Μια κριτική προσέγγιση της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ τους 6 τελευταίους μήνες μέσα από τα ντοκουμέντα του.

 

 

Η στροφή σημαντικής μερίδας του εκλογικού σώματος, κυρίως τμημάτων της εργατικής τάξης και φτωχών λαϊκών στρωμάτων προς το ΣΥΡΙΖΑ, στις δυο τελευταίες εκλογικές μάχες, είναι το στοιχείο που αλλάζει κατά πολύ το πολιτικό σκηνικό των τελευταίων χρόνων. Ο ΣΥΡΙΖΑ είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι σημαντικός κρίκος στην μετέπειτα πορεία και εξέλιξη της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Η στάση που θα κρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα κρίσιμα ζητήματα της περιόδου (δημόσιο χρέος-μνημόνια και εφαρμοστικοί νόμοι-ευρωπαϊκή ένωση και ευρώ) θα επηρεάσουν όχι μόνο τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάθε ένα ψηφοφόρο (και όχι μόνο) που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, που είδε στον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ μια φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει ένα άλμα στον πολιτικό του λόγο (διαμορφώνοντας ευνοϊκές συνθήκες για την άνοδο της ταξικής πάλης) ή το αν θα οπισθοχωρήσει και υποταχθεί στην αστική τάξη είναι ένα κρίσιμο επίδικο της περιόδου.

 

Η εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε ελπίδα στον λαό, καθώς προέβαλε ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα που δεσμευόταν να το υλοποιήσει από κυβερνητική θέση. Η γραμμή της “αριστερής κυβέρνησης” που πρόταξε ο ΣΥΡΙΖΑ λίγες μέρες πριν τις εκλογές της 6ης Μάη τον εκτίναξε σε ποσοστό και τον έκανε σημαντικό παίχτη στην πολιτική σκηνή.

 

Όμως, κάθε ψηφοδέλτιο στις εκλογές δεν είναι μόνο μια σειρά ονομάτων και στόχων προς υλοποίηση, χωρίς ταξικό φορτίο. Ακριβώς το αντίθετο! Κάθε ψηφοδέλτιο εκφράζει κάθε φορά συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα. Συνεπώς για τα εργατικά πολιτικά κόμματα-οργανώσεις-μέτωπα, καθήκον είναι η προσπάθεια για την εκπροσώπηση των εργατικών συμφερόντων μέσα από το πολιτικό πρόγραμμα και την πρόταση εξουσίας που καταθέτουν.

 

Με αυτό το κριτήριο αναφέραμε πριν από τις εκλογές της 6ης Μάη, ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανεδαφικό, αντιφατικό και τελικά ανεφάρμοστο. Γιατί ναι μεν επιθυμεί να υλοποιήσει της λαϊκές επιδιώξεις για κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, αλλά ταυτόχρονα δεν δεσμεύεται να βαδίσει όλο το δρόμο για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι. Πλάι σε αυτό πρέπει να επισημάνουμε ότι από το πρώτο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των εκλογών της 6ης Μάη, μέχρι σήμερα έχει μεσολαβήσει το επικαιροποιημένο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει της δεύτερης εκλογικής μάχης, η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ και τέλος το Σχέδιο Διακήρυξης της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ.

 

Μετά τις εκλογές της 17ης Ιούνη παρατηρούμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ παλινωδεί, αρνείται ή δεν μπορεί να εξειδικεύσει τους στόχους του, αφήνει τις έστω και στα λόγια ριζοσπαστικές λύσεις και περνάει σε μια πολιτική γραμμή η οποία σε τελική ανάλυση αφήνει το λαό και το κίνημά του σε δεύτερη μοίρα και εξαρτάται, κυρίαρχα, από την βούληση των αστικών τάξεων και κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ.

 

Πολλοί, τόσο από το χώρο της αριστεράς, αλλά και τα αστικά κόμματα και οι διάφοροι καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι τους, παρατηρούν παρεκκλίσεις του ΣΥΡΙΖΑ (οι πρώτοι τις ονομάζουν “δεξιές” και οι δεύτεροι προσχώρηση σε “υπεύθυνες” πολιτικές θέσεις) από το πρόγραμμα της 6ης Μάη, ένα πρόγραμμα που υπό προϋποθέσεις (όροι στήριξης σε μια “φαινομενική” εργατική κυβέρνηση) θα μπορούσε να στηριχτεί, μετά την 6η Μάη, από όλα τα εργατικά κόμματα και οργανώσεις και να συγκροτηθεί ακόμα και κυβέρνηση από το ΣΥΡΙΖΑ, η οποία δεν θα ήταν μια κυβέρνηση εργατική, αλλά θα μπορούσε να λύσει κάποια βιοποριστικά ζητήματα της εργατικής τάξης και να απομονώσει τα αστικά κόμματα από την κυβερνητική εξουσία. Θα μπορούσε να οξύνει στο έπακρο τις αντιθέσεις στο εσωτερικό μιας τέτοιας κυβέρνησης, να προκαλέσει διάσπαση των πιο πρωτοπόρων πολιτικών δυνάμεων και να θρέψει την επαναστατική δραστηριότητα.

 

Η κριτική που θα επιχειρήσουμε και η απόδειξη της ολίσθησης αυτής (με βάση και τα ντοκουμέντα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μεμονωμένων ηγετικών στελεχών) δεν στοχεύει στην καλλιέργεια ενδο-αριστερού “εμφυλίου”. Δεν στοχεύει στο να “κλαπεί” από μεριάς μας λίγη από τη λάμψη του “άστρου” του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στο να προκαλέσει ένα άναρχο διάλογο με εκατέρωθεν αντεγκλήσεις. Στοχεύει στο να καταλάβουμε γιατί δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και τα κόμματα της Αριστεράς τέτοια επίθεση την περίοδο πριν τις εκλογές, να καταλάβουμε γιατί το αστικό πολιτικό προσωπικό και οι κονδυλοφόροι τους κόπτονται για τις ταλαντεύσεις του πολιτικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί κάποιες μετατοπίσεις του επικροτούνται από την αστική τάξη και γιατί κάποιες “εμμονές” του στο πρόγραμμα της 6ης Μάη αποτελούν ακόμα αιτία σκληρών επιθέσεων στο κόμμα και τα στελέχη του στο δημόσιο λόγο. Στόχος, τέλος, είναι να αναχαιτιστεί η πορεία που έχει ξεκινήσει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και η οποία οδηγεί τα μέλη και τους οπαδούς του στην αγκαλιά της αστικής τάξης. Στην πρόσφατη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ πολλά γράφτηκαν και λέχθηκαν για την πορεία του μετώπου μέχρι το συνέδριο της άνοιξης. Το μόνο σίγουρο είναι πως η βάση, τα μέλη και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να θέσουν την γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ σε αυστηρή κριτική και να αρνηθούν τη στροφή που επιχειρεί η ηγεσία τους, στροφή που δεν είχε βέβαια σαν αφετηρία ένα επαναστατικό πρόγραμμα, αλλά ένα στοιχειωδώς φιλολαϊκό πρόγραμμα. Η διαδικασία αυτή δεν είναι απλό πράγμα, αλλά δεν παίρνει αναβολή. Απαιτεί την πίεση των δυνάμεων που δρουν μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και εκτός.

