ΕΚΚΕ:

Εγώ νομίζω ότι η συζήτηση είναι και χρήσιμη και απηχεί ανάγκες, προβληματισμούς και αναζητήσεις και μέσα στην αριστερά και στο κομουνιστικό κίνημα συνολικότερα άλλα και μέσα στις οργανώσεις. Δε θα κάνω μεγάλες αναλύσεις για τη κρίση και τη κατάστασή άλλα νομίζω ότι η περίοδος αυτή ανταποκρίνεται σε εκείνους του κλασικούς ορισμούς που μιλούσαν για κάποιες περιόδους όπου οι κυρίαρχες τάξεις δεν διαθέτουν εργαλεία ή την απαραίτητη συναίνεση για να συνεχίσουν να ασκούν την εξουσία τους όπως μέχρι αυτή τη στιγμή και από την άλλη πλευρά μια περίοδος όπου οι από κάτω, οι καταπιεζόμενοι, οι εκμεταλλευόμενοι δεν είναι διατεθειμένοι να συνεχίσουν να υποφέρουν και να υποτάσσονται στις επιθέσεις και την αντιδραστική πολιτική των από πάνω.

Υπάρχουν τέτοια χαρακτηριστικά στη περίοδο που ζούμε, δηλαδή έχει προεπαναστατικά χαρακτηριστικά δε νομίζω όμως ότι μπορούμε να μιλήσουμε για επαναστατική κατάσταση. Θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για επαναστατική κατάσταση εφόσον συμπληρωθεί ένας ακόμα παράγοντας, η ύπαρξη του υποκειμενικού εκείνου φορέα, της υποκειμενικής έκφρασής της ιστορίας και των μαζών που θα μπορέσει να οργανώσει τους αγώνες τους και να προβάλει τα αιτήματα, τη προοπτική και την επαναστατική διέξοδο. Αυτό δε το έχουμε ακόμα στα χέρια μας. Είναι προς διεύρυνση προς διεκδίκησή, προς διαμόρφωση.

Εμείς σαν οργάνωση, μια μικρή οργάνωση στο χώρο της επαναστατικής αριστεράς, έχουμε και μιαν άλλη πλευρά η οποία αναφέρθηκε στη εισήγηση του συντρόφου από την ΑΝΑΣΥΤΑΞΗ, ότι δηλαδή εμείς θεωρούμε αναγκαία για το επαναστατικό κίνημα τη χώρας μας και την υπόθεση της συγκρότησης ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος που δεν υπάρχει στην εποχή μας γι’ αυτό και ονομαστήκαμε κίνημα γιατί θέλαμε να συμβάλουμε σε μια προσπάθεια ενοποίησης επαναστατικών, κομμουνιστικών δυνάμεων για τη συγκρότηση ενός επαναστατικού κομουνιστικού κόμματος.

Σε αυτή τη προσπάθεια αποτύχαμε πλήρως, για δικές μας ανωριμότητες, άλλα και γιατί δεν υπήρχε και νομίζω ακόμα δεν είναι αναπτυγμένη στο βαθμό που χρειάζεται εκείνη η διάθεση από τις συνιστώσες ενός επαναστατικού, με κομουνιστικές αναφορές στη χώρα μας, να προχωρήσουν σε μια μέχρι τη ρίζα κριτική και αυτοκριτική θεώρηση της πορεία τους, των καταβολών τους, που να επιτρέψει σύμφωνα με τις δεδομένες συνθήκες μια ανασύνθεση σε όλα τα επίπεδα. Αντίθετα δημιουργεί μικροκομματισμούς, ιδιοτέλειες, εσωτερικές διασπάσεις και δε πετυχαίνει. Αντίθετα εκεί που έγιναν κάποια βήματα είναι όταν με άλλες δυνάμεις που εμφανίστηκαν στη πορεία μέσα στο επαναστατικό μας κίνημα να αναζητήσουμε μια μετωπική έκφραση με βάση τις ανάγκες, τα επίμαχα ζητήματα, τα πιο καυτά αιτήματα που δημιουργούσε κάθε φορά η πολιτική συγκυρία και οι κοινωνικές ανάγκες του εργατικού, λαϊκού, νεολαιίστικού κινήματος και ούτω καθεξής.

