76 χρόνια από τον τιμημένο θάνατο του Άρη Βελουχιώτη

Τιμάμε τον Άρη Βελουχιώτη 76 χρόνια από τον τιμημένο θάνατό του, συνεχίζοντας τον αγώνα του για να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του

Συμπληρώνονται φέτος, στις 16 Ιούνη, 76 χρόνια από τον θάνατο του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη. 76 χρόνια τα οποία δεν είναι αρκετά για να ξεχαστεί από το λαό, τα δίκια του οποίου υπηρέτησε ο Άρης Βελουχιώτης και για αυτό έχει καταγραφεί στη λαϊκή συνείδηση οριστικά και αμετάκλητα ως ο αυθεντικότερος εκφραστής του δίκιου του και του επαναστατικού αγώνα στη χώρα μας.

Τα οράματα που φώτιζαν το δρόμο του Άρη, το δρόμο του αγώνα του και της θυσίας του, δεν έγιναν ακόμα πραγματικότητα. Μια Ελλάδα της λευτεριάς και της δουλειάς, εθνικά ανεξάρτητη, με κυρίαρχο τον ελληνικό λαό, απαλλαγμένο από κάθε εκμετάλλευση, παραμένει ακόμα το όραμά μας, 76 χρόνια μετά τον τιμημένο θάνατο του Άρη Βελουχιώτη.

Μετά την απελευθέρωση από τη φασιστική κατοχή ο λαός καταδικάστηκε σε νέα δεσμά από τον ιμπεριαλισμό, σε καταπίεση κι εκμετάλλευση από την αστική τάξη και τους ξένους προστάτες της. Μετά τους Γερμανούς ήρθαν οι Άγγλοι και μετά οι Αμερικάνοι και σήμερα η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ και ξανά οι Γερμανοί. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ήττας του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος το ’45.

O Άρης πολέμησε πρωτοπόρος στις γραμμές του έθνους της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού. Εμείς τιμάμε τον Άρη για αυτό που πραγματικά ήταν.

Ο Άρης ήταν άξιο παιδί του εργατικού κινήματος και εκπρόσωπος της προλεταριακής επαναστατικής ιδεολογίας. Μόνο το εργατικό κίνημα είχε τη δύναμη να αντισταθεί στον φασίστα κατακτητή. Μόνο το ΚΚΕ αποτελούσε τότε υπαρκτή πολιτική δύναμη και πρωτοστάτησε για την ίδρυση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Δικό του αποκλειστικά έργο ήταν το ξεκίνημα και η άνδρωση της Εθνικής Αντίστασης. Και μόνο ένας γνήσιος κομμουνιστής σαν τον Άρη μπορούσε με αυταπάρνηση να μπει μπροστά σε αυτόν τον αγώνα!

 Η αστική τάξη μετά την εισβολή των Γερμανών λούφαξε κι ένα μέρος της συνεργάστηκε με τον κατακτητή. Ο βασιλιάς και η κυβέρνηση μεταφέρθηκαν στο Κάιρο, τα αστικά κόμματα διαλύθηκαν. Μόνο η γραμμή του ΚΚΕ, η γραμμή του αγώνα για εθνική απελευθέρωση και λαοκρατία, έκφραζε τις διαθέσεις του λαού, συσπείρωνε την πλειοψηφία του ενάντια στον φασίστα κατακτητή και πρόσφερε σημαντικότατη βοήθεια στην παγκόσμια πάλη των λαών ενάντια στο φασισμό.

Το 1944 το ΚΚΕ, το ΕΑΜ με τον ένοπλο λαϊκό στρατό, τον ΕΛΑΣ, είχαν την εξουσία στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας, πλην της επίσημης κρατικής, και την παρέδωσαν! Το γεγονός και μόνο ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου επικεφαλής της «Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας» σύμφωνα με το «Συμβόλαιο του Λιβάνου» ζήτησε και πήρε την άδεια από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ να αποβιβαστεί στον Πειραιά, ερχόμενος από Κάιρο, δείχνει ποιος ήταν εξουσία στην Ελλάδα, τις μέρες της απελευθέρωσης του Οκτώβρη του ’44.

Δυστυχώς, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν στάθηκε μέχρι το τέλος στο ύψος των επαναστατικών καθηκόντων και οδήγησε το κίνημα στην ήττα. Δεν υλοποίησε τη μόνη γραμμή που θα οδηγούσε τη χώρα στην εθνική ανεξαρτησία και το λαό στην πολιτική και κοινωνική απελευθέρωση, τη γραμμή της άμεσης μετεξέλιξης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τη φτωχή αγροτιά. Ήταν μόλις ένα βήμα πριν από τον επαναστατικό στόχο κι έκανε πίσω. Επέτρεψε το πισωγύρισμα στην αστική εξουσία κι έτσι άνοιξε το δρόμο για την εξόντωση των αγωνιστών.