 

Στην ομιλία του στη ΔΕΘ, ο Αλέξης Τσίπρας ανέφερε: “ Κοιτάζουμε τον λαό στα μάτια και δεσμευόμαστε να ακυρώσουμε το Μνημόνιο και να επαναδιαπραγματευτούμε τη δανειακή σύμβαση”ⁱ.

 

Θα μπορούσε αμέσως κάποιος να μας κατηγορήσει ότι είναι αβάσιμη η “κατηγορία” μας για δεξιά παρέκκλιση, ότι σπέρνουμε σύγχυση και καχυποψία, αφού ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, όπως φαίνεται στο σχετικό απόσπασμα είναι σαφής.

 

Είναι όμως πράγματι έτσι; Είναι μια φράση στην οποία συμπυκνώνεται ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα μιας (εν αναμονή;) φιλολαϊκής(;) κυβέρνησης ή μια φράση η οποία είναι αρκετά εκκωφαντική για να καλυφθεί εύκολα, το πως εννοεί στην ουσία τους τα λόγια αυτά;

 

Αυτό ακριβώς σκοπεύουμε να φωτίσουμε με αυτό το άρθρο. Θέτουμε ταυτόχρονα την άποψή μας σε ανοιχτή κριτική.

 

 

Τα εκλ ογικά προγράμματα της 6ης Μάη και της 17ης Ιούνη. Η ομιλία στη ΔΕΘ.

 

Στο επικαιροποιημένο πρόγραμμα διαβάζουμε πως: “η κρίση που ζούμε δεν είναι απλώς μια κρίση διαχείρισης, αλλά μια κρίση του ίδιου του συστήματος. Επομένως, δεν μπορούμε να εγγυηθούμε τα συμφέροντα των εργαζομένων με τη συντήρηση ή την αναστήλωση του καταρρέοντος παλιού συστήματος.ⁱⁱ”

 

Το “σύστημα” δεν είναι παρά ο καπιταλισμός. Δεν μπορούμε να έχουμε εξαρχής την απαίτηση από μια πολιτική δύναμη, που είναι μεταρρυθμιστική, να απαντήσει την σημερινή κρίση με ένα επαναστατικό πρόγραμμα, με μια κυβέρνηση η οποία θα πάρει τέτοια μέτρα ενάντια στο κεφάλαιο που επί της ουσίας θα είναι και μια κυβέρνηση που θα αποτελεί την θεσμική έναρξη της επανάστασης στη χώρα και το γκρέμισμα του “παλιού συστήματος”.

 

Όμως όταν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ λέει πως “ο πρώτος και ο κύριος ρόλος είναι σε εμάς, την Αριστερά, και την κοινωνία σε αυτό το συμβόλαιο ελπίδας που απεικονίζει το πρόγραμμά μας. Εμείς έχουμε την ευθύνη να το φέρουμε σε πέρας μέχρι τέλους”, πρέπει να δούμε τι απεικονίζει επί της ουσίας το “συμβόλαιο ελπίδαςⁱⁱⁱ”.

 

Παρά την διατυπωμένη “ευθύνη”, το πρόγραμμά του ακροβατεί μεταξύ μιας πολιτικής “στους αντίποδες του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος που επιχειρήθηκε να επιβληθεί από εγχώρια και διεθνή συμφέροντα” και μιας πολιτικής που οι αιτίες της ελληνικής κρίσης μπορούν να λυθούν “Μόνο σε ένα πλαίσιο κοινής ευρωπαϊκής λύσης...^iv”.

 

Αμέσως μετά το παραπάνω διαβάζουμε πως: “Η δημοσιονομική σταθεροποίηση και η βιωσιμότητα του Δημόσιου Χρέους δεν μπορούν να επιτευχθούν σε περιβάλλον λιτότητας” και από δω και πέρα όπως θα δούμε βλέπουμε ότι ήδη αρχίζει μια προσπάθεια γεφύρωσης των ανειρήνευτων αντιθέσεων των εργατικών συμφερόντων και των συμφερόντων του μικρού και μεγάλου κεφαλαίου. Η “ευθύνη” και το “συμβόλαιο ελπίδας” δεν είναι απέναντι στην εργατική τάξη, είναι απέναντι στα υπό διάλυση μικροαστικά στρώματα που θέλουν να επανέλθουν στην προηγούμενή τους κατάσταση. Είναι τέτοιας έκτασης όμως η διάλυση της κοινωνίας που η εργατική τάξη βλέπει σε αυτά τα μικροαστικά συμφέροντα μέρος των επιδιώξεών της, όπως την κατάργηση των Μνημονίων και όλων των εφαρμοστικών νόμων.

 

Η εξυπηρέτηση του Δημόσιου Χρέους είναι απαραίτητος όρος για την “κοινή ευρωπαϊκή λύση” που ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι όμως λύση που δεν θα συμφωνήσουν (δυστυχώς) οι λαοί της Ευρώπης αλλά οι κυρίαρχες καπιταλιστικές δυνάμεις (Γερμανία-Γαλλία) και τα κυρίαρχα τμήματα των ευρωπαίων κεφαλαιοκρατών.

 

Συνεπώς πάνω στο ζήτημα του δημόσιου χρέους εκδηλώνεται κυρίαρχα η αντίφαση στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η θέση που παίρνει, καθιστά το πρόγραμμά του ανεδαφικό και τελικά ανεφάρμοστο, καθώς η “αριστερή κυβέρνηση” δεν έχει να επιβάλλει μια λύση στα προβλήματα. Προκρίνει μια γραμμή η οποία έχει αρχή και τέρμα τα ευρωπαϊκά κράτη, δηλαδή τις αστικές τάξεις των κρατών αυτών. Η “κοινή ευρωπαϊκή λύση” είναι κούφια φράση και δεν αποτελεί ριζοσπαστική πρόταση. Η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους είναι ταξική επιλογή των ευρωπαϊκών κρατών. Φιλολαϊκή λύση, χωρίς σκληρή σύγκρουση και άρνηση εξυπηρέτησης του χρέους (μονομερής διαγραφή του χρέους, εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία), δεν μπορεί να υφίσταται σε μια χώρα που στο βωμό του χρέους της ξεπουλάει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της.