Εκεί έχουνε γίνει κάποια βήματα και όπως είπε και ο σύντροφός πριν, είναι είκοσι χρόνια που προσπαθούμε σε αυτή τη κατεύθυνσή και το καλύτερο πιο επιτυχημένο, πιο θετικό αποτέλεσμα που έχουμε πετύχει μέχρι σήμερα είναι αυτό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με τις αδυναμίες του, τα κενά του άλλα είναι κάτι το χειροπιαστό και στο εργατικό και στο συνολικό λαϊκό κίνημά στο τόπο μας. Δεν είναι κλειστό, για μας δεν είναι τελειωμένη υπόθεση, δεν είναι το τέρμα της ιστορίας, είναι όμως η αφετηρία από τη στιγμή την οποία βρισκόμαστε.

Χαιρετίζουμε τις αναζητήσεις και τις ανησυχίες που εκφράζονται εδώ από τους διάφορους συντρόφους και είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε μαζί τους όλο αυτό το εγχείρημα άλλα και για το πώς θα διευρυνθεί αυτό το πράγμα και θα βαθύνει, θα ουσιαστικοποιήθει. Υπάρχουν ορισμένα θετικά στοιχεία στη φάση την οποία είμαστε. Αυτό το λεγόμενο κίνημα των πλατειών όπως ονομάστηκε που δεν είναι μόνο οι πλατείες, αλλά έχει χαρακτηριστικά μιας ευρύτερης, γενικότερης κοινωνικής έκρηξης, αυτό που συμβαίνει τους τελευταίου μήνες και που έχει προετοιμαστεί ήδη από καιρό. Αυτό το πράγμα ακόμα και με τη μορφή που έχει στις πλατείες δε ξεκίνησε όπως είναι σήμερα ούτε και παρέμεινε όπως άρχισε τα πρώτα του βήματα.

Εγώ έχω παρακολουθήσει στο Σύνταγμα βασικά από την αρχή μέχρι και χτες το βράδυ. Στην αρχή υπήρχανε ελληνικές σημαίες κυριαρχούσαν συνθήματα όπως κάτω τα κόμματα, κάτω τα συνδικάτα μια εντελώς αφηρημένη αναφορά στην άμεση δημοκρατία, οι μούντζες, κλέφτες-κλέφτες και μέχρι εκεί έφτανε το πράγμα και όμως έχει πλέον προχωρήσει πολύ παραπέρα, έχει ενωθεί το κίνημα των πλατειών με το κίνημα των εργαζόμενων, έχει αναγνωρίσει τη σημασία, έχει στηρίξει και έχει στηριχθεί στο κίνημα των εργαζόμενων και έχει αποκτήσει άλλα χαρακτηριστικά. Έχει αποκτήσει ένα χαρακτήρα κοινωνικής έκφρασής των εργαζομένων, ανέργων, νεολαίων, αυτοαπασχολούμενων, αυτής της καταπιεζόμενης και εκμεταλλευόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας. Θέλω να πω ότι παρακολουθώντας τη πλατεία Συντάγματος -γιατί ανέφερε ο σύντροφός το Περιστέρι που έχει έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά εκεί η συνέλευση- στη πλατεία Συντάγματος τα αιτήματα που κυριαρχούν είναι δε χρωστάμε - δε πουλάμε - δε πληρώνουμε - δε φεύγουμε αν δε φύγουν, κάτω η κυβέρνηση, αντι-Ε.Ε. και αντι-ΔΝΤ αιτήματα και μια διάθεσή για ρήξη με το πολιτικό σύστημα καθαρά προς τα αριστερά σύντροφοι και όχι στα αριστερά γενικά και αφηρημένα, δεν είναι ούτε κατεύθυνσή ΣΥΡΙΖΑ με την ευρωλαγνεία, ούτε λαϊκή εξουσία και εκλογές εδώ και τώρα για να δυναμώσει το κόμμα.