Δεν κατανόησε πως ο οποιασδήποτε συμβιβασμός εκείνη τη στιγμή, μετά την απελευθέρωση και τα Δεκεμβριανά, ήταν υποταγή, αφού είχε τεθεί το ζήτημα της εξουσίας. Υλοποίησε τη γραμμή του συμβιβασμού με την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές προστάτες της, σύρθηκε στα κυβερνητικά πόστα του αντιπάλου και ως τη συμφωνία της Βάρκιζας, δέχθηκε την διάλυση του ΕΛΑΣ και την παράδοση των όπλων, δηλαδή την πλήρη υποταγή στον ταξικό αντίπαλο. Πρόδωσε την εργατική τάξη και το λαό, γιατί υλοποίησε συμβιβαστική γραμμή, Μενσεβίκικη και όχι επαναστατική, Μπολσεβίκικη. Και για αυτό οδηγήθηκε στην παράδοση των όπλων, που ήταν η έναρξη της εξολόθρευσης των αγωνιστών.

Και μόνο ο Άρης από την ηγεσία του κινήματος αντιτάχθηκε στο λάθος, κατάλαβε, έστω κι αργά, την προδοσία, προσπάθησε να την αποτρέψει και τελικά αρνήθηκε να υποταχθεί.

Με την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, το Φλεβάρη του ’45, ο Άρης διαφώνησε, όπως διαφώνησε και με τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, αλλά υπογράφει μαζί με τον Σαράφη τη διάλυση του ΕΛΑΣ. Αμέσως μετά εκφράζει δημόσια τη διαφωνία του και σηκώνει ψηλά τη σημαία της επανάστασης για να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του.

Για την πράξη του αυτή διαγράφτηκε από το ΚΚΕ με απόφαση της 11ης Ολομέλειας της ΚΕ τον Απρίλη του 1945, παρόλο που ο Άρης δεν παραβίασε καμία επίσημη απόφαση της ΚΕ ή του Συνεδρίου, αφού κανένα τέτοιο όργανο δεν ενέκρινε τη συμφωνία της Βάρκιζας. Η απόφαση της διαγραφής του δεν δημοσιεύτηκε τότε, παρά μόνο δημοσιοποιήθηκε στις 12 Ιούνη του ’45 στο Ριζοσπάστη, με δήλωση του Ζαχαριάδη. Στις 16 Ιούνη, την ημέρα που ο Άρης βρέθηκε νεκρός, δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη η απόφαση της διαγραφής του.

Τότε, μετά την Βάρκιζα, ο Άρης σχεδίασε και ετοίμασε την ιδρυτική διακήρυξη μιας νέας οργάνωσης, του ΜΕΑ (Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας), και νέου στρατού, του ΕΛΑΣ-Ν (ΕΛΑΣ-Νέος). Για τα σχέδια αυτά δεν υπήρχαν και δεν δημιουργήθηκαν συνθήκες για να τα υλοποιήσει. Οι ελπίδες που έτρεφε για την αλλαγή της κατάστασης με την έλευση του Ζαχαριάδη στα τέλη του Μάη του ’45 στην Ελλάδα, από το Νταχάου όπου κρατούνταν, διαψεύστηκαν οικτρά.

Και απ’ το «ούτε νερό, ούτε ψωμί στον Άρη», εντολή που δόθηκε σε όλες τις κομματικές οργανώσεις και τα οργανωμένα μέλη του κόμματος, εκτοξεύτηκαν ακόμα περισσότερες κατηγορίες για τον «δειλό, φοβισμένο, προδότη Άρη»!

Ο Άρης με τους μαυροσκούφηδες που τον ακολουθούσαν παγιδεύτηκε από ομάδες της Εθνοφυλακής και κεφαλοκυνηγούς, στο φαράγγι του Φάγκου στη Μεσούντα της Άρτας στις 15/6/1945. Στις 16 του Ιούνη ο Άρης βρέθηκε νεκρός και μαζί του και ο Τζαβέλας.

Οι κεφαλοκυνηγοί και οι άντρες της Εθνοφυλακής δεν μπορούσαν να κρατηθούν από τη χαρά τους όταν βρέθηκαν μπροστά στο νεκρό Άρη και αφού τον κατακρεούργησαν για να μην μπορεί πλέον να σηκωθεί και να μην αποτελεί απειλή για αυτούς, μετέφεραν τα κομμένα κεφάλια των αγωνιστών, του Άρη και του Τζαβέλα, στα γύρω χωριά όπου έπιναν και χόρευαν γύρω τους, και κατόπιν, στις 17 Ιούνη, στην πλατεία Ρήγα Φεραίου στα Τρίκαλα, όπου τα κρέμασαν σε φανοστάτη για να τα βλέπει ο λαός και να τρομάζει.

Αυτός ήταν ο τραγικός επίλογος του μεγάλου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα τον οποίο έγραψε με το αίμα του ο πρωταγωνιστής και οργανωτής του.

Αιώνια Δόξα και Τιμή στον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, τον λαϊκό αγωνιστή, τον κομμουνιστή-επαναστάτη Άρη Βελουχιώτη-Θανάση Κλάρα και στο λαό που τόνε γέννησε!

Ο αγώνας για μια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, χωρίς μνημόνια, χρέη και επιτροπείες, απαλλαγμένη από κάθε καταπίεση και εκμετάλλευση, με ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό, συνεχίζεται.

Δημήτρης Κάβουρας