Αναβολή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στη Γαλλία

Σαν να προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του έμοιαζε ο Σαρκοζί, όταν δήλωνε ότι “τα επεισόδια στην Ελλάδα δεν έπαιξαν ρόλο στην αναβολή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στη Γαλλία”. Η γαλλική Le Monde όμως τον κάρφωσε: “ο Xavier Darcos (υπουργός Παιδείας) εξηγεί την οπισθοχώρηση με την επιθυμία του να μη δώσει “διακαιώματα” για παραπέρα δυσαρέσκεια.

Περισσότερο σαφή ωστόσο ήταν τα ...λιγότερο άμεσα εμπλεκόμενα διεθνή πρακτορεία. Οι Sunday Times έγραψαν ευθέως “παραιτήθηκε ο Σαρκοζί από την μεταρρύθμιση, φοβούμενος ταραχές [...] φαίνεται ότι ο Σαρκοζί φοβήθηκε τις διαμαρτυρίες που θα μπορούσαν να φτάσουν ακόμα και σε πανευρωπαϊκή εξέγερση των φοιτητών, εμπνεόμενη από σκηνές του ελληνικού χάους”. Το Reuters εύστοχα έγραψε “έχοντας γνώση των ταραχών στην Ελλάδα, αλλά και αυτών στο Παρίσι το 2006 ο πρόεδρος Σαρκοζί ανέβαλλε ήδη τα σχέδιά του”. Ωστόσο, την πιο αληθινό φόβο των αστών για τις εξεγέρσεις εκφράζει η διεθνής έκδοση του Independent: “το «Ελληνικό Σύνδρομο» μας κατακλύζει καθώς οι νέοι κατεβαίνουν στο δρόμο” κάνοντας αναφορά στην Ελλάδα, τη Γαλλία και τη Σουηδία.

Η γαλλική είναι η δεύτερη κυβέρνηση, μετά την ιταλική, που μέσα σε ένα μήνα “τα μαζεύει”, ηττημένη από τον αγώνα της νεολαίας, γνωρίζοντας πως η νεολαία έχει την πλήρη υποστήριξη του γαλλικού λαού. Οι Έλληνες φοιτητές, οφείλουν να διδαχτούν από τις μάχες των διεθνών συναγωνιστών τους για τους δικούς τους αγώνες.

Διεθνής αλληλεγγύη για τα γεγονότα στην Ελλάδα

Ελάχιστος χρόνος πέρασε από τη στιγμή που δολοφονήθηκε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος και μηνύματα αλληλεγγύης στους Έλληνες αγωνιστές, έφταναν από όλο τον κόσμο. Επαναλαμβανόμενες συγκεντρώσεις αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκαν στις μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης, σε Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Αγγλία και άλλες τουλάχιστον 25 χώρες, συμπεριλαμβανομένων της Μακεδονίας, της Τουρκίας, της Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας, της Αργεντινής, της Χιλής, της Ουρουγουάης, του Μεξικό και αρκετών πολιτειών των ΗΠΑ όπου πραγματοποιήθηκε και κατάληψη σε πανεπιστημιακή σχολή.

Έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι πολλές φορές, οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης δεν οργανώθηκαν από Έλληνες του εξωτερικού, αλλά από ντόπιους φορείς και οργανώσεις όπως στη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Τουρκία και άλλες χώρες. Κι ακόμα περισσότερο από μετανάστες άλλων χωρών όπως στο Λονδίνο που οι εκδηλώσεις καλέστηκαν κυρίως από Τούρκικες και Κούρδικες κοινοτικές και εργατικές οργανώσεις, δίνοντας δείγματα του πιο αγνού εργατικού διεθνισμού.

Για πολλές μέρες, σε αρκετά ανεξάρτητα διεθνή fora το ερώτημα έμπαινε αβίαστα: “τι θα κάναμε στη χώρα μας, αν το κράτος σκότωνε έναν μαθητή όπως έκανε στην Ελλάδα;” Και σε αρκετά διεθνή σαλόνια όπως προδίδανε και όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης τέθηκε το ίδιο ερώτημα από την άλλη πλευρά: “πως θα τους αντιμετωπίζαμε στη χώρα μας, αν η νεολαία εξεγειρόταν όπως και στην Ελλάδα”; Όπως είπε ο Σαρκοζί “τα επεισόδια στην Ελλάδα δεν έπαιξαν ρόλο στην αναβολή της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης στη Γαλλία” πράγμα που σημαίνει ...ότι έπαιξαν. Φαίνεται πως οι λαοί ψάχνουν να διδαχτούν, από το οποιοδήποτε αγωνιστικό σκίρτημα οπουδήποτε στον κόσμο. Και οι καπιταλιστές ψάχνουν ήδη τον τρόπο να αμυνθούν. Και να φανταστείτε, είμαστε μόλις στην αρχή της κρίσης.