Το κίνημα της νεολαίας στον καιρό της κρίσης μέρος Β': η εργατική νεολαία

Στο προηγούμενο φύλλο της Ε.Π. ασχοληθήκαμε με την κατάσταση του φοιτητικού κινήματος και την αναγκαιότητα μιας αγωνιστικής υπέρβασης της κρίσης του. Στο παρόν άρθρο θα κάνουμε μια προσπάθεια σκιαγράφησης της κατάστασης του κινήματος της εργατικής και εργαζόμενης νεολαίας και των δυνατοτήτων που παρουσιάζονται σήμερα για την ανασυγκρότηση του σε επαναστατική κατεύθυνση.

Καταρχήν θα περιγράψουμε την κατάσταση που βιώνει η νέα γενιά στους χώρους εργασίας και την επιρροή αυτής της πραγματικότητας στο κίνημα της.

Το ποσοστό της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα είναι γύρω στα 40%. Η μεγάλη πλειοψηφία των ανέργων είναι νεολαίοι. Επιπλέον, οι έχοντες μια θέση εργασίας κατά κανόνα απασχολούνται με ευέλικτα ωράρια οι εκ περιτροπής. Παλιότερες κατακτήσεις όπως η κοινωνική ασφάλιση, οι κλαδικές συμβάσεις, οι πληρωμένες υπερωρίες έχουν χαθεί. Η πιο έντονη από ποτέ εργασιακή περιπλάνηση σήμερα έχει συνέπεια μεγάλο κομμάτι των νέων σήμερα να δουλεύει ανάμεσα σε μακρά «διαλλείματα» ανεργίας και κάθε φορά να πιάνει δουλειά σε τομείς τελείως διαφορετικούς. Η παραπάνω κατάσταση έχει ιδιαίτερες επιπτώσεις στην ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης των νέων εργαζομένων καθώς δεν καταφέρνουν να ριζώσουν σε έναν κλάδο , να νιώσουν κομμάτι του και να μαζικοποιήσουν τις συνδικαλιστικές του οργανώσεις. Κατά κάποιο τρόπο δεν προλαβαίνουν καν να αναπτύξουν προσωπικές σχέσεις με τους συναδέλφους τους.

Συγχρόνως, το γεγονός ότι σήμερα η κατοχή μιας θέσης εργασίας φαντάζει προνόμιο, μια όαση στην έρημο της ανεργίας, κάνει μερίδες της νεολαίας να απέχουν από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης.

Η κατάσταση δεν είναι καλύτερη ούτε για την πληθώρα των τελειόφοιτων ανωτάτων σχολών οι οποίοι προλεταριοποιούνται πυκνώνοντας αριθμητικά και μορφωτικά το στρατόπεδο της εργατικής τάξης.

Τα παραπάνω αν και αποτελούν παράγοντες δεν μπορούν να εξηγήσουν ολόπλευρα γιατί η εργατική νεολαία απέχει από το συνδικαλιστικό κίνημα, γιατί ενώ κατεβαίνει στις διαδηλώσεις τον υπόλοιπο καιρό στο χώρο δουλειάς της δείχνει να σιωπά.

Η γραφειοκρατικοποίηση των συνδικαλιστικών ηγεσιών έχει αναμφίβολα βάλει τη σφραγίδα της σε αυτήν την κατάσταση. Έχει δυσφημίσει έννοιες όπως συνδικάτο και απεργία. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία πότε δεν έκανε μια καμπάνια οργάνωσης στα σωματεία των νέων, ποτέ δεν ενημέρωσε πλατιά τη νεολαία για τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος. Πολύ περισσότερο χαρακτηριστικό είναι το φαινόμενο να κλείνουν και επίσημα τις πόρτες των συνδικάτων στους νέους και τις νέες που δεν έχουν την πρέπουσα εργασιακή σχέση, αλλά δουλεύουν είτε τετράωρα είτε μαύρα.