 

Πως αντιμετώπιζε το ίδιο ζήτημα το πρόγραμμα της 6ης Μάη;: “Η λύση είναι μία: επιλεκτική διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους είτε βρίσκεται σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είτε σε κράτη, η αναστολή εξυπηρέτησης του υπόλοιπου ώσπου να υπάρξει οικονομική ανάκαμψη, και η εξυπηρέτηση του με ευνοϊκότερους όρους και ρήτρα ανάπτυξης και απασχόλησης. Για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα χρειάζεται να αξιοποιηθεί κάθε μέσο, ακόμα και η διακοπή της πληρωμής.^v”.

 

Στο πρόγραμμα της 6ης Μάη οι διατυπώσεις ήταν πιο “συγκρουσιακές” (έστω και στα λόγια!), πιο “άμεσες” λύσεις, σε σχέση με το επικαιροποιημένο και λύσεις που ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμευόταν να υλοποιήσει σαν κυβέρνηση. Στο επικαιροποιημένο πρόγραμμα η αντίστοιχη θέση διατυπώνεται ως εξής: “ρύθμιση του συσσωρευμένου χρέους και των όρων της μελλοντικής χρηματοδότησης της ανάπτυξης, με διαγραφή μεγάλου μέρους του συσσωρευμένου χρέους, με ρήτρα εξυπηρέτησης του υπόλοιπου ανάλογα με τους ρυθμούς ανάπτυξης, και με την αναστολή πληρωμής των τόκων μέχρις ότου ανακάμψει η οικονομία. Η εν λόγω ρύθμιση θα επιδιωχθεί στο πλαίσιο μιας κοινής ευρωπαϊκής λύσης για το δημόσιο χρέος όλων των κρατών και, αν αυτό δεν καταστεί δυνατό, στη βάση διμερών διαπραγματεύσεων.”.

 

Εισάγεται η έννοια του “συσσωρευμένου χρέους”, το οποίο δεν ταυτίζεται με το δημόσιο χρέος. Καταμερίζεται το χρέος σε “συσσωρευμένο” και μη και τα μέτρα που θα έπαιρνε ο ΣΥΡΙΖΑ με το πρόγραμμα της 6ης Μάη απέναντι στο Δημόσιο Χρέος, σήμερα ισχύουν μόνο για το συσσωρευμένο χρέος. Η βούληση της “αριστερής κυβέρνησης” να εφαρμόσει την πολιτική αυτή, αντικαθίσταται με την “κοινή ευρωπαϊκή λύση”. Εύλογα ρωτάμε: Θα διαγράψετε το χρέος που οφείλεται στην πρόσφατη δανειοδότηση της χώρας; Μετά του κούρεμα που έγινε στο εσωτερικό χρέος, μέσω της καταλήστευσης των ασφαλιστικών ταμείων, πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, και νοσοκομείων και του ξεπουλήματος επιχειρήσεων, Είστε διατεθειμένοι να διαγράψετε χρέος που είναι στα χέρια του Γερμανικού Κράτους και των Τραπεζών του, του Γαλλικού Κράτους και των Τραπεζών του; Θα στείλετε τη Γαλλία στο ΔΝΤ ως αποτέλεσμα της πολιτικής σας προς όφελος των εργαζόμενων στρωμάτων;

 

Αν έχετε αυτό το στόχο, τότε θα πρέπει να εγκαταλείψετε το πρόγραμμά σας και να προσχωρήσετε στη δικιά μας θέση, να υιοθετήσετε αυτό που εμείς ονομάζουμε μεταβατικό πρόγραμμα. Αν η απάντηση είναι ότι θα παλέψετε για την “κοινή ευρωπαϊκή λύση”, πρέπει να μας πείτε τι οικονομική πολιτική θα εφαρμόσετε μέχρι να δεχτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να χάσει τα κεφάλαιά της; Θα αναστείλετε την αποπληρωμή του χρέους αυτού μέχρι να ανακάμψει η οικονομία; Θα πρέπει να μας πείτε με ποιο τρόπο θα γίνει: “το πάγωμα των μέτρων που προβλέπουν μειώσεις μισθών και κοινωνικών δαπανών, της βίαιης αναδιανομής σε βάρος των αδυνάτων και κάθε άλλου μέτρου που επιτείνει την ύφεση.”; Και να μας πείτε: Ποιο χρέος ακριβώς θα αποπληρωθεί όταν ανακάμψει η οικονομία;

 

Αυτά τα μέτρα για να εφαρμοστούν έστω και μερικώς απαιτούν τουλάχιστον την διακοπή της πληρωμής τόκων και χρεολυσίων προς τους δανειστές. Σήμερα η Ευρώπη δεν επιθυμεί τέτοια “ρύθμιση”, συνεπώς δεν μπορείς να εφαρμόσεις μια τέτοια πολιτική ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων με την συγκατάθεσή τους. Άρα τι θα κάνεις; Πως θα επαναδιαπραγματευτείς την δανειακή σύμβαση προς όφελος της ελληνικής κοινωνίας;

 

Στο σταυροδρόμι αυτό δεν μπορεί να απαντήσει ούτε με τις θέσεις της 6ης Μάη. Ή ο ΣΥΡΙΖΑ θα εγκλωβιστεί στην “ευρωπαϊκή λύση” πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται να αναστείλει την ισχύ των μέτρων και των μισθολογικών/συνταξιολογικών περικοπών, ή θα αναγκαστεί να υπερβεί το πρόγραμμα της 6ης Μάη, να υιοθετήσει την μόνη θέση που (στα πλαίσια μιας σειράς μέτρων που εμείς κωδικοποιούμε με τον όρο μεταβατικό πρόγραμμα) απαντά στα βιοποριστικά ζητήματα των εργατικών και φτωχών λαϊκών μαζών. Τη θέση της μονομερούς διαγραφής του δημοσίου χρέους, εκτός του χρέους προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Μια θέση η οποία είναι αντικειμενικά ριζοσπαστική, θέτει την κυβέρνηση που θα την υιοθετήσει μπροστά στο δίλλημα υποταγή στο κεφάλαιο με νέο μνημόνιο (ας έχει κι άλλο όνομα) ή υπηρέτηση των εργατικών και λαϊκών αναγκών. Με τη μονομερή διαγραφή του χρέους παύουν και οι απαιτήσεις για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Με την πάλη για την εφαρμογή τέτοιων μέτρων από θέση κυβερνητικής εξουσίας διεξάγεις στην πράξη έναν αγώνα που μπορεί, έστω και με δυσκολίες, να υλοποιήσει στην πράξη πάγια εργατικά και λαϊκά αιτήματα.

