Ο αντιδημοκρατικός κατήφορος και τα καθήκοντα των επαναστατών

Στις απεργιακές κινητοποιήσεις του Ιούνη ίσως το πιο ενοποιητικό σύνθημα που ακουγόταν ήταν το «η χούντα δεν τελείωσε το 73».Το σύνθημα αυτό που πρωτοεμφανίστηκε στις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 06-07 φαίνεται πλέον να αγγίζει πλατιές αγωνιζόμενες μάζες. Η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στο πολιτικό σύστημα έχει φουντώσει. Μεγάλα τμήματα του λαού την κατευθύνουν όχι απλά απέναντι στο κοινοβούλιο αλλά και στις δυνάμεις καταστολής και στη δικαστική εξουσία{είναι πρόσφατη άλλωστε η απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας που επικύρωσε τη συνταγματικότητα της ληστρικής δανειακής σύμβασης του Μνημονίου κρίνοντας ότι τηρείται η αρχή της αναλογικότητας και όλες οι ομάδες πολιτών πλήττονται εξίσου από τα προβλεπόμενα μέτρα].

Αναμφίβολα η όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης και η ανάδειξη της Ελλάδας σε αδύναμο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας δε μπορεί να μην επηρεάσει , να μην συμπαρασύρει δημοκρατικές κατακτήσεις. Οι δυνάμεις της Αριστεράς οφείλουν να πάρουν σαφή θέση πάνω στη νέα κατάσταση. Η απλή καταγγελία της εκτροπής δεν είναι αρκετή και δε μπορεί η πάλη για τη δημοκρατία να αρχίζει και να τελειώνει σε αόριστες εκκλήσεις και καταγγελίες αλλά απαιτείται να ενταχθεί σε ένα συνολικό πλαίσιο πάλης για μια εργατική έξοδο από την κρίση.

Η γενική στάση της αστικής τάξης απέναντι στο Σύνταγμα και τους νόμους

Γενικά το Σύνταγμα είναι ο θεμελιώδης, γενικός νόμος μιας πολιτείας. Είναι ο νόμος των νόμων. Σε αυτό κατοχυρώνονται τα θεμελιώδη δικαιώματα και περιγράφεται η γενική αντίληψη της άρχουσας τάξης για το τι είναι νόμιμο και τι παράνομο. Συμπυκνώνει έτσι ένα Σύνταγμα το συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στις αντιμαχόμενες κοινωνικές δυνάμεις καθότι δεν περιέχει αυστηρά και μόνο τη βούληση των κρατούντων αλλά και ορισμένους συμβιβασμούς τους με τον λαϊκό παράγοντα. Το Σύνταγμα είναι το βασικό νομικό οπλοστάσιο της άρχουσας τάξης. Στο Σύνταγμα κατοχυρώνεται η επίπλαστη ενότητα όλων των πολιτών σαν μέλη μιας αόρατης και άυλης ενότητας, αυτής του έθνους η οποία στην πρακτική εμφανίζεται σαν πηγή πλειάδας δικαιωμάτων για το έθνος των αστών και πλειάδα περιορισμών για το έθνος των εργαζομένων.

