Εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά

Επείγοντα Μέτρα Εφαρμογής Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015.

Με την ανάγνωση και μόνο του εφαρμοστικού νόμου γίνεται φανερό ότι έχουμε να κάνουμε κυριολεκτικά με ένα πανεθνικό πλιάτσικο. Μέσα σε επτά κεφάλαια, τα οποία διαρθρώνονται σε σαρανταεννέα άρθρα, περιγράφεται η ολοκληρωτική υπαγωγή της δημόσιας περιουσίας στις διαθέσεις των πιστωτών, η μετατροπή της σε ένα σορό από εμπορεύματα προς πώληση, ενώ γίνεται σαφές ότι ο τρόπος που θα οργανωθεί το ξεπούλημα, στοχεύει στο να δεσμευτεί κάθε διάδοχο κυβερνητικό σχήμα στην τήρηση των συμφωνηθέντων.

Το «Ταμείο Αξιοποίησης ιδιωτικής περιουσίας του δημοσίου Α.Ε.» το οποίο ιδρύεται από την πρώτη παράγραφο του πρώτου άρθρου, θα είναι ο αρμόδιος οργανισμός εκποίησης του δημοσίου πλούτου. Το ταμείο αυτό, όπως φαίνεται από αρκετά σημεία του νόμου (π.χ. άρθρο 3 παράγραφος 11) θα διοικείται από ένα Διοικητικό Συμβούλιο (Δ.Σ.), στις συνεδριάσεις του οποίου θα υπάρχουν και δύο παρατηρητές, οι οποίοι θα προτείνονται από τα κράτη μέλη της Ε.Ε. και της ευρωζώνης. Οι εκπρόσωποι αυτοί, δεν έχουν δικαίωμα ψήφου, αλλά έχουν κάθε δικαίωμα να είναι πλήρως ενημερωμένοι για το τι θα συζητιέται κάθε φορά στις συνεδριάσεις του Δ.Σ., και μπορούν ανά πάσα στιγμή να ζητήσουν επιπλέον πληροφορίες για οποιοδήποτε θέμα. Ας δούμε τώρα από πιο κοντά τι ακριβώς θα κάνει το Ταμείο.

Σύμφωνα με την παράγραφο 4 του άρθρου 2, στο ταμείο μεταβιβάζονται και περιέρχονται χωρίς αντάλλαγμα, «κινητές αξίες εταιριών, περιουσιακής φύσεως δικαιώματα, δικαιώματα διαχείρισης και εκμετάλλευσης, κεκτημένα οικονομικά συμφέροντα, άυλα δικαιώματα και δικαιώματα λειτουργίας, συντήρησης και εκμετάλλευσης υποδομών». Αυτό με απλά λόγια σημαίνει, πως έξω από αυτό το παζάρι που διενεργείται στις πλάτες της εργατικής τάξης, δεν μένει απολύτως τίποτα. Πωλούνται τα αποθεματικά σε ρευστό που έχουν κερδοφόρες εταιρίες όπως είναι για παράδειγμα ο ΟΠΑΠ, οι δημόσιοι οργανισμοί πωλούν δικαιώματα τους, όπως πχ δικαιώματα εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου της χώρας και φυσικά δεν θα έμενε στο απυρόβλητο και η περιουσία των Ο.Τ.Α (άρθρο 10 παράγραφος 1), ενώ βάσει του άρθρου 14 παράγραφος 1 και 2 πωλούνται ή αξιοποιούνται και οι αιγιαλοί και οι παραλίες της χώρας.