 

Με τη γραμμή που μπαίνει στο επικαιροποιημένο πρόγραμμα δεν διεξάγεις “εθνικό και ευρωπαϊκό αγώνα” εκφράζοντας τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, καθώς αφήνοντας διπλές ερμηνείες και ασάφειες σε τέτοια κρίσιμα ζητήματα υλοποιείς με λαθραίο τρόπο και συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών (είτε του ελληνικού είτε του ευρωπαϊκού κλπ κεφαλαίου). Ακόμα και η νίκη σου (στις εκλογές) δεν είναι σίγουρο αν θα αποτελέσει “ώθηση για όλους τους λαούς της Ευρώπης προς θετικές αλλαγές”. Δεν κρίνουμε προθέσεις. Λέμε ξεκάθαρα ότι και οι καλύτερες προθέσεις να υπάρχουν, αν η γραμμή είναι λανθασμένη, αργά η γρήγορα θα χάσουμε. Αυτή η ήττα όμως δεν θα είναι σε συνθήκες καπιταλιστικής άνοιξης, αλλά καπιταλιστικού χειμώνα. Συνεπώς, περιθώρια λαθών δεν υπάρχουν.

 

Και στο σημείο αυτό είναι εμπεδωμένη η αντίληψη της “ευρωπαϊκής λύσης” και αποτυπώνεται καθαρότατα, όταν στο πρόγραμμα γίνεται συγκεκριμένη αναφορά πως: “η δυναμική του προγράμματός μας θα εξαρτηθεί και από τη στάση άλλων δυνάμεων, πέρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη Ρωσία, την Κίνα, τον αραβικό κόσμο, τη Λατινική Αμερική, χώρες και λαούς με τους οποίους επιδιώκουμε ισότιμες σχέσεις. Και επομένως η δυναμική του προγράμματός μας θα εξαρτηθεί και από τη δική τους στάση.”.

 

Η στάση αυτή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει ότι ούτε η “ευρωπαϊκή λύση” είναι αρκετή(!). Σίγουρα οι συσχετισμοί δύναμης μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων παίζουν ρόλο στην οικονομική και πολιτική ζωή της Ελλάδας (όπως και κάθε χώρας), αλλά δεν μπορείς να φανερώνεις ένα ακόμα πιο “ήπιο” πρόγραμμα από αυτό της 6ης Μάη και να ισχυρίζεσαι ότι η επιτυχία του θα κριθεί από το αν συνωμοτήσει το σύμπαν υπέρ του!

 

Η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ στο σημείο αυτό είναι φαύλος κύκλος. Και η επίδραση της ηγετικής ομάδας του Συνασπισμού είναι σαφέστατη, καθώς οι συνιστώσες του μετώπου (με εξαίρεση την ΚΟΕ), έχουν πιο προωθημένη γραμμή πάνω στα ζητήματα αυτά. Συνεπώς είναι κρίσιμη μάχη και για τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι σε θέση αντιπολίτευσης και με πιο ριζοσπαστικές θέσεις να δώσουν τη μάχη αυτή απέναντι στην δεξιά μετατόπιση, από ένα πρόγραμμα με φιλολαϊκό χαρακτήρα, σε ένα πρόγραμμα που στα ψιλά γράμματα αναιρεί την ουσία του προηγούμενου.

 

Και κλείνουμε τη συζήτηση αυτή επαναφέροντας μια θέση που πολύ σωστά διατυπώθηκε στο πρόγραμμα της 6ης Μάη: “Το δημόσιο χρέος της χώρας είναι ταξικό χρέος”. Στην παρουσίαση του οικονομικού προγράμματος (επικαιροποιημένου) από το Γ. Δραγασάκη αυτή η ουσιαστική θέση απουσιάζει!!! Αυτή η πρώτη θέση αρκεί για να εξηγήσεις ότι το χρέος είναι των κεφαλαιοκρατών, συνεπώς δεν πληρώνεις (σαν κυβέρνηση κοινοβουλευτική ή σοβιετική) δεκάρα σε αυτούς που λήστεψαν τον κρατικό κορβανά. Αν δεν αντιμετωπιστεί έτσι το ζήτημα, αν δεν τοποθετηθεί σε αυτή τη βάση, κάθε αναφορά σε μια “κυβέρνηση της Αριστεράς (σ.σ. που) σκοπεύει να ανατρέψει αυτό το σύστημα διαπλοκής και να πετύχει τη δημοσιονομική σταθεροποίηση με ριζικά αντίθετο ταξικό προσανατολισμό.” είναι δημαγωγία, αρνείται την ουσία του όρου ταξική πολιτική, εφευρίσκει γέφυρες μεταξύ του κόσμου της εργασίας και του μόχθου και του κόσμου των κεφαλαιοκρατών, αποσκοπεί σε προσωπικό όφελος και κοινωνική ανέλιξη μέσω της πολιτικής. Σε ένα τέτοιο έργο δεν έχουμε περιθώρια να ξαναγίνουμε θεατές!

 

Ένα φιλολαϊκό πρόγραμμα, πρέπει να απαντά όπως είπαμε και στα λαϊκά αιτήματα και στους εργατικούς αγώνες. Προσφάτως ζήσαμε ένα μεγάλο αγώνα. Αυτόν κατά της ιδιωτικοποίησης της ΑΤΕ. Ένα αγώνα με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά. Ένα αγώνα που κατέληξε σε ένα κοινό οικονομικό αγώνα για το μισθό. Η ΑΤΕ δόθηκε ως δωράκι στην Πειραιώς από την κυβέρνηση του Σαμαρά. Η ιδιωτικοποίηση αυτή έχει σημαντικές αρνητικές συνέπειες, ειδικά για τους αγρότες και την καλλιεργήσιμη γη στην χώρα, η οποία βρίσκεται υποθηκευμένη λόγω αγροτικών δανείων. Δεν μπορούμε επί του παρόντος να επεκταθούμε στα αποτελέσματα αυτής της ιδιωτικοποίησης ωστόσο η κρατικοποίηση -χωρίς αποζημίωση- των τραπεζών και η λειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο είναι η απάντηση απέναντι στα αλισβερίσια κράτους-κυβερνήσεων-τραπεζιτών.

 

Να δούμε πως ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετωπίζει το εν λόγω θέμα στην ομιλία του στη ΔΕΘ: “ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ θα επαναφέρει και την ΑΤΕ και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο σε δημόσιο-κοινωνικό έλεγχο”. Απορρέει ένα εύλογο ερώτημα: Πως θα γίνει αυτή η “επαναφορά”;. Θα ξαναγοραστούν η ΑΤΕ και το Τ.Τ.; Αν δεν αγοραστούν, με ποιο τρόπο θα ελεγχτούν τα κεφάλαια αυτά; Για να υπάρχει δημόσιος-κοινωνικός έλεγχος (εργατικό έλεγχο θα πούμε εμείς) πρέπει να έχεις στην κατοχή σου, στην κυριότητά σου αυτά τα κεφάλαια. Και αυτό γίνεται είτε πληρώνοντας τους τραπεζίτες για να ξαναγοράσεις την ΑΤΕ και το Τ.Τ. ή τα κρατικοποιείς χωρίς αποζημίωση (τα απαλλοτριώνεις) και τα διαχειρίζεσαι με εργατικό έλεγχο.

