Η "Πρόταση Προγράμματος για την Εργατική Απάντηση στην Κρίση και το Μνημονιακό Καθεστώς" αποτελεί κείμενο Θέσεων προς τα μέλη της Λαϊκής Ενότητας ενόψει της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης που θα πραγματοποιηθεί στα τέλη του Ιουνίου, Το κείμενο αυτό αποτελεί παράλληλα βάση διαλόγου και με κάθε σύντροφο και συλλογικότητα εκτός της ΛΑ.Ε. που κατανοεί ότι η κατάργηση των Μνημονίων υλοποιείται μέσα από από την εφαρμογή από θέση εξουσίας ενός προγράμματος σύγκρουσης με το και με το ελληνικό κεφάλαιο και τους διεθνείς κεφαλαιοκράτες-πιστωτές.

Την "Πρόταση Προγράμματος για την Εργατική Απάντηση στην Κρίση και το Μνημονιακό Καθεστώς" μπορείτε να την διαβάσετε σε μορφή pdf πατώντας εδώ

 

ΣΥΝΟΔΕΥΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΛΑΕ

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Στα πλαίσια της διαδικασίας της 1ης Συνδιάσκεψης της Λαϊκής Ενότητας, κατατέθηκε στο προσωρινό Πολιτικό Συμβούλιο της ΛΑΕ, κείμενο – πρόταση για τη διαμόρφωση των θέσεων  της Συνδιάσκεψης.

 Στη βάση αυτού του κειμένου, το οποίο δεν έτυχε της έγκρισης του Π.Σ , έγινε ανοιχτό κάλεσμα σε σύσκεψη από την οποία προέκυψε επιτροπή, με στόχο τη συμπλήρωση του κειμένου και τη διαμόρφωση του ως δεύτερου κειμένου θέσεων. 

Αποτέλεσμα της συζήτησης στην επιτροπή αυτή, είναι το κείμενο με τίτλο «Η εργατική απάντηση στην κρίση και στο μνημονιακό καθεστώς».

Το κείμενο αυτό περιγράφει μια διαφορετική στρατηγική κατεύθυνση σε σχέση με τις θέσεις που ενέκρινε η πλειοψηφία του προσωρινού ΠΣ, αναφορικά με μια σειρά κρίσιμα προγραμματικά ζητήματα, όπως η διαγραφή του χρέους, η σχέση με την ΕΕ, οι συνέπειες από τη διαγραφή του χρέους. 

Κυρίως, θεωρούμε ότι οι θέσεις του προσωρινού ΠΣ, διαπερνώνται συνολικά από τη λογική της θεωρίας των σταδίων, περιγράφοντας ένα στάδιο στο οποίο αρκεί η έξοδος από την ευρωζώνη για να εφαρμοστεί φιλολαϊκή πολιτική και να ανατραπεί το μνημόνιο.

 Η τοποθέτηση αυτή, δεν έχει κατά τη γνώμη μας καμία σχέση με την πραγματικότητα και το στάδιο αυτό είναι καταδικασμένο να ζήσει μόνο στα μυαλά των εμπνευστών του.

 Έξοδος από την ευρωζώνη χωρίς έξοδο από την ΕΕ και σύγκρουση με την αστική τάξη, μπορεί να υπάρξει μόνο χωρίς διαγραφή χρέους, χωρίς εθνικοποίηση τραπεζών και τελικά χωρίς ανατροπή του μνημονίου και της λιτότητας, με την επιβολή ενός νέου μνημονίου με εθνικό νόμισμα.

Το ιστορικό δίλημμα Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα είναι σήμερα επίκαιρο και όχι μόνο από τις αντιστάσεις στον ιμπεριαλισμό και τα πειράματα ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική, αλλά από τις ίδιες τις αντικειμενικές συνθήκες.

Στη σημερινή πραγματικότητα της κρίσης, αποδεικνύεται το πόσο εύστοχη ήταν η θέση του Μαρξ ότι η κρίση είναι μήτρα της επανάστασης, μοναδικού – κατά τον Μαρξ – δρόμου που οδηγεί στο σοσιαλισμό. Όπως απέδειξε και το πολύ πρόσφατο παρελθόν, στην πραγματικότητα του σημερινού ελληνικού καπιταλισμού, ούτε ψήγμα φιλολαϊκής πολιτικής δεν μπορεί να υλοποιηθεί, χωρίς σύγκρουση με τους κεφαλαιοκράτες και τους μηχανισμούς τους.

