Επιτακτική ανάγκη, ζήτημα ζωής, η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού

(Η επίσημη ανεργία στο 1.000.000, η πραγματική στο 1.500.000 και βάλε).

Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛ.ΣΤΑΤ) το Μάη του 2011 υπήρξε μεγάλη αύξηση της ανεργίας σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο.

Το σύνολο των απασχολουμένων, το Μάη του ’11, ήταν 4.131.528 άτομα, οι άνεργοι 822.719 και ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός, ανήλθε σε 4.383.374 άτομα.

Στην πράξη φυσικά τα ποσοστά των ανέργων είναι πολύ μεγαλύτερα, αφού η στατιστική υπηρεσία βασίζεται στις εντολές και στα πρότυπα της Eurostat, που δεν θεωρούν άνεργους όσους δεν αναζήτησαν εργασία τον τελευταίο μήνα, όσους δούλεψαν έστω και 1 ώρα την προηγούμενη εβδομάδα, εργάζονται αμισθί σε οικογενειακή επιχείρηση, εκπαιδεύονται, κ.λπ.

Σύμφωνα με την ΕΛ.ΣΤΑΤ, ως απασχολούμενος ορίζεται όποιο άτομο, άνω των 15 ετών, εργάστηκε έστω και μία ώρα την εβδομάδα που έγινε η έρευνα, ...

έστω και χωρίς αμοιβή στην οικογενειακή επιχείρηση. Άνεργοι δεν είναι επίσης όσοι δεν δουλεύουν, αλλά δεν αναζήτησαν ενεργά εργασία τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες, είτε όσοι έχουν βρει και θα αναλάμβαναν μέσα στους επόμενους τρεις μήνες.

Απ’ την επίσημη στατιστική αποκρύπτεται συστηματικά ένα ποσοστό ανεργίας εγγεγραμμένων ανέργων (περίπου 160-170.000 άνεργοι) το οποίο αφορά αυτούς που δεν εγγράφονται στους συγκεκριμένους καταλόγους, που δεν πάνε να δηλώσουν ότι αναζητούν εργασία, διότι απλούστατα έχουν απογοητευτεί επειδή δεν βρίσκουν εργασία. Οι εγγεγραμμένοι άνεργοι λοιπόν, συνολικά και με επίσημους υπολογισμούς, φτάνουν στο 1.000.000, ήτοι ποσοστό πολύ κοντά στο 20% περίπου, εφόσον το ποσοστό των ανέργων προκύπτει με βάση τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό (4.131.528 απασχολούμενοι + 1.000.000 άνεργοι = 5.131.000 περίπου οικονομικά ενεργός πληθυσμός (Ο.Ε.Π).

Απ’ αυτούς λιγότεροι απ’ το 1/3, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΑΕΔ, περίπου οι 270-280.000, παίρνουν επιδότηση ανεργίας. Για τους υπόλοιπους η επιδότηση έχει λήξει, ή δεν δικαιούνται και δεν παίρνουν τίποτα.

Η ανεργία συνολικά είναι κατά πολύ μεγαλύτερη διότι πρέπει να προσθέσουμε ένα μεγάλο κομμάτι υποαπασχολούμενων, μικρομεσαίων επαγγελματιών που κλείνουν τα μαγαζιά και τις επιχειρήσεις τους και οι περισσότεροι προλεταριοποιούνται, αλλά δεν έχουν λόγους να γραφτούν στους καταλόγους του ΟΑΕΔ. Αυτό προκύπτει απ’ την τάση και απ’ τα στοιχεία παλαιότερων χρόνων που έχουν να κάνουν με τον ΟΕΠ.

	2006	2007	2008	2009	2010	2011
Απασχολούμενοι	4.459.880	4.518.652	4.612.670	4.553.998	4.431.326	4.131.528
Άνεργοι	450.520	378.299	324.777	420.401	602.185	822.719
Οικονομικά μη ενεργοί	4.239.721	4.309.757	4.292.662	4.287.961	4.267.994	4.388.374

Πηγή: ΕΛ.ΣΤΑΤ

Σίγουρα τα στοιχεία δεν είναι τόσο αξιόπιστα για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα, διότι πρέπει να πάρουμε υπόψη μας ότι 1 στους 4 εργαζόμενους δουλεύει ανασφάλιστος, άρα δεν πάει στον ΟΑΕΔ εφόσον δεν παίρνει επίδομα ανεργίας και δεν καταγράφεται όταν απολύεται, όπως επίσης και ότι αρκετές επιχειρήσεις δεν είναι καν καταγραμμένες και λειτουργούν παράνομα και, επομένως, δεν είναι δυνατόν να έχουμε σαφή εικόνα απ’ την επίσημη στατιστική. Είναι ενδεικτική η τελευταία έρευνα που έγινε απ’ το ΙΚΑ στους τουριστικούς προορισμούς:

“Στο 35% φτάνει ο αριθμός των ανασφάλιστων που απασχολούνται σε τουριστικούς προορισμούς. Αυτό έδειξαν οι 2.957 έλεγχοι που πραγματοποίησε στο δίμηνο Ιουνίου – Ιουλίου η ειδική υπηρεσία ελέγχου ασφάλισης του ΙΚΑ – ΕΤΑΜ σε όλους τους τουριστικούς προορισμούς …”.

Τα Νέα Online,Τρίτη, 16 Αυγούστου 2011.

Σ’ αυτήν την κατάσταση πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι απ’ το 2006 έως τώρα, έφυγαν και επέστρεψαν στη χώρα τους κάποιες χιλιάδες μεταναστών, κυρίως Αλβανών, λόγω της ανεργίας.

Ένα νέο κύμα μετανάστευσης προς το εξωτερικό, βρίσκεται επίσης σε εξέλιξη. Σύμφωνα με διάφορα στοιχεία:

«Το πρώτο πεντάμηνο του 2011, ο αριθμός των Ελλήνων που συμπλήρωσαν το ευρωπαϊκό βιογραφικό είναι 35.349 άτομα και έχει ξεπεράσει τον αριθμό που αντιστοιχούσε για ολόκληρο το 2009 που ήταν 32.267 άτομα και όπως αναμένουν θα ξεπεράσει κατά πολύ και το 2010 που ήταν 46.432 άτομα.

Εκπαιδευτικοί, δικηγόροι, νηπιαγωγοί, ψυχολόγοι και νοσηλευτές προσθέτουν στα προσόντα ιδιαίτερες γλώσσες όπως της Φιλανδίας και Σουηδίας για να μεταναστεύσουν σε χώρες με υψηλό βιοτικό επίπεδο…».

Πηγή: megatv, 13/8/11

Σίγουρα δεν είναι μόνο τα παραπάνω επαγγέλματα που αναζητούν εργασία στο εξωτερικό. Παραδοσιακές δουλειές (στην κουζίνα και στη λάντζα) γίνονται και πάλι αντικείμενο αναζήτησης κυρίως στη Γερμανία, όπου τα τελευταία χρόνια αυξήθηκαν, λόγο της μετανάστευσης οικογενειών προς τη Γερμανία, οι μαθητές στα Ελληνικά σχολεία.

Σύμφωνα με έρευνα του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, η ανεργία έφτασε σε αριθμούς εκείνη του 1961, τότε που υπήρξε ένα απ’ τα μεγαλύτερα κύματα μετανάστευσης:

“Το 1961 οι άνεργοι ανέρχονταν στις 864.000 σε σύνολο εργατικού δυναμικού 3.640.000 άτομα. Όσο για το 2012, προβλέπεται ότι η στατιστική ανεργία θα ξεπεράσει το 20% (1.150.000 άτομα). Άλλωστε πρόσφατη έρευνα δείχνει ότι μία στις τρεις εταιρείες θα μειώσει το προσωπικό της, μία στις δύο δεν θα δώσει καθόλου αυξήσεις τους επόμενους 12 μήνες ενώ μία στις πέντε εταιρείες θα μειώσει τους μισθούς των εργαζομένων”.

