Η απεργιακή μάχη στην Κρήτη

Η κατά μέτωπο επίθεση της κυβέρνησης-τρόικα-ΕΕ στην εργατική τάξη αρχίζει να δημιουργεί μια κινητικότητα στα σωματεία του Ρεθύμνου, από τα μέσα Σεπτεμβρίου.

Αφορμή στάθηκαν τα χαράτσια της κοινωνικής αλληλεγγύης και της φορολόγησης των κατοικιών. Το συντονιστικό των σωματείων το οποίο λειτουργεί με γραφειοκρατική λογική, συγκρότησε μια επιτροπή με στόχο να μην πληρωθούν. Αυτή η λογική ταίριαζε περισσότερο με το αυθόρμητο κίνημα «Δεν Πληρώνω» παρά με ένα συνδικαλιστικό κίνημα το οποίο ξέρει να υπερασπίζεται και τα άμεσα και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Αλλά τουλάχιστον το συντονιστικό των σωματείων κινητοποιεί ένα αριστερό συνδικαλιστικό δυναμικό αλλά και την βάση ορισμένων συνδικάτων του δημοσίου τομέα τις τελευταίες μέρες. Βέβαια υπάρχει συνειδητή αδράνεια εκ μέρους του ΕΚ Ρεθύμνου και του τοπικού παραρτήματος της ΑΔΕΔΥ.

Κοινή εκτίμηση στην πρώτη σύσκεψη που έγινε στα μέσα Σεπτέμβρη, ήταν ότι η υπόγεια διαμαρτυρία χρειάζεται να πάρει πιο οργανωμένη μορφή. Το τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη γίνεται συνέλευση από τους εργαζόμενους της Νομαρχίας και αποφασίζουν κατάληψη της Νομαρχίας μετά από δύο μέρες με αίτημα «δεν πληρώνω» τα φοροεισπρακτικά μέτρα της κυβέρνησης. Σε αυτή την συνέλευση με πρόταση του συντονιστικού σωματείων, ανανεώνεται το ραντεβού την ίδια μέρα στο εργατικό κέντρο για την δημιουργία αυτής της επιτροπής ενάντια στα χαράτσια με την συμμετοχή των εργαζομένων από άλλους χώρους. Δειλά – δειλά πέρα από τις καταλήψεις των δημοσίων κτιρίων μπαίνει το ζήτημα της πολιτικής απεργίας, να πέσει η κυβέρνηση με μαζικούς εργατικούς αγώνες. Το θέτουν δυνάμεις του Σύριζα και της Ανταρσύα όπως και η Κ.Ο.Ανασύνταξη. Όμως η πολιτική αντίληψη επί του πρακτέου στο να επικεντρωθούμε μόνο στο να μην πληρωθούν τα χαράτσια δημιούργησε ένα κλίμα χαλαρότητας χωρίς να οδηγεί σε μια μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση. Η εμμονή στην πολιτική ζύμωση για να φθαρεί πολιτικά η κυβέρνηση, δηλαδή η αντικατάσταση του συγκεκριμένου με το αφηρημένο, που είχαν δυνάμεις της Αριστεράς αφόπλιζε την κύρια αιχμή που έπρεπε να έχει σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα, την πτώση της κυβέρνησης.

Προμετωπίδα δυστυχώς του συντονιστικού των σωματείων είναι ο αντιμνημονιακός αγώνας και η συσπείρωση σ’ ένα ευρύ λαϊκό μέτωπο με κομμάτια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και των μεσαίων στρωμάτων, που θα ηγεμονεύουν στην εργατική τάξη. Έτσι κινδυνεύει να μετατραπεί το συντονιστικό των σωματείων, λόγω ευθύνης δυνάμεων του Σύριζα σε υπερασπιστή των δικαιωμάτων της εργατικής αριστοκρατίας. Αντί να διευρύνει τη συνεργασία του με άλλα σωματεία του ιδιωτικού τομέα με αιχμή τις συλλογικές συμβάσεις και την ανεργία, τις περισσότερες φορές αναζητεί την πιο «πλατιά συσπείρωση» με επαγγελματικούς φορείς της πόλεις όπως το Εμπορικό Επιμελητήριο το οποίο δεν βάζει τα ένσημα σε όλους τους εργαζομένους.

