Θα νομιμοποιήσουμε την απεργοσπασία;

Με αφορμή τον προκήρυξη απεργιακής κινητοποίησης από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ για τις 30 του Μάη άνοιξε μια συζήτηση στους κόλπους της αριστεράς για το αν πρέπει ή όχι να συμμετέχουμε σε αυτή. Είναι γνωστό το περιεχόμενο της απεργίας, όπως και το γεγονός ότι σε αυτήν καλούν από κοινού, εκτός από τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, οργανώσεις επαγγελματιών, βιοτεχνών και εμπόρων και επιστημονικοί σύλλογοι.

Η 30η Μάη καθορίστηκε από όλους αυτούς σαν «Πανεθνική Ημέρα Δράσης» στο πλαίσιο της ονομαζόμενης «κοινωνικής συμμαχίας» που συγκροτήθηκε, σύμφωνα με τους συμμετέχοντες, για τη διεκδίκηση μέτρων ενάντια στη λιτότητα, την ανεργία, την υπερφορολόγηση.

Με αφορμή αυτό το γεγονός ξεκίνησε μια αντιπαράθεση στους κόλπους της αριστεράς για το αν είναι θέσφατο η συμμετοχή σε κάθε απεργία, ανεξάρτητα από τα αιτήματά της, ή αν το εργατικό κίνημα πρέπει να διαφοροποιείται και να πειθαρχεί ή να μην πειθαρχεί, ανάλογα με το χαρακτήρα τους.

Οι βασικές απόψεις που αντιπαρατίθενται σε αυτήν τη διαμάχη είναι, από τη μία, η άποψη που λέει ότι «δεν συμφωνούμε με την κοινωνική συμμαχία και με τα αιτήματα της απεργίας αλλά συμμετέχουμε σε αυτή με ταξικά αιτήματα». Η άλλη άποψη, της οποίας φορείς είναι κυρίως το ΝΑΡ, κάποιοι αυτόνομοι και άλλοι συνδικαλιστές, λέει ότι με την συμμετοχή μας σε αυτήν την απεργία ουσιαστικά νομιμοποιούμε την κοινωνική συμμαχία, η οποία συμμαχία, όπως και οι στόχοι και τα αιτήματά της, βρίσκονται κάτω από αστική και μικροαστική ηγεμονία, και για τον λόγο αυτό δεν πρέπει να συμμετέχουμε σε αυτήν, δεν πρέπει δηλαδή να απεργήσουμε αλλά αντίθετα να την καταγγείλουμε στην εργατική τάξη.

Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής:

πειθαρχούμε ή όχι στις αποφάσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων και ποια περιθώρια υπάρχουν για την προβολή των ταξικών διεκδικήσεων, όταν οι διεκδικήσεις που προβάλουν οι διοργανωτές τους είναι ανεπαρκείς ή σε αστική κατεύθυνση, ή κάνει ο καθένας ότι νομίζει;

Η άποψη που υποστηρίζει το ΝΑΡ, για μποϋκοτάζ και καταγγελία της απεργίας, είναι σύμφωνη με τις αντιλήψεις του και τη γραμμή του για το εργατικό κίνημα. Πρόκειται για μια γραμμή που λέει ότι,  οι τριτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες οργανώσεις είναι αστικοποιημένες, χωρίς καν να διαχωρίζει τη μορφή οργάνωσης από τις ηγεσίες τους, και το εργατικό κίνημα πρέπει να δράσει έξω από αυτές και ενάντιά τους, στο πλαίσιο και στην κατεύθυνση της οικοδόμησης ενός Νέου Εργατικού Κινήματος, και η μόνη προοπτική που υπάρχει έχει να κάνει με τα πρωτοβάθμια σωματεία. Εξού και οι προσπάθειες που κάνει κατατείνουν στον συντονισμό πρωτοβάθμιων, και μόνο, σωματείων με ταξικό προσανατολισμό.

Σε αυτό το πλαίσιο το ΝΑΡ μας λέει ότι:

«-Καταγγέλλουμε παντού την «κοινωνική συμμαχία» και καταψηφίζουμε την «απεργία» της 30/5. Καμιά συμμετοχή στις φιέστες. Να καταρρεύσει η «εθνική μέρα δράσης», αλλά και να μην ηγεμονεύσουν οι λογικές ακολουθητισμού στο όνομα του «ταξικού χρωματισμού» της.»

Και ο Παναγιώτης Μαυροειδής, εκλαϊκεύοντας αυτή την απόφαση, γράφει:

«Στις 30 Μάη δεν μπορούμε να απεργήσουμε διότι δεν υπάρχει εργατική απεργία. Το μεροκάματο θα το χάσουμε, δε θα πάμε στη δουλειά, αλλά αυτό –αν δε θέλουμε οι λέξεις να ευτελίζονται και να χάνουν το νόημά τους– δε λέγεται και δεν είναι απεργία, στην οποία ρισκάρεις αλλά και είσαι περήφανος για το δίκιο σου…».