Η όξυνση όμως της ταξικής πάλης καθώς και η ανάγκη του κεφαλαίου σε περιόδους κρίσης να απομυζά απροκάλυπτα και χωρίς προσχήματα την εργατική τάξη διαμορφώνει την κατάσταση με όρους διαφορετικούς. Ενώ το προηγούμενο διάστημα η επίκληση του Συντάγματος και του δημοσίου συμφέροντος ήταν αρκετή για να δικαιολογήσει την επίθεση στα δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας πλέον αυτό δεν είναι δυνατό στον ίδιο βαθμό. Πλέον αυτή η ίδια η αστική νομιμότητα φαίνεται να αποτελεί ένα βαρίδι στις πλάτες των καπιταλιστών προκειμένου να διατηρήσουν την κερδοφορία τους στα απαραίτητα ύψη. Επιπλέον, η μαζική και απότομη εξαθλίωση της εργατικής τάξης συνιστά σπίθα ικανή να ανάψει επαναστατικές πυρκαγιές . Οι κυβερνώντες αυτό το γνωρίζουν καλά και προετοιμάζονται αντίστοιχα οικοδομώντας πολυπλόκαμους κατασταλτικούς μηχανισμούς από παρακολουθήσεις τηλεφώνων αγωνιστών μέχρι τη διενέργεια ασκήσεων αντιμετώπισης εσωτερικής αναταραχής στο στράτευμα. Άλλωστε δεν υπάρχει μεγάλη απόσταση από τις συνεχείς εκκλήσεις για συμμετοχή στην εθνική προσπάθεια μέχρι τη δημιουργία κράτους έκτακτης ανάγκης που θα εξασφαλίσει την ευόδωση της.

Το κατασταλτικό όργιο στις απεργιακές κινητοποιήσεις δείχνει το δρόμο…

Κανένα επιχείρημα για το ότι οι αποφάσεις παίρνονται από μια δημοκρατικά εκλεγμένη πλειοψηφία και κανένα δημοψήφισμα πάνω σε δευτερεύοντα ζητήματα δεν μπορεί να κρύψει ότι οικοδομείται ένα κράτος όλο και πιο αυταρχικό και βίαιο έτσι ώστε να καθίσταται ικανό να τσακίσει τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Στα τελευταία απεργιακά συλλαλητήρια τα τάγματα εφόδου της ΕΛ.ΑΣ. κατάργησαν de facto το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι, το δικαίωμα στη διαδήλωση στέλνοντας διαδηλωτή στα όρια του θανάτου, εγκληματώντας απέναντι στη δημόσια υγεία με μια Αθήνα πνιγμένη σε θανατηφόρα χημικά περιφρουρώντας εγκληματίες Χρυσαυγίτες και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Η πολιτική τους ηγεσία δια στόματος Παπουτσή τους κάλυψε ολόπλευρα με ένα μνημείο αυταρχικών δηλώσεων παπαδοπουλικής έμπνευσης όπου ανέφερε ότι η πλατεία Συντάγματος δεν μύρισε χημικό και ότι τα νεφελώματα που τη σκέπαζαν ήταν καπνογόνα που πετούσαν οι διαδηλωτές.

Ασφαλώς δεν μπορούμε να μιλήσουμε για μια χούντα κλασσικού τύπου. Το κοινοβούλιο θα λειτουργεί όπως πάντοτε η ελευθερία των μεγαλοεκδοτών και των καναλαρχών να εκφράζονται ελεύθερα δεν θα περιοριστεί. Ποιος ο λόγος άλλωστε? Όμως η σιδερένια φτέρνα των καπιταλιστών θα ναι πάντα έτοιμη να επιτεθεί στις κλασσικές μορφές της εργατικής αγωνιστικής δράσης, την απεργία και τη διαδήλωση, με τρόπο πιο βάρβαρο από ποτέ.

Οι επαναστατικές δυνάμεις δεν μπορούν να αρκούνται στην απλή διαπίστωση και καταγγελία των αυταρχικών πρακτικών της άρχουσας τάξης. Οι μάζες αυτό μπορούν να το κάνουν μια χαρά μόνες τους και δίχως βοήθεια από κανέναν. Οι επαναστάτες οφείλουν να συνδέουν κάθε εξέλιξη της περιόδου με την τωρινή φάση εξέλιξης της ταξικής πάλης και να δείχνουν λόγω και έργω τον δρόμο της νίκης. Σήμερα που η αστική τάξη έχει σπάσει μεγάλο κομμάτι των κοινωνικών της συμμαχιών και φαίνεται ανίκανη να κυβερνά με τον παλιό τρόπο σέρνοντας πλέον σε κάθε βήμα της το μαστίγιο, σήμερα που φαίνεται ότι κάθε κατάχτηση θα ναι προϊόν επαναστατικού αγώνα ή δεν θα υπάρξει, οι κομμουνιστές οφείλουν να συνδέσουν το πρόβλημα της δημοκρατίας με το συνολικό πρόβλημα της εξαθλίωσης και να προβάλλουν την ανάγκη ποιοτικού ξεπεράσματος του σαπισμένου κρατικού μηχανισμού από μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, όπου ο λόγος των μαζών δεν θα αλλοιώνεται δεν θα καταστέλλεται αλλά θα είναι ο κυρίαρχος της πολιτικής ζωής.