 

Βλέπουμε ότι η θέση αυτή ακροβατεί σε δυο βάρκες όπως περιγράφηκαν. Αν επιμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ σε τέτοιες μεσοβέζικες λύσεις που αναβιώνουν άγαρμπα τον Κεϋνσιανισμό δυο πράγματα θα πετύχει: να ευεργετήσει το τραπεζικό κεφάλαιο με κρατικό χρήμα και να διογκώσει το δημόσιο χρέος (όπου διόγκωση του Δ.Χ. σημαίνει δημοσιονομική προσαρμογή και αντιλαϊκά μέτρα). Άρα πολιτική εναντίον των λαϊκών συμφερόντων, υπέρ των μικροαστών και των κεφαλαιοκρατών.

 

Ριζοσπαστική λύση, δεν είναι γενικά να ξαναπάρεις στην κατοχή σου ότι ξεπουλήθηκε από τις αστικές κυβερνήσεις, ριζοσπαστική λύση είναι να τα ξαναπάρεις στην κατοχή σου μεν, αλλά με δραματικές συνέπειες για τους καπιταλιστές δε. Αυτό και μόνο μπορεί να ερμηνευθεί ως “ριζοσπαστική αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των αδυνάτων”. Αυτή η μεσοβέζικη στάση της “μισής ρήξης” με το κεφάλαιο βρίσκεται στα περισσότερα οικονομικά μέτρα που πρότεινε ο Α. Τσίπρας στην ομιλία του στη ΔΕΘ. Η διάθεση να κυριαρχήσει το κράτος (το Δημόσιο) πάνω στην ιδιωτική πρωτοβουλία διαπνέεται από τέτοιες αντιφάσεις. Λέει τι μπορεί να γίνει, αλλά δεν λέει το που θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια. Αφού απορρίπτει, σιωπηρά, την πιθανότητα δήμευσης της περιουσίας των καπιταλιστών, τότε ένα συμπέρασμα βγαίνει: το μάρμαρο της κρατικοποίησης θα το πληρώσει ο λαός!

 

Έτσι σαν ώριμο φρούτο έρχεται η τοποθέτηση στη ΔΕΘ: “αποτελεί όρο βιωσιμότητας μια νέα αναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους και των τόκων αποπληρωμής του, καθώς και ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη για χρηματοδοτική ενίσχυση των δημόσιων επενδύσεων που μπορούν να πετύχουν την επανεκκίνηση της οικονομίας, αυξάνοντας παράλληλα το απόθεμα φυσικού κεφαλαίου και την παραγωγικότητα.”.

 

Δεν αρνούμαστε την ανάγκη μελλοντικής δανειοδότησης ακόμα και μιας σοβιετικής κυβέρνησης. Δεν αρνούμαστε ότι αυτό που εμείς κωδικοποιούμε ως “μεταβατικό πρόγραμμα” μπορεί να οικοδομηθεί μόνο με τους πόρους της χώρας και τα κεφάλαια που θα απαλλοτριωθούν από κρατικοποιήσεις -χωρίς αποζημίωση- των στρατηγικής σημασίας παραγωγικών δυνάμεων, είτε αυτές ανήκουν στο δημόσιο, είτε σε ιδιώτες καπιταλιστές.

 

Είναι διαφορετικό πράγμα όμως, να στηρίζεται όλη η ουσία του πολιτικού σου προγράμματος σε μια “κοινή ευρωπαϊκή λύση” η οποία με τη σειρά της θα φέρει “μια νέα αναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους και των τόκων αποπληρωμής του” και την “ χρηματοδοτική ενίσχυση των δημόσιων επενδύσεων που μπορούν να πετύχουν την επανεκκίνηση της οικονομίας”. Είναι άλλο πράγμα να στηρίζεις την όλη πολιτική σου σε μια πιθανή επιλογή των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων και κυβερνήσεων(!) [στροφή δύσκολη ειδικά σε περίοδο που η γραμμή είναι σκληρή λιτότητα] και διαφορετικό να στηρίξεις την ουσία της πολιτικής σου στη βάση των πραγματικών συμφερόντων του εργαζόμενου λαού, τον οποίο προετοιμάζεις ολόπλευρα γι αυτή τη μάχη.

 

Στην προκειμένη περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ παραβλέπει τον παράγοντα της ανισόμετρης ανάπτυξης της κάθε οικονομίας και του κινήματος σε κάθε χώρα, και τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις οι οποίες οξύνονται ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης, πράγμα που ισχύει για ολόκληρη την ευρωζώνη, και για το Βορρά και για το Νότο.

 

Υπάρχει πίστη στο ΣΥΡΙΖΑ ότι καταθέτει ένα “ρεαλιστικό πρόγραμμα εξουσίας.” Υπάρχει ο στόχος ότι: “Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα αναλάβει πρωτοβουλία για τη δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού μηχανισμού προστασίας των καταθέσεων, που θα αποτελεί σημαντικό μοχλό για την ανάκαμψη της εμπιστοσύνης των καταθετών.” και θα προχωρήσει σε “ ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών με δημόσιο έλεγχο, έτσι ώστε και να εξασφαλιστεί η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών, αλλά και να γίνει αυτό με όρους που θα διασφαλίζουν τα συμφέροντα της κοινωνίας.”.

 

Ποιοι όμως είναι αυτοί οι “καταθέτες” που τόσο προσπαθεί η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να ανακτήσει την εμπιστοσύνη τους και ποιες θα είναι οι τράπεζες που θα δεχτούν τα κρατικά κεφάλαια;. Οι καταθέτες αυτοί είναι οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές της Ευρώπης και όλου του κόσμου. Οι εργαζόμενες μάζες δεν έχουν ανάγκη να εμπιστευθούν τις τράπεζες τις ελληνικές ή τις ευρωπαϊκές γιατί δεν έχουν να βάλουν κεφάλαια σε αυτές, δεν έχουν κανένα τέτοιο καημό. Η εργατική τάξη, οι προλεταριοποιημένοι πρώην αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι και οι φτωχοί αγρότες δεν έχουν ανάγκη να εμπιστευθούν τις τράπεζες και δεν έχουν χρήμα για να καταθέσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προσέξει ποια συμφέρονται εκφράζει στο πρόγραμμά του. Ειδάλλως θα καταφέρει να τον εμπιστευτούν οι καπιταλιστές και να τον μισήσει ο λαός που στις δυο πρόσφατες εκλογικές μάχες τον ανέδειξε σε κύρια δύναμη της αριστεράς.