Πηγή: Πρώτο Θέμα Οnline 17/8/2011

Με βάση την έρευνα, προβλέψεις για την ανεργία κάνει και ο επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ- ΓΣΕΕ καθηγητής, Σ. Ρομπόλης:

«Με δεδομένη τη συνέχιση της ύφεσης και τους αρνητικούς ρυθμούς που θα έχουμε τον επόμενο χρόνο, το 2012 αναμένουμε περαιτέρω αύξηση του αριθμού των ανέργων και ποσοστό στατιστικής ανεργίας στο 20% ή ένα εκατομμύριο άτομα και την πραγματική ανεργία (μαζί με τους υποαπασχολούμενους, τους οποίους δεν υπολογίζει η Στατιστική Υπηρεσία), στο 25% και στα 1.250.000 άτομα», υπογραμμίζει στην «Η» ο Σ. Ρομπόλης.

«Τα ποσοστά αυτά , όπως επισημαίνει ο Σ. Ρομπόλης, ‘γυρίζουν’ την ανεργία στη χώρα μας στα επίπεδα που ήταν στη δεκαετία του '60 (το 1961 το ποσοστό των ανέργων ήταν 24%). Και θα δημιουργήσουν ένα ‘εκρηκτικό’ μείγμα, καθώς, σε αντίθεση με τη δεκαετία του '60, λίγοι θα είναι οι άνεργοι που θα μπορούν να βρουν διέξοδο στη μετανάστευση για να έχουν απασχόληση», καταλήγει.

Πηγή: ΗΜΕΡΗΣΙΑ Online, 17/8/2011

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση βάζει εμπόδια στην πρόσβαση στο επίδομα ανεργίας για τους νεοεισερχόμενους στην δουλειά αλλά και για τους παλιούς ασφαλισμένους.

Σύμφωνα με τον εφαρμοστικό νόμο, ο ασφαλισμένος άνεργος που επιδοτείται για πρώτη φορά πρέπει να έχει πραγματοποιήσει ογδόντα ημερομίσθια κατά έτος, στα αμέσως προηγούμενα από την έναρξη της επιδότησης τρία έτη, ενώ έως τώρα ήταν δύο έτη.

Ακόμη, για τους επιδοτούμενους που διακόπτουν την επιδότησή τους, απαιτούνται για την εκ νέου κατοχύρωση επιδότησης τουλάχιστον 150 ημερομίσθια από τη λήξη της αμέσως προηγούμενης επιδότησής τους έως και την ημερομηνία λύσης της εργασιακής σχέσης, με βάση την οποία αιτείται νέα επιδότηση, αντί 125 που ίσχυε έως τώρα.

Ακόμα χειρότερα όμως θα είναι τα πράγματα για τα εποχιακά επαγγέλματα (τουριστικά επαγγέλματα, οικοδόμοι, κλπ.) μιας και απ’ το 2013 όποιος έχει συνολικά 450 μέρες επιδοτούμενης ανεργίας τα 4 προηγούμενα χρόνια δεν θα δικαιούται επιδότηση ανεργίας και απ’ το 2014 οι μέρες μειώνονται σε 400 τα 4 προηγούμενα χρόνια. Αυτή η ανατροπή θα στερήσει χιλιάδες εργαζόμενους ακόμα και απ’ το πενιχρό επίδομα ανεργίας και θα μας στείλει κυριολεκτικά στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση.

Είναι φανερό ότι ο εφιάλτης της ανεργίας θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο.

Σύμφωνα με τις Εμπορικές ενώσεις και άλλους συλλόγους των επαγγελματιών και εμπόρων προβλέπονται χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων το αμέσως επόμενο διάστημα, αλλά και κλείσιμο επιχειρήσεων καθώς και μικροκαταστημάτων, δηλαδή πρόσθεση εκατοντάδων χιλιάδων στη μεγάλη ουρά των ανέργων χωρίς προοπτική εξεύρεσης εργασίας. Αυτή την αυξητική τάση της ανεργίας βλέπει και παραδέχεται και η κυβέρνηση δια στόματος του αρμόδιου υπουργού, Κουτρουμάνη.

Στο μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας η κυβέρνηση απαντά με ασπιρίνες (εκτός απ’ τα εμπόδια που βάζει και τις περικοπές που κάνει στην επιδότηση ανεργίας).

Απαντά με το πρόγραμμα της «κοινωφελούς εργασίας» του υπουργείου Εργασίας, που ξεκινά από τον Σεπτέμβρη, και αφορά στην απασχόληση για 5 μήνες το χρόνο συνολικά 55.000 ανέργων, επαγγελματιών που διέκοψαν τη δραστηριότητά τους πριν από δύο χρόνια, ελεύθερων επαγγελματιών και επιστημόνων βάσει εισοδηματικών κριτηρίων. Κυρίως όμως το πρόγραμμα θα αφορά μακροχρόνια άνεργους και βραχυχρόνια άνεργους που δεν παίρνουν επίδομα ανεργίας. Όσοι ενταχθούν στο πρόγραμμα και βρουν μια θέση εργασίας σε κάποιον Δήμο ή αλλού, θα αμείβονται με 625 ευρώ το μήνα μεικτά δηλ. με 25 ευρώ τη μέρα.

«Οι προσλήψεις θα γίνονται από λεγόμενους φορείς «Μη Κερδοσκοπικού Χαρακτήρα» (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Σωματεία, Ιδρύματα, Εταιρείες Αστικού Δικαίου, Συνδικαλιστικές Οργανώσεις και Επαγγελματικές Ενώσεις) και συνολικά το ποσό που θα πάρουν αυτοί οι φορείς θα φτάσει τα 14 εκατομμύρια ευρώ, το 5% του συνολικού κονδυλίου που θα διατεθεί και φτάνει τα 280 εκατ. Ευρώ». Ριζοσπάστης, Πέμπτη 18/8/11

Πολλές αμαρτωλές, προστατευόμενες απ’ την κυβέρνηση και το κράτος, ΜΚΟ αλλά και Δήμοι, θα παίξουν παιχνίδι στις πλάτες των ανέργων με το αζημίωτο βέβαια, για να γίνουν νέες συμμαχίες απ’ την κυβέρνηση, η οποία σπάει παλιές με μικρομεσαία στρώματα.

Η κυβέρνηση με ένα σμπάρο θέλει να χτυπήσει πολλά τρυγόνια. Να ξεγελάσει κάποιους άνεργους, να κάνει νέες συμμαχίες με μικρομεσαία στρώματα μέσω της χρηματοδότησής τους για τα προγράμματα ανεργίας, να δώσει κάποια ψίχουλα στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, να χτυπήσει την Εθνική Συλλογική Σύμβαση μιας και οι απολαβές των ανέργων θα είναι κάτω απ αυτή.