Οι συναγωνιστές του ΝΑΡ πρέπει να μας εξηγήσουν τούτο. Αν η καταψήφιση της απεργίας σε κάποιο σωματείο γίνει απόφαση, τότε αυτοί τι θα κάνουν; «Το μεροκάματο θα το χάσουμε, δε θα πάμε στη δουλειά», ή «Στις 30 Μάη δεν μπορούμε να απεργήσουμε διότι δεν υπάρχει εργατική απεργία.»; Ποιο από τα δύο θα υλοποιήσουν; Και κυρίως, ποιο από τα δύο πρέπει να υλοποιήσουν οι εργαζόμενοι;

Εκεί, σε αυτή την αντίφαση, οδηγεί η αντίληψή τους για το συνδικαλιστικό κίνημα. Πράγμα που στην πράξη οδηγεί σε πλήρη σύγχυση και πλήρη διάλυση και σε απεργοσπασία.

Και ακόμα: ας υποθέσουμε ότι σε ένα πρωτοβάθμιο σωματείο όπου γίνεται σοβαρή δουλειά από τις δυνάμεις του ΝΑΡ οι εργαζόμενοι αποφασίσουν συνειδητά, πεισμένοι από τους συντρόφους του ΝΑΡ, να μην απεργήσουν. (Πράγμα που από καθαυτό συνιστά μια αντίφαση: έχεις κάνει μια συγκεκριμένη και επίπονη δουλειά σε ένα εργασιακό χώρο, μια δουλειά με επαναστατικό περιεχόμενο και το αποτέλεσμά της είναι να καλείς του εργαζόμενους να πάνε να δουλέψουν! Υπάρχει κάτι σοβαρά ηλίθιο σ’ αυτήν την κίνηση). Κάποιοι, όμως, έστω ελάχιστοι, από τους εργαζόμενους δεν πείθονται και απεργούν. Με τι επιχείρημα θα μπορέσουν οι σύντροφοι του ΝΑΡ να αντιπαρατεθούν απέναντι σε αυτούς τους εργαζόμενους, όταν οι ίδιοι δίνουν το παράδειγμα της ανυπακοής στις αποφάσεις για απεργία; Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιπαρατεθείς στην αστική γραμμή της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ; Να αφήσεις τους εργαζόμενους στην επιρροή τους με το μείνεις σπίτι σου ή να κατέβεις σε απεργιακή εκδήλωση και να προπαγανδίσεις τη θέση σου ενάντια στη δική τους; Αλλά και κάτι ακόμα. Αν οι απεργοί απολυθούν για αυτό το λόγο, ποιος θα τους υποστηρίξει; Αυτοί που ήταν ενάντια στην απεργία θα έχουν το ηθικό βάρος να το κάνουν;

Στην ίδια περίπου ρότα κινείται και ο συναγωνιστής Παναγιώτης Κεφαλληνός ο οποίος φωνάζει «ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ!!!». Ο Κεφαλληνός, πρόεδρος του ΔΣ της Ένωσης Τεχνικών Υπηρεσιών Δ. Αθήνας, από τη θέση που κατέχει γνωρίζει ότι οι αποφάσεις των συνδικαλιστικών οργάνων πρέπει να υλοποιούνται και τα μέλη, τα οποία έγιναν μέλη με τη βούλησή τους, πρέπει να πειθαρχούν στις αποφάσεις για κινητοποιήσεις και κυρίως τις απεργιακές. Σε διαφορετική περίπτωση πρέπει να διαγράφονται. Όταν λοιπόν αυτός από τη θέση που κατέχει αρνείται να απεργήσει, τότε δημιουργεί προηγούμενο απεργοσπασίας στα ίδια τα μέλη του συλλόγου του και σύντομα θα το βρει μπροστά του.

Στο ίδιο σχεδόν μήκος κύματος κινούνται και οι συνδικαλιστές της κίνησης ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ οι οποίοι καλούν τους εργαζόμενους να …εκμεταλλευτούν την ημέρα αυτή για να πάνε παραλία!

Άραγε, οι συναγωνιστές θεωρούν δεδομένο ότι οι βιοτέχνες, οι έμποροι, οι καπιταλιστές θα κλείσουν τα μαγαζιά τους, τα εργαστήρια και τις βιοτεχνίες, τις επιχειρήσεις και τα εργοστάσια και θα αφήσουν τους εργάτες ανενόχλητους να απεργήσουν; Αυτό φαντάζονται; Αν αυτό φαντάζονται τότε πλανώνται. Και αυτή η απεργία, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, είναι μια μάχη! Και τη μάχη αυτή πρέπει να τη δώσουμε.