Από την άλλη όμως κινητοποιεί και τμήματα της εργατικής τάξης που βρίσκονται στα σωματεία του Δημοσίου Τομέα. Η οικονομική κρίση πιέζει αυτές τις δυνάμεις να ριζοσπαστικοποιούνται και έτσι βοηθάει να μαζικοποιούνται οι Γενικές Συνελεύσεις σ’ όλους τους χώρους του Δημοσίου Τομέα. Αποτέλεσμα αυτού είναι να ξεσπάνε αυθόρμητες πορείες μετά από στάσεις εργασίας, όπως στις 29 Σεπτέμβρη στο νοσοκομείο του Ρεθύμνου με πορεία στην Εφορία και στο Δημαρχείο. Την προηγούμενη μέρα είχε πραγματοποιηθεί Γενική Συνέλευση Δημοσίου/Ιδιωτικού τομέα (!) στην πλατεία Μικρασιατών με ενεργό συμμετοχή 250 ατόμων. Δεν υπήρχε μια οργανωμένη εισήγηση, ούτε μια συγκροτημένη πολιτική ή συνδικαλιστική πρόταση και θύμιζε περισσότερο το κίνημα της πλατείας.

Όλα αυτά τα αυθόρμητα ξεσπάσματα ήταν η θρυαλλίδα για την μεγάλη απεργία της 5 Νοέμβρη που κατέληξε στη περιφέρεια με κατάληψη της Νομαρχίας και την έκδοση απεργιακού ψηφίσματος που καλούσε σε συμμετοχή στην απεργία της 19-20 Οκτώβρη και συντονισμό εργασιακών χώρων. Παρόλα όμως αυτά τα ξεσπάσματα, ηγεμονεύουν τα μικροαστικά αιτήματα που θέλει να μην πληρώνουν όλοι τα χαράτσια που βάζει η κυβέρνηση και η τρόικα. Ενώ έπρεπε να διεκδικήσει το συντονιστικό των σωματείων, μια και διαφωνεί με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, να μην πληρώσει η εργατική τάξη και υπό όρους, τα μικρομεσαία στρώματα που προλεταριοποιούνται. Το πρόβλημα όμως μεγαλώνει από την στιγμή που υπάρχει η αδράνεια στη λειτουργία των σωματείων του ιδιωτικού τομέα. Το μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης στο Ρέθυμνο είναι ξενοδοχοϋπάλληλοι, παρόλα αυτά δεν υπάρχει καμία συνδικαλιστική δράση, δεν έχουν κάνει καμία Γενική Συνέλευση εκτός από την εκλογοαπολογιστική πριν από ένα χρόνο (!!!). Ταυτόχρονα με την αδυναμία δημιουργίας επιτροπής ανέργων ανά κλάδο και διακλαδική, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην διάσπαση του αγώνα της εργατικής τάξης (ευθύνη βαρύτατη του εργατικού κέντρου Ρεθύμνου). Πέρα βέβαια από τις πολιτικές αδυναμίες που έχει το συνδικαλιστικό κίνημα (εργοδοτικά σωματεία, αστική επιρροή, κρατική παρέμβαση), και τις οργανωτικές αδυναμίες (σωματεία τοπικά και μη μαζικά και όχι πανεθνικά κλαδικά σωματεία).

Κάτω από αυτές τις συνθήκες όπου δεν υπάρχει ένα ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης σε κοινωνικο-πολιτικό επίπεδο, το ΚΚΕ συνεχίζει να διασπά με διαφορετικό τρόπο το συνδικαλιστικό κίνημα όπως το διασπά η ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο Ρεθύμνου (ΠΑΣΚΕ). Συνδικαλιστές του ΚΚΕ συμμετέχουν στις Γενικές Συνελεύσεις των εργασιακών χώρων μόνο για να προπαγανδίσουν τις κομματικές τους θέσεις και μετά δεν συμμετέχουν στα αυθόρμητα ξεσπάσματα της εργατικής τάξης για να τα κάνουν συνειδητά, δε δεσμεύονται σ’ αυτή, αλλά μόνο στο ΠΑΜΕ και ουσιαστικά προτείνουν ένα πιο αριστερό λαϊκό μέτωπο όπου η εργατική τάξη θα υποτάσσεται στους μικροαστούς, π.χ. η δράση τους στους οικοδόμους υπερασπίζεται πιο πολύ τα συμφέροντα των μικροεργολάβων και όχι αυτών που δουλεύουν στα συνεργεία. Η πολιτική τους αντίληψη ότι δεν είναι έτοιμος ο υποκειμενικός παράγοντας της επανάστασης μεταθέτει την σύγκρουση με την αστική τάξη συνεχώς, την στιγμή που η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος του ιμπεριαλισμού.

Κομβικής σημασίας είναι η απεργία 19-20 Οκτώβρη, όπου το συντονιστικό σωματείων προσπαθεί στοιχειωδώς να συντονίσει δράση, εξορμήσεις στην πόλη και στις λαϊκές. Κάνει φιλότιμες προσπάθειες να πάρουν αποφάσεις οι Γενικές Συνελεύσεις και έχει φτιαχτεί ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα εξορμήσεων με κορύφωση την διήμερη απεργία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ 19-20 Οκτώβρη.

