Μιχάλης Βασιλάκης

Γραμματέας του ΕΑΜ

Mία «αναπτυξιακή» τροπολογία, σ΄ ένα «αναπτυξιακό» νόμο έφτασε για να μπλοκάρει συνολικά το πολιτικό σύστημα και να αναδείξει τα εκτεταμένα κρισιακά φαινόμενα μιας βαθιάς κοινωνικοπολιτικής κρίσης στην οποία βρίσκεται η «ισχυρή» Ελλάδα!

Κυβέρνηση, κοινοβούλιο, πολιτικά κόμματα, περιφερειακή και τοπική αυτοδιοίκηση, κοινωνικοί φορείς, τύπος, αποδεικνύονται θεσμοί αναποτελεσματικοί, αναδείχνονται περιθωριοποιημένοι και καθίστανται ύποπτοι.

Διασύρονται από τις οθόνες και τα έντυπα της αποπληροφόρησης μπροστά σε μια κοινωνία ανίκανη ν’ αντιδράσει.

Κοινωνία καταδικασμένη από τους δημοσκόπους ενός επικίνδυνου ολοκληρωτισμού στην θέση του παρατηρητή.

Εκθρονισμένη από την θέση του δημιουργού των εξελίξεων και της ιστορίας.

Μπροστά σε μια κοινωνία χωρίς κίνηση, χωρίς στρατηγική, ανίκανη να προσδιορίσει το κύριο και το δευτερεύον. Άθροισμα συντεχνιακών συμφερόντων, αποφορτίζεται στις αυθόρμητες εκδηλώσεις της ταξικής πάλης, στα πλαίσια ιδιαίτερα βραχυπρόθεσμων συμφερόντων, δίκην  δεικτών χρηματιστηρίου.

Η τροπολογία «σοκ» που έκανε όλους να φαίνονται πως ήρθαν από άλλο πλανήτη, σαν περιεχόμενο και διαδικασία, αποκαλύπτει τις λειτουργίες και τους νόμους κίνησης του εκσυγχρονισμένου και παγκοσμιοποιημένου ελληνικού καπιταλισμού.

Το όλο θέμα αποτελεί σκάνδαλο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό, που οι βασικές πλευρές του αξίζει να φωτιστούν γιατί αποκαλύπτουν τις αιτίες που το έθρεψαν και το έκαναν να εκδηλωθεί.

Η πρώτη βασική παράμετρος του προβλήματος – σκανδάλου, είναι η κατοχή 20.000 στρεμμάτων δάσους από έναν ιδιώτη.

Κατοχή που νομιμοποιείται μάλιστα με τις αγοραπωλησίες Στέγγου στην δεκαετία του ’90!. Αντί μέσα από την αγοραπωλησία να προωθηθεί η απαλλοτρίωσή του  υπέρ του Δημοσίου, αφήνοντας στην ιδιοκτησία μόνο το μέρος εκείνο που ήταν αναγκαίο για τις αναπτυξιακές τουριστικές επενδύσεις, η ιδιοκτησιακή σχέση ενισχύεται και επιβραβεύεται με υποχρέωση του δημοσίου να επιδοτήσει την αγοραπωλησία ως κίνητρο για την ανάπτυξη της περιοχής!!!

Τα 20.000 στρέμματα δάσους παραχωρούνται ουσιαστικά στον Όμιλο Στέγγου δωρεάν  και ο Όμιλος Στέγγου χρησιμοποιείται για την δημιουργία των νεοκαπιταλιστικών τζακιών της εκσυγχρονισμένης «ισχυρής» Ελλάδας!

Ποιος θεσμός τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης, ποιος κοινωνικός ή πολιτικός φορέας, ποιο κίνημα εκφρασμένο σε μια κοινωνικοπολιτική συμμαχία διεκδίκησε τέτοια λύση του θέματος;

Κανείς και ποτέ. Γιατί, η κίνησή τους περιορίζεται σε κλειστούς παράλληλους κύκλους συντεχνιακών πολιτικοοικονομικών συμφερόντων που η ανώτερη μορφή πάλης τους είναι ένας απλός νομιμόφρονας καταγγελτικός λόγος και η κλάψα για το περιβάλλον δήθεν, από θέσεις που προδίδουν διεκδίκηση μέρους της λείας του καπιταλιστικού κέρδους.

Πως λοιπόν μέσα σ’ αυτό το τοπίο οι Πάχτες και οι συν αυτώ να μην νοιώθουν ότι η ύποπτη τροπολογία, οι συνταγματικές παραβιάσεις, η περιθωριοποίηση του κοινοβουλίου, οι συμφέρουσες σχέσεις, θα διαχυθούν σ’ ένα συνένοχο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο που η μοναδική πηγή έμπνευσης του και το καταφύγιό του είναι ο οικογενειοκρατικός Μεσσιανισμός.

