Χαιρετισμός στο 12ο Συνέδριο του ΕΕΚ

Αγαπητοί σύντροφοι,

Η καπιταλιστική κρίση την οποία η εργατική τάξη βιώνει με τραγικό τρόπο, συνίσταται στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίων τα οποία λιμνάζουν και μένουν αναξιοποίητα διότι δεν επιφέρουν στους ιδιοκτήτες τους τα πριν την κρίση κέρδη. Οι οικονομικές κρίσεις υπερσυσσώρευσης αποτελούν δομικό χαρακτηριστικό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αποτελούν εκδήλωση της αντίφασης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση του προϊόντος της παραγωγής από τους κεφαλαιοκράτες. Οι καπιταλιστικές κρίσεις δεν είναι αποτέλεσμα λανθασμένων πολιτικών επιλογών ή κακής κανονιστικής διάρθρωσης των παγκοσμίων αγορών.

 

Είναι φαινόμενο σύμφυτο με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και παρουσιάζουν περιοδικότητα στην εμφάνισή τους.

Σε περίοδο κρίσης, τείνει να εμφανιστεί γυμνή η πάλη των τάξεων στο προσκήνιο, δηλαδή η πάλη ανάμεσα στην αστική τάξη -η οποία διαθέτει περίσσευμα μέσων παραγωγής, κεφαλαίων και προϊόντων- και στην εργατική τάξη, η οποία διαθέτει περίσσευμα αδιάθετης εργατικής δύναμης και δυσκολεύεται να εξασφαλίσει τα μέσα αναπαραγωγής της ύπαρξής της.

Ο καπιταλισμός για να ξεπεράσει την κρίση πρέπει να περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας, πρέπει να καταστρέψει πολύ μεγάλο μέρος παραγωγικών δυνάμεων και κυρίως εργατικής δύναμης.

Η καπιταλιστική κρίση οδηγεί σε κλείσιμο επιχειρήσεων, σε απολύσεις και έχει σαν αποτέλεσμα την φτώχεια, την πείνα, την εξαθλίωση χιλιάδων εργατών, φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολούμενων οι οποίοι προλεταριοποιούνται.

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί πλέον να διασφαλίσει στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα, ούτε τα στοιχειώδη, ούτε τα ελάχιστα: εργασία, αξιοπρεπές μεροκάματο, κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη, δωρεάν, δημόσια υγεία-πρόνοια-παιδεία, αξιοπρεπή διαβίωση για τους άνεργους, στοιχειώδη πολιτικά-συνδικαλιστικά-δημοκρατικά δικαιώματα.

Αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου για την εργατική τάξη, η πάλη για την άμεση επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, χωρίς πολέμους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο!

Η επανάσταση είναι ιστορικά επίκαιρη, πολιτικά και οικονομικά δυνατή! Η προλεταριακή επανάσταση μπορεί να νικήσει στην πρώτη της πράξη, με την ανατροπή της αστικής εξουσίας και το τσάκισμα του αστικού κράτους, σε μια ξεχωριστά παρμένη χώρα ή σε μια ομάδα χωρών, μπορεί να στηριχτεί και να επιβιώσει, όπως απέδειξε η μεγάλη Οκτωβριανή επανάσταση, οικοδομώντας το σοσιαλισμό μέχρι να προσχωρήσουν στην επανάσταση και οι άλλες ή τουλάχιστον οι βασικές καπιταλιστικές χώρες για να νικήσει η επανάσταση παγκόσμια και να προχωρήσει στην αταξική-ακρατική κοινωνία, στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Θα μας επιτρέψετε να πούμε ότι μένουμε πιστοί στο Λενινιστικό σύνθημα, το οποίο θεωρούμε επίκαιρο, για την αναγκαιότητα της πάλης για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές πολιτείες του κόσμου, στο βαθμό που το σύνθημα αυτό δεν θα μπερδέψει κανέναν επαναστάτη για την αναγκαιότητα και την δυνατότητα ξεσπάσματος της παγκόσμιας επανάστασης και νίκης της, στην πρώτη της πράξη, σε μια ξεχωριστά παρμένη χώρα.

Η χώρα αυτή θα αποτελεί τον αδύνατο κρίκο στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα και ένας τέτοιος κρίκος πιστεύουμε ότι είναι η Ελλάδα. Ίσως όχι μόνο, αλλά σίγουρα η Ελλάδα. Και αυτό διότι η καπιταλιστική κρίση είναι πιο βαθιά και μακρόχρονη και συνοδεύεται από ένα χρέος το οποίο δεν είναι εξυπηρετήσιμο. Αυτό το γεγονός κάνει πιο ορατή και αποκαλύπτει γυμνή σε πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες, την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας. Η πολιτική αστάθεια, οι συνεχείς κυβερνητικές ανατροπές, η αμφισβήτηση και η καταβαράθρωση του δικομματισμού, ο οποίος αποτελούσε τη βασική μέθοδο αστικής διακυβέρνησης για πάνω από 35 χρόνια, η αμφισβήτηση και τα τρικλίσματα της κυβέρνησης Σαμαρά συνοψίζουν μια περίοδο αδυναμίας της αστικής τάξης να σταθεροποιήσει το σύστημα διακυβέρνησής της.

Η κατάσταση πολιτικής αστάθειας θα συνεχιστεί και θα γίνει πιο έντονη στο επόμενο διάστημα, στο οποίο η κρίση θα οξυνθεί και η ύφεση θα βαθύνει και θα αγκαλιάσει και χώρες οι οποίες ήταν εκτός της κρίσης.

Η αδυναμία των καπιταλιστών να απαντήσουν στην κρίση τους είναι εμφανής. Η μόνη απάντηση που δίνουν είναι η αφαίρεση όλων των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων: συνδικαλιστικών, κοινωνικών, πολιτικών, δημοκρατικών.

Για το λόγο αυτό η επανάσταση στην Ελλάδα δεν προκύπτει κυρίως σαν δυνατότητα. Προκύπτει κυρίως σαν αναγκαιότητα και αυτό διότι, ακριβώς λόγω της μακρόχρονης και βαθιάς κρίσης, προκύπτουν ζητήματα επιβίωσης, υπάρχει άμεσος κίνδυνος λιμοκτονίας μεγάλου κομματιού της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Προκύπτει από το μέγεθος της καταστροφής της εργατικής δύναμης όπου οι εργαζόμενοι τείνουν να γίνουν λιγότεροι από τους άνεργους. Απέναντι σε μια τέτοια προοπτική η εργατική τάξη δεν θα δεχθεί να αυτοκτονήσει. Πιστεύουμε ότι η κατάσταση όπως διαμορφώθηκε στη χώρα, έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά μιας επαναστατικής κατάστασης η οποία μπορεί πολύ γρήγορα να επανεμφανιστεί στο προσκήνιο με τη μορφή πλημμυρίδας. Καθήκον των κομμουνιστών είναι να μετατρέψουν την επαναστατική κατάσταση σε επανάσταση. Σε αυτή την προσπάθεια μπορεί να συμβάλει το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης.

Η εργατική τάξη δεν κατόρθωσε να αποκρούσει την επίθεση που δέχθηκε και δέχεται ακόμα. Οι αγώνες που αναπτύσσονται κάτω από το βάρος της επίθεσης των κεφαλαιοκρατών, δεν είναι ακόμα αντίστοιχοι της επίθεσης που θέλουν να αποκρούσουν, είναι ακίνδυνοι για την αστική τάξη και την κυβέρνηση. Γι’ αυτό ευθύνεται η μακροχρόνια επίδραση του αστισμού στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα συνολικά και η έλλειψη επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης.

Η πολιτική της διεκδίκησης μικροβελτιώσεων και μικρομεταρρυθμίσεων (ρεφορμισμός), η οποία κυριαρχεί για πολλά χρόνια, αποδεικνύεται πλέον αναποτελεσματική, είτε στην συναινετική είτε στην αγωνιστική εκδοχή της. Αδυνατεί όχι μόνο να επιτύχει αλλά και να περισώσει και τις στοιχειώδεις ακόμα κατακτήσεις των εργαζομένων. Έχει επίσης χάσει πλέον το ρόλο να καταθέτει προτάσεις, τύπου «κοινωνικού συμβολαίου», για την αποτελεσματικότερη λειτουργία του συστήματος.

Η παραμικρή πλέον κατάκτηση αποτελεί ζήτημα επαναστατικής πάλης, θα επιτευχθεί δηλαδή με την πάλη που αμφισβητεί συνολικά την ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την ξεπεσμένη και πλήρως εκφυλισμένη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η πάλη για κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής, στο όνομα της εργατικής τάξης και η δημοκρατία των εργατικών συμβουλίων αποτελούν την απάντηση στην ανικανότητα του καπιταλισμού να καλύψει όλες τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων.

Η ίδια η ανικανότητα του καπιταλισμού να διασφαλίσει στην εργατική τάξη τα στοιχειώδη για την επιβίωσή της, έφερε στο προσκήνιο, στην ημερήσια διάταξη, το ζήτημα της εξουσίας.

Η κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, χρόνια τώρα, προβάλλει την πολιτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου πάλης και εξουσίας και πρόβαλε επίσης από την έναρξη της κρίσης το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης. Την πρόταση για μια εργατική κυβέρνηση σήμερα, ως άμεση εργατική απάντηση στην κρίση και ως το πρώτο βήμα της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας που οδηγεί στην εξουσία της εργατικής τάξης.

Διαβλέποντας την φθορά των αστικών κομμάτων, ως αποτέλεσμα της πολιτικής τους σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και την ενίσχυση της Αριστεράς, θεωρούσαμε και θεωρούμε ότι το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης αυτό μετατρέπεται και από σύνθημα ζύμωσης γίνεται επίκαιρο σύνθημα δράσης.