Η όξυνση του προβλήματος της ανεργίας οφείλεται στη βαθιά κρίση και ύφεση του καπιταλισμού συνολικά και του καπιταλισμού στην Ελλάδα ειδικά, μιας και η κρίση, για πολλούς λόγους, προβλέπεται να είναι πιο βαθειά και μακρόχρονη και συνοδεύεται με ένα δυσθεώρητο χρέος το οποίο δεν είναι εξυπηρετήσιμο και δεν επιτρέπει να παρθούν τα κλασικά αντικρισιακά μέτρα που παίρνονται σε άλλες καπιταλιστικές χώρες. Στην Ελλάδα το σύνολο σχεδόν του νέου δανεισμού πάει σε τόκους και χρεολύσια και όχι στην λεγόμενη πραγματική οικονομία για να λειτουργήσει «αντικρισιακά».

Εδώ πρέπει να πάρουμε υπόψη την οικονομική κατάσταση της χώρας αλλά και τις προβλέψεις για την πορεία της κρίσης.

Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 6,9% στο δεύτερο τρίμηνο του έτους (2011) έναντι του ίδιου διαστήματος πέρυσι, οπότε η ύφεση ήταν περίπου 4,8%, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της.

Σύμφωνα επίσης με τον επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας, Ρόμπερτ Ζέλικ, «η κρίση στην ευρωζώνη θα πλήξει την παγκόσμια οικονομία». Ο Ρόμπερτ Ζέλικ προβλέπει μία χειρότερη κρίση από αυτή του 2008:

«Η παγκόσμια οικονομία εισέρχεται σε μία ‘νέα και πιο επικίνδυνη’ φάση εξαιτίας της κρίσης χρέους στην Ευρώπη, προειδοποίησε σήμερα ο επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας, Ρόμπερτ Ζέλικ»,

και ακόμα

«Βρισκόμαστε στην αρχή μίας νέας και διαφορετικής θύελλας –δεν είναι η ίδια (κρίση) με του 2008», τόνισε ο Ζέλικ. («ΤΑ ΝΕΑ online», Κυριακή 13 Αυγούστου 2011)

Η προοπτική αύξησης της ανεργίας, η ίδια η ανεργία, θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο την ύφεση και θα μειώσει τα έσοδα του δημοσίου από φόρους, θα μειώσει τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων και θα αναγκάσει το κράτος σε αύξηση των κονδυλίων προς τον ΟΑΕΔ και τα ασφαλιστικά ταμεία, για να παίρνουν κάτι οι άνεργοι και να μη φαλιρίσουν άμεσα τα ταμεία πράγμα που θα σημάνει εξέγερση.

Η κατάσταση αυτή σημαίνει νέα μέτρα και βάθεμα του φαύλου κύκλου στον οποίο έχει περιπέσει η ελληνική καπιταλιστική οικονομία. Επιπλέον, με την εισαγωγή νέων τεχνολογιών, με την υψηλότερη οργανική σύνθεση του κεφαλαίου που συντελείται διαρκώς, μπορούμε να πούμε ότι και καπιταλιστική ανάπτυξη να υπάρξει κάποια στιγμή στη χώρα, αυτή θα συνοδεύεται από υψηλή ανεργία.

Το πρόβλημα λοιπόν της ανεργίας στην Ελλάδα δεν θα είναι πρόσκαιρο, θα είναι μακροχρόνιο και θα αποτελέσει κρίσιμο κρίκο για τα επόμενα χρόνια, για το που θα πάνε συνολικά τα πράγματα.

Οι άνεργοι στην Ελλάδα έχουν ένα επιπλέον μειονέκτημα σε σχέση με τους εργαζόμενους-άνεργους άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Η επιδότηση ανεργίας στην Ελλάδα διαρκεί λιγότερο χρονικό διάστημα, από 5 έως 12 μήνες το ανώτερο, ανάλογα με τον αριθμό των ένσημων του καθενός, και μετά τίποτα. (Στη Γαλλία είναι 7-36 μήνες, στην Ολλανδία 6-42 μήνες, στη Γερμανία 6-18 μήνες και ακολουθεί ένα άλλο επίδομα, κλπ.. Πηγή: Σύμβουλος Περιβάλλοντας και Ασφάλειας.)

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της ανεργίας. Οι χιλιάδες αυτοκτονίες που είναι αποτέλεσμά της. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία,

«Παρατηρείται αύξηση που υπερβαίνει το 25%, με τις μισές περιπτώσεις αυτοκτονιών να σχετίζονται με την ανεργία, τα χρέη και τη φτώχεια. Συγκεκριμένα το 2007 καταγράφηκαν 328 αυτοκτονίες, ένα χρόνο αργότερα ο αριθμός ανήλθε στις 366, το 2009 έφτασαν τις 391 ενώ πέρυσι το νούμερο εκτοξεύθηκε στους 500 αυτόχειρες.

Τα φετινά στατιστικά στοιχεία [σ.σ., του 2011] του πρώτου τριμήνου κάνουν λόγο για 150 αυτοκτονίες σε ολόκληρη την Ελλάδα, ένα ποσοστό που αντιστοιχεί δηλαδή σε δύο αυτοκτονίες την ημέρα».Πηγή: Π. Κατσάκος, Πρώτο Θέμα Οnline

Λόγω αυτής της κατάστασης, της έκρηξης της ανεργίας και των «παράπλευρων απωλειών», όλες οι πολιτικές και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις κάνουν αναφορές στο πρόβλημα της ανεργίας και δίνουν, ο καθένας απ’ τη σκοπιά του, τις δικές τους απαντήσεις.

Η δική μας προσέγγιση γίνεται απ’ τη σκοπιά του επαναστατικού Μαρξισμού, απ’ τη σκοπιά της επανάστασης, απ’ τη σκοπιά που λέει ο Μάρξ στη σελίδα 333 του 3ου τόμου του Κεφαλαίου.

Θεωρούμε ότι, ίσως, πρόκειται για το σημείο εκείνο που θα προκαλέσει αναγκαστικά την επανάσταση διότι το προλεταριάτο δεν έχει άλλη επιλογή και είναι αναγκασμένο να προχωρήσει στην επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, αν δεν θέλει να αυτοκτονήσει και για να μην λιμοκτονήσει. Στο σημείο αυτό μπορεί να φτάσουμε στην Ελλάδα, εν μέσω της καπιταλιστικής κρίσης που απειλεί να εκτοπίσει απ’ την παραγωγή την πλειοψηφία του πληθυσμού, «όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού έμεινε χωρίς απασχόληση» όπως έγραψε ο Μάρξ. Μπορεί μια τέτοια προοπτική να φαίνεται τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά, αλλά και το 1.500.000 άνεργοι πριν από 2 χρόνια, φαινόταν επίσης παρατραβηγμένο.

Σε κάθε περίπτωση επαληθεύεται, και σήμερα το βιώνουμε, αυτό που περιγράφουν οι Μαρξ και Ενγκελς στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος: «…Ο εργάτης πέφτει στην αθλιότητα και η μαζική αθλιότητα αυξάνει ακόμα πιο γρήγορα από τον πληθυσμό και τον πλούτο. Έτσι γίνεται φανερό ότι η αστική τάξη είναι ανίκανη να παραμείνει άλλο κυρίαρχη τάξη της κοινωνίας και να επιβάλει στην κοινωνία σαν ρυθμιστικό νόμο τους όρους ύπαρξης της τάξης της. Είναι ανίκανη να κυριαρχεί γιατί είναι ανίκανη να εξασφαλίσει στο σκλάβο της την ύπαρξη, ακόμα και μέσα στη σκλαβιά του, γιατί είναι υποχρεωμένη να τον ρίξει ως την κατάσταση που θα χρειάζεται να τον τρέφει αυτή αντί να τρέφεται η ίδια απ’ αυτόν. Η κοινωνία δεν μπορεί πια να ζήσει κάτω από την κυριαρχία της αστικής τάξης, δηλαδή η ύπαρξη της αστικής τάξης δεν συμβιβάζεται άλλο με την κοινωνία». (Σύγχρονη Εποχή, σελ. 35).

