Κόκκινο:

Υπάρχει μια παράδοξη κατάσταση στην αριστερά γενικώς: Από τη μια όλη να συμφωνούμε ότι η κρίση που βιώνουμε τώρα είναι δομική, καθολική και ούτω καθεξής και μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη κρίση του 29 και με τέτοιας κλίμακας κρίση και κανείς δε τη συνδέει π.χ. με τη κρίση του 72-73 και ενώ αυτό θα έπρεπε να σημαίνει αυτόματα κάποια κατεύθυνση προβληματισμού από κει και πέρα εγκαταλείπεται το θεωρητικό σχήμα. Ενώ λοιπόν έχουμε μια τέτοια κρίση ενώ συγκρίνεται με τη κρίση του 29 δε βγαίνουν τα αναγκαία συμπεράσματα. Κατά τη γνώμη μας από τη στιγμή που ξέσπασε αυτή κρίση και στην Ελλάδα από το μνημόνιο και μετά μπαίνουμε σε μια διαδικασία ταξικού ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με καλλιστεία οικονομικών επιλογών για έξοδο από τη κρίση, για το ποιος θα εφεύρει τη πιο ευφάνταστη λύση πιο εξισορροπημένη οικονομική συνταγή , θα υπάρξει ένα ταξικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τη φωτιά και με το σίδερο και η μέθοδος που θα λυθεί το πρόβλημα είναι ή η επαναστάτη ή η αντεπανάσταση είτε αυτή θα δώσει τη λύση και θα τη δώσουν με την αντεπανάσταση όχι απλώς νομοθετώντας στη βουλή είτε θα τη δώσει εμείς τη λύση και θα τη δώσουμε με την επανάσταση, η πορεία των πραγμάτων οδηγεί ακριβώς εκεί. Βεβαίως αυτά είναι αναπτύγματα μέχρι το τελικό ανάπτυγμα της ταξικής πάλης άλλα πρέπει να βλέπουμε προς τα εκεί αν πιστεύουμε ότι η κρίση έχει τέτοια χαρακτηριστικά γιατί επομένως είμαστε στην αρχή του ξεδιπλώματος αυτής τη κρίσης και άρα πρέπει να σκεφτούμε και το ανάπτυγμα αυτών των διαδικασιών από τώρα άσχετα με ποιους ρυθμούς θα έρθουν κάποια πράγματα πόσο γρήγορα κ.λπ. Δεύτερο για τη περίπτωση του ελληνικού καπιταλισμού έχουμε μια κρίση δομική, μια κρίση του μοντέλου συσσώρευσης –πείτε το όπως θέλετε- συνδυάζεται όμως με την ειδική συνθήκη της δημοσιονομικής χρεωκοπίας. Ακούω από πολλούς συντρόφους να λένε μήπως τη πατάμε με το χρέος; Μήπως να αναδείξουμε ότι η κρίση είναι συνολικότερη Νομίζω ότι αναπήδα πρέπει να πάμε πρέπει να αναδείξουμε ότι ο συνολικότερη κρίση στη περίπτωση του ελληνικού καπιταλισμού έχει οδηγήσει σε δημοσιονομική χρεωκοπία, συνδυάζεται με τα δημοσιονομική χρεωκοπία. Αυτό είναι μια ειδική συνθήκη που κάνει τη κρίση πιο βαθύτερη και ορίζει και κάποιου ρυθμούς και κάποιες διαδικασίες αντιμετώπισης της κρίσης. Αυτό σημαίνει ότι από το μνημόνιο μέχρι σήμερα και από σήμερα μέχρι την προδιαγεγραμμένη χρεωκοπία προδιαγεγραμμένη σε βραχυμεσοπρόθεσμο ορίζοντά όχι σε μακροπρόθεσμο η σε μεσόμακροπρόθεσμο ορίζοντα κάποιες συγκυρίες που έχουν κάποια ειδικά χαρακτηριστικά ας πούμε από το μνημόνιο μέχρι σήμερα γενική επιλογή που έκαναν όλα τα κομμάτια της αριστεράς ή σχεδίων όλα ήταν να ανασχέσουν Τιεν επίθεση να δώσουνε τη μάχη της απόκρουσής των μέτρων, θα έλεγα δηλαδή αγώνας-αντίσταση-αντιπολίτευση. Αυτή ήταν η γενική γραμμή της αριστεράς. Με το νέο μνήμον εδώ και δύο μήνες περίπου φτάνουμε σε μια περίοδο όπου αυτή η γραμμή είναι