Η κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ απάντησε έγκαιρα στο ζήτημα αυτό με την πρόταση της εργατικής κυβέρνησης στο πλαίσιο της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας που οδηγεί στην εργατική εξουσία. Μπορεί να μην κατορθώσαμε να συμπτύξουμε μέτωπο στη βάση αυτού του συνθήματος δράσης, μπορεί να μην αναπτύξαμε επαρκώς την επιχειρηματολογία γύρω από την εργατική κυβέρνηση, τις δυνατότητες και τους κινδύνους, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι πήραμε έγκαιρα θέση και απαντήσαμε με μια εντελώς συγκεκριμένη πρόταση, προϊόν επεξεργασίας και εμπειρίας του διεθνούς επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.

Η εργατική κυβέρνηση μπορεί να αποτελέσει την απαρχή της επανάστασης το δρόμο για την εργατική εξουσία. Η εργατική κυβέρνηση την οποία εμείς προβάλαμε και προβάλουμε, είναι η κυβέρνηση των εργατών και των φτωχών αγροτών, του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού, η εγκαθίδρυση της οποίας μπορεί να αποτελέσει αφορμή και έναυσμα για το ξέσπασμα επαναστατικών αγώνων στην Ελλάδα και την Ευρώπη. [...]

Προϊόν της καπιταλιστικής κρίσης, του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο που σαπίζει και ζέχνει, είναι η επανεμφάνιση και διόγκωση του φασισμού και του ναζισμού. Με ενιαίο μέτωπο πρέπει να αντιμετωπίσουν οι κομμουνιστές αυτό το φαινόμενο, παίρνοντας πρωτοβουλίες για την οικοδόμησή του. Με ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωμένο τρόπο στους δρόμους, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το φασισμό-ναζισμό και τους εκπροσώπους του. Η αποτελεσματικότητα του αγώνα αυτού δεν είναι άσχετη με την πρόταση εξουσίας για έξοδο από την παρούσα κρίση, που πρέπει να καταθέσει άμεσα η κομμουνιστική αριστερά. Μόνο ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο πάλης και εξουσίας μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους ναζιστικές ομάδες.

Χαιρόμαστε που το ΕΕΚ κατανόησε και προβάλει τώρα την εργατική κυβέρνηση και προσπαθεί να συγκροτήσει μια ταχτική απέναντι στο ζήτημα συνολικά της κυβέρνησης, πράγμα που εκ των πραγμάτων αναδείχθηκε σε άμεσο και μείζον ζήτημα της πρακτικής ταξικής πάλης, και στην πρόταση για αριστερή κυβέρνηση. Πιστεύουμε ότι ανοίγεται πεδίο συνεργασίας στο πλαίσιο της πολιτικής του ενιαίου εργατικού μετώπου, με το σύνθημα δράσης της εργατικής κυβέρνησης και της ταχτικής που μπορούμε από κοινού να ακολουθήσουμε απέναντι στην πρόταση για αριστερή κυβέρνηση, ταχτική η οποία εκπορεύεται από την πρότασή μας για εργατική κυβέρνηση.

Έτσι μπορούμε για παράδειγμα προβάλλοντας το μεταβατικό πρόγραμμα το οποίο σε ένα μεγάλο βαθμό έχει κατακτηθεί, να απευθύνουμε από κοινού πρόταση προς όλες τις δυνάμεις που έχουν εργατική αναφορά για την σύμπτυξη ενιαίου εργατικού πολιτικού μετώπου για την υλοποίηση από θέση εξουσίας του μεταβατικού προγράμματος με το σύνθημα δράσης της εργατικής κυβέρνησης. Αυτή η πρωτοβουλία, η οποία πρέπει να αναληφθεί άμεσα, έχει να προσφέρει πολλά και θα ασκήσει πραγματική πίεση προς πολλές κατευθύνσεις: προς το ρεφορμισμό, με την διάλυση αυταπατών περί της δυνατότητας άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής στο πλαίσιο του ευρώ και οποιασδήποτε επαναδιαπραγμάτευσης υπέρ των εργατικών συμφερόντων στο πλαίσιο της ΕΕ. Προς το σεχταρισμό και τον αναχωρητισμό ο οποίος παραπέμπει την επανάσταση στις Ελληνικές καλένδες ενώ αυτή βρίσκεται από καιρό τώρα στην ημερήσια διάταξη.

Και σίγουρα μια τέτοια πρωτοβουλία θα παίξει ρόλο στη βάση των κομμουνιστών οι οποίοι στους φορείς μιας τέτοιας πρωτοβουλίας θα μπορούν να διακρίνουν τις καλύτερες παραδόσεις και επεξεργασίες τους διεθνούς επαναστατικού, του μπολσεβίκικου κινήματος.

Ευχόμαστε κάθε επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου σας.

 

Κομμουνιστική οργάνωση ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