[2020-04-26] Καραντίνα (lock down) ή μόνιμα μέτρα καταστολής [Β.Κ.]

Καραντίνα (lockdown) ή μόνιμα μέτρα καταστολής

Η πανδημία του κορονοϊού παγκόσμια αλλά και στη χώρα μας, προκάλεσε μια σειρά μέτρα. Μέτρα που στο σύνολο των χωρών είτε αποδέχονται μερικώς τις επιστημονικές υποδείξεις, είτε δεν τις αποδέχονται σχεδόν καθόλου, όπως οι ΗΠΑ.

Κατά γενική παραδοχή στην επιστημονική κοινότητα, οι υποδείξεις αυτές είναι οι κατευθυντήριες οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ.), οι οποίες λένε:

  1. Περιορισμός των μετακινήσεων και των συναθροίσεων, κύρια των ευπαθών ομάδων, των ύποπτων κρουσμάτων και των συγγενών αυτών.
  2. Ευρύτατη εφαρμογή των διαγνωστικών τεστ, ώστε να εντοπίζεται άμεσα ο άνθρωπος που έχει τον ιό, είτε νοσεί, είτε όχι. Με τον τρόπο αυτόν μπορείς να ξέρεις οποιαδήποτε στιγμή την κατάσταση της επιδημίας και να γνωρίζεις χωροταξικά και ηλικιακά την εξάπλωση της νόσου. Και με βάση τα στατιστικά αυτά δεδομένα να αποφασίζεις τις θεραπευτικές σου πολιτικές, οι οποίες έχουν άμεσα αντανάκλαση στην κοινωνία.
  3. Τα συστήματα Υγείας θα πρέπει να αντιμετωπίζουν άμεσα όλα τα θύματα του ιού, αλλά και τις υπόλοιπες υγειονομικές ανάγκες, ενισχυόμενα από τις κυβερνήσεις και αναδιατάσσοντας τις δομές τους.
  4. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να φροντίσουν τα φτωχότερα εκείνα στρώματα που λόγω του περιορισμού τους στο σπίτι δεν έχουν πρόσβαση σε τροφή και υπηρεσίες.[i]

Είναι φανερό ότι όλες αυτές τις οδηγίες κανένα καπιταλιστικό κράτος δεν τις υλοποιεί. Κανένα καπιταλιστικό κράτος δεν έχει Σύστημα Υγείας που να ανταποκρίνεται έστω και στοιχειωδώς στις σύγχρονες ανάγκες περίθαλψης και θεραπείας με βάση και την σύγχρονη τεχνολογία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι κλίνες Μ.Ε.Θ.. Πουθενά δεν πληρούν τα στάνταρντ, ακόμα και στις πιο αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία κ.λπ). Κάτι που επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο Π.Ο.Υ.

Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπαθεί να αντιμετωπίσει την πανδημία, έχοντας στο πίσω μέρος του κεφαλιού της την άσχημη οικονομική κατάσταση που άφησε πίσω της η μεγάλη ύφεση του 2008-2009 και η επερχόμενη, που τα σημάδια της ήταν εμφανή πριν το ξέσπασμα της πανδημίας.

Γνωρίζει πολύ καλά ότι το ΕΣΥ, βαριά άρρωστο, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις αυξημένες ανάγκες της πανδημίας σε προσωπικό, υλικά και υποδομές. Τα χρήματα που διαθέτει, χρήματα του εργαζόμενου λαού, κατευθύνονται σε ελάχιστες προσλήψεις, ενώ ενισχύει τους ιδιώτες καπιταλιστές της Υγείας και τα ΜΜΕ για την κυβερνητική προπαγάνδα.

Το μέτρο του περιορισμού των μετακινήσεων και η αναστολή λειτουργίας της εκπαίδευσης, αλλά και χώρων συνάθροισης, φαίνεται να αποδίδει κατά την κυβέρνηση. Όμως επιτρέπει τη λειτουργία μεγάλων μονάδων της βιομηχανίας που δεν εμπλέκονται με τον αναγκαίο εφοδιασμό της κοινωνίας, γνωρίζοντας και από την εμπειρία της Ιταλίας, της Ισπανίας, των ΗΠΑ, ότι αυτές είναι τα κέντρα διασποράς του ιού, και κάνει τα στραβά μάτια στις συναθροίσεις στις εκκλησίες.

