Ενάντια στο αδιέξοδο στο οποίο μας οδηγεί η αστική πολιτική

Εργατική Απάντηση - Εργατική Κυβέρνηση

Η αχαλίνωτη επίθεση των κεφαλαιοκρατών, οδηγεί την εργατική τάξη σε απόγνωση. Η πολιτική της κυβέρνησης σημαίνει σύνθλιψη των εργατικών δικαιωμάτων χωρίς καμία προοπτική διεξόδου.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση με την πολιτική της δεν μπορεί να υλοποιήσει ούτε καν αυτά τα οποία υποτίθεται ότι θα μας εξασφάλιζε το μνημόνιο. Το χρέος προβλέπεται να αυξηθεί δραματικά τα επόμενα χρόνια, η οικονομία βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ύφεση, τα μεσαία στρώματα συνθλίβονται.

Η διάρρηξη των συμμαχιών της αστικής τάξης με τα μεσαία στρώματα και με τμήματα των μισθωτών, επιδρούν και στο πολιτικό σκηνικό. Η - πέρα από κάθε προηγούμενο - φθορά της κυβέρνησης, καθιστά αναγκαία την κυβερνητική εναλλαγή, όμως η έλλειψη αξιόπιστων πολιτικών εφεδρειών φέρνει στο προσκήνιο σκέψεις για κυβερνήσεις εθνικής ενότητας και σενάρια για δικτατορία με συνταγματικό μανδύα.

Παρ’ όλο που η κατάσταση στο αστικό κομματικό σκηνικό μοιάζει αδιέξοδη, όσο δεν εμφανίζεται το αντίπαλο δέος στην αστική πολιτική, όσο δεν διατυπώνεται μια εναλλακτική πολιτική πρόταση από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης, δίνεται στους κεφαλαιοκράτες η δυνατότητα να βρουν λύση και να διαχειριστούν την κατάσταση.

Η αδυναμία της Αριστεράς να χαράξει μια τέτοια κατεύθυνση και γραμμή και να διαμορφώσει μια άλλη πολιτική προοπτική, οδηγεί σε μια εκ πρώτης όψεως παράδοξη κατάσταση, όπου τα αδιέξοδα της αστικής τάξης οδηγούν σε φθορά και αποδιοργάνωση τους σχηματισμούς της Αριστεράς. Πλήττονται δηλαδή, εκείνοι οι πολιτικοί φορείς που υποτίθεται ότι μια τέτοια κατάσταση τους προσφέρει μια χρυσή ευκαιρία να ξεδιπλώσουν την πολιτική τους πρόταση. Αυτό όμως, που φαίνεται εκ πρώτης όψεως παράδοξο είναι τελικά απόλυτα λογικό. Οι αλλεπάλληλες ήττες του εργατικού κινήματος δεν οδηγούν αναγκαστικά σε φθορά τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όπως φαντάζονται πολλές δυνάμεις της Αριστεράς, προσδοκώντας την αυτόματη ενίσχυσή τους. Αντίθετα, είναι πολύ πιθανό, σε μια κατάσταση που οι εργατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις αδυνατούν να υπερασπιστούν τα εργατικά δικαιώματα, συντρίβονται και πέφτουν σε αδράνεια, οι εργαζόμενοι να αναζητούν ατομικές διεξόδους, πέφτοντας ξανά στην αγκαλιά της γραφειοκρατίας και της αστικής πολιτικής.

Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, το τέλος της κρίσης θα βρει την εργατική τάξη καταρρακωμένη, πολυκερματισμένη και αποδυναμωμένη, όπως θα βρει και τις οργανώσεις της, συνδικαλιστικές και πολιτικές.

Απέναντι σε μια τέτοια προοπτική, καμιά ομάδα, καμιά οργάνωση, κανένα κόμμα, που έχει αναφορά στην εργατική τάξη, δεν έχει το δικαίωμα και την πολυτέλεια να υπεκφεύγει και πολύ περισσότερο να φυγομαχεί.

Η κατάθεση πολιτικής πρότασης και η σύμπτυξη πολιτικού μετώπου για την εφαρμογή του από θέση κυβερνητικής εξουσίας, θα δώσει, εκτός των άλλων, ώθηση στο κίνημα, θα μαζικοποιήσει τους αγώνες, θα τους καταστήσει νικηφόρους μιας και το κίνημα θα έχει στόχους και προοπτική εξουσίας, αναγκάζοντας τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους να κάνουν παραχωρήσεις για να αποπροσανατολίσουν το κίνημα και να σώσουν την εξουσία και την ιδιοκτησία τους.

Οι κομμουνιστές, στο βαθμό που έχουν κάνει το πρόγραμμά τους κτήμα του ίδιου του κινήματος, θα έχουν απαντήσει ήδη στις μανούβρες των καπιταλιστών και θα τραβάνε τα πράγματα προς την υλοποίηση αυτού του προγράμματος, προς την εργατική κυβέρνηση, την εργατική εξουσία και δημοκρατία.

Χωρίς τη διάνυση αυτού του δρόμου δεν μπορούμε να μιλάμε στα σοβαρά για πραγματική εργατική απάντηση στην κρίση και ουσιαστική υποστήριξη του συνθήματος «την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές ή η πλουτοκρατία».