Αλλά και ακόμα: «Μια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που θα ελάττωνε τον απόλυτο αριθμό των εργατών, δηλ. θα έδινε πραγματικά σ’ όλο το έθνος τη δυνατότητα να πραγματοποιεί την ολική παραγωγή του σε μικρότερο χρονικό διάστημα, θα προκαλούσε μιαν επανάσταση, γιατί θα καταδίκαζε την πλειοψηφία του πληθυσμού σε ανεργία. Αυτή η σύγκρουση εκδηλώνεται μερικά στις περιοδικές κρίσεις» (Μαρξ, Κεφάλαιο τόμος III).

Σε κάθε περίπτωση οι άνεργοι, ως αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης, έχουν το δικό τους μερίδιο στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Θα προσπαθήσουμε στο άρθρο αυτό να προσεγγίσουμε τις απαντήσεις που δίνουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της αριστεράς και το κατά πόσο αυτές είναι ή δεν είναι συνεπείς προς την πολιτική προοπτική των πολιτικών δυνάμεων που τις στηρίζουν αλλά και με το καθήκον που προκύπτει απ την ίδια την καπιταλιστική κρίση.

Ας δούμε πρώτα τις προτάσεις και διεκδικήσεις της ΓΣΕΕ:

«Ανάπτυξη ώστε να δημιουργηθούν νέες ασφαλείς διαρκείς θέσεις εργασίας με σωστές και ανθρώπινες εργασιακές σχέσεις. Προώθηση και προστασία της πλήρους και σταθερής εργασίας για όλους. Σταμάτημα των αδικαιολόγητων απολύσεων.

Επιδόματα ανεργίας που θα καλύπτουν τις ανάγκες του ανέργου και θα διαρκούν όσο διαρκεί η ανεργία του. Η διάρκεια της ανεργίας θα καθορίζεται μετά από 3 προσκλήσεις του ΟΑΕΔ για κάλυψη νόμιμης θέσης εργασίας που θα παρέχονται στον εργαζόμενο οι νόμιμες παροχές σύμφωνα με την ΣΣΕ , σε κλάδο εργασίας που έχει αιτηθεί η/ο άνεργος κοντά στην περιοχή κατοικίας του.

Πλήρης ιατροφαρμακευτική ασφάλιση στους ανέργους και στα μέλη της οικογένειας του –που έχει στην επιμέλεια του– για όσο διαρκεί η ανεργία του.

Κάλυψη των ενσήμων του για όσο διαρκεί η ανεργία του για την συνταξιοδότηση του.

Ισότιμη αντιμετώπιση και σεβασμό των ανέργων από τις Δημόσιες υπηρεσίες.

Ανανέωση της κάρτας των ανέργων στον ΟΑΕΔ κάθε εξάμηνο με υποχρέωση του άνεργου να δηλώνει στον ΟΑΕΔ όταν βρίσκει εργασία.

Ειδικές εκπτώσεις σε τιμολόγια ΔΕΚΟ ( ΔΕΗ, ΝΕΡΟ κλπ) και μέσα μαζικής μεταφοράς σε ανέργους.

Δικαίωμα συμμετοχής σε προγράμματα της Εργατικής εστίας στους ανέργους .

Ευνοϊκές ρυθμίσεις από τις Τράπεζες για «καθυστερημένα» δάνεια, κάρτες προς τους ανέργους. Αναστολή κατασχέσεων όσο διαρκεί η ανεργία.

Δημιουργία υπηρεσίας ψυχολογικής στήριξης των ανέργων και των οικογενειών τους από ειδικούς επιστήμονες (κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους)»

(2010 -προτάσεις της ΓΣΕΕ για την ανεργία. Απ’ την ιστοσελίδα της ΓΣΕΕ)

Φυσικά δεν θα περίμενε κάποιος κάτι περισσότερο απ’ τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, απ’ την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία εξακολουθεί να κάνει προτάσεις για τη βελτίωση του συστήματος οι οποίες πλέον είναι αχρείαστες για το σύστημα. Οι προτάσεις της κινούνται στην κατεύθυνση να περάσει η κρίση χωρίς να κινδυνέψει το σύστημα, προσφέροντας υπηρεσία στον καπιταλισμό και στην κυβέρνησή του. Ο υποταγμένος ρεφορμισμός αδυνατεί πλέον να καταχτήσει το παραμικρό και δεν μπορεί να προσφέρει το ελάχιστο στους άνεργους και στους εργαζόμενους. Η πάλη για την εκδίωξή τους απ’ την ηγεσία της ΓΣΕΕ, αποτελεί καθήκον συνολικά της εργατικής τάξης.

Δεν είναι όμως, δυστυχώς, μόνο ο υποταγμένος ρεφορμισμός, είναι και ο αγωνιστικός που κινείται σ’ αυτή τη ρότα, όπως θα δούμε στις θέσεις των άλλων οργανώσεων.

Οι θέσεις και οι προτάσεις του ΠΑΜΕ:

«15 άμεσα μέτρα

Επείγοντα αιτήματα για την προστασία ανέργων, προσωρινά απασχολούμενων, χαμηλόμισθων, συνταξιούχων, μεταναστών, φτωχών αγροτών - κτηνοτρόφων και αυτοαπασχολούμενων που δεν έχουν δουλειά, καθώς και των οικογενειών τους.

1. Απλοποίηση των προϋποθέσεων για τη χορήγηση του επιδόματος ανεργίας, επέκτασή του σε όσους έκλεισαν τα μαγαζιά τους, ή εργάζονται περιστασιακά. Δε θα επιτρέψουμε τη μείωση και αυτών ακόμη των πενιχρών επιδομάτων.
2. Πλήρη, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με ανανέωση των βιβλιαρίων του ΙΚΑ και των άλλων Ταμείων, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Η κάλυψη να είναι από το κράτος με χρηματοδότηση 100%, συμπεριλαμβανομένων και των οικογενειών τους.
3. Μείωση 30% των τιμολογίων ΔΕΚΟ, με παράλληλη απαγόρευση της διακοπής παροχής νερού, ρεύματος και σταθερού τηλεφώνου.
4. Χορήγηση δωρεάν κάρτας απεριορίστων διαδρομών στις αστικές συγκοινωνίες.
5. Να δοθεί επίδομα 1.100 ευρώ σε όλους τους ανέργους, με μοναδική προϋπόθεση την απόλυσή τους, καθώς και στους νέους που ψάχνουν για δουλειά και στους αυτοαπασχολούμενους που αναγκάστηκαν να κλείσουν τα μαγαζιά τους.
6. Ο χρόνος ανεργίας να υπολογίζεται ως συντάξιμος χρόνος ασφάλισης.
7. Το επίδομα ανεργίας να δίνεται για όσο διάστημα διαρκεί η ανεργία.
8. Διαγραφή χρεών από τόκους και πάγωμα αποπληρωμής δανείων για όσον καιρό κάποιος είναι άνεργος, για φτωχούς αγρότες, με παράλληλη κατάργηση κατασχέσεων κάθε μορφής ιδιοκτησίας (σπίτι, αγροτική εκμετάλλευση, κ.λπ.).
9. Επιδότηση ενοικίου στο 100% της αξίας του.
10. Κρατική αγορά, συγκέντρωση και διάθεση τροφίμων σε ανέργους και χαμηλοσυνταξιούχους.
11. Δημιουργία κρατικών πρατηρίων για ανάγκες ένδυσης, υπόδησης, ατομικής υγιεινής σε τιμές κόστους.
12. Δωρεάν παροχή πακέτου απαραίτητων σχολικών ειδών για τα παιδιά των ανέργων.
13. Πλήρη κάλυψη του κόστους των σπουδών για φοιτητές που οι γονείς τους είναι άνεργοι, φτωχοί αγρότες.
14. Καμία απόλυση συμβασιούχων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
15. Προσλήψεις της τομείς Υγείας, Πρόνοιας, Εκπαίδευσης και σε άλλα έργα κοινωνικών υποδομών για μείωση της ανεργίας και κάλυψη των μεγάλων κενών που υπάρχουν».

