Στη μάχη των εκλογών για περιφερειακή και τοπική διοίκηση

Έχουμε μπροστά μας την πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και εξ’ αντικειμένου αποκτά χαρακτηριστικά συνολικής πολιτικής αναμέτρησης με την πολιτική που εφαρμόστηκε ολόκληρο το τελευταίο διάστημα αλλά και με την προοπτική που διαφαίνεται. Μια κυβέρνηση που θα περάσει αβρόχοις ποσί τις εκλογές αυτές, θα συνεχίσει ακάθεκτη το αντεργατικό- αντιλαϊκό έργο της με την στήριξη ή την ανοχή της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ.

Οι εξελίξεις της περιόδου καθορίζονται από την καπιταλιστική οικονομική κρίση, απ’ τις αστικές και μικροαστικές διεξόδους που κατατίθενται ως αντίβαρο στην κυβερνητική πολιτική, από την απάντηση που θα δοθεί από μέρους της εργατικής τάξης, πέραν των απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων, απ’ τη διέξοδο που προτάσσουν οι πολιτικές οργανώσεις και τα κόμματα που έχουν αναφορά σ’ αυτή.

Είναι μια ευκαιρία για πλατιά διάδοση-ζύμωση-ανάδειξη μιας άλλης πρότασης, απ’ τη σκοπιά της εργατικής τάξης, κόντρα στην προσπάθεια της κυβέρνησης αλλά και άλλων πολιτικών δυνάμεων να διεξαχθούν οι δημοτικές εκλογές στο στενό πεδίο του «Καλλικράτη» και μόνο.

Εφόσον αναγνωρίζεται από αρκετές πολιτικές δυνάμεις ότι οι εκλογές για την περιφερειακή και τοπική διοίκηση αποτελούν μια γενική πολιτική αναμέτρηση, τότε οι οργανώσεις και τα κόμματα που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη και στο σοσιαλισμό πρέπει να πάρουν μέρος σ’ αυτές με το συνολικό τους πρόγραμμα, με τη συνολική τους πρόταση διεξόδου από την κρίση, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης. Τα ιδιαίτερα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών πρέπει να απαντιούνται με βάση τη γενικότερη θεώρηση των πραγμάτων, με βάση το συνολικό πρόγραμμα.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να αντιμετωπιστούν οι τυχόν συνεργασίες, τα διάφορα μέτωπα, οι προτάσεις διαλόγου. Τα καλέσματα για αποχή-άκυρο στις εκλογές αυτές πάνε βέβαια με το ρεύμα αποχής που διαφαίνεται, δεν αποτελούν όμως πρόταση διότι στερούνται ακριβώς ενός, σχετικά επαρκούς προγράμματος και πρότασης διεξόδου.

Το βασικό χαρακτηριστικό της μεταρρύθμισης του «Καλλικράτη» είναι η ανακατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ τοπικού και κεντρικού κράτους, ώστε να υπάρχει μεγαλύτερη ευελιξία στο σχεδιασμό και την εφαρμογή του αναπτυξιακού μοντέλου του ελληνικού καπιταλισμού και ευνοϊκότερες συνθήκες για το κεφάλαιο. Η προσπάθεια αυτή ακολουθεί πλήρως το μοντέλο λειτουργίας της τοπικής διοίκησης στην Ε.Ε. και εντάσσεται στο πλαίσιο της ενίσχυσης της εμπλοκής της χώρας με το συγκεκριμένο ιμπεριαλιστικό οργανισμό.

Κύριες πλευρές της μεταρρύθμισης του «Καλλικράτη» είναι η αντιδραστική αναδιάρθρωση του αστικού κράτους σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, η προσπάθεια απάντησης του συστήματος στην κρίση όσον αφορά βασικούς άξονες της κυβερνητικής πολιτικής σε θέματα οικονομίας, εργασίας και καταστολής, η ανασυγκρότηση και θεσμική θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος και η εντατικότερη εκμετάλλευση του αστικού χώρου και του φυσικού περιβάλλοντος. Ο «Καλλικράτης» φιλοδοξεί να αποτελέσει μοχλό ενός συνολικότερου επανασχεδιασμού του κράτους για τη συγκρότηση ισχυρών διοικητικών ενοτήτων, που θα διαμορφώνουν οικονομίες κλίμακας με στόχο την καπιταλιστική διαχείριση και τη δημιουργία προϋποθέσεων τοπικής ανάπτυξης και αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας, η περαιτέρω ερήμωση της υπαίθρου και η ανισομετρία μεταξύ φτωχών και πλούσιων περιφερειών αποτελούν πτυχές του.

