Η τάξη των κεφαλαιοκρατών απάντησε στην κρίση και τη κρατική χρεοκοπία με την ολομέτωπη επίθεση στην εργατική τάξη. Με τη βάρβαρη ταξική πολιτική που συμπυκνώθηκε στον όρο «μνημόνιο». Με την πολιτική αυτή κατάφερε να περισώσει τα προνόμιά της:

• Την ιδιωτική ιδιοκτησία των τραπεζών που ο ελληνικός λαός την πλήρωσε με δεκάδες δις. ευρώ που φορτώθηκαν στο δημόσιο χρέος.
• Τις παχυλές επιδοτήσεις με τις οποίες απομυζούν το δημόσιο χρήμα, βιομήχανοι και επιχειρηματίες.
• Την απρόσκοπτη ροή κρατικού χρήματος προς τις τσέπες των μεγαλοεργολάβων με τα συμβόλαια για κατασκευή δρόμων που κοντεύουν πια δεκαετία χωρίς να τελειώνουν και με τα πολλαπλά διόδια, τα οποία έχουν «εγγυημένα κέρδη», αφού το δημόσιο πληρώνει στην περίπτωση που οι δρόμοι δεν έχουν την «απαιτούμενη κίνηση» και τα διόδια τα προβλεπόμενα κέρδη.
• Το αφορολόγητο των «κεφαλαίων εξωτερικού», χάρη στο οποίο οι εφοπλιστές απαλλάσσονται της φορολογίας. Ή για να είμαστε ακριβείς, αυτοί οι «πατριώτες» μεγιστάνες του πλούτου πληρώνουν στο ελληνικό δημόσιο, μόλις το 1/10 των φόρων που πληρώνουν οι ναυτεργάτες που εργάζονται στα πλοία τους. Το αφορολόγητο των εφοπλιστών μάλιστα, κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα. Γι’ αυτό οι εργαζόμενοι δεν είμαστε και δεν έχουμε κανένα συμφέρον να είμαστε «κάθε λέξη από το Σύνταγμα», όπως έλεγε κάποτε κλαψουρίζοντας ο Τσίπρας στη Βουλή.
• Την κρατική χρηματοδότηση με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο για την πληρωμή των παπάδων και τη φορολογική απαλλαγή της εκκλησίας, παρόλο που είναι ο μεγαλύτερος γαιοκτήμονας και ιδιοκτήτης ακινήτων της χώρας με 1.300.000 στρέμματα γης και 44.000 κτίρια.
• Συνολικά την εντεινόμενη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης με όλο και χειρότερους όρους για την εργατική τάξη και όλο και καλύτερους για τους καπιταλιστές.

Αυτά διασφάλισε το μνημόνιο. Γι’ αυτό ήταν και παραμένει μονόδρομος για τους κεφαλαιοκράτες αυτή η πολιτική. Ο δικός μας μονόδρομος είναι η ανατροπή αυτής της πολιτικής και της εξουσίας των καπιταλιστών. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις επιστροφής στην προ μνημονίου εποχή. Για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια πρέπει να ανατρέψουμε το σημερινό μνημονιακό καθεστώς. Και αυτό περνάει αναγκαστικά από την καταγγελία των δανειακών συμβάσεων και τη διαγραφή του δημόσιου χρέους, δηλαδή την επιλογή της καταστροφής του κεφαλαίου των τοκογλύφων-δανειστών, αντί για την εξαθλίωση του λαού για να πληρωθεί ένα δυσβάσταχτο χρέος που πήγε στις τσέπες των καπιταλιστών. Η ανατροπή του μνημονιακού καθεστώτος σημαίνει επίσης την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση στους ιδιοκτήτες τους και τη λειτουργία τους με εργατικό έλεγχο. Μόνο έτσι την κρίση θα σταματήσει να την πληρώνει ο εργαζόμενος λαός και θα την πληρώσουν οι κεφαλαιοκράτες. Αυτή η αναγκαία για τους εργαζόμενους πολιτική, είναι ασύμβατη με τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ανατροπή του μνημονίου συνεπάγεται αναγκαστικά την έξοδο από την Ε.Ε. και την ευρωζώνη.

Η επανάσταση είναι ο μονόδρομος για την εργατική τάξη

Σε εποχές ήττας σαν τη σημερινή, φαντάζει ουτοπικό να μιλάει κανείς για επανάσταση. Κι όμως δεν έχουν περάσει ούτε 6 χρόνια που ο ξεσηκωμός της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων μας είχε φτάσει πολύ κοντά σε μια τέτοια εξέλιξη. Ο αγώνας των εργαζομένων για την ανατροπή του μνημονίου, συνάντησε όμως μια Αριστερά που ενώ θα έπρεπε να μπει μπροστάρης στην επαναστατική διαδικασία, αποδείχτηκε όχι μόνο πολύ λίγη, αλλά φάνηκε ότι καμία σχέση με την επανάσταση δεν είχε. Μια Αριστερά που ακόμα κι αν στον τίτλο της τον κομμουνισμό ή την επανάσταση, η σκέψη της δεν μπορεί να πάει βήμα πέρα από τον κοινοβουλευτισμό και τους επιμέρους οικονομικούς αγώνες. Η ανάγκη για μια επαναστατική κομμουνιστική Αριστερά πηγάζει από την ίδια την πρόσφατη εμπειρία των εργαζόμενων και των αγώνων τους. Πηγάζει από την ανάγκη να απαντήσουμε στην παρούσα κρίση και στην πολιτική της αστικής τάξης. «Η κρίση είναι μήτρα της επανάστασης» μας δίδασκε ο Μαρξ. Όσο η διεθνής καπιταλιστική κρίση διαρκεί, η επανάσταση θα παραμένει επίκαιρη γιατί η ίδια η κρίση δημιουργεί την εύφλεκτη ύλη για το ξέσπασμά της. Οι αγώνες που ξεσπάνε – όσο μικροί κι επιμέρους κι αν είναι – αυτό αποδεικνύουν. Με την αλληλεγγύη και τη στήριξη των εργατικών οργανώσεων, οι αγώνες αυτοί μπορούν να σημειώσουν σημαντικές νίκες απέναντι στον ταξικό αντίπαλο. Και οι νίκες αυτών των αγώνων προετοιμάζουν τον επόμενο γύρο της σύγκρουσης που πρέπει να βρει την εργατική τάξη πιο έμπειρη και με οργάνωση που μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα μέχρι τη νίκη.