Απεργία 19-20 Οκτώβρη

Η τεράστια επιτυχία της 48ωρης απεργίας στις 19-20/10/11 και η πολύ μεγάλη συμμετοχή στις συγκεντρώσεις και πορείες πανελλαδικά, η οποία ξεπέρασε τη συμμετοχή του 2001 ενάντια στο νόμο Γιαννίτση, δείχνει πως έγιναν ποιοτικά βήματα του κινήματος σε σχέση με την κατανόηση της επίθεσης που δέχεται η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Οι μαζικότατες συγκεντρώσεις σε ολόκληρη τη χώρα, πιστοποιούν τα ποιοτικά βήματα του κινήματος, το οποίο στην τελευταία 48ωρη απεργία εκτός απ τα αιτήματα για την περιφρούρηση των ΣΣΕ κλπ, υιοθέτησε και έθεσε πιο προωθημένα πολιτικά αιτήματα και στόχους όπως η διαγραφή του χρέους και η πάλη για ανατροπή της κυβέρνησης.

Η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, παρά την τεράστια κινητοποίηση της εργατικής τάξης, απέδειξε ότι οι ανάγκες της ταξικής πάλης είναι αυξημένες, δεν είναι ίδιες με παλιότερα όπου με μια μικρότερη κινητοποίηση επετεύχθη η απόσυρση του νόμου Γιαννίτση.

Η μεγάλη εργατική-λαϊκή συγκέντρωση στη Βουλή, τη δεύτερη μέρα της απεργίας, σημαδεύτηκε απ το θάνατο ενός διαδηλωτή. Την ευθύνη γι αυτό φέρνει η κυβέρνηση και το κράτος με τους τόνους χημικά που έριξαν οι δυνάμεις καταστολής στο Σύνταγμα και γύρω απ τη Βουλή. Το γεγονός αυτό έμεινε αναπάντητο με ευθύνη του ΠΑΜΕ, μέλος του οποίου ήταν ο νεκρός, το οποίο αρνήθηκε να ανοίξει μέτωπο ενάντια στην κυβέρνηση και το κράτος και υποχώρησε. Όπως ευθύνη του είναι και η άρνηση στοιχειώδους συνεννόησης με το συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων και άλλων Ομοσπονδιών για την περικύκλωση της βουλής και την περιφρούρηση της απεργίας στις 19-20/10.

Πρέπει να είναι σαφές, πως τα γεγονότα των συγκρούσεων που διαδραματίστηκαν το μεσημέρι της Πέμπτης 20/10, δηλαδή την δεύτερη μέρα της 48ώρης απεργίας, στο Σύνταγμα, δεν αποτέλεσαν σε καμία περίπτωση και με κανένα τρόπο, επιλογή που έκανε το ίδιο το εργατικό κίνημα. Οι βίαιες πρακτικές και δολοφονικές επιθέσεις από ένα μείγμα κάποιων αναρχικών, χουλιγκάνων, φασιστών και ασφαλιτών με μάρμαρα, ξύλα, πέτρες, πυροσβεστήρες, μολότοφ κλπ, εναντίων των διαδηλωτών και του ΠΑΜΕ, δεν αποτελεί παρά μια ολοφάνερη και εξοργιστική προβοκάτσια ολκής, η οποία στην ουσία είχε στόχο συνολικά το εργατικό κίνημα, και συνιστά αντικειμενικά προέκταση της κρατικής βίας ενάντια στο κίνημα.

Όλοι αυτοί οι δήθεν επαναστάτες και δήθεν προστάτες του κινήματος είναι μονάχα ξένο σώμα για το εργατικό κίνημα και δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την προλεταριακή επανάσταση και την εργατική εξουσία, δύο θέματα τα οποία πλέον είναι εξ’ αντικειμένου στην ημερήσια διάταξη. Το μαζικό κίνημα πρέπει να κόψει κάθε παρτίδα που μπορεί να είχε με αυτό το καρκίνωμα, το οποίο στρέφεται ενάντια του με κάθε τρόπο και ευκαιρία, προπηλακίζοντας οποιονδήποτε αντιτεθεί στις δράσεις τους οι οποίες γίνονται ΠΑΝΤΑ πάνω στις πλάτες του μαζικού εργατικού και λαϊκού κινήματος και ΠΟΤΕ αυτοτελώς.

