Απόφαση της 5ης Π.Ε. της κ.ο. Ανασύνταξη 18/6/2011

Βρισκόμαστε σε μια ιστορική περίοδο για το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Ο σύγχρονος καπιταλισμός, ο ιμπεριαλισμός, είναι η εποχή της πιο βάρβαρης και αδυσώπητης κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, η εποχή της ένωσης του βιομηχανικού και του τραπεζικού κεφαλαίου ενάντια σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία, ενάντια σε όλες τις υπόλοιπες τάξεις. Η κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου εκδηλώνεται σε όλη της την ένταση και με τον πιο εμφανή τρόπο, σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που ζούμε τα τελευταία χρόνια.

Την εποχή του ιμπεριαλισμού, η προλεταριακή-σοσιαλιστική επανάσταση είναι στην ημερήσια διάταξη. Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα το μόνο που έχουν να χάσουν απ’ αυτή είναι τις αλυσίδες της ανεργίας, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, τα χρέη προς στις τράπεζες.

Η κρίση – αναπόφευκτο προϊόν του καπιταλισμού – φέρνει στο προσκήνιο την επαναστατική δυνατότητα, καθιστά την επανάσταση άμεσο καθήκον. Από όλες τις σημερινές εξελίξεις, είναι φανερό ότι ο αδύναμος κρίκος της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, είναι η Ελλάδα γιατί έχει εισέλθει σε μια κατάσταση πολιτικής και εν δυνάμει επαναστατικής κρίσης.

Ο πρώτος παράγοντας γι’ αυτό είναι η καπιταλιστική κρίση και το πώς εκδηλώνεται στην Ελλάδα με τη βαθιά ύφεση της τάξης του 4,5% για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, τη γιγάντωση του δημόσιου χρέους και την αδυναμία εξυπηρέτησής του. Η ελληνική αστική τάξη απολαμβάνει τα κέρδη της από το μπαράζ αντεργατικών νόμων που ψηφίζει η κυβέρνηση, συμμετέχει όμως ελάχιστα στη διαπάλη που γίνεται σε σχέση με τη διαχείριση του ελληνικού χρέους και τη χρονική στιγμή εκδήλωσης της χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους με «κούρεμα» των χρεογράφων, δηλαδή με απώλειες κεφαλαίων για τους δανειστές. Η διαπάλη αυτή διεξάγεται μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, που θέλουν να προφυλάξουν τα συμφέροντα των τραπεζικών τους οίκων, αλλά και να διασφαλίσουν τα κρατικά κεφάλαια που έχουν δανείσει στο ελληνικό κράτος. Στη διαπάλη αυτή εμπλέκονται και οι ΗΠΑ, που θέλουν να διατηρηθεί η σημερινή – ευνοϊκή για τις αμερικανικές εξαγωγές – ισοτιμία ευρώ-δολαρίου, καθώς προσβλέπουν στην ενίσχυση της εξαγωγής εμπορευμάτων από τις ΗΠΑ σαν βασική προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση κι επομένως θέλουν να αποτρέψουν – τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια – μία αρνητική εξέλιξη σε σχέση με το ελληνικό χρέος, που θα οδηγούσε σε κατάρρευση το ευρώ. Όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα, το «ελληνικό πρόβλημα» αφορά το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας κι επομένως η ελληνική αστική τάξη θα πρέπει να προσαρμόσει το σχεδιασμό της, σε όποια λύση επικρατήσει μέσα από την ενδοϊμπεριαλιστική διαπάλη.

Ο δεύτερος και πολύ σημαντικός παράγοντας είναι η εισβολή του εργατικού και λαϊκού κινήματος, της εργατικής τάξης και των υπό συμπίεση ή και καταστροφή μεσαίων στρωμάτων που βλέπουν την θέση τους να κλονίζεται, στο κοινωνικό προσκήνιο. Το κίνημα των πλατειών, εδώ και τέσσερις πλέον εβδομάδες, μέσα από την συμπόρευσή του με το συνδικαλιστικό κίνημα, με αντιφατικό στην αρχή τρόπο, με ξεκάθαρη αλληλοστήριξη στη συνέχεια και ιδιαίτερα με την απεργία της 15ης Ιουνίου, κατάφερε να δημιουργήσει σοβαρά γεγονότα, να κλονίσει την αστική τάξη και την κυβέρνηση. Αυτό καταμαρτυρείται και από τις εξελίξεις της προηγούμενης εβδομάδας σε κοινοβουλευτικό και κυβερνητικό επίπεδο.

Ο χειρισμός Παπανδρέου, κατά την γνώμη μας, δεν ήταν ένα επικοινωνιακό τέχνασμα. Ήταν μια πραγματική κίνηση στην κατεύθυνση της συναίνεσης. Η τελευταία όμως δεν επιτεύχθηκε γιατί οι δανειστές της Ελλάδας δεν δέχονται, στην παρούσα φάση, την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Στόχος τους τώρα είναι να περάσουν το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, να ξεπουλήσουν τα φιλέτα που ανήκουν στο κράτος, να αλλάξουν τον χαρακτήρα του δημοσίου.

Αυτή τη βρόμικη δουλειά καλείται να την κάνει ο Παπανδρέου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Η ωμή βία των ΜΑΤ εναντίον διαδηλωτών στην απεργιακή συγκέντρωση την Τετάρτη 15/6 και η τεράστια προβοκάτσια που καθοδηγήθηκε απ’ την κυβέρνηση, οργανώθηκε και υλοποιήθηκε απ’ τις δυνάμεις καταστολής, σαν στόχο είχε το χτύπημα του λαϊκού κινήματος και το άδειασμα της πλατείας Συντάγματος πράγμα που, κατά τους ιθύνοντες της επιχείρησης, θα επιδρούσε πανελλαδικά. Η επιχείρηση αυτή απέτυχε στο στόχο της, κυρίως χάρη στην λαϊκή αυτενέργεια και την αποφασιστικότητα που έδειξε ο κόσμος στο Σύνταγμα, ο οποίος απέκρουσε τις επιθέσεις της Αστυνομίας και των κουκουλοφόρων, ανασυντάχθηκε και κατέκλυσε και πάλι την πλατεία Συντάγματος.

Το κίνημα δεν έχει πει ακόμη την τελευταία του λέξη. Δεν μπορούν να πεισθούν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα ότι η λύση που τους προτείνουν είναι μονόδρομος. Βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή μιας περιόδου όπου όλα τα ζητήματα τίθενται επί τάπητος, με κορυφαίο το ζήτημα της εξουσίας. Όλα τα επιμέρους θέματα που ανακύπτουν, όλες οι εξελίξεις θα αποκρυσταλλώνονται στο τι απάντηση δίνει ο καθένας πάνω στο ζήτημα της εξουσίας. Το κίνημα βρίσκεται ακόμη πολύ πίσω σε αυτό. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό κάτι τέτοιο, γιατί όταν οι πλατιές μάζες βγαίνουν στον δρόμο, φέρουν μαζί τους την σκέψη του παρελθόντος, κάνουν – για να μιλήσουμε την γλώσσα του Λένιν -ακόμη, αστική πολιτική.

Ενώ όμως η αυθόρμητη κίνηση του κόσμου ωθεί τα πράγματα σε επαναστατική κατεύθυνση, η παρέμβαση δυνάμεων της Αριστεράς περιορίζεται στα πλαίσια της μεταρρύθμισης.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να μετριάσει τους στόχους, τη δυναμική και την προοπτική του κινήματος εγκλωβίζοντάς το στα κοινοβουλευτικά πλαίσια.

Το ΚΚΕ, στο όνομα τού ότι τα πράγματα δεν είναι ακόμη ώριμα, δεν βάζει στην πράξη ζήτημα ανατροπής του καπιταλισμού, δεν θέτει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της εργατικής εξουσίας, στέκεται απέναντι στην αυθόρμητη κίνηση των μαζών, όπως και σε κάθε κίνημα ή αγώνα που δεν ελέγχει.

Η θέση των δύο αυτών πολιτικών σχηματισμών για «εκλογές τώρα», λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και αποτελεί κοινοβουλευτική εκτόνωση για το εργατικό και λαϊκό κίνημα που βρίσκεται στους δρόμους και μάχεται.

Δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και της αναρχοαυτονομίας είτε κινούνται σε διαλυτική κατεύθυνση, ωθώντας το κίνημα των πλατειών μακριά από το συνδικαλιστικό κίνημα (αυτονομία), είτε αρκούνται στο να πετύχει το κίνημα κάποια νίκη, μια ρωγμή από την οποία σιγά-σιγά θα έλθουν και οι επόμενες νίκες, χωρίς να εντάσσει ολόκληρη τη διαδικασία στην επαναστατική πάλη για την εργατική εξουσία.

Κάθε μέρα που περνάει γίνεται φανερό ότι δεν υπάρχει εκείνος ο φορέας που θα ωθήσει τα πράγματα, που θα παρέμβει αποφασιστικά δίνοντας απαντήσεις στα ερωτήματα του κόσμου, θέτοντας με απλό και κατανοητό τρόπο το ζήτημα της εξουσίας. Έχει έρθει η ώρα ώστε από την Αριστερά της ήττας, να περάσουμε στη συγκρότηση του ενιαίου πολιτικού μετώπου της εργατικής τάξης που θα θέσει το ζήτημα της εργατικής κυβέρνησης και που θα ωθήσει το κίνημα της εργατικής τάξης και συνολικά το λαϊκό κίνημα στην επανάσταση. Έχει έρθει η ώρα αυτό το εν δυνάμει, κοινωνικό μέτωπο που βρίσκεται στις πλατείες να αποκτήσει την έκφρασή του και σε πολιτικό επίπεδο. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, υπάρχει εύφορο έδαφος να δημιουργηθεί ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο που θα θέσει τα ζητήματα της επανάστασης πλατιά στις μάζες που κινητοποιούνται. Και λέμε ότι είναι εύφορο το έδαφος, γιατί τα χαρακτηριστικά που κυριαρχούσαν αρχικά στο κίνημα των πλατειών, πέρασαν σε δεύτερο πλάνο μπροστά στα εργατικά και λαϊκά αιτήματα που πλέον κυριαρχούν στις συγκεντρώσεις στις πλατείες.

Από την πλευρά μας, ως κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, θα πρωτοστατήσουμε την αμέσως επόμενη περίοδο, σε συνεννόηση και με άλλες οργανώσεις και πολιτικές δυνάμεις, στην δημιουργία ενός πολιτικού μετώπου, το οποίο με πρόγραμμα εργατικής απάντησης στην κρίση, θα θέτει ζήτημα εργατικής κυβέρνησης ως μοναδικής διεξόδου για να βγει η Ελλάδα από την κρίση.

Η παρέμβαση της οργάνωσης στο επόμενο διάστημα

Καθήκον της οργάνωσης είναι να εμπλακούμε αποφασιστικά στο κίνημα, να στηρίξουμε αποφασιστικά τις διεκδικήσεις του, να τις διευρύνουμε, να τις προσανατολίσουμε, να εξηγήσουμε ότι ο αγώνας θα είναι μακρύς και δύσκολος. Παρεμβαίνουμε στις συγκεντρώσεις και στις λαϊκές συνελεύσεις με μοίρασμα φυλλαδίων και της εφημερίδας μας, με ομιλίες, με παρέμβαση στα ψηφίσματα στις συνελεύσεις. Οφείλουμε να καταστήσουμε σαφές το πρόγραμμά μας.

• Ανατροπή του αντεργατικού Προγράμματος Σταθερότητας και του Μνημονίου, του Συμφώνου για το ευρώ και του Μεσοπρόθεσμου σφαγείου

• Μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία

• Να χάσουν τα κεφάλαιά τους οι εγχώριοι και διεθνείς τοκογλύφοι αντί να ληστευθεί η εργατική τάξη και τα εργαζόμενα στρώματα για να πληρωθούν οι απαιτήσεις των καπιταλιστών-παράσιτων

• Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών, ρύθμιση των χρεών των εργαζόμενων επαγγελματιών

• Έξοδος από την ΟΝΕ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ

• Κρατικοποίηση τραπεζών, μεγάλων επιχειρήσεων, οργανισμών κοινής ωφέλειας, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο

• Χωρισμός κράτους-εκκλησίας. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας

• Απαγόρευση των απολύσεων. Αυξήσεις στους μισθούς. Μείωση του χρόνου εργασίας. Δουλειά για όλους

Στην κατεύθυνση υλοποίησης και κατοχύρωσης αυτού του προγράμματος πρέπει να υπάρξει και νέο Σύνταγμα της χώρας πράγμα που δεν έχει καμία σχέση με το Δημοψήφισμα και τις αλλαγές που έχει εξαγγείλει ο πρωθυπουργός και οι οποίες θα κατοχυρώνουν συνταγματικά τις απαιτήσεις των δανειστών-τοκογλύφων, την κερδοφορία του κεφαλαίου, τον περιορισμό των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων.