εκτός συγκυρίας από δω και περά. Αυτό που διαγράφεται τώρα είναι μια προσπάθεια να ξεπουληθεί ότι μπορεί να ξεπουληθεί, να περάσουν όσο το δυνατόν ακόμη πιο βαρβάτα μέτρα εν αναμονή σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα της χρεωκοπίας που θα είναι επιλεκτική προφανώς θα γίνει προσπάθεια να γίνει ελεγχόμενη άλλα πάνω σ΄ αυτό το πράγμα αλλά αυτή η μικρό συγκυρία μπορεί να έχει διάρκειά ίσως και 3 μηνών και μετά έρχεται η επόμενη μέρα και ποια; είναι η προετοιμασία της αριστεράς για την επόμενη μέρα; Για να μην πάμε στους τρείς μήνες όλοι αριστερά έλεγε να μη ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο, να πέσει η κυβέρνηση ήταν συγκεκριμένος στόχος. Η πολιτική αστάθεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ έκανα αυτό το στόχο διεκδικήσιμο δηλαδή στα μυαλά όλων ήταν διεκδικήσιμο στις 25 Ιούνη αυτός ο στόχος δεν ήταν ένας προπαγανδιστικός στόχος και η πολιτική αστάθεια το έκανε διεκδικήσιμο και το καταπληκτικό ήτανε ότι κανείς δεν έκλεγε τι θα γίνει στις 30 του Ιούνη. Δηλαδή αν πετυχαίναμε το στόχο τι θα γινόντανε ακριβώς έφευγαν όλη αυτοί με τα ελικόπτερα τι θα γίνονταν; ποια ήτανε η πρόταση της αριστεράς για την επόμενη μέρα; Όχι θεωρητικά, όχι γενικά όχι μεσομακροπρόθεσμά. Λοιπόν αυτή η επόμενη μέρα θα ξανάρθει με μαθηματική ακρίβεια το επόμενο διάστημα υπάρχει ζήτημα προετοιμασίας για την επόμενή μέρα; Πρέπει να τεθεί το ζήτημα της επόμενης μέρας κατά τη γνώμη μας υπάρχει προφανώς και είναι κατεπείγον επομένως πως απαντιέται το ζήτημα της επόμενής μέρας; Και τι είναι; Εδώ πρέπει να γνωρίζουμε ότι έχει ανοίξει ο αγώνας για την εξουσία το κίνημα του Συντάγματός πέρα από ότι άλλο μπορεί να σχολιάσει κανείς γι΄ αυτό είναι σε αντίθεση με τις κοινωνικές αντιστάσεις του προηγούμενου χρόνου ένα καθαρά πολιτικό κίνημα έχει καθαρά πολιτική στοχοθεσία, συγχυσμένοι, αντιφατική και προβληματική σε ορισμένες εκδοχές της αλλά το καινούριο της στοιχείο είναι αυτό στην ουσία αποδέχεται πολύ πρωτόλεια, πολύ αντιφατικά πολύ θολά να δώσει τη μάχη για την εξουσία ακόμα και αν δε το ξέρει συνειδητά. Διότι αυτό το ζήτημα έχει ανοίξει τώρα όταν παραπαίει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όταν το κράτος της συναίνεσες ακόμα και της συναίνεσης του φόβου γίνεται κράτος έκτατης ανάγκης και κάνει ασκήσει εμφυλίου πολέμου στο Σύνταγμα αυτό το ζήτημα έχει ανοίξει. Όταν λέμε συνελεύσεις και παίρνουν στο κυνήγι όλους τους βουλευτές και τους πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ σε όλη την Ελλάδα αυτό το ζήτημα έχει ανοίξει. Το ζήτημα της εξουσίας. Κι όταν τίθεται ένα ζήτημα απαλλοτρίωσης των τραπεζών η π.