(11/08/2011 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΑΝΕΡΓΙΑ, απ’ την ιστοσελίδα του ΠΑΜΕ)

Είναι φανερό ότι οι προτάσεις του ΠΑΜΕ, οι οποίες είναι για το σήμερα, απευθύνονται στην κυβέρνηση για να τις υλοποιήσει και είναι ουσιαστικά προτάσεις του ΚΚΕ που έχουν κατατεθεί σε προηγούμενο χρονικό διάστημα, δεν αμφισβητούν ούτε στο ελάχιστο το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Είναι μεταρρυθμιστικές προτάσεις οι οποίες μπορούν, κάτω από προϋποθέσεις, να εφαρμοστούν απ’ το καπιταλιστικό σύστημα και κάποια κυβέρνησή του, δεν συνάδουν όμως με την προοπτική ανατροπής του καπιταλισμού και την λαϊκή εξουσία και οικονομία. Άρα είναι σε αναντιστοιχία με την ίδια τη γραμμή του φορέα που στηρίζει το ΠΑΜΕ, δηλαδή του ΚΚΕ και αποδεικνύουν με τον τρόπο τους ότι η λαϊκή εξουσία και οικονομία, δεν είναι για το σήμερα, για το τώρα, αλλά για ένα απώτερο και μακρινό μέλλον. (Η κριτική κάποιων αστικών μέσων όπως του περιοδικού «LIFO», δεν αποτελεί πιστοποιητικό ταξικής ορθότητας των προτάσεων του ΠΑΜΕ. Βλ., Ριζοσπάστης, Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011).

Το ΠΑΜΕ έκανε πίσω ακόμα και σε σχέση με παλιότερες θέσεις του για την ανεργία, με βάση το διεκδικητικό του πλαίσιο, όπως για παράδειγμα στο αίτημα για «Επίδομα ανεργίας 1.120 ευρώ για όλο το χρονικό διάστημα της ανεργίας» που ενώ ήταν στο διεκδικητικό του πλαίσιο για το 2010, αντικαταστάθηκε στο συγκεκριμένο αιτηματολόγιο από το «Δε θα επιτρέψουμε τη μείωση και αυτών ακόμη των πενιχρών επιδομάτων». Βλέπουμε λοιπόν ότι με τη δικαιολογία των άμεσων αιτημάτων, απεμπολούνται θέσεις, πράγμα που μας πείθει ότι η όξυνση της κρίσης απ’ τη μεριά αυτών των δυνάμεων και η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για να πληρώσει την κρίση η πλουτοκρατία –για τη λαϊκή εξουσία έστω– δεν αποτελεί ζήτημα του σήμερα αλλά του μακρινού αύριο.

Βεβαίως, θα πει κάποιος, δεν είναι κακό, είναι καλό για τους άνεργους, να εφαρμοστούν αντίστοιχες προτάσεις και μέτρα από μια καπιταλιστική κυβέρνηση. Ούτε αυτό όμως πρόκειται να συμβεί (για τις κυριότερες και ακριβότερες διεκδικήσεις, διότι κάποιες ήδη υλοποιούνται), διότι η πάλη για μεταρρυθμίσεις αποσυνδέεται απ’ την επαναστατική πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και για αυτό ανάλογες προτάσεις, αλλά και η πάλη για κατάκτηση τέτοιων μέτρων, είναι αναποτελεσματική και ατελέσφορη. Οι προϋποθέσεις για την υλοποίησή τους, που γράφουμε παραπάνω, είναι, είτε μια άλλη ευνοϊκή κοινωνικοπολιτική συγκυρία, που δεν υπάρχει σήμερα, είτε η επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εργατική εξουσία, πάλη η οποία καταγράφεται, φωτογραφίζεται και διαπερνά τους στόχους και τα αιτήματα πάλης του μαζικού κινήματος και υποπροϊόν της μπορούν να είναι τέτοιου είδους παραχωρήσεις-καταχτήσεις.

Οι θέσεις και διεκδικήσεις της Αυτόνομης Παρέμβασης:

Διεκδικούμε

• Καμιά περικοπή των πόρων του ΟΑΕΔ, αντίθετα απαιτείται γενναία αύξηση τους, μέσα από τη μεταφορά πόρων από τις δήθεν «ενεργητικές» πολιτικές της στήριξης της εργοδοτικής ευελιξίας.
• Επιδόματα ανεργίας στο 80% του μισθού της ΕΓΣΣΕ.
• Καταβολή του επιδόματος για όσο διάστημα διαρκεί η ανεργία.
• Στοχευμένα επιπλέον προγράμματα στήριξης των απολυμένων, των νέων, των γυναικών.
• Δωρεάν μετακινήσεις για τους ανέργους με τα ΜΜΜ, δωρεάν πρόσβαση σε όλες τις κοινωνικές υπηρεσίες, φθηνά τιμολόγια σε ρεύμα, νερό, τηλεπικοινωνίες.

Αναρτήθηκε από ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

Παρασκευή, 4 Μαρτίου 2011 (Απ’ την ιστοσελίδα της Αυτόνομης Παρέμβασης)

Η απεύθυνση και εδώ είναι προς την κυβέρνηση με αιτήματα επίσης υλοποιήσιμα κάτω από προϋποθέσεις. Απ’ τις θέσεις της Α.Π. είναι φανερό ότι πρόκειται για γνήσιο μεταρρυθμισμό ο οποίος δεν συνάδει και δεν συνδέεται με «μια θετική διέξοδο και το άνοιγμα του δρόμου σε μια προοδευτική Ελλάδα που θα προσβλέπει σε μια νέα σοσιαλιστική προοπτική».

Επίσης η Α.Π έμεινε πίσω σχετικά με το αίτημα «Επιδόματα ανεργίας στο 80% του μισθού της ΕΓΣΣΕ», διότι πλέον το επίδομα ανεργίας προσεγγίζει στο 70% του βασικού μισθού ο οποίος είναι 630 ευρώ καθαρά και το επίδομα ανεργίας στα 461 ευρώ για τον άγαμο εργάτη.

Για γνήσιο επίσης μεταρρυθμισμό και οικονομισμό πρόκειται και στην περίπτωση των προτάσεων της ΚΟΕ, όπως θα δούμε παρακάτω, που καμία σχέση δεν έχει με την επαναστατική ταχτική και ανταποκρίνεται μάλλον στους ελαχιστοποιημένους στόχους «Να φύγουν η κυβέρνηση, η τρόικα, το μνημόνιο-Να ανατραπεί το πολιτικό σύστημα της χρεοκοπίας και της διαπλοκής».

