Διασπαστική και επικίνδυνη τακτική του ΠΑΜΕ στην ιδιωτική εκπαίδευση - Αποχώρηση από τον ΣΕΦΚ

Στην τελευταία εκλογοαπολογιστική συνέλευση του ΣΕΦΚ - Σωματείου Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών- οι παριστάμενοι έμειναν έκπληκτοι από την «εισβολή» μιας ομάδας του ΠΑΜΕ (χωρίς κανένα μέλος του σωματείου), από την οποία, η εκπρόσωπος του στο ΣΙΕΛ (σωματείο στα ιδιωτικά σχολεία) ζήτησε να προβεί σε ανακοινώσεις για λογαριασμό του ΠΑΜΕ. Χωρίς τις συνήθεις ακρότητες (περί «εργοδοτικού συνδικαλισμού» κλπ), ανέφερε σχεδόν κατά λέξη: «όσο και να κατηγορείτε την αντιλαϊκή πολιτική, αφού δεν λέτε για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δεν κάνετε τίποτα, γι’ αυτό και εμείς αποχωρούμε από τον ΣΕΦΚ».

Πέρα από την εύλογη απορία εάν εννοούσε μέσα παραγωγής τα φροντιστήρια (!), αρνητική κριτική εισέπραξε από τους παριστάμενους η εκπρόσωπος της καθοδήγησης του ΠΑΜΕ για την απουσία των μελών του που ανήκουν στον ΣΕΦΚ (απάντησε «εμείς τα έχουμε ξεπεράσει αυτά»). Πληροφορίες, πάντως, κάνουν λόγο για μη συμφωνία του συνόλου των μελών του ΠΑΜΕ για τη συγκεκριμένη τακτική, ενώ άλλα μέλη του αποδείχτηκε στη συνέχεια ότι δεν είχαν καν ενημερωθεί.

Τα σημάδια, βέβαια, μιας ενδεχόμενης αποχώρησης είχαν φανεί από καιρό, όταν τα μέλη του ΠΑΜΕ συνήθιζαν να ενημερώνουν τους συναδέλφους στα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης μέσω του σωματείου του «Βύρωνα», του ιστορικού σωματείου στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών –απόλυτα ελεγχόμενου από δυνάμεις του ΚΚΕ παραδοσιακά-, που το έχουν μετατρέψει, από το 2006, σε σωματείο στην ιδιωτική εκπαίδευση. Με αυτό τον τρόπο υπερέβαιναν τον ΣΕΦΚ, αν και σε πρώτη φάση είχαν υποσχεθεί πως δεν θα ενεργοποιήσουν τη δράση του εκτός του χώρου των ξένων γλωσσών. Υπήρχε, βέβαια, η ελπίδα πως δεν θα προχωρούσαν στην αποχώρηση, καθώς ο ΣΕΦΚ είναι ένα σωματείο 35 χρόνων, με αγώνες και κινητοποιήσεις, παρά τις δυσμενείς συνθήκες εργασίας στον κλάδο (ορισμένου χρόνου εργαζόμενοι με απόλυση 2 φορές το χρόνο,, κατακερματισμός εργασιακών χώρων, συστηματική παραβίαση της σύμβασης), και δικαστικές διώξεις μελών του Δ.Σ., έπειτα από μηνύσεις των εργοδοτών, για μια δεκαετία περίπου.