Λοιπόν έχει έρθει σε μεγάλο βαθμό σε κατευθύνσεις που αναζητούμε και εμείς αυτό το κίνημα. Εκεί έχει πάει και με τη παρέμβασή των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς. Βεβαίως είναι ανολοκλήρωτο, μπορούμε όμως και πρέπει να γίνουνε βήματα παραπέρα. Το ζήτημα σύντροφοί είναι ότι αναγνωρίζοντας τα χαρακτηριστικά της πολιτικής συγκυρίας και το ταξικό χαρακτήρα αυτού του κινήματος πρέπει να αναζητήσουμε παραπέρα και τη πολιτική και την οργανωτική του συγκρότηση. Μια πολιτική συγκρότηση η οποία θα βρίσκεται σε σαφή αντιπαράθεση με το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και επίσης αντιπαράθεση με την Ε.Ε., το ευρώ και ούτω καθεξής. Πράγμα που έχει περάσει στο κόσμο της πλατείας, στο κόσμο μέσα έχει περάσει και πρέπει αντίστοιχα σε τέτοιες δυνάμεις να αναφερθούμε όχι απλά σε επίπεδο συνθημάτων, άλλα πρέπει να παίρνει και οργανωτικές μορφές αυτό το πράγμα να ξεπεράσει και αυτό το κάλο του “έξω τα κόμματα” και να καταλάβει ο κόσμος ότι αυτές οι δυνάμεις που εμφανίζονται εκεί αν δεν βάλουν θέμα πολιτικό ανατροπής της σημερινής κατάστασης, αλλά για να βάλουν αυτό το θέμα πρέπει να συγκροτηθούν και τα ίδια πολιτικά και βέβαια θα υπάρχουν αντιμαχόμενές απόψεις για το πώς θα γίνει η συγκρότηση, αυτή η διαπάλη, όμως θα πρέπει να εκφραστεί για να φτάσουμε σε εκείνη τη φάση και σε εκείνη τη κοινωνία όπου η ελεύθερη έκφραση μόνο αν είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη έκφρασή του καθενός κ.λπ. Αλλά πως θα πάμε εκεί αν δε συγκροτηθεί αυτή η πρόταση σε υποκείμενο;

Εκεί πρέπει να δώσουμε πάλι μάχη και να κάνουμε τη προσπάθεια μας. Παρόλα αυτά, εγώ νομίζω ότι έχουνε γίνει πολύ σημαντικά βήματα στις πλατείες και ιδίως μετά τη 48ώρη απεργία. Έχουν γίνει βήματα έξω από τη μιζέρια και τη κατάθλιψη του ατομικισμού σε μια κατεύθυνση αισιοδοξίας και αυτοπεποίθησης συλλογικών λύσεων και συλλογικής πολιτικής. Έχουνε γίνει βήματα έξω από τη λάσπη, από το βούρκο της ήττας και της υποταγής στο αντιδραστικό πολιτικό σύστημα της χώρας μας που επιβλήθηκε και διατηρείται από τα χρόνια εμφύλιου μέχρι και σήμερα. Σηκώνει κεφάλι το λαϊκό κίνημα ενάντια στο πολιτικό σύστημα με αντιφάσεις και εδώ πρέπει να παρέμβουμε και να του δώσουμε διέξοδο. Νομίζω σαν επαναστατική αριστερά και σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ είμαστε ανοιχτοί για τη κοινή δράση με όλες τις δυνάμεις Σοσιαλδημοκράτες, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, όλους. Αλλά πρέπει να έχουμε κοινούς πολιτικούς στόχους δε μπορούμε να έχουμε κοινό πολιτικό μέτωπο με την ευρωλαγνεία, δεν υπάρχει διέξοδος για τις λαϊκές δυνάμεις στα πλαίσια του ΕΥΡΩ και της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε., άρα σε μια κατεύθυνση ρήξης και με το ευρώ και αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης από την Ε.Ε. Δε μπορεί να έχουμε πολιτική συμμαχίας με εκείνους που έχουν εκτός κάθε αναφοράς το θέμα της επανάστασής όπως το ΚΚΕ.