Φυλλάδιο που μοίρασε η ΚΟΕ στους ΟΑΕΔ της Πάτρας:

«Θέλουμε δουλειά, όχι ψίχουλα

Στις ουρές του ΟΑΕΔ, τελειώνουν τα ψέματα: Είμαστε το μέλλον της χώρας, είμαστε η δύναμη που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα στη χώρα, είμαστε ικανοί να αντιμετωπίσουμε τα σχέδια των πλούσιων και του δικομματισμού

Δεν θέλουμε επιδόματα ψίχουλα – Θέλουμε μόνιμη δουλειά

Θέλουμε:

• Μόνιμη δουλειά
• Απαγόρευση των απολύσεων
• Μισθό 1.400 ευρώ
• Επίδομα ανεργίας ίσο με το βασικό μισθό
• Πλαφόν στην ανατίμηση των βασικών αγαθών
• Απαγόρευση της φορολογίας στους μισθωτούς δημόσιου και ιδιωτικού τομέα όσο δεν φορολογούνται σύμφωνα με τα κέρδη τους τραπεζίτες, βιομήχανοι, χρηματιστές, μεγαλέμποροι, υπεργολάβοι, μεγαλοξενοδόχοι.

Να Συναντηθούμε, Να Οργανωθούμε, Να Δράσουμε!» (Απ’ την ιστοσελίδα της ΚΟΕ)

Ο καπιταλισμός μάλλον, για την ΚΟΕ, δεν υφίσταται ως σύστημα και η πάλη για την ανατροπή του και την εργατική εξουσία απουσιάζει παντελώς.

Ας δούμε όμως και τα αιτήματα των εργατικών σχημάτων στα οποία συμμετέχει και επιδρά η εξωκοινοβουλευτική-ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική αριστερά.

Ανακοίνωση του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων

• Για να ανατρέψουμε τη βάρβαρη πολιτική του μνημονίου και την κυβέρνηση που την εφαρμόζει. Για να νικήσουμε τη χούντα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.
• Για να μην πληρώσει ο λαός το χρέος και την κρίση. Διαγραφή του χρέους - παύση πληρωμών, ανυπακοή και ρήξη με τις συμφωνίες της ΕΕ, την ΕΚΤ και την ΟΝΕ.
• Για αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, με συλλογικές συμβάσεις και σταθερή εργασία ώστε να ζούμε αξιοπρεπώς από μια δουλειά.
• Νομοθετική απαγόρευση των απολύσεων - Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους: Κανονικές προσλήψεις σε όλο τον κόσμο της ελαστικής εργασίας. Κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου της ελαστικής απασχόλησης. 35ωρο, 5νθήμερο, 7ωρο, σαν μέσο για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και για το χτύπημα της ανεργίας.
• Για να μην περάσουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Για να επιστρέψουν τώρα στο δημόσιο όλες οι επιχειρήσεις που ιδιωτικοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια (ΟΤΕ, λιμάνια, Ολυμπιακή κλπ). Για εθνικοποίηση των τραπεζών, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό – κοινωνικό έλεγχο.
• Για δημόσιες και δωρεάν συγκοινωνίες, παιδεία και υγεία.
• Για τα δικαιώματα των ανέργων: Επίδομα ανεργίας ίσο με τον βασικό μισθό, σε όλο το διάστημα ανεργίας. Ο χρόνος ανεργίας να μετρά στα συντάξιμα χρόνια. Πλήρης ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Πάγωμα όλων των χρεών –δανείων των ανέργων. Μείωση των τιμολογίων ΔΕΚΟ με παράλληλη απαγόρευση της διακοπής παροχής νερού, ρεύματος και σταθερού τηλεφώνου, δωρεάν μετακίνηση για τους ανέργους.
• Για νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, ίσα δικαιώματα για έλληνες και ξένους εργάτες.

Δευτέρα, 21 Μαρτίου 2011 (Απ’ την ιστοσελίδα του συντονισμού σωματείων)

Είναι φανερό ότι υπάρχει διαφορά αλλά και ταύτιση ανάμεσα στις διεκδικήσεις του συντονισμού σωματείων και των άλλων οργανώσεων. Η διαφορά βρίσκεται στο σημείο όπου μπαίνουν κάποια αιτήματα, όπως είναι το αίτημα για «διαγραφή του χρέους» και «Για εθνικοποίηση των τραπεζών, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό – κοινωνικό έλεγχο». Μένει βέβαια να διευκρινιστεί ποιος θα διαγράψει το χρέος καθώς και το περιεχόμενο του εργατικού ελέγχου, εάν πρόκειται δηλαδή για πραγματικό εργατικό έλεγχο που απαιτεί εργατική εξουσία ή για συνδιαχείριση στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Διότι, εθνικοποίηση των τραπεζών μπορεί να γίνει και σήμερα από μια καπιταλιστική κυβέρνηση, όπως επίσης μπορεί να υπάρξει κάποια μορφή εργατικού ελέγχου όπως τη γνωρίσαμε, της συνδιαχείρισης, ή με άλλη παρόμοια μορφή.

Η ταύτιση με τις άλλες οργανώσεις βρίσκεται σε αρκετές διεκδικήσεις και στην αντιμετώπιση του αιτήματος για το χρέος των εργατικών νοικοκυριών προς τις τράπεζες όπου υπάρχει αναντιστοιχία αντιμετώπισης σε σχέση με το αίτημα για διαγραφή του δημόσιου χρέους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, το αίτημα για διαγραφή του Δημόσιου χρέους δεν μετατρέπεται σε αντίστοιχο αίτημα για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, σε σχέση με το ιδιωτικό τους χρέος απέναντι στις τράπεζες και περιορίζεται σε «διαγραφή των τόκων και πάγωμα του χρέους».

Όπως γράψαμε παραπάνω κάποιες απ’ τις διεκδικήσεις ήδη υλοποιούνται. Για παράδειγμα οι τράπεζες κάνουν κάποιες ρυθμίσεις για τους άνεργους όπως, η επιμήκυνση του δανείου, με μια περίοδο 1-1,5 χρόνια ελάχιστης δόσης, π.χ. 10 ευρώ το μήνα, εφόσον βέβαια το δάνειο είναι ενήμερο. Το ΙΚΑ επίσης θεωρεί τα βιβλιάρια των ανέργων και κατέβασε σε 50, από 100, τα απαιτούμενα ένσημα για τη θεώρηση τους, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις, π.χ., ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, κατέβασε ακόμα περισσότερο τα απαιτούμενα ένσημα, στα 25 μέχρι και καθόλου. Στα σοβαρότερα –ακριβότερα όμως αιτήματα, π.χ., «Επίδομα ανεργίας ίσο με τον βασικό μισθό, σε όλο το διάστημα ανεργίας. Ο χρόνος ανεργίας να μετρά στα συντάξιμα χρόνια», η κυβέρνηση και το κράτος δεν τα υλοποιεί, δεν πρόκειται να τα υλοποιήσει σήμερα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει καθόλου ότι αναδεικνύεται απ’ το αίτημα η αναγκαιότητα μιας άλλης εξουσίας για να τα υλοποιήσει.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων των παραπάνω αιτημάτων είναι η αναντιστοιχία τους με τους διακηρυγμένους στόχους των πολιτικών οργανώσεων που προβάλλουν αυτά τα αιτήματα και η απουσία γραμμής εξουσίας. Το σύνολο των αιτημάτων και των στόχων τους είναι σε ρεφορμιστική κατεύθυνση, δεν απαιτεί δηλαδή ανατροπή της αστικής εξουσίας και εγκαθίδρυση της εργατικής. Εκτός εάν πραγματικά, και μάλλον περί αυτού πρόκειται, τα αιτήματα και οι στόχοι πάλης, καταδεικνύουν ακριβώς το ρεφορμισμό και την έλλειψη γραμμής ανατροπής του καπιταλισμού.