Αιτήματα που φαινόντουσαν απλά κι εύκολα πραγματοποιήσιμα (π.χ. 751 ευρώ κατώτατος μισθός), συναντάνε απέναντί τους ένα ανυπέρβλητο τείχος, που υψώνει η κυρίαρχη τάξη για να υπερασπιστεί τα προνόμιά της και να διαιωνίσει την κυριαρχία της. Η ίδια η εμπειρία δείχνει, ότι δεν μπορεί να διατυπωθεί πολιτικό πρόγραμμα που να είναι σύμφωνο με τα εργατικά συμφέροντα και να έχει επαφή με την πραγματικότητα, χωρίς να πρεσβεύει την άμεση σύγκρουση με τα προνόμια και την ιδιοκτησία της αστικής τάξης.

Το μεταβατικό πρόγραμμα δεν είναι μετάβαση στο κενό, ούτε περιγράφει τη μετάβαση σε μια ενδιάμεση κατάσταση εντός καπιταλισμού, αλλά γέφυρα που συνδέει τα πιο άμεσα αιτήματα των εργαζόμενων μαζών με την εργατική εξουσία και τον σοσιαλισμό.

Η Αριστερά που έχει ανάγκη η κοινωνία δεν κάνει τον διαχωρισμό ανάμεσα στην καθημερινή πάλη για τα καθημερινά προβλήματα, με τον στρατηγικό στόχο που είναι η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Τα δύο είναι οργανικά και άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους σε μια διαρκή, ενιαία διαδικασία, ειδικά σήμερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης.

Επιπλέον, το κείμενο θέσεων του προσωρινού ΠΣ αποφεύγει να πάρει θέση σε μια σειρά απο ζητήματα ταυτότητας για τον πολιτικό μας φορέα, οπως είναι το ζήτημα της διάταξης των δυνάμεων της ΛΑΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην Τοπικη Αυτοδιοικηση, το ζήτημα της δημοκρατίας στο εσωτερικό της αλλα και η αναγκαία αυτοκριτική αποτίμηση της περιόδου συμμετοχής των στελεχών της στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Στα ζητήματα αυτά επιχειρούμε να απαντήσουμε με το παρόν κείμενο θεωρώντας ότι είναι κρίσιμα για τη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της ΛΑΕ και για την εμπέδωση  της αναγκαίας εμπιστοσύνης του λαού  στο πολιτικό μας εγχείρημα που θα ενεργοποιήσει και θα κινητοποιήσει στην πρωτοπορία τους κινήματος τα πιο δημιουργικά και ριζοσπαστικά του στοιχεία.

Όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο, προσβλέπουμε στη δημιουργία πολιτικού μετώπου που θα ενοποιείται σε ένα πρόγραμμα που θα πατάει στην πραγματικότητα και θα έχει στη στόχευσή του τη διεκδίκηση της εξουσίας με όρους λαϊκού κινήματος.

 Σε αυτό το μέτωπο θέλουμε να συναντηθούμε με άλλες δυνάμεις, με κοινή στόχευση την ανατροπή της λιτότητας και της μνημονιακής λαίλαπας, ανεξάρτητα από ιδεολογικές καταβολές και πολιτικές διαδρομές.

 Με το κείμενό μας, υποστηρίζουμε ότι ο δρόμος της απαλλαγής από το μνημόνιο είναι μονόδρομος με πολύ συγκεκριμένα βήματα και αναπόφευκτες ρήξεις και συγκρούσεις.

 Γι’ αυτό και οποιαδήποτε απόπειρα στρογγυλέματος του προγράμματος και αναζήτησης μιας ενδιάμεσης κατάστασης, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία.

Οι προγραμματικές θέσεις που περιγράφονται στο κείμενο με τίτλο «Η εργατική απάντηση στην κρίση και στο μνημονιακό καθεστώς», που τις καταθέτουμε ως βάση συζήτησης στον προσυνδιασκεψιακό διάλογο, δεν μπορεί παρά να είναι πρωτίστως οι διεκδικήσεις ενός αγωνιζόμενου λαού, οι στόχοι ενός μεγάλου κινήματος ανατροπής και κοινωνικής χειραφέτησης.