Για να αλλάξουν οι συσχετισμοί πρέπει να δυναμώσει ένα μέτωπο της επαναστατικής αριστεράς που θα έχει και στόχους άλλα και μια οργανωτική συγκρότηση που, αν θέλετε ως ένα βαθμό, έτσι όπως είναι η σύγχρονή συγκυρία θα αρχίσει να διαμορφώνει προϋποθέσεις και για την ανάδειξή ενός επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης με κομουνιστική κατεύθυνση και προοπτική, κάπως έτσι το βλέπουμε. Σε αυτή τη βάση είμαστε ανοιχτοί ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ θεωρώντας τη διεύρυνση αναγκαία και επιτακτική και είσαστε όλοι καλεσμένοι στη συζήτηση που κάνουμε το επόμενο Σάββατο άλλα και στη συνδιάσκεψη μας.

Εκείνο που κατά τη γνώμη προέχει είναι ότι ένα πολιτικό μέτωπο πρέπει να το οικοδομήσουμε όχι στα λόγια άλλα στη πράξη, όχι με διαβουλεύσεις άλλα στο πεζοδρόμια, στους χώρους δουλείας και ούτω καθεξής και στη συνέχιση και κλιμάκωση αυτής της προσπάθειας για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής.

Η 48ώρη και οι αγώνες που δόθηκαν έχουν πλήρως απονομιμοποιήσει το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, το οποίο προωθεί αυτή τη καταστροφική πολιτική για τους εργαζόμενους καταστρέφοντας τα δικαιώματα τους. Μπορεί να το πέρασαν στη Βουλή άλλα η απονομιμοποίηση είναι μια νίκη και στη συνείδησή του κόσμου. Το θέμα όμως είναι να μην μείνουμε εκεί, το θέμα είναι να συντονίσουμε από δω και πέρα όλοι τα βήματα μας και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι οργανώσεις εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ και με ανθρώπους που είναι πέρα και από τις γραμμές της επαναστατικής αριστεράς, για το πώς θα μπλοκάρουμε όσο είναι δυνατόν τις προσπάθειές εφαρμογής των επιμέρους προβλέψεών του μεσοπρόθεσμου με στόχο τη δημιουργία μιας καινούριας, συνολικότερης κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσής που να βαθύνει τις εσωτερικές αντιθέσεις και να μας οδηγήσει στη κρίση και στη κατάρρευση της σημερινής κατάστασης και να αναδείξει μια αριστερά που θα αρχίσει να βάζει το θέμα και της εξουσίας έχουμε κοινές προϋποθέσεις στα αιτήματα για το χρέος, για τις τράπεζες, για την έξοδο από την Ε.Ε., για ανακατανομές εισοδημάτων και ούτω καθεξής, πρέπει να τα συμπληρώσουμε και με άλλα πράγματα.

Χρειάζονται και άλλα πράγματα που δε τα έχουμε κάνει, ούτε σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα ψάχνουμε. Ποια θα είναι εκείνη η πολιτική που θα ακολουθήσουμε εμείς για μια κοινωνία που θα υπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες όχι τα κέρδη στη γεωργία, στη βιομηχανία και ούτω καθεξής; Με ποιες δυνάμεις εσωτερικές ή εξωτερικές, με τα τανκς του Πάγκαλου ή με ποιόν άλλο θα πρέπει να συγκρουστούμε για να κατοχυρωθεί και να επιβληθεί αυτή η πορεία, να προχωρήσει νικηφόρα. Μπορούμε αυτά να τα συζητήσουμε και στη πορεία και νομίζω ότι η σημερινή κουβέντα μπορεί να αποτελέσει μια θετική αφετηρία σε μια τέτοια προοπτική.