Για την υπόλοιπη κοινωνία όμως ισχύει ο οριζόντιος περιορισμός της κυκλοφορίας. Περιορισμός όμως που δεν έχει σχέση με τις οδηγίες του Π.Ο.Υ. Δεν έχει στοιχειώδη γνώση η κυβέρνηση για τις διαστάσεις της εξάπλωσης του ιού στην κοινωνία, γιατί δεν κάνει τα τεστ ευρέως στην κοινωνία. Τα τεστ που γίνονται στα νοσοκομεία είναι ελλιπή, μόνο σε ύποπτα κρούσματα, αφήνει απέξω ομάδες πληθυσμού, που τους αναγκάζει να ζουν σε πολύ περιορισμένους χώρους, όπως στρατόπεδα προσφύγων, στρατιώτες, φυλακές, προσωπικό νοσοκομείων, γηροκομεία, ενώ επιβάλλεται να γίνουν.

Μ’ άλλα λόγια όλοι αυτοί οι επιδημιολόγοι που βγαίνουν στην τηλεόραση, χωρίς επιστημονικά, στατιστικά δεδομένα, απλά εκφράζουν την πολιτική της κυβέρνησης.

Μια πολιτική που εκφράζεται με τον εγκλεισμό όλων στα σπίτια τους, με βάση τη θεωρία της «ατομικής ευθύνης», ότι ο καθένας μας θα φταίει, αν εξαπλωθούν εκθετικά τα κρούσματα και τα νοσοκομεία δεν θα αντέξουν σε τόσους ασθενείς. Όμως η κυβέρνηση έχει ευθύνες στο ότι δεν γίνονται τα διαγνωστικά τεστ, δεν προσλαμβάνεται υγειονομικό προσωπικό, γιατί αφήνει τα νοσοκομεία χωρίς μέσα ατομικής προστασίας με αντιεπιστημονική και ανήθικη επιχειρηματολογία,[ii] ενώ σπαταλά εκατομμύρια για να προπαγανδίζονται οι θέσεις της και να εξαγοράσει όλα τα ΜΜΕ, δεν ανοίγει νέες κλίνες Μ.Ε.Θ., αλλά μπουκώνει τα ιδιωτικά νοσοκομεία με χρήμα, δεν υπάρχει πρωτοβάθμια Υγεία για διάγνωση και αντιμετώπιση όλων των ήπιων περιστατικών.

Λέει ψέματα για τις συναθροίσεις σε εξωτερικούς χώρους, όπως για τη Θεσσαλονίκη, ή για τις παραλίες κ.λπ., με σκοπό να επιβάλλει ολοκληρωτική απαγόρευση της κυκλοφορίας για να δικαιολογήσει τους οριζόντιους περιορισμούς και την «ατομική ευθύνη». Και μόνο μέσα από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους μπορεί να τους επιβάλλει, δηλ. την αστυνομία και τον στρατό. Όταν είναι γνωστό ότι ολόκληρος ο λαός συνειδητά περιορίζει τις μετακινήσεις του, αλλά η κυβέρνηση επειδή δεν μπορεί να πείσει, ότι τα μέτρα αυτά είναι σε επιστημονική κατεύθυνση, ούτε το εθνικό σύστημα υγείας, μπορεί να ανταποκριθεί, ο μεγάλος ασθενής των καπιταλιστικών κρατών, τότε χρησιμοποιεί τα ψέματα και την καταστολή.

Η καταστολή, κυρίως των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, πηγάζει από τη φύση του καπιταλισμού. Στην εποχή της μεγάλης ύφεσης 2008-2018, όλες οι κυβερνήσεις και όλα τα αστικά κόμματα, μέσω των μνημονίων κατήργησαν μια σειρά κατακτήσεις του εργατικού κινήματος για να ξεπεράσει την κρίση το κεφάλαιο. Μισθοί και συντάξεις μειώνονταν συνεχώς, καταργήθηκαν συλλογικές συμβάσεις, άγρια φορολόγηση, τεράστια ανεργία, ενώ οι επιθέσεις των ΜΑΤ ήταν στην πρώτη γραμμή σε κάθε κινητοποίηση της εργατικής τάξης. Μπροστά στον κίνδυνο της ανατροπής της, που γέννησε η οικονομική κρίση, η αστική τάξη, παραμέρισε το κοινοβούλιο και μαζί με όλα τα αστικά κόμματα, αντέδρασε με τον γνωστό τρόπο: με την καταστολή της αστυνομίας, τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (ΠΝΠ), την τρομοκρατία των νεοφασιστών της Χρυσής Αυγής, τη βοήθεια από τη δικαστική εξουσία και τη μαύρη προπαγάνδα από το σύνολο των ΜΜΕ. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε την πολιτική των μνημονίων και της υποταγής στην αστική πολιτική. Θωράκισε την αστική πολιτική με αντεργατικούς νόμους, όπως αυτόν που απαγορεύει την κήρυξη απεργιών, όταν δεν συμμετέχει το 50% συν ένας των εγγεγραμμένων μελών, εφάρμοσε τη νομοθεσία της ΝΔ για μείωση του κατώτατου μισθού και ουσιαστικά κατάργησε τις ΣΣΕ, άρπαξε τις συντάξεις με τον νόμο Κατρούγκαλου, με την υπερφορολόγηση, με τον υψηλό ΦΠΑ, λεηλάτησε τα φτωχά εισοδήματα.