Σε πολλά από αυτά που καταμαρτυρούν όλοι αυτοί οι συναγωνιστές, ενάντια στη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, την λεγόμενη «κοινωνική συμμαχία» τους στόχους τους, κ.λπ., μπορούμε να συμφωνήσουμε και να προσθέσουμε τόσα και άλλα τόσα. Σε αυτό που δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε είναι στην απεργοσπασία! Ούτε στη καλλιέργεια της σύγχυσης και της αποστράτευσης. Πότε άραγε η ΓΣΕΕ ήταν σε ταξική κατεύθυνση και πότε τα αιτήματά της ήταν καθαρά και γνήσια εργατικά; Σχεδόν ποτέ! Η ΓΣΕΕ σχεδόν από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα, εκτός από ελάχιστα διαλλείματα, βρίσκεται κάτω από τη αστική επιρροή. Και τα αιτήματα των απεργιών που προκηρύσσει επίσης. Αυτό, παρά τις εγγενείς δυσκολίες που εμπεριέχει, πολλές φορές έδωσε την δυνατότητα στην εργατική τάξη να παρεμποδίσει την καπιταλιστική επιθετικότητα, τα αντεργατικά νομοσχέδια κυβερνήσεων και να πετύχει κατακτήσεις.

Στις 30 Μάη ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ! Απεργούμε με εργατικά αιτήματα και στόχους όπως αυτά προέκυψαν μέσα από την ταξική πάλη όλο το προηγούμενο διάστημα, την μνημονιακή εποχή και τις επιπτώσεις της. Ανεβάζοντας τον πήχη των διεκδικήσεων εκεί που η ίδια η ταξική πάλη τον έφτασε και που η ίδια η κρίση τον οδήγησε. Αν δεν απεργήσουμε, επειδή τα αιτήματα και οι στόχοι που οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ θέτουν στην πρώτη γραμμή δεν εκφράζουν τις ανάγκες της εργατικής τάξης, αντίθετα τις υποτάσσουν στις ανάγκες των μικρών και μεγαλύτερων καπιταλιστών, τότε γινόμαστε απεργοσπάστες και δημιουργούμε προηγούμενο απεργοσπασίας. Και στην περίπτωση που βρεθούμε επικεφαλής ενός σωματείου, μιας Ομοσπονδίας ή της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, διότι αυτός πρέπει να είναι ο στόχος μας, τότε έχουμε ήδη δώσει το δικαίωμα της απεργοσπασίας σε αυτούς που σήμερα πολεμάμε. Έχουμε δημιουργήσει προηγούμενο σύγχυσης, απειθαρχίας και διάλυσης του εναπομείναντος συνδικαλιστικού κινήματος πράγμα που αποτελεί δώρο θεού για τους καπιταλιστές, άλλοθι και δικαιολογία για απεργοσπασία και διάσπαση του κινήματος για τους γραφειοκράτες και θάνατο για τους εργάτες. Αυτό και μόνο αποτελεί σοβαρότατο λόγο για την συμμετοχή μας στην απεργία. Κάθε άλλη εκδοχή επιτείνει την διάλυση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η εργατική τάξη λέει ΝΑΙ στην συμμαχία με τους μικροαστούς που καταστρέφονται και γίνονται προλετάριοι διεκδικώντας την ελάφρυνση της θέσης τους χωρίς να καλλιεργεί αυταπάτες περί της επιστροφής στην πρότερη θέση τους και τη διατήρηση της μικρο-ιδιοκτησίας τους. Μαζί να διεκδικήσουμε τη διαγραφή των χρεών τους, την προστασία της πρώτης κατοικίας τους και τη μη τσαλαπάτηση της προσωπικότητας τους.

Μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους και τη φτωχή αγροτιά ενάντια στην υπερ-φορολόγηση, τη μείωση των συντάξεων και την αύξηση των χρόνων για σύνταξη. Για μέτρα προστασίας των ανέργων και μια σειρά άλλων αιτημάτων.

Η λεγόμενη «κοινωνική συμμαχία» τίποτα από τα παραπάνω δεν εκπροσωπεί και τίποτα δεν διεκδικεί. Για αυτό πρόκειται για συμμαχία κάτω από την αστική επιρροή και στη βάση μικροαστικών και καπιταλιστικών συμφερόντων που προσπαθούν να επαναδιαπραγματευτούν τη θέση τους και την σχέση τους με τους μεγάλους καπιταλιστές ενόψει του τέλους ενός ακόμα μνημονιακού προγράμματος. Είναι επίσης γνωστό ότι οι οργανώσεις που συμμετέχουν σε αυτή την συμμαχία, η πλειοψηφία στις διοικήσεις τους, ήταν υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2015 εκφράζοντας έτσι τις πεποιθήσεις τους και τασσόμενοι με τα συμφέροντα των ντόπιων καπιταλιστών και της εργατικής αριστοκρατίας καθώς και με τα συμφέροντα των τοκογλύφων κάτω από το σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη»!