Αξίζει όμως να δούμε πως και γιατί το αδηφάγο και με τόσους προστάτες κεφάλαιο κόλλησε σχεδόν χωρίς αιτιολογία στην «επενδυτική» του δράση, όταν το θεσμικό πλαίσιο δύο και πάνω δεκαετιών του έδινε την δυνατότητα να προχωρήσει.

Γιατί χρειάστηκε η τροπολογιακή σπάθα του Πάχτα και των 9 για να λύσει τον Γόρδιο δεσμό ως άλλος  Μέγας Αλέξανδρος;

Ακόμη και αν δεχτεί κανείς πλήρως τους ισχυρισμούς Πάχτα για τα στρέμματα, την δόμηση, τις κατοικίες, κ.λ.π. το καθαρό κέρδος σε ζεστό χρήμα για τον όμιλο του Στέγγου θα ήταν: 80 δις δρχ. Αν σ΄αυτά προσθέσεις το επίσης ζεστό χρήμα των «ενισχύσεων» από τα διάφορα κοινοτικά πλαίσια στήριξης της ανάπτυξης, το καθαρό κέρδος θα ξεπεράσει τα 130 δις δρχ.

Ιδού η πηγή έμπνευσης δασαρχών και πολεοδόμων, νομαρχών και δημάρχων, συνδικαλιστών. Πολιτικών και οικολόγων, υπουργών και υφυπουργών.

Η λεία είναι τεράστια και θα υπάρχει όσο ο όμιλος είναι ιδιοκτήτης του δάσους και της παραλίας της Σιθωνίας. Θα υπάρχει και θα βάζουμε υποψηφιότητα στην διανομή της μέσα στο θολό κοινωνικοπολιτικό τοπίο από θέσεις φιλολαϊκές, φιλοπεριβαλλοντικές, αρκεί να μη θίξουμε την ουσία. Την δασική και θαλάσσια ιδιοκτησία του ομίλου, τον αναντικατάστατο ρόλο της στην οικονομική ανάπτυξη και την καταπολέμηση της ανεργίας!!!

Αρκεί να αλληλοϋποβλέπουμε τους μνηστήρες της λείας, να μπλοκάρουμε και να υποσχόμαστε, να συμφωνούμε και να υπονομεύουμε, να προωθούμε και ν’ αναχαιτίζουμε.

Το νεοφιλελεύθερο κράτος αποκήρυξε το ρόλο του παραγωγού για να κρατήσει μόνο το ρόλο του μεσίτη – προμηθευτή. Προμήθεια και μεσιτικά σ’ ολόκληρη την κλίμακα του, είναι οι δυνάμεις που το κινούν, που του εξασφαλίζουν την όποια λειτουργικότητα. Η διαφθορά δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας!.

Πολιορκεί και έχει αλώσει την κοινωνία. Έχει δημιουργήσει εθιμικό δίκαιο που αποτυπώνεται και στο γραφτό δίκαιο με τις άπειρες εξουσιοδοτήσεις των εξουσιαστικών μηχανισμών, που περιέχονται στα διάφορα νομοθετήματα. Νομοθέτης δεν είναι η κοινωνία και οι κοινωνικοί συσχετισμοί δυνάμεων, αλλά η συγκυριακή υποκειμενικότητα του εκτελεστικού οργάνου, που εξουσιοδοτείται να νομοθετεί, να διοικεί και να ελέγχει ταυτόχρονα.

Η διαπλοκή δεν είναι κάποιο αρρωστημένο σύμπτωμα του κρατικού μηχανισμού.

Το κράτος εδράζεται και λειτουργεί πάνω στην διαπλοκή, καθώς το νεοφιλελεύθερο κράτος έχει εξελιχτεί σε διαμεσολαβητή του ίδιου του εαυτού του.

Διαμεσολαβεί για τις υποχρεώσεις και τις λειτουργίες του.

Διαμεσολαβεί για να εξοπλίσει τις ένοπλες δυνάμεις του, για να οργανώσει την αστυνομία του.

Διαμεσολαβεί για την υλοποίηση των βασικών υποδομών του, διαμεσολαβεί για την οργάνωση των υπηρεσιών του. Διαμεσολαβητής στο σύστημα εκπαίδευσης, τον αθλητισμό… Προμήθειες… Προμήθειες… Προμήθειες…

Πάνω στα 20.000 στέμματα του δάσους της Σιθωνίας που ανήκουν στο λαό και μόνο σ’ αυτόν, συγκρούστηκαν οι σάρισες των διαμεσολαβητών με εξοντωτική μανία! Η προμήθεια άξιζε τον κόπο!!! Δικαιολογεί και ορισμένα θύματα.

Ο όμιλος Στέγγου δεν έχει ν’ ανησυχεί απ’ αυτό. Μπορεί να του κοστίσει και λιγότερο.

Όλοι όμως ας ανησυχούν από το λαό. Όσο και αν βρίσκεται σήμερα με την πλάτη στον τοίχο, θ’ ακουμπήσει και πάλι σαν τον Ανταίο στη γη των ιδανικών του και τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση.