Η «έξοδος» από τα μνημόνια και οι πανηγυρισμοί της αστικής τάξης

Ο τερματισμός της διαδικασίας της «Ενισχυμένης Ευρωπαϊκής Εποπτείας» στις 20 Αυγούστου, πανηγυρίστηκε από την κυβέρνηση σαν σημαντικό ορόσημο που απαιτούσε την εκφώνηση πανηγυρικού λόγου από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό.

Ο πρωθυπουργός μας ενημέρωσε ότι: «Η σημερινή εξέλιξη σηματοδοτεί το τέλος των Μνημονίων και όσων επιβλήθηκαν στο όνομά τους: δυσβάσταχτοι φόροι και περικοπές μισθών και συντάξεων [...] υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας», κάτι που είναι ψευδές μια και ούτε οι μισθοί και οι συντάξεις αποκαταστάθηκαν, ούτε η δημόσια περιουσία έπαψε να είναι υποθηκευμένη, ενώ επιπλέον το σύνολο της αντεργατικής μνημονιακής νομοθεσίας παραμένει ακλόνητο στη θέση του.

Ο πρωθυπουργός, εκπροσωπώντας την αστική τάξη της χώρας, είχε βέβαια αρκετούς λόγους για να πανηγυρίζει. Η μνημονιακή περίοδος μπορεί να αποτέλεσε μια σκληρή δοκιμασία για την αστική τάξη, το πολιτικό της προσωπικό και το αστικό κομματικό σύστημα, αλλά κατάφερε να βγει από αυτήν τη δοκιμασία νικήτρια. Απέφυγε τον κίνδυνο ανατροπής της εξουσίας της που πρόβαλε απειλητικός το 2011-12, αλλά και το 2015 και κατάφερε να νικήσει κατά κράτος το εργατικό κίνημα. Επέβαλε τη νομοθεσία που ήταν αναγκαία για την ανάπτυξη της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και κατεδάφισε εργατικές κατακτήσεις δεκαετιών.

Οι κορώνες αισιοδοξίας για το μέλλον περίσσεψαν στον πρωθυπουργικό δεκάρικο και έχουν βάση. Οι έλληνες κεφαλαιοκράτες είναι πλέον καλύτερα προετοιμασμένοι για να αντιμετωπίσουν τις επερχόμενες κρίσεις. Δεν θα έχουν πλέον να αντιμετωπίσουν τις «δυσκαμψίες» που αποτέλεσαν ισχυρά εμπόδια στην εμπέδωση της μνημονιακής πολιτικής την προηγούμενη δεκαετία. Κι επιπλέον, έχουν στη διάθεσή τους ένα κομματικό σύστημα πολύ πιο υπάκουο και πειθήνιο, σύμμαχο στην όποια επόμενη κρίση.

Ο πρωθυπουργός δεν παρέλειψε να στηλιτεύσει τις «πληγές που άνοιξαν στον κορμό της κοινωνίας μας, αυτά τα 12 χρόνια: φανατισμοί, φωτιές, βία, αλλά και τραγικοί θάνατοι, όπως εκείνοι της Marfin. Τυφλή αμφισβήτηση των θεσμών. Πάνω και κάτω πλατείες, όπου φύτρωσε το ψέμα δίπλα στο δηλητήριο της Χρυσής Αυγής. Για ν’ ακολουθήσει, μετά, μία τετραετία δημαγωγίας που κόστισε 100 δισ. και έσπρωξε τον τόπο στο χείλος του γκρεμού. Χρειάστηκαν σκληρές μάχες κατά του λαϊκισμού για να παραμείνει η χώρα σε ευρωπαϊκή τροχιά» ταυτίζοντας ανόμοια πράγματα και τσουβαλιάζοντας τις επαναστατικές φωνές μαζί με τους ναζί.

Οι πρωθυπουργικές νουθεσίες ενάντια στον «λαϊκισμό» και οι ευχές του να μην επιστρέψουμε στο παρελθόν, δείχνουν τους μόνιμους φόβους της αστικής τάξης. Φοβούνται την κινητοποίηση της εργατικής τάξης και ένα εργατικό κίνημα ικανό να ανατρέψει την αστική εξουσία.