Με βάση τα παραπάνω είναι φανερό ότι πρέπει να παρέμβουμε στις εκλογές αυτές με συνολικό πρόγραμμα. Η εναντίωση στο μνημόνιο και μόνο είναι ανεπαρκής τοποθέτηση και αφήνει περιθώρια σ’ ένα ευρύ φάσμα πολιτικών δυνάμεων (Ν.Δ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) να εξαπολύουν μύδρους, ανέξοδα.

Ένα πρόγραμμα από τη σκοπιά της εργατικής τάξης πρέπει να δίνει το περιεχόμενο της επίθεσης που δέχονται η εργατική τάξη και άλλα λαϊκά στρώματα, να απαντάει επαρκώς στην επίθεση αυτή, να αποτελεί πολιτική πρόταση και να δείχνει τη διέξοδο.

Η άρνηση πληρωμής του χρέους – η διαγραφή του, αποτελεί κρίσιμο κρίκο για την απάντηση στα προβλήματα, για την ικανοποίηση εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων σε συνδυασμό με την αποχώρηση απ’ το ευρώ και την Ε.Ε και την εκδίωξη του Δ.Ν.Τ.

Τα αιτήματα-στόχοι για:

• Εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων και λειτουργία τους με εργατικό έλεγχο

• Κρατικοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, χωρισμό εκκλησίας-κράτους, από-υπαλληλοποίηση των παπάδων και ολόκληρης της εκκλησιαστικής ιεραρχίας

• Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών, η ρύθμιση των χρεών των μικρομεσαίων επαγγελματοβιοτεχνών και αγροτών.

• Μείωση των στρατιωτικών δαπανών, κατάργηση του επαγγελματικού στρατού, επιστροφή όλων των τμημάτων από αποστολές στο εξωτερικό, διάλυση των ειδικών μονάδων της αστυνομίας όπως ΜΑΤ, ομάδες Δ, η αποχώρηση απ’ το ΝΑΤΟ, κλπ.

• Τιμωρία και αποπομπή όλων όσων έχουν εμπλακεί σε πράξεις βίας ενάντια στο κίνημα.

• Ικανοποίηση των ώριμων και δίκαιων αιτημάτων του κινήματος για 7ωρο-35ωρο-5νθήμερο, αυξήσεις στους μισθούς, στα μεροκάματα και στις συντάξεις, η διασφάλιση της αναβαθμισμένης ύπαρξης της δωρεάν υγείας, παιδείας, πρόνοιας, κοινωνικής ασφάλισης, η προστασία της ντόπιας παραγωγής κλπ.

Η καταδίκη του «Καλλικράτη» ως αναπόσπαστο τμήμα της συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης, η εξαφάνιση κάθε ίχνους αυτοδιοίκησης που επιφέρει και η κατάργηση οργάνων όπως η λαϊκή συνέλευση, η φορομπηχτική πολιτική που θα εφαρμοστεί άμεσα απ’ τους Δήμους και τις περιφέρειες για να αντικαταστήσουν τον περιορισμό των κρατικών δαπανών, πρέπει να αποτελέσουν επίσης αιχμή της παρέμβασής μας.

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με το μεταβατικό μας πρόγραμμα και το πρόταγμα της εκλογής συμβούλων απ’ τους εργασιακούς χώρους με ανακλητότητα, αποτελούν μερικά από τα προγραμματικά στοιχεία που είναι απαραίτητα χαρακτηριστικά ενός εργατικού προγράμματος.

Μ’ ένα τέτοιο πρόγραμμα πρέπει να γίνει η παρέμβαση στις εκλογές για την περιφερειακή και τοπική διοίκηση. Σε μια τέτοια κατεύθυνση πρέπει να οικοδομηθεί ένα πολιτικό μέτωπο όλων εκείνων των δυνάμεων που έχουν στο πρόγραμμά τους ανάλογα αιτήματα-στόχους, που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη και στο σοσιαλισμό.

