Βία του κινήματος και αστική βία

Όλα δείχνουν ότι βασικός μοχλός επιβολής της πολιτικής του κεφαλαίου το επόμενο διάστημα θα είναι η αστυνομική βία. Η αστική τάξη είναι ανήμπορη να προβεί σε μέτρα ανακούφισης των εργαζομένων και συγχρόνως δεν κατορθώνει να στοιχίσει τις λαϊκές μάζες πίσω από εθνικά και παραπλανητικά ιδεολογήματα. Η καθολικότητα της επίθεσης αφαιρεί από τους αστούς τη δυνατότητα να καλλιεργούν τον κοινωνικό αυτοματισμό.

Ειδικότερα, η απαγόρευση της κυκλοφορίας οχημάτων την 6η Δεκέμβρη, η κατοχή του κέντρου από τις ειδικές αστυνομικές δυνάμεις και το όργιο αστυνομικής βίας κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης καθώς και την επόμενη μέρα στην Ευελπίδων είναι σημεία που δείχνουν την τακτική της αστικής κυριαρχίας. Αυτοί που έσπειραν τη μιζέρια, για να προλάβουν την οργή αποφάσισαν να θερίσουν κεφάλια.

Οι κυβερνώντες μιλώντας για τα ποσοστά της αποχής στις πρόσφατες εκλογές κλαίγονταν που «ο λαός δεν αξιοποιεί τη δημοκρατία και δε συμμετέχει». Παρόλα αυτά όταν ο κόσμος απεργεί τον επιστρατεύουν πολιτικά χαρακτηρίζοντας τον «εθνικό κίνδυνο» και όταν διαδηλώνει τον υποδέχονται με ρόπαλα και χημικό πόλεμο. Η δημοκρατία για αυτούς έχει τίτλο ιδιοκτησίας ανήκει στις επενδύσεις τους και τα κρατικά όργανα, όχι στο λαό.

Το εργατικό και το νεολαιίστικο κίνημα πρέπει να σπάσουν την κρατική τρομοκρατία με την πάλη τους. Οφείλουν στον εαυτό τους την αυτοάμυνα τους καθώς είναι ο μόνος τρόπος να επιβάλουν τα συμφέροντα και τις συλλογικές τους διεκδικήσεις. Η πάλη ενάντια στην καταστολή είναι πάλη για το ψωμί. Πάλη που αντιμετωπίζει τις κατασταλτικές δυνάμεις σαν πραιτοριανούς των αστών και θέλει να τις αχρηστέψει και όχι να τις αναγάγει σε μοναδικό εχθρό, τον οποίο επιδιώκει απλά και μόνο να τον «εκδικηθεί».

Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει και να εξεταστεί το ζήτημα των διάφορων τυχοδιωκτικών ομάδων που προτάσσουν το δόγμα «παντού και πάντα βία στη βία της εξουσίας». Οι ομάδες αυτές όντας αποκομμένες από τα όργανα του μαζικού κινήματος (συνελεύσεις σωματείων και συλλόγων) και δρώντας στο όνομα της ιδεολογικής τους υπεροχής επιβάλουν με πραξικοπηματικό τρόπο στο σώμα της διαδήλωσης πότε και πως θα συγκρουστεί χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν. Έτσι περιορίζουν την φυσική αυτοάμυνα του κινήματος και του στερούν τη δυνατότητα να αντιμετωπίζει με σχεδιασμένο τρόπο την αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής. Τελικά, όχι μόνο απογυμνώνουν πολιτικά τη βία που ασκεί το κίνημα υποβιβάζοντας την σε χουλιγκανισμό αλλά την περιορίζουν με το να την καθιστούν θεαματική μεν, αναποτελεσματική δε.

Οι δυνάμεις που θέλουν τη ριζοσπαστικοποίηση και την αντοχή του κινήματος οφείλουν να πάρουν πολιτικά και οργανωτικά μέτρα που θα ξεσκεπάζουν πιθανή εισβολή χαφιέδων στις διαδηλώσεις (σχετικά με την ύπαρξη τους στα μπλοκ της πορείας της 6ης Δεκέμβρη υπάρχουν μαρτυρίες) καθώς και να περιφρουρήσουν τις διαδηλώσεις από μια 2η πιθανή MARFIN, γεγονός που αν επαναληφθεί θα κόψει τα πόδια του κινήματος.

Μια στάση ενεργητικής περιφρούρησης δεν πρόκειται να αποστειρώσει τις διαδηλώσεις ούτε πρόκειται να φέρει το «διαλυθείτε ησύχως». Αντίθετα, θα καταστήσει το κίνημα ικανό να επιβάλει τη θέληση του στο δρόμο, να διαλέγει τον χρόνο και τον πήχη της σύγκρουσης και να κερδίζει τις μεγάλες μάζες με την ωριμότητα και την αυταπάρνηση που επιδεικνύει.