Ατομική τρομοκρατία και μαζικό εργατικό κίνημα

Εφτά χρόνια μετά την εξάρθρωση της 17Ν και του ΕΛΑ, μια νέα γενιά οργανώσεων ατομικής τρομοκρατίας προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία της στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας. Οργανώσεις όπως ο Επαναστατικός Αγώνας, η Σέχτα Επαναστατών, η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς κ.α., μόνο μέσα στο 2009 έχουν πραγματοποιήσει διψήφιο αριθμό ενεργειών όπως : δολοφονίες ή απόπειρες δολοφονίας αστυνομικών, τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών έξω από σπίτια και γραφεία αστών πολιτικών, τραπεζών, δημοσίων υπηρεσιών κ.α.

Πάνω σ' αυτή τη βάση γίνεται μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα τρομοϋστερίας από τα ΜΜΕ, το κράτος και αστούς πολιτικούς με αποκορύφωμα τη δήλωση του νέου υπουργού “προστασίας του πολίτη” για “σκηνικό πολεμικής αναμέτρησης” που συμφωνεί με παλιότερη “αναγγελία” από τον Επαναστατικό Αγώνα, ότι “με απλά λόγια πρόκειται για κήρυξη πολέμου”.

Προσπαθώντας να κατανοήσουμε τη φυσιογνωμία και το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα αυτών των οργανώσεων παρατηρούμε ένα λόγο παραληρηματικό και κάποια χαρακτηριστικά εντελώς διαφορετικά από αυτά παλαιότερων οργανώσεων ατομικής τρομοκρατίας, τουλάχιστον όπως τις γνωρίσαμε από τη μεταπολίτευση και μετά. Ένα από αυτά είναι ότι ενώ οι παλιότερες οργανώσεις θεωρούσαν τη δράση τους συμπληρωματική και μέρος του λαϊκού κινήματος (πράγμα το οποίο δεν ίσχυε ποτέ κατά τη γνώμη μας), οι σημερινές ομάδες ατομικής τρομοκρατίας θεωρούν τη δράση τους ανεξάρτητη στην καλύτερη περίπτωση ή και εχθρική στη χειρότερη απέναντι απέναντι στο οργανωμένο μαζικό κίνημα. (κάτι βέβαια που αντικειμενικά, έτσι κι αλλιώς είναι). Έτσι διαβάζουμε πχ σε πρόσφατη προκήρυξη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς: “ξέρουμε πως η παράσταση τους δεν πείθει μυαλά που είναι ικανά να σκεφτούν ούτε φοβίζει ανθρώπους που διάλεξαν για πατρίδα τους το μέρος εκείνο που τολμούν οι λίγοι. Για τους υπόλοιπους μας είναι αδιάφορο”. Και παρακάτω: “το άσυλο που για εμάς είναι αδιάφορο, για την αστυνομία πάντα αποτελούσε διακαή πόθο. Εμείς δεν θα ασχοληθούμε άλλο μ 'αυτά, αναζητούμε ήδη άλλους στόχους”.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτών των οργανώσεων είναι ότι η ευρύτητα των στόχων, ο τρόπος που επιχειρούν αλλά και το τυφλό μίσος που βγαίνει μέσα απ' το λόγο τους είναι παρόμοιος σε πολλές περιπτώσεις με φασιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις που έδρασαν σε παλιότερες δεκαετίες στη Δ. Ευρώπη( πχ στην Ιταλία). Δύο είναι κατά τη γνώμη μας είναι οι βασικές αιτίες στη διαμόρφωση των παραπάνω χαρακτηριστικών. Οι συνθήκες ολόπλευρης κρίσης και σήψης του συστήματος, και η ήττα και η αδυναμία του εργατικού κινήματος να απαντήσει σ' αυτή. Στις σημερινές συνθήκες της κρίσης ο μικροαστός που καταστρέφεται και βλέπει το όνειρο του να ανελιχθεί κοινωνικά στο σύστημα στο οποίο ανήκει, να συνθλίβεται, αγανακτεί και εξεγείρεται, προβαίνει σε πράξεις απόγνωσης, περνάει στην πλευρά της κοινωνικής αντίδρασης, ιδιότυπο τμήμα της οποίας είναι η ατομική τρομοκρατία, ιδιαίτερα στη σημερινή της μορφή.

Σε εποχές κρίσης του κινήματος και ιδεολογικής σύγχυσης σαν τη σημερινή, η ατομική τρομοκρατία προσπαθεί να εμφανιστεί σαν η μοναδική γραμμή επαναστατικής δράσης. Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Αυτές οι μορφές οργάνωσης και δράσης είναι ξένες προς τη φύση του προλεταριάτου και είναι σε διαμετρική αντίθεση με τον κοσμοϊστορικό ρόλο του εργατικού κινήματος. Οι πολιτικές δολοφονίες, η κλειστή σεχταριστική οργάνωση, είναι όχι μόνο ανώφελες αλλά και βλαπτικές για την εργατική πάλη, που πρέπει να διεξάγεται ανοιχτά σε μαζικό επίπεδο προκειμένου μέσα από μια τέτοια διαδικασία να διαπαιδαγωγούνται οι πλατιές εργατικές μάζες ώστε να είναι ικανές να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και να οικοδομήσουν τη νέα κοινωνία.

Η αντίληψη τους περί βίας είναι αστική και καμία σχέση δεν έχει με την ταξική αντίληψη για τη βία, για το ότι δηλαδή υπάρχει το δίκαιο μιας τάξης ενάντια στο δίκαιο μιας άλλης και για το ποιο θα υπερισχύσει αποφασίζει σε τελική ανάλυση η βία της πάλης των τάξεων. Αντίθετα οι οργανώσεις ατομικής τρομοκρατίας παρουσιάζονται σαν αυτόκλητοι απελευθερωτές αποσπασμένοι από τις μάζες. Δρουν σαν ένας ανεξέλεγκτες έξω και πάνω από τις εργαζόμενες μάζες, ως άλλος ένας αστικός μηχανισμός σε τελική ανάλυση.

Ο ιδεολογικοπολιτικός τους λόγος είναι ένα συνονθύλευμα ρηχού αντιιμπεριαλισμού και αντικαπιταλισμού που τελικά κι αυτόν τον δυσφημεί. Η μικροαστική φύση και ιδεολογία τους καθώς και ο τρόπος λειτουργίας του τις καθιστά εύκολη λεία για το κράτος. Έτσι αποδείχτηκε σε πολλές περιπτώσεις και σε διάφορες χώρες οι μυστικές υπηρεσίες κατάφεραν να τις ελέγξουν και οργανωτικά (αν και αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητο για να τις ελέγξουν πολιτικά).

Συνοψίζοντας οι οργανώσεις ατομικής τρομοκρατίας όχι απλά δεν αποτελούν έκφραση του επαναστατικού κινήματος αλλά συνολικότερα δεν είναι καν τμήμα του κινήματος και της αριστεράς. Είναι αντικειμενικά και ανεξάρτητα πολλές φορές από προθέσεις, στην απέναντι όχθη.

Στην εποχή μας ιδιαίτερα, στην εποχή του ιμπεριαλισμού σε πλήρη σήψη, φέρουν όλα τα σημάδια της κρίσης σαν περιθωριακή ιδεολογικοπολιτική έκφραση του συστήματος καθώς γεννιούνται και αναπαράγονται πάνω στην κρισιακή βάση του συστήματος αλλά και της μεγάλης ήττας του επαναστατικού κινήματος.