Η περιφρούρηση των εκδηλώσεων αλλά και του κινήματος συνολικά της εργατικής τάξης, αποτελεί μονάχα δική της υπόθεση, ούτως ώστε να κρατήσει μακριά, όλες εκείνες τις προβοκατόρικες ομάδες, των οποίων οι δράσεις καταλήγουν να συμβάλουν σε τραγικά γεγονότα όπως ήταν η προβοκάτσια στην ΜΑΡΦΙΝ.

Η αντίθεση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων στο νόμο που ψηφίστηκε εκφράστηκε ήδη με τις αντιδράσεις που υπήρξαν στις παρελάσεις και πρέπει να συνεχιστεί με σταθερή οργάνωση και παραπέρα παρέμβαση, μέσα απ’ την κλιμάκωση της δράσης της για την κατάργηση στην πράξη της προσπάθειας των καπιταλιστών για μείωση των μισθών και του μεροκάματου και ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Πρέπει επίσης να εκφραστεί με την άρνηση πληρωμής των χαρατσιών και των φόρων, μέσα από αποφάσεις των μαζικών της οργάνων και σε συντονισμό μεταξύ τους, πράγμα το οποίο ήδη έχει ξεκινήσει να γίνεται καθώς υπάρχουν αρκετές πλέον αποφάσεις μαζικών φορέων.

Ηράκλειο

Η διαδήλωση της Τετάρτης (19 Οκτώβρη) ήταν ογκώδης, πάνω από 12.000 η πορεία που ξεκίνησε από το Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου (Ε.Κ.Η.) και περίπου2.500 η πορεία του ΠΑΜΕ που ξεκίνησε από την Πλατεία Ελευθερίας. Σύντροφοι και συναγωνιστές που είναι χρόνια στην πόλη μιλάνε για τη μεγαλύτερη διαδήλωση που έχει γίνει από την πτώση της Χούντας και δώθε. Σίγουρα ήταν πιο μαζική από την 5η Μάη του 2010 αλλά και από τις εργατικές πορείες του 2011.

Η διαδήλωση που ξεκίνησε από το Ε.Κ.Η., ακολουθώντας το δρομολόγιο Δημοκρατίας-Πλατεία Ελευθερίας-Διακαιοσύνης-Καλοκαιρινού-Γιαμαλάκη κατέβηκε προς την παραλία στην παλιά Περιφέρεια, όπου έγινε κατάληψη στο άδειο κτήριο (!) από τη διοίκηση του Ε.Κ.Η. και αγρότες. Η λογική του δρομολογίου βασιζόταν στο να λήξει εκεί η πορεία, όπως συνηθίζει το Ε.Κ.Η. χρόνια τώρα.

Κατόπιν καλέσματος του φοιτητικού συλλόγου του Μαθηματικού και της ΕΛΜΕ Ηρακλείου, η πορεία συνεχίστηκε και ανεβαίνοντας την 25ης Αυγούστου πέρασε από την Πλ. Λιονταριών και κατέληξε στην Πλ.Ελευθερίας. Η ολοκλήρωση της πορείας στο κέντρο της πόλης και όχι στην παραλία, ήταν μια πράξη που αποδέχτηκε το σύνολο των διαδηλωτών. Πέρα από ένα μικρό μπλοκ του Ε.Κ.Η. και τους αγρότες, όλη η υπόλοιπη πορεία συμπορεύτηκε με την ΕΛΜΕ και το φοιτητικό σύλλογο του Μαθηματικού. Στην Πλ. Ελευθερίας βρισκόταν και το ΠΑΜΕ, το οποίο άνοιξε την μικροφωνική του για να μιλήσουν όλοι. Η κίνηση αυτή χαιρετήθηκε από πλήθος κόσμου.

Η πορεία είχε παλμό, το πλέον ζωντανό ήταν το φοιτητικό μπλοκ. Στην διαδήλωση συμμετείχαν αγρότες και ταξιτζήδες, οι δεύτεροι με αρκετή μαζικότητα και συνθήματα.

Η μαζικότητα της διαδήλωσης ανάγκασε τα ΜΑΤ να περιφέρονται στους παράδρομους και στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής δεν υπήρχε ούτε οπτική επαφή μαζί τους. Δυο τρεις φορές που εμφανίστηκαν υποχώρησαν αμέσως με το που έγιναν αντιληπτοί.

Για τη δεύτερη μέρα της 48ωρης απεργίας δεν υπήρχε κάλεσμα για συγκέντρωση από το Ε.Κ.Η.. Μέχρι αργά το βράδυ της Τετάρτης γνωρίζαμε πως θα γινόταν την Πέμπτη μια συνέλευση των σωματείων στο αμφιθέατρο του Ε.Κ.Η., για να συζητηθεί το πως προχωράμε από την επόμενη μέρα της 48ωρης. Το ΠΑΜΕ καλούσε σε συγκέντρωση στην Πλατεία Ελευθερίας και κατάληψη της νέας Περιφέρειας, στήσιμο μικροφωνικής και παραμονή εκεί μέχρι το απόγευμα.

