Νίκος Π.:

Μιλάω χωρίς να εκπροσωπώ κάποια οργάνωση. Μπορώ να θέσω στη κρίση σας δύο ζητήματα συγκεκριμένα κατά τη προσωπική μου άποψη. Καταρχήν θα ήθελα να χαιρετίσω και εγώ τη πρωτοβουλία των συντρόφων. Το πρώτο θετικό που νομίζω ότι προσφέρει είναι ότι μαζεύει σε έναν κοινό χώρο άλλη μια φορά αυτούς που πραγματικά πιστεύουν στη επανάσταση. Εγώ δε χωρίζω την αριστερά σε εξωκοινοβουλευτική και κοινοβουλευτική άλλα σε επαναστάτες κομμουνιστές και στους υπόλοιπους. Σε πρώτη φάση θα ήθελα να απευθυνθώ προς την εισήγηση και να πω αν είναι να κάνουμε κάτι τέτοιο δεν θα είναι αποτέλεσμα μια συγκεκριμένης, αυτής εδώ της συζήτησης αλλά μιας συζήτησής που πρέπει να γίνει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα σαν μια οργανωμένη αποφασιστική προσπάθεια, γιατί υπάρχουν αγκυλώσεις και είναι γεγονός ότι υπάρχουν αγκυλώσεις, υπάρχουν αδυναμίες στην αριστερά που πρέπει να ξεπεραστούν στο άμεσο διάστημα εγώ από αυτή την άποψη επειδή πιστεύω σ’αυτή τη πρωτοβουλία και σε όσους από τους συντρόφους με γνωρίζουν ή έχω απευθυνθεί θα το επιβεβαιώσουν αυτό ότι πάντα αυτή ήταν η άποψη μου. Ας πάω τώρα στα δύο σημεία που θέλω να θέσω αυτό που λέτε ως όξυνση της ταξικής πάλης εγώ θα το έλεγα κάπως αλλιώς κοινωνικός πόλεμος όπως λένε οι αναρχικοί με εισαγωγικά στη λέξη κοινωνικός ότι στη πραγματικότητα είναι ένας πόλεμος, που πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε με την ανάλογη σοβαρότητα. Πόλεμος με την έννοια ότι υπάρχουν δυο αντιμαχόμενες πλευρές, όπου η μία έχει τον αντικειμενικό στόχο καταστροφής της άλλης. Δηλαδή αν περάσει η επίθεση τους η επόμενη μέρα για μας θα είναι, η επόμενή μέρα ενός εξανδραποδισμού και μια απόλυτης εξαθλίωσης για τη μεγαλύτερη μάζα αυτών που λέμε φτωχών, μικροαστών, μισθωτών, εργαζόμενων και προλετάριων. Μιλάμε για ένα αγώνα ζωής και θανάτου για τη τάξη των προλεταρίων και των συμμάχων τους και από την άλλη είναι πόλεμος γιατί ο αντίπαλος δε πρόκειται να λυπηθεί κανένα μέσο για να το κάνει αυτό. Από την άλλη πλευρά η αντιμαχόμενη πλευρά βρίσκεται σε μια κατάσταση για μένα στοιχειώδους άμυνας και θα πρέπει αυτό να το διορθώσει γιατί διακυβεύεται η επιβίωση της στο άμεσο μέλλον. Δηλαδή πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με το σκεπτικό ότι πολεμάμε και εμείς είμαστε οι στρατιώτες αυτού του πολέμου οι πιο συνειδητοί. Εδώ έρχομαι στο σημείο που θα διαφωνήσω σένα συγκεκριμένο σημείο με την εισήγηση. Νομίζω το να; θέσουμε ως άμεσο στόχο τη δημιουργία του πολιτικού μετώπου με τη συμμετοχή ρεφορμιστών και σοσιαλδημοκρατών νομίζω ότι είναι το δεύτερο βήμα, το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει επειδή ακριβώς όπως είπε και ο σύντροφός πριν από μένα δεν έχουμε μια μάχη ας πούμε άμυνας ή διεκδικήσεων