Η πάλη για την εργατική εξουσία, ή έστω για την «λαϊκή εξουσία» ή για την «αριστερή κυβέρνηση με σοσιαλιστική προοπτική», για τις δυνάμεις αυτές, δεν περνάει μέσα στα αιτήματα –μέσα απ’ τα αιτήματα και τους στόχους πάλης του μαζικού κινήματος– αλλά αποτελεί κάτι ξεχωριστό, κάτι διαφορετικό, που είναι άλλοι, πέραν του μαζικού κινήματος, αρμόδιοι να το θέσουν. Με τον τρόπο αυτό αποδέχονται στην πράξη την κατεύθυνση, ότι «τα συνδικάτα κάνουν οικονομικό και το κόμμα πολιτικό αγώνα».

Επίσης υπάρχει υποχώρηση και αναντιστοιχία ακόμα και σε αιτήματα τα οποία έχουν ήδη καταχτηθεί ως ένα βαθμό και έκταση, όπως για παράδειγμα ο μηδενισμός των τελών και φόρων για τους ανέργους, όπου σε μια σειρά Δήμους με αποφάσεις των Δ.Σ έχουν παρθεί τέτοιες αποφάσεις, ενώ, στις διεκδικήσεις που περιγράφουμε παραπάνω, περιορίζεται το αίτημα στη «Μείωση των τιμολογίων ΔΕΚΟ με παράλληλη απαγόρευση της διακοπής παροχής νερού, ρεύματος και σταθερού τηλεφώνου, δωρεάν μετακίνηση για τους ανέργους».

Το ότι οι προτάσεις αυτές, για την ανεργία, έχουν άμεσο χαρακτήρα, δεν αλλάζει την ουσία του ζητήματος, μιας και η ανατροπή του καπιταλισμού έχει επίσης άμεσο χαρακτήρα, παίρνει τη μορφή του κατεπείγοντος, είναι για εδώ και τώρα!

Σαν αποτέλεσμα της πολιτικής των οργανώσεων που έχουν αντίστοιχη προσέγγιση των πραγμάτων, έχουμε την παραπομπή της ανατροπής του καπιταλισμού σε ένα απώτερο μέλλον, όταν οι ίδιες θα είναι έτοιμες και όχι όταν οι συνθήκες είναι ώριμες και το απαιτούν, δηλαδή εδώ και τώρα. (Μήπως η εργατική τάξη είναι ώριμη να δεχτεί την εξαθλίωση και αφαίρεση όλων των δικαιωμάτων και καταχτήσεων των τελευταίων 100 χρόνων?).

Εμείς επιμένουμε στη σοβαρότητα και στον ουσιαστικό ρόλο που παίζουν τα λεγόμενα μεταβατικά αιτήματα, στις διεκδικήσεις και στη διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα όταν βαίνουμε προς επαναστατική κατάσταση.

Αυτά τα αιτήματα, τα μεταβατικά, τίθενται είτε για να δείχνουν το δρόμο στην εργατική τάξη (κρατικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο - όχι στο κλείσιμο των εργοστασίων, συνέχιση της λειτουργίας τους με κρατική διοίκηση και δεσμευτικό εργατικό έλεγχο, να γίνουν εργοστάσια και επιχειρήσεις απ’ το κράτος, να λειτουργήσουν με εργατικό έλεγχο, να δουλέψουν όλοι οι άνεργοι), είτε γιατί μπορούν να συσπειρώσουν εργατικές και λαϊκές μάζες και μπορούν να τις ωθήσουν στην επανάσταση (διαγραφή του δημόσιου χρέους, διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών).

Κατά τη γνώμη μας η πάλη για την ανεργία πρέπει να διεξάγεται στο πλαίσιο της ενιαίας εργατικής πάλης, της ταξικής πάλης της εργατικής τάξης για την πραγμάτωση του ιστορικού της ρόλου, ρόλος που προκύπτει απ’ τη θέση της στην παραγωγή και είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η εργατική εξουσία. Ολόκληρη η πάλη της εργατικής τάξης πρέπει να υποτάσσεται σ’ αυτό το στόχο. Παίρνοντας υπόψη την περίοδο αλλά και τη στιγμή που διανύουμε κατά την οποία οδεύουμε ολοταχώς προς επαναστατική κατάσταση, μπορούμε να φτάσουμε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι γίνεται σήμερα κατανοητό και είναι ορατό από πλατιές εργατικές και λαϊκές μάζες ότι, ο καπιταλισμός δεν μπορεί πλέον να διασφαλίσει στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα, ούτε τα στοιχειώδη, ούτε τα ελάχιστα: εργασία, αξιοπρεπές μεροκάματο, κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη, δωρεάν, δημόσια υγεία-πρόνοια-παιδεία, αξιοπρεπή διαβίωση για τους άνεργους.

Σήμερα λοιπόν, που ο καπιταλισμός επιτίθεται άγρια και ταυτόχρονα αμφισβητείται από πλατιές μάζες, αποδεικνύεται ότι η πολιτική της διεκδίκησης μόνο μικροβελτιώσεων και μικρομεταρρυθμίσεων (ρεφορμισμός), η οποία κυριαρχεί για πολλά χρόνια, είναι πλέον αναποτελεσματική, είτε στην συναινετική είτε στην αγωνιστική εκδοχή της. Αδυνατεί όχι μόνο να επιτύχει αλλά και να περισώσει και τις στοιχειώδεις ακόμα κατακτήσεις των εργαζομένων. Έχει επίσης χάσει πλέον το ρόλο να καταθέτει προτάσεις, τύπου «κοινωνικού συμβολαίου», για την αποτελεσματικότερη η λειτουργία του συστήματος. (Είναι χαρακτηριστικό το ότι κανένα σωματείο, καμιά Ομοσπονδία, «ταξική» ή μη, δεν κατόρθωσε να υπογράψει Συλλογική Σύμβαση διαφορετική απ’ αυτή της ΓΣΕΕ, ουσιαστικά απ την απόφαση και τη γραμμή της κυβέρνησης, και είτε παρέμεινε με την παλιά σύμβαση, είτε υποτάχθηκε στο πλαίσιο της ΓΣΕΕ).

Απ’ την πλευρά μας πρέπει να τονίσουμε ότι η παραμικρή πλέον κατάκτηση αποτελεί ζήτημα επαναστατικής πάλης, θα επιτευχθεί δηλαδή με την πάλη που αμφισβητεί συνολικά την ιδιωτική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την ξεπεσμένη και πλήρως εκφυλισμένη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η πάλη για κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής, στο όνομα της εργατικής τάξης και η δημοκρατία των εργατικών συμβουλίων αποτελούν την απάντηση στην ανικανότητα του καπιταλισμού να καλύψει όλες τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων.

Σ’ αυτό το στόχο και σ’ αυτή την προοπτική πρέπει να εντάσσεται και η πάλη για την ανεργία.

Μέσα στην πάλη για υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων μας, οικοδομούμε σωματεία εκεί που δεν υπάρχουν, παλεύουμε ενιαιομετωπικά για σωματεία μαζικά-ενωτικά-αγωνιστικά, αυτοτελή και ανεξάρτητα από το κράτος και την εργοδοσία, που θα συσπειρώνουν στις γραμμές τους όλους τους εργάτες ανεξάρτητα απ’ την εργασιακή τους σχέση (μόνιμοι, ωρομίσθιοι, συμβασιούχοι, 4ωρίτες, αορίστου χρόνου, κλπ.), ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, θρησκεία, εθνικότητα, από ιδεολογικές και πολιτικές αντιλήψεις.