 

Το Σχέδιο Διακήρυξης^vi

 

Όπως δείξαμε οι ταλαντεύσεις γύρω από τα κρίσιμα ζητήματα, εντείνονται, δεν ξεδιαλύνονται αλλά θολώνουν επικινδύνως. Στο Σχέδιο Διακήρυξης που δημοσιεύτηκε στις αρχές του Νοέμβρη έχουμε ένα νέο επίπεδο έντεχνων διατυπώσεων, άνοιγμα νέων μετώπων (για το σοσιαλισμό κλπ). Στις πρώτες γραμμές διαβάζουμε: “Ζούμε το τέλος μιας εποχής. Ζούμε τις ωδίνες που θα γεννήσουν μια νέα. Εκείνοι που κυβερνούν αρχίζουν να μην μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν. Εκείνοι που κυβερνώνται αρχίζουν να μη θέλουν να κυβερνηθούν όπως πρώτα.”. Σύντροφοι πολύ εντυπωσιακή η διατύπωσή σας, ωστόσο την έχετε κάνει κενό πουκάμισο. Κρατήσατε το τσιτάτο του Λένιν για την επαναστατική κατάσταση και αφήσατε να σας “ξεφύγει” ότι ο Λένιν και το Κόμμα του έδειξαν και απέδειξαν στην ανθρωπότητα ότι την αστική τάξη την τσακίζεις, την στραγγαλίζεις απαλλοτριώνοντας τα μέσα παραγωγής και επιβάλλοντας εργατικό έλεγχο παντού. Έδειξε ότι τσακίζεις το κράτος της και στη θέση του οικοδομείς το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου, ένα κράτος που διέπεται από την εκλογή και ανάκληση όλων των κρατικών υπαλλήλων και την πληρωμή με το μέσο εργατικό μισθό. Ένα κράτος των ένοπλων εργατών και όχι ένα κράτος μισθοφόρων δολοφόνων. Πουθενά δεν αναφέρεται έστω μισή γραμμή που να θυμίζει τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά του κράτους τύπου Κομμούνας.

 

Το πρόγραμμά του δεν αντέχει σε τέτοια κριτική. Είναι συνηθισμένη η τακτική του ”τσιμενταρίσματος” των διαφωνούντων, αλλά δεν μακροημερεύει ειδικά όταν παραχαράζεις κατά το δοκούν τις επαναστατικές αντιλήψεις, για να καλύψεις τη γύμνια σου! Και για του λόγου το αληθές στην επόμενη παράγραφο του κειμένου διαβάζουμε: “ Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ βρίσκεται εδώ για να οργανώσει τη δημοκρατική ανατροπή, για να ανοίξει τον δρόμο σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς”. Παρακαλούμε να μας υποδείξετε τη συνάφεια των επιδιώξεων των Μπολσεβίκων, του ρωσικού προλεταριάτου και της αγροτιάς, με τις επιδιώξεις του κόμματός σας…

 

Είναι ευχάριστο να δηλώνει ένας πολιτικός φορέας πως: “ …είναι φορέας που μεριμνά συστηματικά για τη θεωρητική κατανόηση του κοινωνικού και ιστορικού γίγνεσθαι και για τη θεωρητική μόρφωση των μελών του. Στηρίζεται στη μαρξική και ευρύτερα στη χειραφετητική σκέψη και την ιστορία της και προσπαθεί να την επεξεργαστεί παραπέρα..”. Είναι στενάχωρο και υποκριτικό να χωρίζεται η διατύπωση αυτή με μια άβυσσο, από την καθημερινή πάλη και το πολιτικό δια ταύτα της κυβερνητικής πρότασης του φορέα αυτού. [Ελπίζουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να μείνει συνεπής τουλάχιστον ως προς αυτό και να έχουμε την ευκαιρία και την δυνατότητα συγκροτημένης αντιπαράθεσης επί του ζητήματος.] Μια τέτοια ασυνέπεια λόγων και έργων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε δημαγωγία απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό, στρατεύει το λαό στον αγώνα με ψέματα, αυταπάτες και διαστρεβλώσεις και όλα αυτά στο όνομα… του Μαρξισμού!

 

για το σοσιαλισμό

 

Το σχέδιο διακήρυξης αναφέρει πως οι σημερινές συνθήκες θέτουν:

“… τον ριζικό μετασχηματισμό των κοινωνιών στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού στην ημερήσια διάταξη.” Συνεχίζει: “Για μας ο σοσιαλισμός δεν είναι ο εξωραϊσμός του καπιταλισμού ούτε η δήθεν ‘φιλολαϊκή’ διαχείρισή του.” και τέλος: “Για μας ο σοσιαλισμός είναι μορφή οργάνωσης της κοινωνίας που βασίζεται στην κοινωνική -και όχι κρατική- ιδιοκτησία και διαχείριση των παραγωγικών μέσων ενώ απαιτεί τη δημοκρατία σε όλα τα κύτταρα και όλους τους αρμούς της δημοσιάς ζωής, προκειμένου οι εργαζόμενοι να είναι σε θέση να σχεδιάζουν, να διευθύνουν, να ελέγχουν και να προστατεύουν, με τα εκλεγμένα όργανα τους, την παραγωγή κατευθύνοντας”.

 

Για οικονομία χώρου δεν θα επιχειρήσουμε κριτική της θέσης για το “σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία”. Κρατάμε ως δεδομένο την κωδικοποίηση του “σοσιαλισμού” για την Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ [δηλαδή, για την πλειοψηφία των οργανωμένων δυνάμεών του] και το κυβερνητικό πρόγραμμα που περιγράψαμε παραπάνω. Οι “μαρξιστές” που συνέταξαν το κείμενο φρόντισαν να μας πληροφορήσουν πως: “ Για μας ο σοσιαλισμός δεν είναι καθεστώς που μπορεί να καθιερωθεί μέσω μιας εξελικτικής διαδικασίας σταδιακών αλλαγών του καπιταλισμού αλλά ούτε καθεστώς που εγκαθιδρύεται μια και έξω κάποια μοναδική στιγμή.”. Το ερώτημά μας είναι εύλογο… για τί πράγμα παλεύει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ;;;

 

Αν παλεύει για το σοσιαλισμό που καταγράφεται στο Σχέδιο, πρέπει να συγκρουστεί με σήμερα με το κεφάλαιο ολομέτωπα και όχι να διαχειριστεί το σύστημα. Ένα κόμμα όμως που περιμένει από τις αστικές τάξεις-κράτη της Ευρώπης να δώσει λύσει πρόβλημα στην θνησιγενή οικονομία του πως χαρακτηρίζεται σύντροφοι; Επαναστάτης και Σοσιαλιστής ή Διαχειριστής και Οπορτουνιστής; Οι “μαρξιστές” μας έχουν αρνηθεί την απελευθερωτική διδασκαλία των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν. Κράτησαν ότι τους ταίριαξε και το έβαλαν λαθραία στο πρόγραμμά τους. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ βαδίζει προς την κυβερνητική εξουσία και μας ταΐζει σοσιαλισμό για να μην κατηγορηθεί για την μεσοβέζικη και διαρκώς ταλαντευόμενη θέση του μεταξύ των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των καπιταλιστών. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αν κυβερνήσει με τέτοιες θέσεις και με τέτοια προπαγάνδα απέναντι στα μέλη του, θα οδηγήσει το λαό στο γκρεμό, θα απογοητεύσει και θα διαλύσει το μαζικό κίνημα. Και εδώ δεν κάνουμε δίκη προθέσεων! Προσπαθούμε να αναστρέψουμε μια προδιαγραμμένη πορεία!