Υπήρχε ήδη από το μεσημέρι της Τετάρτης μια ολόκληρη συζήτηση για να καλεστεί και την Πέμπτη συγκέντρωση και πορεία από το Ε.Κ.Η.. Η ΕΛΜΕ και άλλα σωματεία πίεζαν κάπως προς αυτήν την κατεύθυνση. Το πρωί της Πέμπτης έγινε, τελικά, συγκέντρωση στο Ε.Κ.Η. με τη συμμετοχή ταξιτζήδων, περίπου 400 άτομα το σύνολο των συγκεντρωμένων, με στόχο να κατεβούν και να στήσουν μικροφωνική στην Πλατεία Ελευθερίας, όπου και βρισκόταν το ΠΑΜΕ.

Από την μικροφωνική του Ε.Κ.Η. συνδικαλιστές εργαζόμενοι και φοιτητές κάλεσαν να γίνει πορεία. Το Ε.Κ.Η. κάλεσε να διαδηλώσουμε μέχρι το κατειλημμένο, από τους εργαζομένους του Δήμου, Δημαρχείο (Λότζια). Κατόπιν διαβουλεύσεων και εντάσεων και με συμμετοχή 1000 ατόμων έγινε πορεία που ακολούθησε το κλασικό δρομολόγιο στο κέντρο της πόλης με κατάληξη στην πλατεία Ελευθερίας. Το μπλοκ της διοίκησης του Ε.Κ.Η.,περίπου 30 άτομα, έσπασε από την πορεία, προς το Δημαρχείο. Αφού ολοκληρώθηκε η διαδήλωση στους δρόμους της πόλης κατευθύνθηκε στο Δημαρχείο.

Η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ είχε περίπου 500 άτομα. Από τη μικροφωνική διαβάζονταν ανακοινώσεις σωματείων και του ΠΑΜΕ, ποιήματα των Μπρεχτ, Μαγιακόφσκι, Χικμέτ και τραγούδια. Το μεσημέρι, πριν ακόμα ξεκινήσουν τα επεισόδια της Αθήνας, έληξε η κατάληψη.

Έτσι ολοκληρώθηκε το διήμερο της 48ωρης απεργίας. Η στάση του Ε.Κ.Η. και την Τετάρτη αλλά ιδιαίτερα την Πέμπτη είχε τον χαρακτήρα της εκτόνωσης της οργής των εργαζομένων. Η δεύτερη ημέρα της απεργίας είχε μικρότερη συμμετοχή και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην επιλογή της διοίκησης του Ε.Κ.Η. να μην καλέσει εξαρχής κινητοποιήσεις για την Πέμπτη.

Γιάννενα

Μεγαλειώδης ήταν η συγκέντρωση την πρώτη μέρα της 48ωρης απεργίας στα Γιάννενα, καθώς συμμετείχαν περίπου 10.000 εργαζόμενοι. Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη συγκέντρωση στην πόλη μετά το 1974. Τον τόνο έδωσαν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα με συμμετοχή των εργοστασίων Ζαγόρι, Βίκος, Δωδώνη, Πράκτικερ, Σπάιντερ κ.α. Καθολική ήταν και η συμμετοχή στο δημόσιο τομέα. Στη συγκέντρωση και πορεία του ΕΚ καθώς και στο συντονισμό σωματείων συμμετείχε με απόφαση συνέλευσης και το σωματείο εργαζομένων του Δήμου παρ' ότι στο ΔΣ του σωματείου πλειοψηφεί το ΠΑΜΕ. Πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία, η οποία επιχειρήθηκε να έχει συνελευσιακό χαρακτήρα, κάτι ωστόσο που οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ με τη στάση τους απέτρεψαν.

