομάδα λύνει τις αντιφάσεις του προγράμματός του ΣΥΡΙΖΑ, προσαρμόζοντάς το στο ρεαλισμό της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ταυτόχρονα και απόλυτα φυσιολογικά παίρνει το προβάδισμα η λογική του «ώριμου φρούτου». Η γραμμή αυτή δίνει χρόνο στην αστική τάξη να ξεδιπλώσει την επίθεσή της και να ξεπατώσει τα εργατικά δικαιώματα. Έτσι, η υποταγή στην αστική τάξη δεν γίνεται μόνο σε επίπεδο προγραμματικού λόγου, αλλά και στο επίπεδο των πρακτικών κινήσεων.


Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπεται σε ένα κόμμα που περιμένει το «πράσινο φως» από την αστική τάξη για να κυβερνήσει, χάνει τα στοιχεία που συγκίνησαν τα λαϊκά στρώματα και σε συνδυασμό με το σύνθημα της «αριστερής κυβέρνησης» τον εκτόξευσαν στο 27%. Είναι επομένως απόλυτα εξηγήσιμη η αδυναμία να αντιστοιχηθεί η εκλογική του επιρροή με τον οργανωτικό του ιστό, καθώς παρά την προσπάθεια που γίνεται και τους μεγαλεπήβολους στόχους που έχουν τεθεί, τα αποτελέσματα στην οργανωτική ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξαιρετικά φτωχά. Φαίνεται ότι η παγίωση αυτής της γραμμής, μπορεί να παγιώσει και τον Αλέξη Τσίπρα στο ρόλο του μόνιμου «εν δυνάμει» πρωθυπουργού.


Οι εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούν ελπίδες για ανάκαμψη στην κομμουνιστική Αριστερά και ιδιαίτερα στο ΚΚΕ μετά την εκλογική συντριβή της 17ης Ιούνη. Ωστόσο, δεν φαίνεται να γίνεται κάποια σοβαρή προσπάθεια για την εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος, εξαγωγή συμπερασμάτων και επανεξέταση της γραμμής που οδήγησε στην ήττα. Το ΚΚΕ παρά την πίεση που δέχεται, δείχνει να επιμένει στην ίδια ρότα της αφηρημένης επίκλησης της λαϊκής εξουσίας, χωρίς αυτή να καταλήγει σε άμεση πολιτική πρόταση και σε συγκεκριμένη γραμμή διεκδίκησης της εξουσίας. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η πίεση αποτυπώνεται σε φραστικούς ελιγμούς για «την κυβέρνηση της εργατικής τάξης», ανάλογους με τους ελιγμούς του ΚΚΕ στην προεκλογική περίοδο. Οι δυνάμεις αυτές παραμένουν σε κατάσταση αμηχανίας, επιμένουν σε μία γραμμή που δεν μπορεί να ξεφύγει από τα πλαίσια της αγωνιστικής κινηματικής αντιπολίτευσης και δεν δείχνουν δυναμική ανάκαμψης.


Αγώνας επιβίωσης για πτώση της κυβέρνησης

Πρόταση εξουσίας, πίεση στο ΣΥΡΙΖΑ


Η κομμουνιστική Αριστερά οφείλει να δώσει όλες τις δυνάμεις της στη μάχη για την πτώση της κυβέρνησης. Το σύνθημα «Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας – Κάτω η κυβέρνηση» πρέπει να ολοκληρώνεται με πρόταση διεκδίκησης της εξουσίας, με την πρόταση για εργατική κυβέρνηση. Το ενδεχόμενο της πτώσης της κυβέρνησης Σαμαρά κάτω από την πίεση των εργατικών κινητοποιήσεων είναι εξέλιξη που δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα στην αστική τάξη, εντείνει την αστάθεια και ανοίγει το δρόμο για τη διεκδίκηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Η ανάκαμψη του μαζικού κινήματος όμως και η ανάπτυξη του ως το επίπεδο της μετωπικής σύγκρουσης με την κυβέρνηση, συνδέεται με την ανάδειξη μιας άμεσης πολιτικής πρότασης εξουσίας, με τη εμφάνιση στο πολιτικό προσκήνιο της άμεσης πολιτικής προοπτικής. Όσο οι δυνάμεις που έχουν αναφορά στην επανάσταση δεν καταφέρνουν να διατυπώσουν μια τέτοια πρόταση, έχουν μερίδιο ευθύνης για την ενδεχόμενη καθήλωση του κινήματος και το άπλωμα της απογοήτευσης.


Οι δυνάμεις που κινούνται στην κατεύθυνση αυτή οφείλουν να προχωρήσουν αποφασιστικά σε μετωπική σύμπραξη που πρέπει να έχει τακτική και απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ και να απαντάει στο ποια στάση πρέπει να τηρηθεί απέναντι στην πρόταση για αριστερή κυβέρνηση, δηλαδή ποιοι όροι πρέπει να μπουν ανοιχτά και μπροστά σε ολόκληρη την εργατική τάξη για να έχει μια τέτοια πρόταση την ανοχή ή ακόμα και τη στήριξη ενός μπλοκ δυνάμεων που συγκροτούνται στη βάση του μεταβατικού προγράμματος. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να ασκηθεί πίεση στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, να αναδειχτούν οι προγραμματικές ανεπάρκειες του και να κερδηθούν δυνάμεις με την επαναστατική πάλη.