Τα σωματεία πρέπει να οικοδομήσουν επιτροπές ανέργων οι οποίες θα δρουν από κοινού με τους εργαζόμενους αλλά και αυτοτελώς, διεκδικώντας αιτήματα απ’ τους Δήμους (π.χ., μηδενισμό φόρων και δημοτικών τελών, δουλειά), τον ΟΑΕΔ (επίδομα μέχρι να βρουν δουλειά), το ΙΚΑ (θεώρηση των βιβλιαρίων και παροχές υγείας), τις τράπεζες (διαγραφή ή ρύθμιση χρεών), τη ΔΕΗ (ενάντια στις διακοπές παροχής ρεύματος), κλπ. Να υπάρξει διακλαδικός συντονισμός μεταξύ των επιτροπών των ανέργων και ενοποίηση των αγώνων και των διεκδικήσεων με το σύνολο του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος που θα απευθύνεται στην κυβέρνηση αλλά και στην ίδια την κοινωνία. Το πλαίσιο αιτημάτων πρέπει να αποτελείται από αιτήματα υλοποιήσιμα απ’ το σημερινό σύστημα αλλά και από αιτήματα μη υλοποιήσιμα, που δείχνουν το μέλλον της τάξης, χωρίς να τίθενται ως όροι για την ενότητα δράσης. Μέσα στο ενιαίο μέτωπο πρέπει να αναδεικνύονται και να παλεύονται αιτήματα όπως:

• Αυξήσεις σε μεροκάματα, μισθούς και συντάξεις για την ικανοποίηση των αναγκών διαβίωσης.
• Δουλειά για όλους τώρα. Κανένας κάτω απ’ το βασικό μισθό. Κανείς ανασφάλιστος
• Άμεση προστασία των ανέργων. Ταμείο ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις μέχρι να βρει δουλειά ο άνεργος, αύξηση του επιδόματος ανεργίας στο ύψος του βασικού μεροκάματου το οποίο πρέπει να αντιστοιχηθεί με τις σύγχρονες και αυξημένες ανάγκες, πλήρης ασφαλιστική κάλυψη για όλο το διάστημα ανεργίας, υπολογισμός του χρόνου ανεργίας στον ασφαλιστικό χρόνο.
• Απαγόρευση δια νόμου των απολύσεων και καταβολή όλου του μεροκάματου και του μισθού στην περίπτωση περάσματος του προσωπικού από την πλήρη στη μερική απασχόληση.
• Όχι στο κλείσιμο των εργοστασίων, συνέχιση της λειτουργίας τους με κρατική διοίκηση και δεσμευτικό εργατικό έλεγχο (με την έννοια ότι όλες οι αποφάσεις των εργατικών συνελεύσεων είναι υποχρεωτικές για τη διοίκηση). Κατάργηση του επιχειρηματικού απορρήτου, δήμευση της περιουσίας των καπιταλιστών που κηρύσσουν πτώχευση των επιχειρήσεών τους.

Να γίνουν εργοστάσια και επιχειρήσεις απ’ το κράτος, να λειτουργήσουν με εργατικό έλεγχο, να δουλέψουν οι άνεργοι.

• Μηδενισμός των φόρων και τελών απ’ τους Δήμους για όλη τη διάρκεια της ανεργίας. Απαγόρευση διακοπής σε φώς-νερό-τηλέφωνο, δωρεάν μετακίνηση.
• Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολουμένων, των επαγγελματιών που προλεταριοποιούνται, ρύθμιση των χρεών των εργαζόμενων επαγγελματιών.
• Ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις. Όχι στην προσταγή των καπιταλιστών που απαιτούν πλήρη κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων και εξατομίκευση της διαπραγμάτευσης των όρων εργασίας.

Την ίδια στιγμή παίρνοντας υπόψη την περίοδο που διανεύουμε, περίοδο βαθειάς καπιταλιστικής κρίσης και αμφισβήτησης από πλατιές μάζες του ίδιου του καπιταλισμού, πρέπει να ανεβάσουμε τον πήχη των αγώνων και διεκδικήσεών μας, εκεί που τον έθεσε η αστική τάξη και η κυβέρνηση και να παλέψουμε μέσα στο ίδιο το κίνημα να υιοθετηθούν αιτήματα και στόχοι όπως:

• Ανατροπή του αντεργατικού Προγράμματος Σταθερότητας του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου σφαγείου.
• Μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους εκτός αυτού προς τα ασφαλιστικά ταμεία.

Κανένα νέο δάνειο, καμιά επιπλέον δόση από προηγούμενο δάνειο δεν πρέπει να δεχτούμε ως χώρα, διότι κάθε δόση και κάθε δάνειο σφίγγει ακόμα περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό του λαού.

• Να χάσουν τα κεφάλαιά τους οι εγχώριοι και διεθνείς τοκογλύφοι αντί να ληστευθεί η εργατική τάξη και τα εργαζόμενα στρώματα για να πληρωθούν οι απαιτήσεις των καπιταλιστών-παράσιτων.
• Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών και των φτωχών αγροτών, ρύθμιση των χρεών των εργαζόμενων επαγγελματιών.
• Έξοδος από την ΟΝΕ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.
• Κρατικοποίηση τραπεζών, μεγάλων επιχειρήσεων, οργανισμών κοινής ωφέλειας, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο.
• Χωρισμός κράτους-εκκλησίας -Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
• Απαγόρευση των απολύσεων – Αυξήσεις στους μισθούς – Μείωση του χρόνου εργασίας – Δουλειά για όλους.
• Ικανοποίηση των εργατικών και λαϊκών διεκδικήσεων, τιμωρία όλων όσων εμπλέκονται σε πράξεις βίας ενάντια στο κίνημα.

Όλα τα παραπάνω αιτήματα και στόχοι σε συνδυασμό με την ανάπτυξη αγώνων για την επίτευξή τους και το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης, τείνουν να οξύνουν την κρίση και να τίθεται εκ των πραγμάτων το ζήτημα της εξουσίας ως άμεσο ζήτημα μπροστά στα μάτια των εργατών και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Πρέπει να πούμε καθαρά στην εργατική τάξη και στο λαό ότι πρέπει να παλέψει για να πέσει η κυβέρνηση του κεφαλαίου και πως μόνο η εργατική εξουσία, η δικτατορία του προλεταριάτου, μπορεί να υλοποιήσει και να διευρύνει ένα τέτοιο πρόγραμμα.

Σήμερα, στις επείγουσες συνθήκες που δημιουργεί η καπιταλιστική κρίση, και ελλείψει των εργατικών και λαϊκών οργάνων που θα επιβάλουν την εργατική εξουσία, απαιτείται από τις πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην εργατική τάξη, να καταθέσουν πολιτική πρόταση για έξοδο από την παρούσα κρίση. Απαιτείται η συγκρότηση ενιαίου πολιτικού μετώπου που θα αναδείξει αυτούς τους στόχους, θα τους κάνει κτήμα του εργατικού και λαϊκού κινήματος και στηριζόμενο σ’ αυτό, θα αναλάβει να τους υλοποιήσει από θέση κυβερνητικής εξουσίας, ως εργατική κυβέρνηση, φροντίζοντας παράλληλα για την ανάδειξη των εργατικών και λαϊκών οργάνων (εργατικά συμβούλια, κ.α.) που θα αναλάβουν εν τέλει την πλήρη και διευρυμένη υλοποίηση του προγράμματος.

Κάβουρας Δημήτρης