ή αποτροπής των μέτρων άλλα έχουμε μια μάχη επιβίωσης , ίσως μπορεί να φανεί πομπώδεις έκφρασή πόλεμος άλλα εγώ έτσι μπορώ να το ονομάσω. Επειδή ακριβώς αυτό είναι ο στόχος ό πόλεμος δε πολεμάτε με αυτή τη στοιχειώδη άμυνα που έχω αντιπαρατάξει μέχρι σήμερα. Το πρώτο είναι η δημιουργία του επιτελείου, δηλαδή του ενιαίου συντονισμού των επαναστατών που θα καθορίσει τη πολιτική του η οποία δεν θα είναι άλλη από αυτό το ενιαίο μέτωπο που θα αντιπαρατάξει όσο το δυνατόν μεγαλύτερες δυνάμεις στη συγκεκριμένη περίοδο επίθεσης του εχθρού συσπειρώνοντας όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις μπορεί. Δε μπορεί όμως να το κάνει αυτό χωρίς μια ξεκάθαρη γραμμή και αυτή η γραμμή μπορεί να μπει μόνο από ένα συντονισμό των επαναστατών που αυτή τη στιγμή βρίσκονται διασπασμένη με τις αγκυλώσεις τους που πιστεύουν στις οργανώσεις που πάλεψαν όλο αυτό το διάστημα που έχουν μια συναισθηματική ταύτιση με αυτές και δεν είναι έτοιμοι να κάνουν αυτό το βήμα άλλα είναι το αναγκαίο βήμα για τη νίκη. Γι αυτό σας είπα στην αρχή ότι αυτό που θα κάνουμε θα είναι μια προσπάθεια από τη όποια θα κριθεί η νίκη της συνολικότερης προσπάθειας του κινήματος. Εγώ με τις δικές μου δυνάμεις και με την παρέμβαση μου στις οργανώσεις που μιλάω με την παρέμβασή μου στον εργασιακό μου χώρο κλπ σ' αυτό θα ήθελα πρώτα παράλληλα με την -αμυντική βέβαια και συνδικαλιστική μάχη που δίνουμε- να κοιτάξουμε και το επιτελείο, αυτό που κάνουμε σήμερα να σχηματοποιηθεί σ’ αυτό το όργανο πέρα από τις επιμέρους οργανώσεις. Όσο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είπαν πολύ σωστά οι σύντροφοί και εμείς με μεγάλο ενθουσιασμό το αντιμετωπίσαμε από τη πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε ότι είναι ένα ανοιχτό πράγμα, μια προσπάθεια ετών και αγώνων που δόθηκαν. Είναι κάτι που σίγουρα δε μπορούμε να απορρίψουμε και το οποίο για μένα πρέπει να πατήσουμε πάνω σ' αυτό αλά το μόνο που μπορώ να κάνω καταθέτοντας τη προσωπική μου άποψη για το συγκεκριμένη μορφή που έχει σήμερα δε φτάνει. Δηλαδή δε μπορούμε να λέμε ότι θα κάνουμε συνέδριο τον Οκτώβρη όταν όλες οι μάχες είναι μπροστά μας και τότε τον Οκτώβρη να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι πιο μόνιμο κάτι με ποιο σταθερούς θεσμούς, να καθορίσουμε τα μέλη μας, υπάρχει ένα πρόβλημά σ΄ αυτό άλλα νομίζω αν κάνουμε προσπάθεια να κάνουμε ένα μόνιμο συντονισμό των επαναστατών θα πρέπει να απευθυνθούμε και προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να τη σπρώξουμε προς αυτή τη κατεύθυνση καταρχήν και μετά ως ενιαίος συντονισμός επαναστατών να δούμε τη πολιτική συμμαχιών με τους ρεφορμιστές , με τους διαχωρισμένους σοσιαλδημοκράτες σίγουρα να το κοιτάξουμε. Για μένα το πρώτο βήμα θα ήθελα να είναι αυτό.