Η ανάληψη της εξουσίας από την ΝΔ τον Ιούνη του 2019, σηματοδότησε ακόμα πιο σκληρή επίθεση στην εργατική τάξη. Με τα μέτρα για περιορισμό-απαγόρευση των διαδηλώσεων, την ηλεκτρονική ψηφοφορία -αποκλεισμό της ζωντανής συνέλευσης και αντιπαράθεσης μεταξύ των μελών ενός σωματείου-, με το ηλεκτρονικό μητρώο -φακέλωμα των σωματείων-, με τη δυνατότητα του εργοδότη να μην υπογράφει τη συλλογική σύμβαση, χτυπά πιο σκληρά τα εργατικά δικαιώματα. Αλλά και τα μέτρα που πήρε στην οικονομία, στο όνομα της ανάπτυξης και των επενδύσεων, στην ουσία μειώνουν το εργατικό μισθό και αλλάζουν συνολικά τις εργασιακές σχέσεις. Οι καπιταλιστές στην Ελλάδα αντί να εξελίξουν την παραγωγή προτιμούν να προσλαμβάνουν εργαζόμενους σε θέσεις με μερική και γενικά με επισφαλή εργασία (υπενοικιαζόμενους, ανασφάλιστους, με ελαστικές σχέσεις εργασίας, κ.τ.λ.). Αυτό τους παρέχει τη δυνατότητα να διατηρούν τα κέρδη τους χωρίς να επενδύουν.

Ήτανε ορατά τα σημάδια της νέας οικονομικής κρίσης πριν ξεσπάσει η πανδημία του κορονοϊού και η κυβέρνηση το γνώριζε. Γι’ αυτό φρόντισε να θωρακίσει τους καπιταλιστές με «αναπτυξιακούς νόμους», δηλ. παραπέρα ιδιωτικοποιήσεις, λιγότερα εργατικά δικαιώματα. Δηλαδή, με τον τρόπο που οι καπιταλιστές την αντιμετωπίζουν. Με τις νεοσυντηρητικές ρυθμίσεις.

Ο μοναδικός τρόπος που γνωρίζει ο καπιταλισμός για να ξεπερνάει τις κρίσεις του δεν είναι ο νομισματικός ούτε ο δημοσιονομικός. Είναι να μην αποφύγει την κρίση αλλά να τη βιώσει στο έπακρο: να επιτρέψει δηλαδή στους νόμους της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής να δράσουν ανεμπόδιστοι καταστρέφοντας παραγωγικές δυνάμεις. Μόνο όταν καταστραφεί όλο εκείνο το κεφάλαιο που είναι χαμηλής παραγωγικότητας και κερδοφορίας, μαζί φυσικά με τη μαζική καταστροφή της βασικής παραγωγικής δύναμης, της εργατικής δύναμης, μπορεί να μείνει χώρος για τα πιο ανταγωνιστικά κεφάλαια να ξεκινήσουν την παραγωγή με υψηλότερη κερδοφορία. Για να το πούμε απλά με βάση μια αναλογία που καταλαβαίνουμε όλοι σήμερα από τις διαφορετικές πολιτικές που ακολουθούνται για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης: ο καπιταλισμός μπορεί να σωθεί από την αρρώστια του, την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους, με το να αφεθεί να εξοντώσει το πιο αδύνατο τμήμα των παραγωγικών δυνάμεων, ακριβώς όπως για τους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού η απάντηση στην πανδημία ήταν να αφεθεί να αρρωστήσει όλος ο πληθυσμός, να εξοντωθούν οι πιο αδύναμοι για να επιβιώσουν οι πιο παραγωγικοί (εννοείται, παραγωγικοί από τη σκοπιά της παραγωγής κέρδους για τους καπιταλιστές). Αυτή είναι η ουσία του καπιταλισμού.