Και ενώ στα οργανωτικά ζητήματα το Συντονιστικό Σωματείων έχει κάνει κάποια βήματα, δεν έχει κατανοήσει επαρκώς ότι το πρόβλημα της συνδικαλιστική γραφειοκρατίας παραμένει εν μέρει παρότι η αστική τάξη έχει σπάσει ως ένα σημείο τις συμμαχίες με αυτά τα στρώματα.

Δεν γίνεται κατανοητό ότι η κυβέρνηση μέσω μυστικών κονδυλίων που έχουν τα υπουργεία για να εξαγοράζουν κατηγορίες εργαζομένων ή κόβοντας σε άλλους εργαζόμενους είτε λιγότερα είτε περισσότερα ή αφήνοντας υποσχέσεις ότι μπορεί μέχρι την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου να τροποποιήσει κάποια άρθρα ωφελώντας κάποια τμήματα της γραφειοκρατίας προσπαθεί να διασπάσει την απεργία τις προσεχείς μέρες.

Επίσης το συντονιστικό σωματείων δεν θέτει πολιτικά ζητήματα όπως διαγραφή του χρέους, εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία, έξοδος από την Ε.Ε., κρατικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο χωρίς αποζημίωση. Και βέβαια δεν θέτει ζητήματα εργατικής κυβέρνησης και εργατικής εξουσίας δημιουργώντας έτσι μια έλλειψη προοπτικής στους εργαζόμενους που θα τους ωθούσε να συνειδητοποιήσουν καλύτερα ότι υπάρχει διέξοδος από την κρίση σε επαναστατική κατεύθυνση.

Και το πρόβλημα στην Κρήτη μεγαλώνει γιατί αν στο Ρέθυμνο υπάρχει ένα συντονιστικό σωματείων το οποίο λειτουργεί χωρίς να εκφράζει τις περισσότερες φορές την εργατική δημοκρατία στους χώρους εργασίας, στα Χανιά και στο Ηράκλειο τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Παρότι εκεί υπάρχουν μεγάλα κομμάτια της εργατικής τάξης και η Αριστερά και ιδίως αυτή που θέλει να είναι επαναστατική έχει παρέμβαση σε εκπαιδευτικούς χώρους, δεν μπορεί να συσπειρώσει στοιχειωδώς όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης με αποτέλεσμα να εκφράζονται περισσότερο από τα αστικά κόμματα και από το ΚΚΕ.

Η Αντικαπιταλιστική Αριστερή Παρέμβαση παραμένει ένα φάντασμα, δεν βοηθάει στο να συντονιστούν οι αγώνες στην Κρήτη ειδικά στην σημερινή περίοδο όπου χρειάζεται ένας βαθύτερος συντονισμός των επαναστατικών δυνάμεων και μεταξύ τους αλλά και με άλλες ρεφορμιστικές δυνάμεις οι οποίες μετατοπίζονται σε πιο επαναστατική κατεύθυνση. Η ευθύνη των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όχι βέβαια στον ίδιο βαθμό, είναι μεγάλη και δυστυχώς δεν προσπαθούν να ανατρέψουν σε περιφερειακό επίπεδο την επίθεση της κυβέρνησης-τρόικα-ΕΕ, γιατί στοιχειωδώς δεν μπορούν να συντονιστούν μεταξύ τους. Θεωρούμε ότι δεν υπηρετούν το Ενιαίο Πολιτικό Μέτωπο πάλης αλλά τους ενδιαφέρει περισσότερο το Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο που έχουν στο μυαλό τους. Ο Σύριζα ούτως ή άλλως βρίσκεται σε πολιτική αμηχανία και δεν μπορεί να απομακρυνθεί από την ευρωλαγνεία του, δεν μπορεί να δώσει προοπτική στην εργατική τάξη. Απ’ την άλλη όμως έστω και με γραφειοκρατικό τρόπο προσπαθεί να βοηθήσει στο συντονισμό των σωματείων.

Η μόνη λύση είναι γνήσιος συντονισμός Σωματείων-Ομοσπονδιών-Εργατικών Κέντρων με δεσμευτικές αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων με την προκήρυξη απεργιών από τα κάτω πανελλαδικά με στόχο να πέσει η κυβέρνηση, να διαγραφεί το χρέος και να δημιουργηθούν τα εργατικά συμβούλια τα οποία θα αποτελούν το μελλοντικό εργατικό κράτος και θα στηρίξουν μια εργατική κυβέρνηση που θα προκύψει από την αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των εργατικών κομμάτων σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Αντρέας Οικονόμου