Μειωμένη αλλά σημαντική ήταν η συμμετοχή στην πορεία και τη δεύτερη μέρα της απεργίας, με περίπου 4.000 εργαζόμενους. Η διαδρομή της διαδήλωσης ανακόπηκε στην Περιφέρεια, καθώς οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ (περίπου 500) που είχαν εκεί ξεχωριστή συγκέντρωση δεν επέτρεψαν στη διαδήλωση να πλησιάσει στην Περιφέρεια, με αποτέλεσμα να βρουν αφορμή διάφορες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και της αναρχίας να θεωρήσουν πως ο αντίπαλος βρίσκεται εντός του εργατικού κινήματος και να οδηγηθούμε σε κόντρα εργατών με εργάτες. Η πλειοψηφία όμως των διαδηλωτών προσπέρασε αυτή τη διαμάχη (πορευόμενη από παράδρομο), αφήνοντας έκθετους όσους προσπαθούν να διασπάσουν το εργατικό κίνημα.

Αναδείχτηκε από την 48ωρη απεργία στα Γιάννενα ότι μόνο η ενότητα του εργατικού κινήματος στην βάση των προβλημάτων μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις ανατροπής της άθλιας πραγματικότητας που ζούμε.

Αποτέλεσμα ήταν να συνεχιστούν οι συνελεύσεις σωματείων με μαζικούς όρους το επόμενο διάστημα (όπως πχ στο σωματείο του νοσοκομείου) και να στρατευτούν στο συντονισμό σωματείων, σωματεία που την προηγούμενη περίοδο είχαν μια αρνητική στάση (όπως πχ το σωματείο εργαζομένων Βοήθεια στο Σπίτι).

Ρέθυμνο

Με πρωτοφανή επιτυχία στέφθηκε η απεργιακή κινητοποίηση στις 19 Οκτωβρίου, με την προσέλευση του κόσμου να ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι και μαθητές έθεσαν τη κόκκινη γραμμή απέναντι στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική και στην εξαθλίωση που τους σπρώχνει η πολιτική του κεφαλαίου.

Τρείς ήταν οι μεγάλες προσυγκεντρώσεις στην πόλη του Ρεθύμνου. Η πρώτη ήταν όπως σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση στο εργατικό κέντρο από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, η δεύτερη στο χώρο του νοσοκομείου από τα πρωτοβάθμια σωματεία και τους νοσοκομειακούς υπαλλήλους ενώ η τρίτη πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Ρεθύμνου από τους διοικητικούς υπαλλήλους. Οι τελευταίοι μάλιστα με απόφαση της συνέλευσης διοικητικών υπαλλήλων πανεπιστημίου Ρεθύμνου, προχώρησαν σε κατάληψη του Πανεπιστημίου το πρωί της Τετάρτης. Και οι δύο τελευταίες προσυγκεντρώσεις ενώθηκαν με αυτή στο εργατικό κέντρο όπου και ακολούθησε μαζική πορεία. Στη πορεία συμμετείχαν οι οδηγοί βαρέων οχημάτων και οι υπάλληλοι καθαριότητας του Δήμου, οι οποίοι έκλεισαν με τα οχήματα τους το ένα ρεύμα του δρόμου διακόπτοντας από πριν τη κυκλοφορία των αυτοκινήτων.

Η μαζική αυτή πορεία κατέληξε στην Νομαρχία Ρεθύμνου όπου είχε αποφασιστεί κατάληψη από τους εργαζόμενους σε αυτήν με συνέλευσή τους που είχε γίνει τη προηγούμενη ημέρα. Οι νομαρχιακοί υπάλληλοι καλούσαν όλο τον κόσμο που βρισκόταν στη πορεία να συμμετάσχει και αυτός στη κινητοποίηση η οποία διήρκεσε 72 ώρες. Την επόμενη μέρα 20/10, με μικρότερη όμως συμμετοχή, πραγματοποιήθηκε και πάλι μαζική πορεία με αφετηρία την κατάληψη της Νομαρχίας. Και τις δύο ημέρες της 48ωρης απεργίας, το ΠΑΜΕ πραγματοποίησε ξεχωριστή πορεία με αφετηρία το Δημαρχείο, αποκομμένη από τα υπόλοιπα σωματεία και εμφανώς μικρότερη προσέλευση σε σύγκριση με αυτά.

Το σαρωτικό κύμα των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων που ωθεί μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας στην εξαθλίωση οδήγησε για πρώτη φορά συμμετοχή του συλλόγου εμποροβιοτεχνών στην απεργία, κλείνοντας όλα τα μαγαζιά του κέντρου, δημιουργώντας το κατάλληλο σκηνικό για μια δυναμική διαμαρτυρία η οποία αμφισβήτησε και απονομιμοποίησε με τον πιο μαχητικό τρόπο την κυβερνητική πολιτική, που με συμμάχους την Τρόικα και την ΕΕ οδηγούν με ταχύτατους ρυθμούς την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στη φτώχεια και την ανεργία.