Στην κατεύθυνση αυτή η κυβέρνηση Μητσοτάκη πήρε μια σειρά μέτρα, που τα επικρότησαν τα αστικά κόμματα, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, καταργώντας και την νομιμοφανή λειτουργία της βουλής (χωρίς αντιδράσεις ούτε από το ΚΚΕ). Κατάργηση της απεργίας με την επιβολή της επιστράτευσης, απολύσεις που ξεπέρασαν κατά πολύ τις 40.000 των πρώτων ημερών της καραντίνας, φτάνοντας τις 140.000, με τους άνεργους να ξεπερνούν σήμερα τους 1.200.000. Επέβαλλε εκ περιτροπής εργασία με αντίστοιχη μείωση του μισθού στο 50%. Αποζημίωση στα 530 ευρώ τον μήνα σε λίγους εργαζόμενους από τις επιχειρήσεις που έκλεισαν. Μέτρα που όπως δήλωσε ο Βρούτσης θα μείνουν και μετά την καραντίνα. Και πιθανά θα ενταχθούν σε ένα νέο μνημόνιο, απαραίτητο για τον δανεισμό που επιδιώκουν.

Απαγόρευση των συναθροίσεων πάνω από 10 άτομα, κατά συνέπεια απαγόρευση των συνελεύσεων, της πολιτικής δράσης, της συνδικαλιστικής δράσης. Από την άλλη έχουμε την ασύδοτη δράση των επιχειρηματιών, να λειτουργούν τις επιχειρήσεις τους, χωρίς μέτρα προφύλαξης των εργαζόμενων, δημιουργώντας τις μαζικές εστίες μόλυνσης του κορονοϊού.

Η εργατική τάξη είναι αυτή που έχει υποστεί τα μεγαλύτερα προβλήματα με την υγειονομική κρίση. Απολύσεις, ανεργία, φτώχεια είναι αυτά που αντιμετωπίζει στις μεγάλες και μικρότερες πόλεις και χωρίς τη δυνατότητα να βγει στους δρόμους να διαδηλώσει την αντίθεσή της.

Είναι λοιπόν φανερό ότι τα μέτρα της κυβέρνησης δεν είναι για το καλό της κοινωνίας, αλλά για το πώς η αστική τάξη θα αντιμετωπίσει άλλη μια οικονομική-καπιταλιστική κρίση, αρκετά σοβαρή. Με τον τρόπο που πάντα ήξερε: μεταφέροντας τα βάρη στους εκμεταλλευόμενους αυτού του συστήματος, την εργατική τάξη. Όμως σήμερα η κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων είναι πολύ χειρότερη από το 2008-2009 όταν ξέσπασε η προηγούμενη κρίση. Δεν υπάρχουν οι οικονομικές δυνατότητες του εργάτη σε σύγκριση με τότε. Τα μεροκάματα ήταν υψηλότερα, η ανεργία πολύ μικρότερη, η φορολογία δεν ήταν σε τόσο δυσθεώρητα ύψη. Σήμερα η κάθετη πτώση της οικονομικής κατάστασης του εργάτη, η μεγάλη αύξηση της εκμετάλλευσης του, η καταστροφή μεγάλου μέρους της τάξης του, δημιουργεί όλες εκείνες τις αιτίες που θα βγάλουν τους εργάτες στους δρόμους.

Αυτό ακριβώς εκτιμά και η αστική τάξη και η κυβέρνησή της. Και προσπαθεί να θωρακίσει νομικά τις ενέργειες που θα κάνει, για να επιβάλλει την καταστολή στους εκμεταλλευόμενους. Έχει και την εμπειρία της προηγούμενης περιόδου, όταν κινδύνεψε από τους αγώνες και της κινητοποιήσεις των λαϊκών μαζών.

Σήμερα όσο ποτέ η αμφισβήτηση της πολιτικής των αστών είναι καθοριστική για το μέλλον της εργατικής τάξης. Η υγειονομική κρίση που εμφάνισε και την υποβόσκουσα οικονομική κρίση θα πρέπει να αντιμετωπιστεί προς όφελος των εργαζόμενων. Είναι ξεκάθαρο, όμως, πως και το παραμικρό αίτημα που μπορεί να προσφέρει ανακούφιση στην εργατική τάξη, π.χ., η άμεση ενίσχυση ενός δημόσιου και δωρεάν συστήματος υγείας, η προστασία των ανέργων, κ.τ.λ., δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς σύγκρουση με όλο το αστικό πλαίσιο εξουσίας.