Από όλα αυτά τα περιουσιακά στοιχεία που θα εισέρχονται στην κατοχή του ταμείου «κατά πλήρη κυριότητα, νομή και κατανομή, το δημόσιο απεκδύεται κάθε δικαιώματος». Πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα και τα έσοδα σε ρευστό που έχουν τα περιουσιακά αυτά στοιχεία θα ανήκουν πλέον άμεσα στην ιδιοκτησία του ταμείου. Παραδείγματος χάριν, ότι πληρώνει ο λαός για ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ κλπ θα πηγαίνουν απευθείας πλέον στα χέρια του ταμείου. Παράλληλα, η διοίκηση της εκάστοτε δημόσιας εταιρίας, θα λειτουργεί από εδώ και στο εξής σαν απλός εντολοδόχος του ταμείου εκτελώντας τις ντιρεκτίβες που έρχονται άνωθεν, ενώ θα συνεχίζει να βαρύνεται με τις δαπάνες. Δηλαδή, τα έξοδα λειτουργίας, σύμφωνα με τον νόμο θα συνεχίσουν να βαρύνουν το δημόσιο ενώ τα έσοδα πηγαίνουν κατευθείαν στα χέρια των πιστωτών. Όποιο έσοδο σε χρήμα έχει το μεταβιβασμένο περιουσιακό στοιχείο, τόκους, μερίσματα κλπ, αυτόματα θα ανήκει στους πιστωτές- τοκογλύφους, ακόμα και πριν την πώλησή του (άρθρο 2 παράγραφος 5). Αυτό, τους δίνει την δυνατότητα, εάν τους συμφέρει να διατηρούν την ΔΕΗ και την ΕΥΔΑΠ για παράδειγμα, αφήνοντας τον ελληνικό λαό να πληρώνει τα έξοδα λειτουργίας και να καρπώνονται αυτοί τα κέρδη της επιχείρησης όπως και ορίζει η παράγραφος 7 του άρθρου 2. Άλλωστε, γιατί να προβλέπεται από την παράγραφο 6 του πρώτου άρθρου, χρόνος ζωής του ταμείου έξι χρόνια, με δυνατότητα παράτασης του χρόνου λειτουργίας με μια απλή απόφαση του υπουργού οικονομικών, όταν όλες οι δηλώσεις εκπροσώπων του ΠΑΣΟΚ ισχυρίζονταν πως μέσα σε μια πενταετία πρέπει να μαζευτούν τα 50 δις ευρώ; Από αυτό και μόνο φαίνεται η απάτη και το ποιος είναι ο πραγματικός στόχος της κυβέρνησης. Δεν είναι να μαζέψουν τα περίφημα 50 δις., αλλά να διατηρούν ενεργή αυτή την εταιρία ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, ούτως ώστε να εξασφαλίζουν την καταβολή των υπέρογκων και ληστρικών τοκοχρεολυσίων στους δανειστές, όπως προστάζουν οι εκπρόσωποι του Eurogroup και της Κομισιόν.

Την ευθύνη αλλά και την απόλυτη εξουσία αναφορικά με τις αγοραπωλησίες του ελληνικού δημοσίου, έχει (σύμφωνα με το άρθρο 2 παράγραφος 10) το Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων (Σ.Ε.). Ποιοι είναι αυτοί; Άρθρο 4 παράγραφος 1: «Στο ταμείο συνίσταται επταμελές Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων (Σ.Ε.). Το Σ.Ε. ορίζεται με απόφαση του Δ.Σ. του ταμείου, για θητεία τριών ετών […] τα μέλη του Σ.Ε. είναι πρόσωπα εγνωσμένου διεθνούς κύρους που διακρίνονται για την επιστημονική τους κατάρτιση και την επαγγελματική τους εμπειρία στον τεχνικό, οικονομικό και νομικό τομέα. Τρία από τα επτά μέλη του Σ.Ε. υποδεικνύονται στο Δ.Σ. του ταμείου για τοποθέτηση, από τους εκπροσώπους που προβλέπονται στην παράγραφο 11 του άρθρου». Είναι ξεκάθαρο λοιπόν, ότι τα τρία αυτά μέλη θα είναι υπάλληλοι της ΤΡΟΪΚΑ. Συγκροτείται έτσι ένας μηχανισμός που επιδιώκεται να είναι απρόσβλητος και ανεπηρέαστος από την κοινωνική πίεση και να δηλώνει εξ’ αρχής την αποφασιστικότητά του να ολοκληρώσει το έργο που του έχει ανατεθεί.

Και φυσικά, «αν δεν είναι δυνατή ή συμφέρουσα η μεταβίβαση του συνόλου του μετοχικού κεφαλαίου εταιρείας, της οποίας το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει άμεσα ή έμμεσα εξ ολοκλήρου στο Ταμείο, διενεργείται με απόφαση του Δ.Σ. μετά από γνώμη του Σ.Ε., αναδιάρθρωση της εταιρείας ή τίθεται υπό εκκαθάριση»(άρθρο 5 παράγραφος 6). Δηλαδή αν μια εταιρεία δεν έχει ζήτηση ή πουλιέται σε μη συμφέρουσες τιμές, απλά τη «χρεοκοπούν».