Το παραπάνω δεν είναι ζήτημα απλά και μόνο προπαγάνδας αλλά απαιτεί σύνδεση ταχτικών και στρατηγικών στόχων και κυρίως πράξεις. Σίγουρα, η ρεφορμιστική Αριστερά δεν είναι ικανή ούτε τον αντιδημοκρατικό κατήφορο να σταματήσει ούτε να διευρύνει τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Σε οποιαδήποτε εκδοχή της το έχει αποδείξει είτε με το να θεωρεί την Ε.Ε. δημοκρατική κατάχτηση είτε με το να καταγγέλλει σε όλους τους πιθανούς τόνους το αστικό κράτος και τη δικτατορία της αστικής τάξης αλλά στο δρόμο να εγκαταλείπει τις αγωνιζόμενες μάζες επικαλούμενη την ύπαρξη προβοκατόρων. Προβοκάτορες θα υπάρχουν πάντα μιας και είναι κρατικός μηχανισμός, συνεπώς η λύση δεν βρίσκεται στη φωνακλάδικη αποχώρηση από τις κινητοποιήσεις επειδή εισέβαλαν προβοκάτορες αλλά στην παρουσία δίπλα στις μάζες προκειμένου οι προβοκάτορες και οι δυνάμεις καταστολής να εξαναγκαστούν σε υποχώρηση. Ούτε η Αριστερά που περιμένει οι μάζες αυθόρμητα και εν μια νυκτί να διεκδικήσουν «όλη την εξουσία στα σοβιέτ» ειδάλλως αρνείται να αναδείξει το πολιτειακό ζήτημα προσφέρει τίποτα καθώς μεταθέτει το πολιτειακό ζητήματα στις καλένδες.

Το εργατικό κίνημα και πρέπει και μπορεί να αποκτήσει κυβερνητική πρόταση εργατικής εξόδου από την κρίση. Η δυνατότητα των κινημάτων διαμαρτυρίας να αποσπούν καταχτήσεις πέρασε με το ξέσπασμα της κρίσης. Όποιος αμφιβάλει ας κοιτάξει πόσες ήττες χρεώθηκε το εργατικό κίνημα το τελευταίο δίχρονο με αυτή τη γραμμή να είναι κυρίαρχη.

Μια τέτοια εξέλιξη θα συμβάλει και στη μαζικοποίηση των εργατικών αγώνων και συγχρόνως -και αυτό είναι το πιο σημαντικό- θα δώσει αντοχή στις αγωνιζόμενες μάζες και θα αυξήσει το βαθμό οργάνωσης τους μιας και τότε ο αγώνας παρά τις αναγκαίες κορυφώσεις που πρέπει να έχει και θα έχει θα έχει το στοιχείο της διάρκειας καθώς η τάξη θα είναι ενωμένη σε ένα κοινό σχέδιο πάλης και θα κατανοεί πως μόνο οι δικές της δυνάμεις είναι ικανές να οδηγήσουν σε διέξοδο. Έτσι οι εργαζόμενοι θα δημιουργούν τη δική τους κοινότητα η οποία θα αποπνέει δικαιοσύνη, δημοκρατία και ελπίδα και στη σύγκρουση με το παρηκμασμένο αστικό πολιτικό σύστημα κανένας κατασταλτικός μηχανισμός δεν θα είναι ικανός να τη διαλύσει.