 

οι αρχές στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

 

Για του λόγου το αληθές: “Ο κεντρικός στόχος που θέτει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ είναι η ανατροπή της κυριαρχίας των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, των δυνάμεων της κοινωνικής καταστροφής, της διαπλοκής, της διαφθοράς και της σήψης, είναι η ανάδειξη μιας κυβέρνησης της συμπαραταγμένης Αριστεράς στηριγμένης σε μια πλατειά συμμαχία κοινωνικών δυνάμεων.”. Είναι αναντίρρητο λοιπόν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ μπορεί να λέει πολλά για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, όμως κινείται στην κατεύθυνση της διαχείρισης του συστήματος, φιλολαϊκής –σε σχέση με τα αστικά κόμματα- μεν, αλλά αναιρεί στην ουσία τα παραπάνω που με “σαφή” τρόπο θεμελίωσε! Το Σχέδιο απαντάει ρητά και κατηγορηματικά ότι: ο σοσιαλισμός (έστω και αυτός που περιγράφουν) θα καθιερωθεί μέσω μιας εξελικτικής διαδικασίας σταδιακών αλλαγών του καπιταλισμού. Άσχετα τι λένε, αυτό εννοούν. Αλλιώς ας αποδείξουν στο μέλλον το αντίθετο… Ανατρέπω το νεο-φιλελευθερισμό, αλλά όχι τον καπιταλισμό, σημαίνει διαχειρίζομαι τις ισορροπίες μεταξύ των αντιθέσεων που εκδηλώνονται εντός των διάφορων πόλων της αστικής τάξης και επιλέγω την αντι-νεοφιλελεύερη μερίδα της αστικής τάξης και τους μικρούς επιχειρηματίες.

 

Το Σχέδιο ασχολείται με το θέμα αυτό και προκαταβολικά μας ενημερώνει: “Και εδώ ο πολιτικός φορέας είναι υποχρεωμένος να πλέει με όλη την απαιτούμενη ευελιξία ανάμεσα στη Σκύλλα του καιροσκοπισμού, που τείνει να αγνοήσει τον στρατηγικό στόχο υποκύπτοντας στο εκάστοτε θεωρούμενο ως εφικτό, και στη Χάρυβδη του τυχοδιωκτισμού, που τείνει να αγνοήσει τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης και το πράγματι εφικτό, απλώς εκφωνώντας στεντόρεια τον στρατηγικό στόχο και τα εν γένει χαρακτηριστικά του. Η πολιτική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ υπόκειται καταστατικά σε αυτούς τους περιορισμούς.
”. Σύντροφοι έχετε απεμπολήσει το στρατηγικό στόχο με τρόπο όμοιο με την υπόλοιπη Αριστερά (ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και έχετε μείνει στη μάχη μεταξύ εφικτού γενικά και εφικτού λόγω ευνοϊκών συσχετισμών μεταξύ ελληνικού κράτους και αστικών κρατών της Δύσης στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του κοινού νομίσματος. Δεν βάζετε στην πρώτη γραμμή αυτό που θεωρείτε εσείς εφικτό, αλλά αυτό που μπορεί να θεωρήσει το Eurogroup και το ΔΝΤ εφικτό, αν (πάντα αν) αλλάξει η στάση τους απέναντι στο ελληνικό χρέος.

 

οι πολιτικοί άξονες της δράσης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

 

Λόγω εκτενούς αναφοράς στα στοιχεία του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ θα σταθούμε στο εξής σημείο: “Η δημιουργική επιχειρηματικότητα, που λειτουργεί για το δημόσιο όφελος και υπό σταθερούς και δίκαιους κανόνες, δεν θα πληγεί, αλλά θα βοηθηθεί. Παράλληλα, το κίνημα αυτό θα συμβάλει στην ενότητα δράσης των παραδοσιακών οργανώσεων και συνδικάτων, τόσο μεταξύ τους όσο και με τις συσπειρώσεις που δημιουργούνται αυθόρμητα σε πολλούς χώρους, και θα οδηγήσει στην αναγκαία ριζική αναμόρφωση του συνδικαλιστικού κινήματος σε όλες τις βαθμίδες, στην απομόνωση του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και στη διαμόρφωση ενός νέου, ισχυρού και μαχητικού, ταξικού και αυτόνομου, συνδικαλιστικού κινήματος, ενωμένου τόσο στη δράση όσο και οργανωτικά.”

 

Εδώ έχουμε ακόμα μια αναίρεση θεμελιωδών μαρξιστικών αρχών από τους κατά τα άλλα “μαρξιστές” συντάκτες του Σχεδίου. Σύντροφοι, η επιχειρηματικότητα όσο υγιής και να είναι, όσο “δίκαιη” και να είναι η συναλλαγή εργοδότη-εργαζόμενου, δεν παύει να είναι πεδίο κερδοφορίας, δεν παύει να είναι μέσο που αναπαράγει τις ταξικές διαφορές και να οδηγεί αργά ή γρήγορα σε σύγκρουση τάξης με τάξη. Το να ζητάτε τα συνδικάτα να συντονιστούν με την υγιή επιχειρηματικότητα είναι κάλεσμα σε διάλυση και υποταγή των συνδικάτων! Ότι χρόνια ζητάει η αστική τάξη θα το παρέχεται εσείς ως “αριστερή κυβέρνηση”; Όσους προσδιορισμούς και να βάλουμε στην επιχειρηματικότητα αυτή παραμένει όπως ήταν πάντα στο καπιταλισμό και θα αναζητά εκμετάλλευση και αύξηση της κερδοφορίας. Συνδικάτο και επιχείρηση ουδέποτε συν-πάλεψαν χωρίς καταστροφικά αποτελέσματα για την εργατική τάξη. Εδώ η διακήρυξη επιδίδεται στην αναζήτηση του “νέου” και του ”πολύμορφου” και διαπράττει το έγκλημα να καλεί την εργατική τάξη να στηρίξει τον -“υγιή”- εκμεταλλευτή της.

