Η στρατιωτική ήττα του Ισραήλ στο Λίβανο

Η στρατιωτική ήττα του Ισραήλ στο Λίβανο


Ο πρόσφατος πόλεμος στο Λίβανο, έληξε με στρατιωτική ήττα του Ισραήλ. Η Ισραηλινή ηγεσία χρησιμοποίησε σαν αφορμή την απαγωγή δύο ισραηλινών στρατιωτών από την Χεζμπολάχ, για να πραγματοποιήσει σχέδιά που είχε εκπονήσει προ πολλού. Επιμέρους στόχος του Ισραήλ και των ΗΠΑ ήταν να επιστρέψει ο ισραηλινός στρατός στο Λίβανο, απ’ όπου είχε αποχωρήσει το 2000 και να καταστραφεί η Χεζμπολάχ. Ο γενικότερος στόχος είναι ένας «φιλικός» στις ΗΠΑ και το Ισραήλ Λίβανος, ενδεχομένως και με αμερικάνικες βάσεις, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για να πιέσει τη Συρία τους Παλαιστίνιους, αλλά και άλλα καθεστώτα της περιοχής. Το σχέδιο αυτό απέτυχε πλήρως. Ο πόλεμος έληξε με σαφή στρατιωτική ήττα του Ισραήλ.


Η παλλαϊκή αντίσταση του Λιβανέζικου λαού, ανέτρεψε τα σχέδια του Ισραηλινού και Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος.


Το γεγονός ότι ηγετική δύναμη της αντίστασης ήταν μια ισλαμική οργάνωση, η Χεζμπολάχ, προβλημάτισε τον κόσμο της Αριστεράς. Το ερώτημα που πρέπει ν’ απαντηθεί και από τις επαναστατικές δυνάμεις, είναι το ποια θα έπρεπε να είναι η στάση των επαναστατών στο Λίβανο.


Η μετατροπή του εθνικού πολέμου σε ταξικό εμφύλίο


Η μετατροπή του εθνικού ιμπεριαλιστικού πολέμου σε ταξικό εμφύλιο, αποτελεί μόνιμο στόχο των επαναστατών σε περιόδους πολεμικών συγκρούσεων. Ο στόχος αυτός καθορίζει την τακτική, η οποία όμως διαμορφώνεται λαμβάνοντας υπ’ όψη την κάθε φορά συγκεκριμένη κατάσταση. Στην περίπτωση που συζητάμε, είχαμε την επίθεση ενός πάνοπλου κράτους σε ένα κράτος που δεν είχε καμία δυνατότητα στρατιωτικής απάντησης. Η τακτική σε αυτήν την περίπτωση δεν μπορεί να είναι άλλη από την ένοπλη αντίσταση στον εισβολέα, την συμμετοχή στην πάλη για την εκδίωξή του, ανεξάρτητα από το ποιος ηγείται της προσπάθειας.


Η συμμετοχή στον αγώνα ενάντια στον ισραηλινό στρατό – που στην συγκεκριμένη περίπτωση πήρε παλλαϊκά χαρακτηριστικά – δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση υποστολή της σημαίας των κομμουνιστικών και επαναστατικών ιδεών. Το αντίθετο μάλιστα. Η ιδεολογική πάλη απέναντι σε άλλες αντιλήψεις που στη συγκεκριμένη φάση βρίσκονται στο ίδιο μετερίζι, είναι απολύτως αναγκαία για την ανάπτυξη και την ισχυροποίηση των επαναστατικών δυνάμεων, για την αλλαγή των συσχετισμών προς όφελος της εργατικής επαναστατικής πολιτικής.

 

Η κατάσταση στο Ισραήλ πριν και μετά τον πόλεμο

Η αστική τάξη του Ισραήλ, πριν εξαπολύσει την επίθεση στο Λίβανο, κατάφερε να εκπληρώσει μια βασική προϋπόθεση για τη διεξαγωγή ενός πολέμου. Κατάφερε να αποσπάσει τη πλήρη συναίνεση των καταπιεζόμενων τάξεων, όπως φάνηκε και από τις δημοσκοπήσεις, αλλά και από τις αρχικά άμαζες εκδηλώσεις του φιλειρηνικού κινήματος στο εσωτερικό του Ισραήλ. Ωστόσο, όπως συμβαίνει πάντα μετά από στρατιωτικές ήττες, την γενικευμένη συναίνεση διαδέχτηκε η πολιτική κρίση.


Ποια όμως ήταν η αιτία της αρχικής γενικευμένης στοίχισης πίσω από την πολεμική προσπάθεια; Η απάντηση μάλλον πρέπει ν’ αναζητηθεί στις πολιτικές ανακατατάξεις και τις αλλαγές συσχετισμών ανάμεσα στα πολιτικά ρεύματα του αραβικού κόσμου. Στην θεαματική ενίσχυση των ισλαμιστικών οργανώσεων, στην υποχώρηση του αραβικού εθνικισμού και την περιθωριοποίηση της Αριστεράς. Αν και η καταστροφή του ισραηλινού κράτους είναι κοινός τόπος για όλα τα ρεύματα που δρουν στον αραβικό κόσμο, το πολιτικό Ισλάμ αντιπροσωπεύει την πιο βίαιη εκδοχή αυτού του στόχου. Απ’ όσα γνωρίζουμε, στόχος οργανώσεων σαν την Χεζμπολάχ και τη Χαμάς δεν είναι η οικοδόμηση ενός παλαιστινιακού κράτους μέσα στο οποίο Εβραίοι και Άραβες θα ζουν ειρηνικά, αλλά η εκδίωξη των Εβραίων από την περιοχή παράλληλα με τη διάλυση του Ισραήλ.


Η ενίσχυση του πολιτικού Ισλάμ, επιδρά έτσι και στο εσωτερικό του Ισραήλ μετατοπίζοντας προς τα δεξιά το πολιτικό σκηνικό, ενισχύοντας την άκρα δεξιά και ωθώντας σε στοίχιση των ισραηλινών πίσω από πολεμικές λύσεις και ρατσιστικές πολιτικές. Τελικά, το ρεύμα του ισλαμισμού είναι ανίκανο να οδηγήσει σε οριστική λύση το παλαιστινιακό πρόβλημα. Η λύση περνάει μέσα από την ισχυροποίηση του προλεταριακού ρεύματος.


Το παλαιστινιακό ζήτημα



Η προσπάθεια του σιωνιστικού κινήματος για ίδρυση κράτους έχει μακρά ιστορία. Στις θέσεις του για το εθνικό και αποικιακό ζήτημα στο 2ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1920, ο Λένιν έλεγε: «είναι ανάγκη να εξηγείται και να ξεσκεπάζεται μέσα στις πλατιές μάζες των εργαζόμενων όλων των χωρών, ιδιαίτερα όμως των καθυστερημένων χωρών και εθνών, η απάτη που χρησιμοποιούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με τη βοήθεια των προνομιούχων τάξεων στις καθυστερημένες χώρες, οι οποίες με το πρόσχημα της ίδρυσης ανεξάρτητων από πολιτική άποψη κρατών, ιδρύουν κρατικά μορφώματα, ολοκληρωτικά εξαρτημένα από αυτές, από οικονομική, δημοσιονομική και στρατιωτική άποψη. Σαν ένα χτυπητό παράδειγμα της εξαπάτησης των εργαζόμενων τάξεων στα καταπιεζόμενα έθνη, όπου συνενώνονται οι προσπάθειες του ιμπεριαλισμού της Αντάντ και της εγχώριας αστικής τάξης, μπορεί να αναφερθεί η σιωνιστική υπόθεση της Παλαιστίνης, (όπου οι σιωνιστές με την πρόφαση της δημιουργίας ιουδαϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, όπου οι εργαζόμενοι Εβραίοι αποτελούν μία ελάχιστη μειοψηφία, παραδίνουν τον εργαζόμενο λαό της Παλαιστίνης στην εκμετάλλευση της Αγγλίας»1


Η άποψη του Λένιν ξεχάστηκε από τους επιγόνους. Η ίδρυση του Ισραήλ έγινε δυνατή χάρη στη συμφωνία της Σοβιετικής Ένωσης. Οι συνέπειες του ιστορικού αυτού λάθους της σταλινικής σοβιετικής ηγεσίας είναι σήμερα ορατές. Το Ισραήλ δεν έπρεπε να έχει υπάρξει ποτέ σαν κράτος. Συνέπεια της ίδρυσης του Ισραήλ είναι το παλαιστινιακό πρόβλημα. Λύση σε αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί να υπάρξει στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού.


Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, του καπιταλισμού που σαπίζει, είναι αδύνατο στην αστική τάξη να λύσει τα άλυτα αστικοδημοκρατικά και εθνικά προβλήματα με μόνιμο τρόπο. Όπου δόθηκαν λύσεις σε τέτοια προβλήματα, ήταν με δημοκρατικές επαναστάσεις μετεξελιγμένες σε σοσιαλιστικές, στη Κίνα, το Βιετνάμ, την Κούβα. Αντίθετα, όπου παρενέβη ο ιμπεριαλισμός, δημιούργησε νέα άλυτα προβλήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το κράτος – ανέκδοτο της Βοσνίας και πιο πρόσφατα το Κοσσυφοπέδιο.


Οριστική λύση του ζητήματος μπορεί να δοθεί μόνο από την δικτατορία του προλεταριάτου. Είτε με επανάσταση, είτε με επαναστατικό πόλεμο, είναι η εργατική εξουσία που μπορεί να διαλύσει το κράτος του Ισραήλ και να το αντικαταστήσει με το εργατικό κράτος στο οποίο εβραίοι και Άραβες θα οργανώνουν από κοινού το μέλλον τους. Το αίτημα για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, από αυτή τη σκοπιά πρέπει να ιδωθεί, σαν ένας στόχος πάλης που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού, δηλαδή σαν μεταβατικό αίτημα.


1 Β.Ι. Λένιν: «Θέσεις για το εθνικό και αποικιακό ζήτημα» στο πρωτόκολλο του 2ου συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς. «Der zweite Kongress der Kommunistischen Internationale», Hamburg 1921 (Verlag der K.I.) σελ. 231