χ. υπάρχει πραγματική δημοκρατία όταν οι καπιταλιστές έχουν στα χέρια του τα μέσα παραγωγής πάλι αυτό το ζήτημα έχει ανοίξει, ανοίγει λοιπόν το ζήτημα τη εξουσίας σε πολλά επίπεδα: στο επίπεδό του ποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής; Ποιος κατέχει τις τράπεζες; Ποίος κατέχει η πρέπει να κατέχει στις δημόσιες επιχειρήσεις αυτές που ιδιωτικοποιήθηκαν αυτές που θα ιδιωτικοποιηθούνε; Αν θα μιλάνε οι μέτοχοι ή η εργαζόμενοι; Ανοίγει λοιπόν το ζήτημα της εξουσίας με αυτό τον τρόπο για τα μέσα παραγωγής ανοίγει ως προς το ζήτημα της κυβέρνησης αν πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τι θα έρθει η τι πρέπει να έρθει; Ανοίγει το ζήτημα ποιος θα έχει την εξουσία στο δρόμο και αυτό ανοίγει με πολλούς τρόπους υπάρχει ζήτημα οργανωμένης λαϊκής αυτοάμυνας στο ανάπτυγμα του αυτό ιστορικά λεγόντανε ότι το κίνημα μπαίνει σε μια περίοδο όπου πρέπει να φτιάξει από οργανωμένες ομάδες περιφρουρήσεις από το να οργανώσει τη λαϊκή αυτοάμυνα μέχρι το ανάπτυγμα του να ανοίξει το ζήτημα των πολιτοφυλακών. Λοιπόν υπάρχει το ζήτημα αν οι πλατείες θα φτιάξουν ένα πανεθνικό όργανο του κινήματος με αιρετούς και εκλεγμένους αντιπροσώπους το οποίο θα είναι με πρωτόλεια μορφή ένα όργανό της εξουσίας ή της αντεξουσίας του κινήματος άρα το ζήτημα της εξουσίας μπαίνει με πολλούς τρόπους και πρέπει να μπούμε σ’ αυτή τη μάχη συνειδητά και πρέπει σε όλα αυτά τα επίπεδά που μπαίνει να υπάρχει μια πρόταση συγκεκριμένη και είναι τώρα που μπαίνει με αυτή την εννοία μπαίνει σε μια διαδικασία εν εξελίξει που πρέπει να δούμε σε ποια κατεύθυνση θέλουμε να εξελιχθεί αυτή η διαδικασία και πώς προετοιμαζόμαστε γιατί να πεις αιρετοί και ανακλητοί αντιπρόσωποι από τις πλατείες και μετά ένα πανελλαδικό συντονιστικό του κινήματος προφανώς αυτό έχει διαδρομή, έχει στάδιά, έχει πρώτο, δεύτερο τρίτο βήμα. Το ζήτημα είναι εσύ αυτό θέλεις να το εντάξεις σε μια διαδικασία δημιουργίας εμβρύων εξουσίας η αντεξουσίας των από κάτω θέλεις να το συνδυάσεις με μια λογική δημιουργίας επιτροπών αγώνα σε όλη την έκταση του εργατικού κινήματος που να έχουν ανάλογα χαρακτηριστικά και ούτω καθεξής. Λοιπόν στο ζήτημα της κυβέρνησης είναι προφανές ότι το ζήτημα της κυβέρνησής δε θα λυθεί στο πεδίο της κυβερνητικής εξουσίας και όχι προφανώς ότι θα πάρουμε την κυβέρνηση θα πάρουμε την εξουσία αλλά μπαίνει αυτό το ζήτημα όπως όλα τα άλλα ταυτόχρονα. Άρα λοιπόν Αυτό θα πρέπει να συμπυκνώσει ένα αγώνα που γίνεται για την εξουσία και πρέπει να δούμε εκεί ένα συντονισμό ένα κοινό πολιτικό σχέδιο. Το πρόβλημα με τη πλατεία Συντάγματος δεν είναι ότι η αριστερά δε κραδαίνει το λάβαρο, είναι και αυτό ένα θέμα ό χαμαιλεοντισμός διαφόρων οργανώσεων της αριστεράς εκεί πέρα. Αλλά το βασικό θέμα είναι ότι εκεί πέρα οι περισσότεροι δεν είναι φορείς ενός πολιτικού σχεδίου ας το λένε σαν άτομα αλλά είναι φορείς ενός γενικότερου σχεδίου της αριστεράς τι θα γίνονταν στις 30 Ιούνη αν δε πέρναγε το μεσοπρόθεσμο; Κανείς δεν απαντούσε σ΄ αυτό και καλούσε να αγωνιστεί και να ματώσει χωρίς να του λέει τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Λοιπόν είναι η αριστερά φορέας πολιτικού σχεδίου στο Σύνταγμα να αρχίσουμε από κει και μετά θα δούμε τι θα γίνει με τα λάβαρα και το αν πρέπει να μοιράζει προκηρύξεις. Εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να υπάρχουν και τα λάβαρα και οι προκηρύξεις. Το θέμα είναι όμως μπορεί η αριστερά να είναι φορέας σχεδίου και απάντησης για τη επόμενη μέρα πάνω στο ζήτημα της εξουσίας. Επειδή απαντάμε θετικά πάνω σ΄ αυτό το ερώτημα πιστεύουμε ότι χρειάζονται και μορφές πολιτικής συμμαχίας πάνω σε μια τέτοιου τύπου απάντηση γιατί κατά τη γνώμη μας υπάρχουν πάρα πολλές εκδοχές λαϊκού μετώπου σαν πολιτικές προτάσεις της αριστεράς είτε πιο δεξιές είτε πιο αριστερές. Χρειάζεται μια εκδοχή ενιαίου μετώπου με καθαρά σοσιαλιστική στοχοθεσία που θα απαντάει στο ζήτημα της εξουσίας, οικονομικές συνταγές που δε λένε ποιος θα έχει την εξουσία, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας θα τη κάνει μια αριστερή κυβέρνηση η οτιδήποτε άλλο; Ποιος θα έχει την εξουσία στα μέσα παραγωγής; Θα γίνει αυτό στο υπάρχον αστικό κράτος; Πως θα γίνει αυτό; Τέτοιου τύπου ενδιάμεσες εκδοχές είναι σύγχρονές εκδοχές της θεωρία των σταδίων. Χρειάζεται μια καθαρή στόχευση στο σοσιαλισμό, μια καθαρή στόχευση να δώσουμε τη μάχη της εξουσίας να δούμε σε ποια επίπεδα δίνεται αυτή η μάχη δε μπορούμε να γίνουμε προφήτες να δούμε τι από όλα αυτά θα ωριμάσει πρώτο. Μπορεί να υπάρξει μια διαδικασία ταχείας ανατροπής των κοινοβουλευτικών συσχετισμών και να τεθεί ένα θέμα μιας κυβέρνησης της αριστεράς και να μπει ως πρώτο στοιχείο, μπορεί να ωριμάσει κάποιο άλλο στοιχείο να υπάρχει μια πανελλαδική δικτύωση μορφών εμβρυακών αντεξουσίας του κινήματος μπορεί να συμβεί κάτι άλλο να κλιμακωθούν οι μάχες στο δρόμο και να υπάρχει με τέτοιους όρους ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών προσωρινών προφανώς. Μπορεί να γίνει οτιδήποτε δε μπορούμε να γίνουμε προφήτες αλλά το ζήτημα είναι να δεχτούμε τη πρόκληση της μάχης για την εξουσία αλλιώς θα είναι σαν να λέμε εμείς κάνουμε αντιπολίτευση και κίνημα άντε που και που κίνημα και εκλογές, είναι εύστοχη αυτή η παρατήρηση, Τη λύση θα τη δώσουν οι άλλοι όμως γιατί εμείς δε πιστεύουμε ότι είμαστε ικανοί ή οι συνθήκες είναι ώριμες για να δώσουμε τη λύση. Να δώσουμε τη μάχη για την εξουσία και το σοσιαλισμό τώρα και επομένως με αυτή τη λογική είμαστε θετικοί γενικά στη φιλοσοφία αυτής της πρότασης. Το ζήτημα είναι να αποδειχτεί αν θα αποδειχτεί μάλλον ότι υπάρχουν τέτοιες διαθέσεις ,τέτοιες προϋποθέσεις. Εμείς δε το μπερδεύουμε αυτό με το αν κάποιος είναι στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ η στο ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς που είμαστε στο ΣΥΡΙΖΑ είναι τακτική επιλογή σκοπιμότητάς αυτό δε περιγράφει την στρατηγική μας και θέλω να πιστεύω ότι και άλλοι σύντροφοί που είναι στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε περιγράφει αυτό τη στρατηγική της δε πιστεύουμε ότι το πρόπλασμα του επαναστατικού κόμματος είναι το ΑΝΤΑΡΣΥΑ άρα μη το δούμε ανταγωνιστικά μπορεί κάποιος να είναι είτε στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ είτε στο ΣΥΡΙΖΑ είτε σε κανένα από τα δύο και να πιστεύει ότι χρειάζεται ένα επαναστατικό μέτωπο που θα βάλει μια τέτοια λογική