Τα ζητήματα όμως δεν σταματούν εκεί… Η μετατροπή του «Βύρωνα» σε κλαδικό σωματείο έδωσε την ευκαιρία στην πλειοψηφία των ΠΑΣΚΕ –ΔΑΚΕ να διαγράψει το σωματείο από την ομοσπονδία (2008), την ΟΙΕΛΕ. Ο ΣΕΦΚ, παρά τη διαφωνία του για τη μετατροπή του «Βύρωνα» σε κλαδικό –που τον υπερκαλύπτει- έδωσε μάχη στο συνέδριο της ΟΙΕΛΕ για να επανενταχθεί στην ομοσπονδία, ενώ το ΠΑΜΕ, λίγο πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία, αποφάσιζε να αποχωρήσει. Και υπάρχει και συνέχεια… Το 2006 ιδρύθηκε από τους εργοδότες σωματείο για το χώρο των ξένων γλωσσών, που πραγματοποίησε εκλογές σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας με μπράβους (!!!), ξεπέρασε σε αριθμό ψήφων τον «Βύρωνα» και απέσπασε την αντιπροσωπευτικότητα. Αποτέλεσμα ήταν να «υπογράψει» με τους εργοδότες επαίσχυντη σύμβαση για το χώρο των ξένων γλωσσών, με 40- 50% λιγότερες απολαβές συνολικά, μη πληρωμή των αργιών κ.α. Το ΠΑΜΕ αρκέστηκε σε μια χλιαρή διαμαρτυρία την ημέρα των εκλογών του εργοδοτικού σωματείου, ενώ αρνήθηκε, παρά τις πιέσεις να δημοσιοποιήσει το ζήτημα είτε με τον Ριζοσπάστη και τον 902 είτε ακόμα και με επερώτηση στη Βουλή. Έχει αποδείξει, λοιπόν, το ΠΑΜΕ, στην ιδιωτική εκπαίδευση, πόσο δίνει προοπτική στους εργαζόμενους όταν ελέγχει τα σωματεία τους...

Η τακτική αυτή του ΠΑΜΕ εκπαιδευτικών (και του ΚΚΕ) είναι μέρος ενός ευρύτερου σκεπτικού, που συνδέεται με την οικοδόμηση μια παράλληλης δομής με αυτή της ΓΣΕΕ (ήδη ο «Βύρωνας» «αντικαθιστά» την Ομοσπονδία, καθώς συνιστά ένα σωματείου όλων των εργαζομένων στην ιδιωτική εκπαίδευση), ώστε να προετοιμαστεί το κλίμα για μια ενδεχόμενη στο μέλλον οριστική οργανωτική ρήξη, πράγμα που έχει ξανασυμβεί ιστορικά, στον Μεσοπόλεμο, και που έχει πολλές φορές αναγνωριστεί από το ΚΚΕ ως λανθασμένη κίνηση. Το ΠΑΜΕ, βέβαια, προχωρεί στην συγκεκριμένη τακτική βήμα –βήμα, χωρίς να ανακοινώνει τις τελικές του προθέσεις. Ταυτόχρονα, ωστόσο, αποτελεί και ένα βαρύ χτύπημα για το συνδικαλιστικό κίνημα στην ιδιωτική εκπαίδευση. Συνιστά έναν παράδοξο συνδυασμό σεχταρισμού –αριστερισμού, καθώς εμπλέκει το σωματείο, που συνιστά την πρωτογενή συσπείρωση της τάξης με βάση τα προβλήματά της, με καθαρά πολιτικές και ιδεολογικές τοποθετήσεις των εργαζομένων, διαχωρίζοντάς τους σε επαναστάτες (μέλη και φίλους του ΚΚΕ) και μη (αδιάφορα εάν είναι ΠΑΣΚΕ ή Παρεμβάσεις). Παράλληλα, επιχειρεί να διατηρήσει «αμόλυντες» τις δυνάμεις της από κάθε είδους επιρροή (στην προκειμένη περίπτωση εξ αριστερών επιρροή), καθώς άλλωστε και στον «Βύρωνα» δεν φαίνεται να συσπειρώνει δυνάμεις πέρα από τις στενά κομματικές. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως η τακτική αυτή λειτουργεί σαφώς διασπαστικά, ιδιαίτερα σε ένα χώρο όπως αυτόν των φροντιστηρίων, που ο κατακερματισμός είναι το κύριο χαρακτηριστικό του: τώρα προστίθεται ένας ακόμα κατακερματισμός, αυτός των δύο σωματείων, πράγμα που σε μεγάλο βαθμό ωθεί τους εργαζόμενους στο να απέχουν από τη συνδικαλιστική δράση.

Ζητούμενο του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος ήταν πάντα η ενότητα των εργαζομένων και όχι η περιχαράκωση των υπαρχουσών δυνάμεων από άλλες πολιτικές επιρροές, όπως επιλέγει να κάνει το ΠΑΜΕ. Ειδικά την εποχή του μνημονίου και του ΔΝΤ, η αντιμετώπιση της λαίλαπας των μέτρων απαιτεί ακόμα περισσότερο τη συστράτευση του συνόλου των εργαζομένων σε ενιαίο μέτωπο, ενάντια στην εργοδοσία, την κυβέρνηση και το ΔΝΤ.