Στις 30 του Μάη απεργούμε και προβάλλουμε αιτήματα και στόχους πάλης όπως αυτά προκύπτουν από τις ίδιες τις ανάγκες της ταξικής πάλης. Ορισμένα κρίσιμα, είναι τα παρακάτω,

• Δημόσια κοινωνική ασφάλιση για όλους. ΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις> Άμεσα μέτρα για τους άνεργους. Προστασία της πρώτης κατοικίας.
• Ακύρωση των μνημονίων και των μνημονιακών–αντεργατικών νόμων.
• Στάση πληρωμών στους τοκογλύφους δανειστές και διαγραφή του χρέους.
• Εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας με εργατικό έλεγχο.
• Έξοδο από Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωζώνη.
• Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών προς τις τράπεζες και την εφορία.

Απέναντι στην ταξική συνεργασία της πλειοψηφίας της Διοίκησης της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ απαιτείται συντονισμός σωματείων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, όλων όσων θέλουν να διεκδικήσουν αγωνιστικά τα εργατικά αιτήματα. Αυτή είναι η απάντηση στην ανυποληψία της συνδικαλιστικής ηγεσίας και όχι η φυγομαχία, η απεργοσπασία, ο αναχωρητισμός και ο σεχταρισμός.

Για ένα Συνδικάτο σε κάθε χώρο παραγωγής, μία Ομοσπονδία σε κάθε κλάδο παραγωγής, ένα Εργατικό Κέντρο ανά Νομό ή μεγάλη πόλη, μία ΓΣΕΕ, όλα στα χέρια των εργατών και έξω από κάθε αστική επιρροή.

Θέλουμε όμως να πούμε κάτι ακόμα σε όλους αυτούς τους συναγωνιστές, και κυρίως στο ΝΑΡ, που, κατά τη γνώμη τους, θέλουν και προσπαθούν να προφυλάξουν την εργατική τάξη από την παγίδα της «εθνικής ενότητας» και την υποταγή στην λεγόμενη «κοινωνική συμμαχία» για να δράσει σαν τάξη καθεαυτή και ακόμα περισσότερο να την καταστήσουν τάξη για τον εαυτό της. Όταν η εργατική τάξη αναζητούσε πολιτική εκπροσώπηση και πολιτική διέξοδο από την μνημονιακή λαίλαπα, και έφτασε στα όρια της επαναστατικής εξέγερσης, το 2011-12, αλλά και στην περίοδο του δημοψηφίσματος, γιατί δεν ανέλαβαν την ευθύνη αυτή; Γιατί κινήθηκαν όπως ήταν συνηθισμένοι να κινούνται, σαν να βρισκόμασταν σε κάποια προηγούμενη εποχή και περίοδο και περί άλλων τύρβαζαν; Και καλά δεν μπόρεσαν, δεν είχαν τα απαραίτητα επαναστατικά αντανακλαστικά να κατανοήσουν την κατάσταση και να αναλάβουν ευθύνες στην κατεύθυνση της εξόδου από την κρίση από την σκοπιά της εργατικής τάξης, όμως ούτε την αυτοκριτική τους δεν μπόρεσαν εκ των υστέρων να κάνουν; Αλλά, αν ήταν σε θέση, αν είχαν τα απαραίτητα εφόδια και τα επαναστατικά αντανακλαστικά να κάνουν αυτοκριτική, διαφορετική θα ήταν και η στάση τους όταν η κοινωνία έφτασε σε μια κατάσταση που προσομοίαζε, που είχε τα χαρακτηριστικά επαναστατικής κατάστασης. Για αυτό, λοιπόν, ας μην κουράζονται τόσο πολύ για την εργατική καθαρότητα, και τον εργατισμό τους να μην τον συγχέουν με τον επαναστατισμό. Ας μην υψώνουν και άλλα εμπόδια στην απεργία. Υπάρχουν ήδη αρκετά. Η αντιαπεργιακή νομοθεσία, η καπιταλιστική τρομοκρατία, η ανάγκη του μεροκάματου. Δεν χρειάζεται να προσθέσουν και αυτοί τη σύγχυσή τους και την απεργοσπασία. Ας τηρήσουν τουλάχιστον μια ουδετερότητα. Και ας αφήσουν κάποιους άλλους, που δεν φοβούνται μη λερώσουν τα χέρια τους, να φροντίσουν για την ταξική πάλη και την ανύψωση της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της. Η ιστορία τους χτύπησε την πόρτα αλλά αυτοί ήταν αλλού.

Δημήτρης Κάβουρας