Από την άλλη πλευρά οι δυνάμεις του ΚΚΕ δείχνουν να προβληματίζονται με την κατάσταση της εργατικής νεολαίας. Οργανώνουν καμπάνιες και εκδίδουν πάμπολλα υλικά που καλούν τη νεολαία σε συστράτευση με το ΠΑΜΕ. Ταυτίζουν όμως το εργατικό κίνημα με τον εαυτό τους και κατά συνέπεια το ταυτίζουν με τη διάσπαση. Δεν καλούν τους νέους εργάτες να πυκνώσουν τα συνδικάτα παρά μόνο το ΠΑΜΕ με συνέπεια να τους κλείνουν την πόρτα των συνδικάτων με άλλο τρόπο. Ακόμη, το τελευταίο διάστημα το ΚΚΕ φαίνεται να ομολογεί ακόμη και το ίδιο πως είναι άχρηστο σαν εργαλείο για την εργατική τάξη καθώς απορρίπτει εξ αρχής κάθε αποτέλεσμα που μπορεί να έχει η εργατική πάλη. Από τη μια απορρίπτει τη δυνατότητα ανατροπής της αντεργατικής καταιγίδας απλά και μόνο ευχόμενο να υπάρξουν επί μέρους νίκες, σε επί μέρους εργασιακούς χώρους και για επί μέρους ζητήματα. Από την άλλη απορρίπτει την επαναστατική πάλη για την κατάληψη της εξουσίας κρίνοντας αυθαίρετα πως δεν είναι ώριμος ο λαός. Ξεχνάνε πως τον καιρό της κρίσης ο πολιτικός χρόνος τρέχει και μαζί του οι συνειδήσεις. Ξεχνάνε ότι το κύριο καθήκον των κομμουνιστών είναι αυτό ακριβώς να συμβάλλουν στην ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα. Ούτε επανάσταση ούτε μεταρρύθμιση, λοιπόν. Τότε τι?

Παρόλα αυτά όπως φάνηκε από τις αραβικές εξεγέρσεις και τις εν εξελίξει κινητοποιήσεις στην Αθήνα η νέα γενιά των εργαζομένων έχει αρχίσει να βγαίνει από το καβούκι της κινητοποιούμενη από τα ιστορικής διάστασης προβλήματα που αντιμετωπίζει και να αντιστέκεται στην καπιταλιστική χιονοστιβάδα.

Αναμφίβολα μπαίνει στον αγώνα χωρίς πολλές και σημαντικές προηγούμενες αγωνιστικές εμπειρίες. Αναμφίβολα, είναι αβοήθητη χωρίς συνδικαλιστικές και πολιτικές οργανώσεις έτοιμες από τα πριν για να τη στηρίξουν.

Παρόλα αυτά πάντως έχει συνείδηση πως δεν υπάρχει ατομική λύση στο πρόβλημα της. Αντιλαμβάνεται επιπλέον ότι η κρίση δεν αφορά μόνο το γαλαξία της οικονομίας αλλά και την παρακμή του αντιπροσωπευτισμού.

Αν και η σημερινή νεολαία μεγάλωσε την εποχή που ο καπιταλισμός έμοιαζε θριαμβευτής του 20ου αιώνα υποσχόμενος ένα μίνιμουμ υλικής διαβίωσης και δημοκρατίας για όλο τον δυτικό κόσμο, η βαρβαρότητα της καπιταλιστικής κρίσης έκανε τις μνήμες εκείνες να μοιάζουν παλιά παραμύθια που τώρα μαθαίνουμε με τρόπο πικρό το ηθικό τους δίδαγμα. Συγχρόνως η μόρφωση που έχει η σημερινή γενιά την καθιστούν ικανότερη να αντιλαμβάνεται την ουσία των νόμων κίνησης του καπιταλισμού και την ουσία του ταξικού πολιτικού συστήματος.

Αντικειμενικά η εργατική νεολαία μπορεί να προσεγγίσει την επαναστατική πολιτική με βήμα γοργό καθώς με τη διαφώτιση των κομμουνιστών μπορεί αξιοποιώντας την καθημερινή της ζωή να καταλάβει ότι η περίοδος που διανύουμε είναι επαναστατική επειδή οι παλιοί θεσμοί διακυβέρνησης των μαζών που συνδέονταν με τους παλιούς τρόπους παραγωγής έχασαν κάθε ζωογόνο δύναμη και κάθε ωφέλιμη λειτουργία.

Η νέα γενιά των εργαζόμενων καλείται είτε να προχωρήσει στην επανάσταση είτε να χωρέσει τη ζωή της σε έναν κόσμο που νοσεί ολόπλευρα. Για να εισβάλει στο ρου της ιστορίας πρέπει να συνδέσει το κίνημα της με την επαναστατική θεωρία τον μαρξισμό - λενινισμό.

Οι κομμουνιστές οφείλουν να πραγματώσουν την ενότητα των εργατικών μαζών μέσω του ενιαίου μετώπου. Να ενώσουν την εργατική τάξη και το λαό κάτω από ένα επαναστατικό πρόγραμμα και να προπαγανδίσουν την ανωτερότητα της εργατικής δημοκρατίας και την ανάγκη άμεσης πραγμάτωσης της με την εγκαθίδρυση εργατικών συμβουλίων.