Αυτό που αποδείχθηκε με την υγειονομική κρίση είναι ότι μόνο η εργατική τάξη μπορεί να κρατήσει την κοινωνία όρθια, με την εργασία της μπορεί να στηρίξει τις ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας.

Επομένως, η πάλη για την ανατροπή των κατασταλτικών μέτρων, πρέπει να οδηγεί και στην ανατροπή της αστικής πολιτικής, είτε αυτή εκφράζεται μέσω του κοινοβουλευτισμού, είτε με ανοικτή δικτατορία. Η εργατική εξουσία είναι αυτή που μπορεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά κάθε πανδημία, να στηρίξει ολόκληρη την κοινωνία στην άνοδο του οικονομικού, πολιτιστικού επιπέδου της, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Να υλοποιήσουμε τη ρήση του Μάρξ «η οικονομική κρίση είναι η μήτρα της επανάστασης». Είναι επομένως καθήκον κάθε κομμουνιστή που σέβεται την επαναστατική του ιδεολογία, να παλέψει ώστε η κρίση να τελειώσει προς όφελος της εργατικής τάξης. Στην πάλη αυτή για την ανατροπή του καπιταλισμού, η εργατική τάξη πρέπει να διεκδικήσει στόχους που να οδηγούν στην αναγκαιότητα της δικτατορίας της τάξης μας και να δίνουν διέξοδο σήμερα στις ανάγκες:

  • Επίταξη των ιδιωτικών μονάδων υγείας και ένταξή τους στον κεντρικό κρατικό σχεδιασμό. Άμεση επίταξη των κλινών και των Μ.Ε.Θ. του ιδιωτικού τομέα, κατάσχεση φαρμακευτικού υλικού, εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο φαρμακαποθηκών, φαρμακοβιομηχανιών και λειτουργία τους στο πλαίσιο του ΕΣΥ σαν Εθνικής Βιομηχανίας Φαρμάκου.
  • Προμήθεια των νοσοκομείων με όλα τα αναγκαία μέσα που ζητάνε οι ίδιοι οι υγειονομικοί που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τι χρειάζεται εδώ και τώρα. Οι εταιρείες που τα παράγουν να επιταχθούν. Οι εργαζόμενοι σ’ αυτές να αρνηθούν την εντατικοποίηση και την υπερεκμετάλλευση.
  • Λειτουργία όλων των Μ.Ε.Θ. με την πρόσληψη όλου του αναγκαίου μόνιμου υγειονομικού και τεχνικού προσωπικού.
  • Απαγόρευση των απολύσεων με νόμο και κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση των μονάδων παραγωγής που κλείνουν και λειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που τα αφεντικά θα οδηγήσουν σε απολύσεις πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους καταλαμβάνοντας εργοστάσια, δημιουργώντας απεργιακές επιτροπές και επιτροπές εργατικού ελέγχου στις οποίες πρέπει να συμμετέχουν όλοι οι εργαζόμενοι.
  • Πλήρης αμοιβή για όσους εργαζόμενους αναγκάζονται να παραμείνουν σπίτι, είτε επειδή η επιχείρηση αναστέλλει τις λειτουργίες της, είτε επειδή πρέπει να φροντίσουν άλλα μέλη της οικογένειας. Να πληρώσουν γι’ αυτά τα ίδια τα αφεντικά.
  • Μέτρα τώρα για τους άνεργους και επίδομα ανεργίας μέχρι να βρουν δουλειά. Ο χρόνος ανεργίας να υπολογίζεται ως συντάξιμος χρόνος.
  • Καμία αποπληρωμή του χρέους, καμία νέα θυσία για τα κέρδη των τραπεζιτών. Να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα που έχει συσσωρεύσει το κράτος και οι καπιταλιστές από το ξεζούμισμα των εργαζομένων για την ενίσχυση των δημόσιων υποδομών και τη στήριξη κεντρικά σχεδιασμένης παραγωγής.
  • Εθνικοποίηση των τραπεζών και της Τ.τ.Ε. χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο. Διαγραφή των χρεών των εργατικών οικογενειών προς τις τράπεζες και την εφορία.
  • Έξοδο από Ευρωζώνη-ΕΕ-ΝΑΤΟ.