Με μια τέτοια πολιτική σε συνδυασμό με την ενδυνάμωση και την ενίσχυση των εργατικών και λαϊκών αγώνων, μπορούν να υπάρξουν και κατακτήσεις, μπορούν να αποκρουστούν αντεργατικά-αντιλαϊκά μέτρα, μπορεί να αποκρουστεί και να ανατραπεί το ίδιο το μνημόνιο.

Μια τέτοια πολιτική θα βρει απήχηση στην εργατική τάξη και σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που έχουν συμφέρον από μια τέτοια διέξοδο.

Σ’ αυτή τη βάση αποκτούν νόημα οι όποιες εκλογικές συνεργασίες οι οποίες θα κινούνται στην προοπτική για ένα πολιτικό μέτωπο το οποίο θα αναλάβει να αναδείξει όλα αυτά τα αιτήματα-στόχους στις πολιτικές μάχες της περιόδου, να τα κάνει υπόθεση του κινήματος στους αγώνες που πρέπει να αναπτυχθούν, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την ευθύνη να τα υλοποιήσει-πραγματώσει ως εργατική κυβέρνηση στην προοπτική βέβαια ανάπτυξης και ανάδειξης των εργατικών και λαϊκών εκείνων οργάνων που θα αναλάβουν εν τέλει την πλήρη υλοποίησή τους.

Σε μια αντίστοιχη προοπτική πρέπει να κινηθούν και οι συνδυασμοί, με τα χαρακτηριστικά που προαναφέρθηκαν. Ως συνδυασμοί που θα λειτουργήσουν αποτελεσματικά, γινόμενοι δημοτική ή περιφερειακή αρχή, στο πλαίσιο μιας εργατικής κυβέρνησης, προσαρμόζοντας ανάλογα τα προγράμματά τους.

Οι συνδυασμοί που επιδιώκουμε να δημιουργηθούν και να στηρίξουμε, έχουν πρόγραμμα εξουσίας και στην περίπτωση που πλειοψηφήσουν στις σημερινές συνθήκες, πράγμα που επιδιώκουμε γενικά χωρίς βέβαια αυταπάτες, τότε θα πάρουν άμεσα μέτρα φιλολαϊκά και θα έρθουν σε άμεση σύγκρουση με το κεντρικό κράτος, την πολιτική της κυβέρνησης, τα κρατικά όργανα ελέγχου των περιφερειών και θα τεθεί ζήτημα καθαίρεσης τους απ’ την αστική εξουσία. Η σύγκρουση αυτή είναι αναπόφευκτη και η εργατική τάξη με άλλα λαϊκά στρώματα θα καλεστεί άμεσα να υπερασπιστεί την δημοτική ή περιφερειακή αρχή, τα πρόσωπα και την πολιτική, που θα διώκεται.

Είναι φανερό ότι μια τέτοια απεύθυνση δεν χωράει αποκλεισμούς, πέραν των προσώπων που είχαν στελεχώσει και υπηρετήσει αστικές κυβερνήσεις και τοπικές αρχές με αστική κατεύθυνση, δε χωράει μικροπολιτικές του τύπου «να καταγράψουμε τις δυνάμεις μας» ως είμαστε σήμερα. Ούτε σεχταρισμός - ούτε ξεχείλωμα. Στοχοπροσήλωση, ενιαιομετωπική πολιτική, άμεση πρόταση διεξόδου-πρόταση εξουσίας, αποτελούν το τρίπτυχο της ουσιαστικής παρέμβασής μας.

Μια τέτοια πολιτική μπορεί να καταγράψει αποτελέσματα, να συγκινήσει, να συσπειρώσει δυνάμεις που έχουν απηυδήσει απ’ την αστική πολιτική, την πολιτική του δικομματισμού και της διαχείρισης, δυνάμεις που πήραν μέρος στους αγώνες που αναπτύχθηκαν αλλά και δυνάμεις που κινούνται προς το άκυρο και λευκό.