«Συντονιστικό πρωτοβάθμιων σωματείων»: Στασιμότητα και εκφυλισμός

Σύσκεψη του «συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων» έγινε στις 9 Οκτώβρη στην αίθουσα της Ένωσης Λογιστών. Παρ’ όλο που στη σύσκεψη συμμετείχαν περίπου 70 αγωνιστές του συνδικαλιστικού κινήματος, η συμμετοχή από άποψη σωματείων ήταν φτωχή. Στη σύσκεψη συμμετείχαν με αποφάσεις 7 σωματεία, εκ των οποίων ένα είχε απόφαση για συντονισμό με σωματεία του Δημοσίου και ένα ακόμα για συντονισμό γενικώς. Από τα πέντε σωματεία που είχαν απόφαση για συμμετοχή στο συγκεκριμένο συντονισμό, μόνο το ένα είχε απόφαση Γενικής Συνέλευσης.

Η επόμενη σύσκεψη του «συντονισμού» πραγματοποιήθηκε στις 15 Οκτώβρη στο Πολυτεχνείο εν’ όψει της 48ωρης πανεργατικής απεργίας και συμμετείχαν περίπου 200 εργαζόμενοι, όπου και πάλι μικρός ήταν ο αριθμός των σωματείων που συμμετείχε στη διαδικασία έχοντας κάποια απόφαση είτε συνέλευσης είτε Διοικητικού Συμβουλίου.

Από τη συμμετοχή των σωματείων, φαίνεται ότι η διαδικασία του «συντονισμού» βρίσκεται σε κατάσταση στασιμότητας και σε πορεία εκφυλισμού. Αδυνατεί να διευρυνθεί και παραμένει υπόθεση κάποιων λίγων «μυημένων» σωματείων που βρίσκονται κάτω από την επιρροή δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε στην ουσία να κάνουμε με μια καρικατούρα του ΠΑΜΕ, που ο μόνος ρόλος που μπορεί να παίξει είναι η αλληλοενημέρωση και ο συντονισμός μεταξύ πολιτικών ρευμάτων. Δεν μπορεί να διαμορφώσει μια άλλη κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, να διεμβολίσει ομοσπονδίες και να τραβήξει μαζικά σωματεία από την επιρροή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Αιτία γι’ αυτήν την κατάσταση είναι οι αντιλήψεις που κυριαρχούν στην Αριστερά σε σχέση με το συνδικαλιστικό κίνημα, οι οποίες εκδηλώνονται στη συγκεκριμένη περίπτωση με την παντελή αδυναμία να κατανοηθεί ο ιδιαίτερος ρόλος των σωματείων στην ταξική πάλη και η τακτική του ενιαίου μετώπου που ειδική του έκφραση είναι ο συντονισμός των συνδικαλιστικών οργανώσεων (σωματείων, ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων). Έτσι, αντί για συντονισμό δράσης στους αγώνες και ανοιχτό πλατύ κάλεσμα σε σωματεία και ομοσπονδίες, έχουμε μια κατάσταση συντονισμού σωματείων ανεξάρτητα από τη δράση – και πολλές φορές συντονισμό χωρίς δράση.

Απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα, η εμφάνιση ενός πραγματικού συντονισμού σωματείων θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί μόνο μακριά από αυτήν τη διαδικασία και όχι «βελτιώνοντάς» την. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να υπάρξει έστω κι ένα σωματείο που θα κινηθεί αποφασιστικά σε αυτήν την κατεύθυνση.