 

οι προγραμματικοί στόχοι του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

 

Διαβάζουμε στην επόμενη ενότητα: “Να ακυρώσουμε τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς τους νόμους στη Βουλή όπου ψηφίστηκαν”.. “θα αποκαθιστά σταδιακά τους όρους ασφαλούς εργασίας και αξιοπρεπούς διαβίωσης με τους ανάλογους μισθούς και συντάξεις.”.Τι είναι αυτό που εμποδίζει την επαναφορά της μισθοδοσίας σε προ Μνημονίων εποχή;

 

Κατά τη γνώμη μας είναι αντανάκλαση της κατανόησης από πλευράς των συντακτών του Σχεδίου ότι οι “εταίροι” δεν είναι διατεθειμένοι να υποχωρήσουν στις αξιώσεις τους για “κοινή ευρωπαϊκή λύση” και προσχωρούν στη θέση αυτή αναγνωρίζοντας την αδυναμία σοβαρής απάντησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανασύρει και επανανοηματοδοτεί τα συνθήματά του: “...όπως ήθελε να συμπυκνώσει το σύνθημα που χρησιμοποιήσαμε «καμιά θυσία για το ευρώ», απόλυτη προτεραιότητα για μας είναι η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, και όχι η υπαγωγή σε υποχρεώσεις που άλλοι ανέλαβαν υποθηκεύοντας τη χώρα.”. Όμως σύντροφοι αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα. Πληρώνουμε μια υποθηκευμένη χώρα και ένα εντός ευρώ και Ε.Ε. ναρκοθετημένο μέλλον. Οι απειλές που δέχεται ένα αριστερό κόμμα για έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ, είναι η βαθειά γνώση της ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ ότι, δεν πρόκειται να πάρει πίσω cent! Για το ελληνικό κεφάλαιο η διπλή έξοδος δεν είναι επωφελής, αλλά ο λαός (στα πλαίσια της εφαρμογής, από θέση εξουσίας, του μεταβατικού προγράμματος) δεν έχει να χάσει κάτι παρά μόνο να κερδίσει.

 

“Να αποκαταστήσουμε και να ενισχύσουμε το κοινωνικό κράτος”. Με δεδομένο ότι το κοινωνικό κράτος ήταν μορφή της καπιταλιστικής διαχείρισης και όχι σοσιαλισμός -εντός ή εκτός εισαγωγικών- δεν μπορούμε για ακόμα μια φορά να κατηγορηθούμε για δίκη προθέσεων. Αντιθέτως επιβεβαιωνόμαστε από την ίδια τη ροή των ντοκουμέντων του ΣΥΡΙΖΑ. Η εικόνα είναι σαφής. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ επιχειρεί να αναστηλώσει μια προηγούμενη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού (η οποία σαρώθηκε από την νεοφιλελευθερισμό), μια μορφή που εκτιμούμε ότι ούτε εφικτή είναι, ούτε διατεθειμένοι είναι οι καπιταλιστές να παραχωρήσουν σε συνθήκες βαθειάς ύφεσης τέτοιου τύπου ελαφρύνσεις στις εργαζόμενες μάζες.

 

 

Κάθε πολιτική οργάνωση και κόμμα που δραστηριοποιείται στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, κάθε μέλος, οπαδός ή φίλος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δει αυτά τα στοιχεία του προγράμματος του κόμματος, πλέον, και να αναρωτηθεί για το πολιτικό αύριο.

 

Να αναρωτηθεί για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο μαζικό επίπεδο, στο εργατικό κίνημα, στα εργατικά σωματεία. Να σκεφτεί πώς ένα κόμμα που μέχρι τις 17 Ιούνη ζήταγε να κυβερνήσει σήμερα δεν βάζει όλες τις δυνάμεις του να ρίξει, την σάπια κυβέρνηση του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη. Η “νωπή λαϊκή εντολή” δεν φοβίζει τους καπιταλιστές και δεν ρίχνει το Σαμαρά. Το να ζητάς εκλογές και να περιμένεις να κηρυχθούν, είναι σα να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο, το κεφάλι σου μπορεί να σπάσει, ο τοίχος… όχι! Η πτώση μιας κυβέρνησης απαιτεί έργα και θα έρθει κυρίως (στις σημερινές συνθήκες) με την εξωκοινοβουλευτική πάλη, με την κινητοποίηση των συνδικάτων για πολιτική απεργία διαρκείας που θα παραλύσει την οικονομία και θα αναγκάσει την κυβέρνηση στην ήττα ή στην ανοιχτή βία.

 

Το εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ δεν εκφράζει και τη δύναμή του στο μαζικό κίνημα, όμως πρέπει να επιδιώξει σε συνεργασία με όλες τις πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, την προετοιμασία Γενικής Πολιτικής Απεργίας για να πέσει η κυβέρνηση του Σαμαρά. Το δεν έχω δυνάμεις δεν σημαίνει ότι δεν ψάχνω, δεν παλεύω γι αυτό. Δυστυχώς φαίνεται πως η ηγεσία του ψάχνει συνδικαλιστικά στελέχη με το κριτήριο της εκλογικής επιτυχίας και όχι με το κριτήριο της πάλης για τα ζητήματα της εργατικής τάξης.

 

Τόσο η Αυτόνομη Παρέμβαση, όπως και όλες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις που πρόσκειται στο ΚΚΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στις άλλες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικές αριστεράς, ακόμα και τμήματα των αναρχικών που δρουν στα πλαίσια του αναρχοσυνδικαλισμού πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες για πλατύ αγωνιστικό συντονισμό σωματείων, Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων και να πιέσουν τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ με αγωνιστικές αποφάσεις για να κηρύξει απεργία διαρκείας στην προετοιμασία και την εξέλιξη της οποίας θα μπουν -αναπόφευκτα- τα ζητήματα για το αύριο της κυβέρνησης Σαμαρά. Θα ζυμωθεί το τι θα γίνει μετά το Σαμαρά. Ποια κυβέρνηση και ποια εξουσία μπορεί στη βάση ενός εργατικού προγράμματος να βγάλει την χώρα από την καπιταλιστική κρίση.

 

Εκεί θα κριθούν σήμερα όλες οι πολιτικές δυνάμεις. Εκεί θα φανούν οι ανεπάρκειες, τα ονειροπολήματα και οι αντιφάσεις όχι μόνο του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όλων όσων προσπαθούν να γεφυρώσουν την ανειρήνευτη αντίθεση των συμφερόντων των εργαζόμενων μαζών και των κεφαλαιοκρατών. Εκεί θα φανεί ποιος είναι έτοιμος να υπηρετήσει μέχρι τέλους και σε δύσκολες συνθήκες τα λαϊκά συμφέρονται κόντρα στην Τρόικα, στο Σαμαρά, το Δ.Ν.Τ., το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο.