Ποιανού δουλειά είναι να καταγγείλει την εισβολή της Ρωσίας;

 

Αρκετών, είναι η απάντηση. Σίγουρα, όμως, δεν είναι δουλειά των κομμουνιστών που ζουν και δρουν σε μια χώρα–μέλος του ΝΑΤΟ. Ας σκεφτούμε μια ανάλογη περίσταση. Μια σύγκρουση Ελλάδας–Τουρκίας. Ποιος θα ήταν ο ρόλος των κομμουνιστών τότε; Να καταγγέλλουν την τουρκική επιθετικότητα και να συνταχτούν με την αστική τους τάξη; Ή να αποκαλύψουν τα ψέματα και την προπαγάνδα της δικής τους αστικής τάξης; Και πώς θα χαρακτηρίζαμε αυτούς που προσπαθούν να τηρήσουν ίσες αποστάσεις και τελικά θα στοιχίζονταν πίσω από τους «δικούς τους» κεφαλαιοκράτες αν όχι σοσιαλπατριώτες;

Οι κομμουνιστές σε μια τέτοια σύγκρουση εύχονται την ανατροπή και των δύο αστικών τάξεων. Όμως έμπρακτα μπορούν να συμβάλουν μόνο στην ανατροπή της δικής τους αστικής τάξης και αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με την ήττα της στον πόλεμο.

Και για να μην το φτάσουμε τόσο μακριά όσο απέχει ένας πόλεμος, ας σκεφτούμε ποια πρέπει να είναι η στάση των κομμουνιστών στην –λεκτική προς το παρόν– αντιπαράθεση για τις ΑΟΖ στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Πρέπει να υπερασπιστούν αυτό που η πολιτική τάξη ονομάζει «κυριαρχικά δικαιώματα», εννοώντας τα απώτατα όρια της ελληνικής –μη ανακηρυγμένης– ΑΟΖ που ψηφίστηκαν το 2011 από την ελληνική Βουλή; Ή να αποκαλύψουν τα ψεύδη του αστικού πολιτικού προσωπικού και να ενημερώσουν την εργατική τάξη ότι για να υπάρξει ΑΟΖ πρέπει να συμφωνήσουν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και ότι η διεκδίκηση ΑΟΖ για το Καστελόριζο μπορεί να οδηγήσει σε πολεμική αναμέτρηση; Και πώς θα ονομάζαμε αυτούς που διαδίδουν τα ψέματα της ελληνικής αστικής τάξης και στοιχίζονται πίσω της αν όχι σοσιαλπατριώτες;

Σε κάθε επεισόδιο της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, η καταγγελία της Τουρκίας είναι δουλειά των αστικών ΜΜΕ και την κάνουν μια χαρά. Δουλειά των κομμουνιστών είναι να αποκαλύπτουν την αλήθεια, να υπονομεύουν την αστική προπαγάνδα και τελικά να υποσκάπτουν τη συναίνεση των καταπιεζόμενων τάξεων σε έναν πόλεμο, να υποσκάπτουν δηλαδή, αυτή που είναι η πλέον αναγκαία προϋπόθεση για μια πολεμική αναμέτρηση. Όσοι κάνουν την ίδια δουλειά με τα ΜΜΕ της αστικής τάξης, τελικά φέρνουν πιο κοντά τον πόλεμο.

Απολύτως αντίστοιχο είναι και αυτό που συμβαίνει τώρα στην Ουκρανία. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ προκάλεσαν τον πόλεμο και ευθύνονται για την καταστροφή της Ουκρανίας. Στήριξαν το φασιστικό πραξικόπημα του 2014, χάιδεψαν τις ακροδεξιές ομάδες του Μαϊντάν κι έκαναν πως δεν έβλεπαν τη δράση των φασιστικών ταγμάτων στην Ανατολική Ουκρανία. Ρισκάρισαν το μέλλον και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, χρησιμοποιώντας την για να ολοκληρώσουν την περικύκλωση και απομόνωση της Ρωσίας. Αυτά πρέπει να εξηγήσουμε. Ζούμε σε μια χώρα–μέλος του ΝΑΤΟ. Η αστική μας τάξη, το πολιτικό της προσωπικό και τα ΜΜΕ συντάσσονται σύσσωμα με το ΝΑΤΟ, με την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και καταγγέλλουν νυχθημερόν τη ρώσικη επιθετικότητα. Απέναντι στη δική μας αστική τάξη πρέπει να σταθούμε και απέναντι στις συμμαχίες της. Και την ήττα αυτού του στρατοπέδου πρέπει να επιδιώξουμε έμπρακτα. Την ήττα των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων μπορούμε μόνο να την ευχόμαστε. Αλλά έμπρακτα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτήν την ήττα. Αυτό είναι δουλειά άλλων.

«Δεν διαλέγουμε ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο» είναι μια στερεότυπη απάντηση. Και καλά κάνουμε θα απαντούσα. Όμως, έχουν διαλέξει άλλοι στρατόπεδο για εμάς και αυτό είναι το ΝΑΤΟικό στρατόπεδο. Μέσα σε αυτό το στρατόπεδο μας έριξε η άδικη μοίρα και σε αυτό καλούμαστε να ζήσουμε και να δράσουμε. Ενάντια σε αυτό το στρατόπεδο επομένως πρέπει να κατευθύνουμε τη δράση μας.

Όσοι στήριξαν τα ελληνικά «κυριαρχικά δικαιώματα» και τις ανύπαρκτες ΑΟΖ, όσοι ανακάλυψαν «αλυτρωτισμό» στο Σύνταγμα της Βόρειας Μακεδονίας και σήμερα αναφωνούν «Δεν διαλέγουμε ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο», ασκούνται για να κάνουν το ίδιο και σε πιο κρίσιμες περιστάσεις λουστράροντας την υποταγή τους στην αστική τάξη με την κραυγή «Δεν διαλέγουμε αστικό στρατόπεδο».

Όσοι όμως δηλώνουν διεθνιστές κι έχουν έμπρακτα μοχθήσει για να σταθούν απέναντι στην αστική τάξη και την προπαγάνδα της, ας κατευθύνουν τα πυρά τους στον σωστό στόχο.

 

Β. Θεοφανόπουλος