Η αντισυνταγματικότητα του μνημονίου - Μια ενδιαφέρουσα ημερίδα του ΔΣΑ

Η αντισυνταγματικότητα του μνημονίου - Μια ενδιαφέρουσα ημερίδα του ΔΣΑ

Δόθηκαν στην δημοσιότητα τα πρακτικά της εκδήλωσης που πραγματοποίησε ο δικηγορικός σύλλογος Αθήνας (ΔΣΑ) ενόψει της προσφυγής που κατέθεσε στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την αντισυνταγματικότητα του μνημονίου. Από τις τοποθετήσεις των ομιλητών, ανθρώπων υπεράνω πάσης υποψίας, όπως οι καθηγητές πανεπιστημίων: Κώστας Μπέης, Κώστας Χρυσόγονος, Νότης Μαριάς, Αλέκα Μανδαράκα- Σέπαρντ, μπορεί κανείς να αντλήσει πολύτιμα επιχειρήματα για να αποκρούσει τόσο τα ψεύδη της κυβέρνησης όσο και την πολιτική απατεωνιά της αντιπολίτευσης. Από την άλλη πλευρά, διαπιστώνει κανείς την αμηχανία των ομιλητών όταν καλούνται να προτείνουν λύση για το πρόβλημα του χρέους μέσα στο πλαίσιο του συστήματος. Ας δούμε όμως τα σημαντικότερα επιχειρήματα.

Η δανειακή σύμβαση (8/5/2010) υπογράφηκε μεταξύ της ελληνικής δημοκρατίας και των κρατών μελών της ευρωζώνης (εκτός της Γερμανίας) και του γερμανικού πιστωτικού ιδρύματος για τη ανοικοδόμηση, το οποίο τελεί υπό την εγγύηση και ενεργεί προς το συμφέρον της Γερμανίας. Είναι μια διεθνής σύμβαση, η οποία υποβλήθηκε στη βουλή για κύρωση με νόμο αλλά το σχετικό νομοσχέδιο είναι ακόμη εκκρεμές. Στο σημείο αυτό να κάνουμε μια μικρή παρένθεση και να πούμε πως σύμφωνα με το άρθρο 28 παράγραφος 2 του συντάγματος "για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον... μπορεί να αναγνωριστεί με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή την συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών" (180 ψήφοι). Επειδή η συγκεκριμένη σύμβαση περιέχει διατάξεις, οι οποίες όπως θα φανεί και παρακάτω εκχωρούν την εξουσία διαμόρφωσης οικονομικής, κοινωνικής, εισοδηματικής και συνταξιοδοτικής πολιτικής σε υπερεθνικά όργανα, για να κυρωθεί απαιτεί την αυξημένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών. Η κυβέρνηση αντί να ακολουθήσει την συνταγματικά προβλεπόμενη διαδικασία ψήφισε απλό τυπικό νόμο, τον περίφημο 3845/2010 με τίτλο "μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας". Μέχρι, και αν ποτέ γίνει αυτό, να κυρωθεί η διεθνής αυτή σύμβαση κανονικά δεν έχει καμία ισχύ. Η διαδικασία που ακολούθησε η κυβέρνηση είναι λοιπόν αντισυνταγματική. Πάσχει όπως λένε στην νομική γλώσσα από τυπική αντισυνταγματικότητα.

Ας προχωρήσουμε όμως και στην ουσία της σύμβασης όπως φαίνεται από το περιεχόμενό της. Ιδιαίτερα σημαντικά είναι τα άρθρα 3 και 4 της σύμβασης. Συγκεκριμένα, το άρθρο 3 παράγραφος 4α ορίζει ότι η χορήγηση οποιασδήποτε δόσης του δανείου τελεί υπό την προϋπόθεση της υποβολής "γνωμοδότησης" από τα υπουργεία Οικονομικών και Δικαιοσύνης. Τι περιλαμβάνουν αυτές οι γνωμοδοτήσεις μας το λέει το άρθρο 4 και ιδίως το σημείο 12 αυτού, το οποίο διαβεβαιώνει τους δανειστές μας ότι ούτε ο δανειζόμενος, ούτε οποιαδήποτε περιουσία του έχουν ασυλία λόγω κυριαρχίας από τη δικαιοδοσία και την εκτέλεση σχετικά με κάθε ενέργεια που απορρέει από τη σύμβαση. Αυτό μας φέρνει κατευθείαν στο άρθρο 14 παράγραφος 5 της σύμβασης που ορίζει ότι παραίτηση από την ασυλία για την οποία έγινε λόγος πιο πάνω, είναι δυνατή στο βαθμό που δεν το απαγορεύει δεσμευτικό δίκαιο. Είναι γνωστό για παράδειγμα, το διεθνές έθιμο που απαγορεύει την εκτέλεση σε βάρος κράτους οφειλέτη, αν δεν έχει προηγηθεί παραίτηση από την ασυλία του με ρητή πράξη. Οι γνωμοδοτήσεις των αρμοδίων υπουργών για τις οποίες κάναμε λόγο πιο πάνω δεν είναι τίποτε άλλο παρά ρητή πράξη παραίτησης από την ασυλία της κρατικής κυριαρχίας.

Τα παραπάνω εφαρμόζονται ακόμη και αν καθυστερήσει έστω και μια δόση αποπληρωμής του δανείου. Αν μάλιστα σκεφτούμε ότι εφαρμοστέο δίκαιο ορίζεται το αγγλικό που έχει ελάχιστες άμυνες για την εκτέλεση, αφού είναι το χειρότερο δυνατό δίκαιο για τον οφειλέτη και αρμόδιο δικαστήριο ορίζεται το δικαστήριο της Ε.Ε. με έδρα το Λουξεμβούργο, στο οποίο πλειοψηφούν δικαστές από τα κράτη δανειστές, καταλαβαίνει κανείς πόσο καλά οργανωμένο είναι το έγκλημα. Με μια φράση η ουσιαστική αντισυνταγματικότητα της σύμβασης προκύπτει από την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων που καθιστούν πρακτικά ανέφικτη την άσκηση κρατικής κυριαρχίας. Είναι μια σύμβαση το περιεχόμενο της οποίας αντίκειται στις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Όσο γαλαντόμοι εμφανίζονται οι νομικοί μας στους χαρακτηρισμούς άλλο τόσο σπαγκοραμμένοι καβουροτσέπηδες είναι στις λύσεις που προτείνουν. Από αναθεώρηση του συντάγματος για την επιβολή πλαφόν στην βουλευτική θητεία μέχρι την παραπομπή των αρμόδιων υπουργών με την κατηγορία της παράβασης καθήκοντος. Λύσεις και μέτρα που είναι βέβαιο πως θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στα ίδια αποτελέσματα.

Μόνο μια εργατική κυβέρνηση θα μπορούσε να λύσει πραγματικά το πρόβλημα. Με την καταγγελία της επαίσχυντης σύμβασης και την ταυτόχρονη μονομερή διαγραφή του χρέους ως κρίσιμου κρίκου για την λύση των προβλημάτων της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων. Μια εργατική κυβέρνηση που θα συγκαλέσει νέα συντακτική συνέλευση για την οικοδόμηση και αναδιοργάνωση ολόκληρης της κοινωνίας σε μια ανώτερου τύπου δημοκρατία, την δημοκρατία των αιρετών και ανά πάσα στιγμή ανακλητών αντιπροσώπων του σε παραγωγική βάση οργανωμένου λαού.