Οι αλλαγές για τις οποίες εμείς μιλάμε, και έχει ανάγκη η κοινωνία, περνάνε μέσα από μια Συντακτική Συνέλευση την οποία θα οργανώσει η εργατική κυβέρνηση και θα κατοχυρώνει Συνταγματικά τις εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις, τα εργατικά συμβούλια και τον εργατικό έλεγχο, τις εργατικές και λαϊκές συνελεύσεις. Θα αφαιρεί και θα καταργεί προνόμια και δικαιώματα της αστικής τάξης, των τοκογλύφων, των εκμεταλλευτών, με πρώτιστο το δικαίωμα των καπιταλιστών στην ιδιωτική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Το νέο Σύνταγμα πρέπει να είναι το νομικό επιστέγασμα της εργατικής εξουσίας.

Και όπως λέμε στην απόφαση της 3ης Συνδιάσκεψης:

«…Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας θα πρέπει να εξηγούμε στις μάζες ότι η πλήρης και συμφέρουσα στους εργαζόμενους υλοποίηση του μεταβατικού προγράμματος πηγαίνει χέρι- χέρι με την πολιτειακή αναδιάρθρωση της χώρας, με την αλλαγή του συντάγματος και την ανασυγκρότηση του πολιτικού σώματος και των πολιτειακών θεσμών με βάση τις πολιτειακές αρχές της εργατικής δημοκρατίας. Ακόμα και οι αστικού τύπου αλλαγές, όπως ο χωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος, απαιτούν αναθεώρηση του ισχύοντος συντάγματος. Πιο ριζοσπαστικές αλλαγές, όπως η χωρίς αποζημίωση κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, η δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας, πρέπει να επισφραγιστούν με αντίστοιχες συνταγματικές αλλαγές. Κρατική αποζημίωση μπορεί να προβλέπεται μόνο για περιουσία που αποκτήθηκε με την εργασία του ιδιοκτήτη της ή των μελών της οικογένειάς του και χωρίς την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης άλλων. Η προκλητική επίσης πολιτική λιτότητας που εγκρίνει το κοινοβούλιο και που έρχεται σε αντίθεση με τις παχυλές και ηγεμονικές αμοιβές των βουλευτών, των υπουργών, του προέδρου της δημοκρατίας και των πολιτικών στελεχών του κρατικού μηχανισμού, ο αριβισμός και η θεσιθηρία που τους διακρίνει, μας δίνει την ευκαιρία να προβάλλουμε την προλεταριακή αρχή της αμοιβής όλων αυτών με το μέσο εργατοϋπαλληλικό μισθό, να απαιτήσουμε την κατάργηση της επιχορήγησης των κομμάτων κλπ.».

Στις συγκεντρώσεις στις πλατείες μιλάμε απλά και κατανοητά, χωρίς ξύλινη γλώσσα εκλαϊκεύοντας την γραμμή μας.

Η Π.Ε. και το γραφείο μέσα στις επόμενες δυο εβδομάδες θα αναλάβει να πραγματοποιήσει σειρά επαφών με οργανώσεις, στην κατεύθυνση δημιουργίας πολιτικού μετώπου όπως το περιγράψαμε παραπάνω.

Όλες οι δυνάμεις μας να συγκεντρώνονται, στο αμέσως επόμενο διάστημα, στη μαζικοποίηση, στην επιτυχία και στην περιφρούρηση της 48ωρης απεργίας και της συγκέντρωσης στη βουλή τις μέρες κατάθεσης προς ψήφιση του μεσοπρόθεσμου σφαγείου, με στόχο τη μη ψήφισή του και την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, θέτοντας για μια ακόμα φορά, μαζικά, το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης.

Αθήνα, 18/6/2011