Τέλος, η εφαρμογή του νόμου, πέρα από την εξαθλίωση που θα επιφέρει στην εργατική τάξη και στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, πέρα από το γεγονός πως διαλύει το δημόσιο και βυθίζει την χώρα σε βαθύτερη ύφεση και κρίση, έχει και περιβαλλοντικές συνέπειες. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στο άρθρο 12 και συγκεκριμένα στην παράγραφο 5, διαπιστώνει πως ο υπουργός οικονομικών έχει ξαφνικά αποκτήσει την δυνατότητα να βγάζει Προεδρικά Διατάγματα, και με τα φιρμάνια αυτά εκτός των όλων των άλλων «μπορεί να τροποποιούνται εγκεκριμένα ρυμοτομικά σχέδια και σχέδια πόλεως καθώς και πολεοδομικές μελέτες ή/ και να καθορίζονται ειδικές χρήσεις γης και ειδικοί όροι και περιορισμοί δόμησης για τα εντός σχεδίου πόλεως δημόσια ακίνητα, ακόμη και κατά παρέκκλιση από τους ισχύοντες στην περιοχή όρους και περιορισμούς δόμησης, καθώς και από τις διατάξεις του Γενικού Οικοδομικού Κανονισμού, προκειμένου να αποδοθεί ο βέλτιστος πολεοδομικός- επενδυτικός προορισμός στο προς αξιοποίηση ακίνητο». Δεν είναι δυνατόν να γίνει πιο σαφές! Προκειμένου να εξυπηρετηθεί το δημόσιο χρέος και οι τοκογλύφοι- πιστωτές, να αποκομίσουν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη, χάνουν την ισχύ τους οι ίδιοι οι νόμοι του ίδιου του αστικού κράτους ως προς την δόμηση και την ρυμοτομία και κατακρεουργείται το φυσικό περιβάλλον στο βωμό του κέρδους.

Ο εφαρμοστικός νόμος αποτελεί συνέχεια της δανειακής σύμβασης του ελληνικού κράτους με την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ και καθιστά συγκεκριμένο το τι σημαίνει η διασφάλιση του δανείου με εμπράγματες αξίες ή αλλιώς η υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας. Με την ψήφιση του εφαρμοστικού νόμου, το ΠΑΣΟΚ μαζί με όλα ανεξαιρέτως τα αστικά κόμματα, εκχωρούν την περιουσία αυτή στην Ε.Ε. την Ε.Κ.Τ και το Δ.Ν.Τ. και όλα αυτά γιατί; Ο νόμος το αναφέρει ρητά: «για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους αποκλειστικά». Τα πάντα πάνε στους δανειστές- τοκογλύφους.

Ο νόμος αυτός ψηφίστηκε από την ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με συνδρομή από τα πάσης φύσεως και χρώματος γιουσουφάκια του κεφαλαίου. Ψηφίστηκε την ώρα που έξω από την βουλή η αστυνομία τρομοκρατούσε τους χιλιάδες διαδηλωτές αντιμετωπίζοντάς τους με πρωτοφανή σκληρή καταστολή. Η ψήφιση του νόμου αυτού, αποτέλεσε το εναρκτήριο σάλπισμα ενός συνολικού, ολόπλευρου ταξικού πολέμου. Η αστική τάξη της χώρας ενωμένη έκανε την κίνησή της. Το προλεταριάτο, η εργατική τάξη, οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να οργανωθεί, να συγκροτηθεί σε τάξη για τον εαυτό της και να απαντήσει το ίδιο συνολικά και ενιαία με ένα πολιτικό μεταβατικό πρόγραμμα. Το πρόγραμμα αυτό για να εκπληρώνει τον σκοπό του, που δεν είναι άλλος παρά μια απάντηση στην κρίση από την σκοπιά της εργατικής τάξης, θα πρέπει να θέτει καθαρά το ζήτημα της εξουσίας και να προτάσσει μια εργατική κυβέρνηση η οποία θα διώξει το μνημόνιο, θα διαγράψει το χρέος, θα βγάλει την χώρα από την Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ. και την ευρωζώνη, θα κρατικοποιήσει τις τράπεζες, τις ΔΕΚΟ, και τις μεγάλες επιχειρήσεις, θέτοντάς τες υπό εργατικό έλεγχο. Τώρα είναι η ώρα η εργατική τάξη να συγκροτήσει το πολιτικό της μέτωπο και ενωμένη να κάνει την έφοδο της στον ουρανό οικοδομώντας μια κοινωνία ελευθερίας πάνω στα συντρίμμια της κοινωνίας των εκμεταλλευτών.